Η ΑΡΕΤΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ.

Μεγίστη ἡ ἀρετή τῆς ἀγάπης, κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο (Α΄ Κορινθ.). Δέν εἶναι ἁπλόν συναίσθημα, ὅπως τόσα ἄλλα. Μπορεῖ νά καλλιεργηθεῖ μέ τήν βοήθεια τοῦ νοῦ καί τῶν αἰσθήσεων.

Τί ἐννοοῦμε, ὅταν λέμε ἀγάπη. ‘Εννοῦμε τό σύνολο τῶν ἀρετῶν. Μπορεῖ νά παρομοιασθῆ μέ τήν στέγη ἑνός ψηλοῦ σπιτιοῦ, ἡ ὁποία διά νά στηριχθῆ προϋποθέτει ὅλες τίς οἰκοδομικές ἐργασίες. Οἱ ἀρετές πού ἔχει ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης εἶναι κατά τόν Ἀπόστολο Παῦλο οἱ ἑξῆς:

α) Ἀνέχεται καί ὑπομένει τά λάθη καί τίς ἀδυναμίες τῶν ἄλλων.

β) Δέν ζηλεύει καί δέν θέλει νά μειώσει αὐτό πού κάνουν οἱ ἄλλοι.

γ) Δέν ὑπερηφανεύεται καί δέν θέλει νά μειώσει αὐτό πού κάνουν οἱ ἄλλοι.

δ) Εἶναι προσεκτικός κι’ εὐπρεπής. Δέν ἐπιτρέπει στόν ἑαυτό του νά ἐκδηλωθεῖ ἐναντίον κάποιου ἀδελφοῦ.

ε) Δέν εἶναι εὐερέθιστος. ‘Αντμετωπίζει αὐτά πού βλέπει καί ἀκούει μέ ψυχραιμία.

στ) Εἶναι ἀμνησίκακος. Ξεχνάει τό κακό, πού τοῦ ἔχουν κάνει, διατηρώνταςἔστι ἀδιατάρακτη (ἀτάραχη) τήν καρδιά του ἀπό τήν ἐμπάθεια.

ζ) Ὅταν γίνεται κάτι στραβό, δέν χαίρεται, ἐνῶ μετέχει στή χαρά γιά τό σωστό καί ὠφέλιμο.

η) Ἔχει μεγάλη ἀνοχή σέ κάθε ἐνοχλητικό καί δυσάρεστο πού προκαλοῦν οἱ ἄλλοι.

θ) Διαμορφώνει μέσα του ἐμπιστοσύνη γιά τούς ἀδελφούς καί ὅταν ἀκόμη παρεκτρέπονται, γιατί ἐλπίζει ὅτι τελικά θά διορθωθοῦν.

ι) Ἔχει τήν ἀρετή τῆς ὑπομονῆς.