Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ

Παλαιότερον (ὁ ψευδοαρχιεπίσκοπος Νικόλαος) ομιλώντας περί εἰρήνης, απευθυνόμενος εις όσους ακολουθούσαν τον Σεβ/τον κ. Κήρυκον,  ὑπενθύμιζεν τούς λόγους του ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος πράγματι καί πολύ σωστά λέγει, ὅτι «ἀνήκουν στόν Θεό καί βρίσκονται κοντά στά θεῖα, ὅσοι ἀποδέχονται καί ἐκτιμοῦν τό λαμπρό ἀγαιθό τῆς εἰρήνης καί ἀπεχθάνονται καί στενοχωροῦνται γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν διχόνοια. Στήν ἀντίθετη ὅμως παράταξι (τοῦ πονηροῦ) ἀνήκουν ὅσοι εἶναι ἐπιθετικοί στούς τρόπους καί προσπαθοῦν νά κατακτήσουν τήν ἐπιτυχία μέ παραδοξότητες καί καμαρώνουν γιά τήν καταισχύνη τους», μή ἐννοώντας ὅτι αὐτά ἰσχύουν γιά τόν ἴδιον καί τούς περί αὐτόν. Τά γράφει δέ αὐτά μή ἐννοώντας κἄν τί ἐννοεῖ ὁ ἅγιος ὅταν γράφει περί εἰρήνης, καί μή λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν, ὅτι κατά τόν ἴδιον ἅγιον, ὑπάρχει καί «εἰρήνη» πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. «Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».

Διά νά καταλάβετε ὅμως ποία εἶναι ἡ εἰρήνη διά τήν ὁποίαν ὁμιλεῖ ὁ ἅγιος, παραθέτω τί λέγει ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός. Τό παραθέτω ἐν πρωτοτύπῳ καί ἐν μεταφράσει:

«Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς ‘Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65).

Δηλαδή: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχειι ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ». Δι’ αὐτήν τήν εἰρήνην ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι, τήν συμφωνία στό ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου θέλει νά συμφωνήσωμεν εἰς τό κακόν, τό ὁποῖον δέν ὀνομάζεται εἰρήνη, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑ.

Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι πολύ αὐστηροί εἰς τό θέμα τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν: Δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μαζί των γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῃ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πού εἶχαν μαζί τους» (P.G. 99, 1164A).

Παρακαλῶ νά ἀκούσετε τί λέγει σχετικῶς καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός. Προσέξτε τήν προτροπήν του, διότι ἔχη πλήρη ἐφοαρμογήν καί εἰς τήν περίπτωσίν μας: «Πέπεισμαι... ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τοῦτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων».

Τελειώνω μέ τά πολύ χαρακτηριστικά –προφητικά λόγια τοῦ στάρετς ‘Ανατόλιου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας(+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας:

«Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις. Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους. Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας. Θά μεταχειρίζωνται βίαν. Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς. Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...».