ΠΩΣ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΔΙΑ ΤΗΣ ΥΜΝΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΜΑΣ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΕΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΣΠΟΤΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

Θέλοντας η Εκκλησία να μας εισαγάγει εις το πνεύμα της εορτής των Χριστουγένων, μας παραθέτει τους παρακάτω προεόρτιους ύμνους:

•  Η παρθένος σήμερον, τον προαιώνιον Λόγον, εν σπηλαίω έρχεται, αποτεκείν απορρήτως. Χόρευε, η οικουμένη, ακουτισθείσα. Δόξασον. μετά αγγέλων και των ποιμένων, βουληθέντα εποφθήναι, παιδίον νέον, τον προ αιώνων Θεόν.
  
•  Σπήλαιον ευπρεπίζου. Η Αμνάς γαρ ήκει, έμβρυον φέρουσα Χριστόν. Φάτνη δε υποδέχου, τον τω λόγω λύσαντα της αλόγου πράξεως, ημάς τους γηγενείς. Ποιμένες αγραυλούντες, μαρτυρείτε θαύμα το φρικτόν. Και Μάγοι εκ Περσίδος, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν, τω Βασιλεί προσάξατε. Ότι ώφθη Κύριος εκ Παρθένου Μητρός. Ον περ και κύψασα, δουλικώς η Μήτηρ προσεκύνησε, και προσεφθέγξατο τω εν αγκάλαις αυτής. Πως ενεσπάρης μοι, ή πως μοι ενεφύης, ο λυτρωτής μου και Θεός;
  
•  Βηθλεέμ ετοιμάζου. Ευτρεπιζέσθω η φάτνη. Το σπήλαιον δεχέσθω. Η αλήθεια ήλθεν. Η σκιά παρέδραμε. Και Θεός ανθρώποις εκ Παρθένου πεφανέρωται, μορφωθείς το καθ' ημάς, και θεώσας το πρόσλημα. Διο Αδάμ ανανεούται συν τη Εύα, κράζοντες. Επί γης ευδοκία επεφάνη, σώσαι το γένος ημών.
  
•  Ανύμφευτε Παρθένε, πόθεν ήκεις; τις ο τεκών σε; τις και η Μήτηρ σου; πως τον Κτίστην φέρεις εν αγκάλαις; πως ουκ εφθάρης την νυδήν; μεγάλων παραδόξων επί γης τελουμένων, ορώμεν Παναγία, και προευτρεπίζομεν επάξιόν σοι χρέος, εκ της γης το Σπήλαιον. Και ουρανόν αιτούμεν, παρασχείν τον Αστέρα. Και Μάγοι δε προέρχονται, από Ανατολών της γης, εις δυσμάς θεάσασθαι, την σωτηρίαν των βροτών, ως βρέφος γαλουχούμενον.
  
•  Σαλπίσωμεν εν σάλπιγγι ασμάτων. Προκύψασα γαρ άνωθεν, η παντάνασσα Μητροπάρθενος, ταις ευλογίαις καταστέφει τους ανυμνούντας αυτήν. Βασιλείς και Άρχοντες συντρεχέτωσαν, και την Βασιλίδα κροτείτωσαν εν ύμνοις, Βασιλέα τέξασαν, τους θανάτω κρατουμένους πριν, απολύσαι φιλανθρώπως ευδοκήσαντα. Ποιμένες και Διδάσκαλοι, την του καλού Ποιμένος, υπέραγνον Μητέρα, συνελθόντες ευφημήσωμεν. Την Λυχνίαν την χρυσαυγή. Την φωτοφόρον Νεφέλην. Την των ουρανών πλατυτέραν. Την έμψυχόν τε Κιβωτόν. Τον πυρίμορφον του Δεσπότου Θρόνον. Την κεκλεισμένην του Λόγου Πύλην. Την πάντων Χριστιανών το καταφύγιον, άσμασι θεηγόροις, εγκωμιάζοντες ούτως είπωμεν. Παλάτιον του Λόγου, αξίωσον τους ταπεινούς ημάς, της ουρανών Βασιλείας. Ουδέν γαρ αδύνατον τη μεσιτεία σου.
  
•  Νυν προφητική πρόρρησις, πληρωθήναι επείγεται, μυστικώς η φάσκουσα. Και συ Βηθλεέμ γη Ιούδα, ουδαμώς υπάρχεις ελαχίστη εν τοις Ηγεμόσι, προευτρεπίζουσα το σπήλαιον. Εκ σου γαρ μοι εξελεύσεται, ηγούμενος των Εθνών δια σαρκός, εκ Παρθένος Κόρης Χριστός ο Θεός, ος ποιμανεί τον λαόν αυτού, τον νέον Ισραήλ. Δώμεν αυτώ πάντες μεγαλωσύνην.
  
•  Δεύτε χριστοφόροι λαοί κατίδωμεν, θαύμα πάσαν έννοιαν, εκπλήττον και συνέχον και ευσεβώς προσκυνούντες, πίστει ανυμνήσωμεν. Σήμερον προς Βηθλεέμ, εγκυμονούσα Κόρη παραγίνεται, του γεννήσαι τον Κύριον. Χοροί δε Αγγέλων προτρέχουσι. Και ταύτα βλέπων εβόα, Ιωσήφ ο Μνήστωρ. Τι το εν σοι ξένον μυστήριον Παρθένε; και πως μέλλεις λοχεύσαι, η απειρόζυγος Δάμαλις;