Τό «ΠΑΤΕΡ ΗΜΩΝ...»

          Ὁ ἅγιος Ἰσίδωρος ὁ Πηλουσιώτης στήν ἐπιστολήν του πρός «Θεόδωρον τόν Σχολαστικόν» γράφει: «Ἡ εὐχή ἥν ὁ Κύριος ἐδίδαξε τούς οἰκείους φοιτητάς, οὐδέν γήϊνον ἔχει, ἀλλά πάντα οὐράνια, καί εἰς ψυχῆς ὠφέλειαν βλέποντα. Οὔτε γάρ ἀρχήν, οὐδέ πλοῦτον, οὐ κάλλος, οὐ ρώμην, οὐκ ἄλλο οὐδέν τῶν ραδίως μαραινομένων αἰτεῖσθαι παιδεύει... Εἰ δέ καί περί τοῦ καθημερινοῦ ἄρτου εἴρηται, τοῦ τῆ συστάσει τοῦ σώματος ἁρμοδίου, καί αὐτός τῶ τρόπῳ γίνεται πνευματικός... Ταῦτα τοίνυν αἰτῶμεν ἅ ἐδιδάχθημεν καί μή τά ραδίως σβεννύμενα...».

Ἡ προσευχή δηλαδή τήν ὁποίαν ἐδίδαξεν ὁ Κύριος στούς μαθητές του, δέν ἔχει τίποτε τό γήϊνο, ἀλλά ὅλα εἶναι οὐράνια καί πνευματικά, πού ἀποβλέπουν στήν ὠφέλεια τῆς ψυχῆς. Γιατί, μᾶς ἔμαθε νά μή ζητᾶμε αὐτά, πού εὔκολα μαραίνονται καί σβήνουν, ὅπως εἶναι ὁ πλοῦτος, ἡ ὀμορφιά, ἡ δύναμη. Ἀκόμα καί τό ψωμί, πού μᾶς ἔμαθε νά ζητᾶμε, ἔχει ἔννοια πνευματική... Νά ζητᾶμε, λοιπόν, αὐτά πού μᾶς δίδαξε, καί ὄχι αὐτά πού σβήνουν καί χάνονται.

Σχολιάζοντας τήν λέξη «πατήρ» ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει: «Πᾶσι γάρ μίαν ἐχαρίσατο εὐγένειαν, πάντων ὁμοίως κληθῆναι καταξιώσας Πατήρ». ‘Ονομάζοντας, δηλαδή Πατέρα τόν Θεόν, χάρισε σ’ ὅλους μας τό προνόμιο τῆς εὐγενικῆς μας καταγωγῆς. ‘Επίσης λέγει: «τό Πατέρα δύνασθαι καλεῖν τόν Θεόν, ἀμώμου πολιτείας ἐπίδειξις ἐστίν». Τό νά μποροῦμε νά λέμε τόν Θεόν Πατέρα, κι’ αὐτό ἀκόμη εἶναι ἀπόδειξις καθαρῆς καί ἄμωμης πολιτείας

Ο ΔΑΙΜΟΝΙΚΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Ὁ ὅσιος Πέτρος ὁ Δαμασκηνός γράγει εἰς τόν πρῶτον βιβλίον του ὅτι «ὁ φρόνιμος ἄνθρωπος ἀγωνίζεται μέ ἐμπειρία καί ἐπιτηδειότητα νά ἐλαττώση ὅσο μπορεῖ τίς ἀνάγκες τοῦ σώματος, γιά νά γίνη ὀλιγομέριμνος ἤ καί ἀμέριμνος, ὥστε νά τηρῆ τίς ἐντολές, ὅπως λέγει ὁ Κύριος: «Μή μεριμνᾶτε κλπ. (Ματθ. στ΄ 25) Ὅταν εἶναι κανείς πολυμέριμνος , οὔτε τόν ἑαυτόν του δέν μπορεῖ νά βλέπη. Καί πῶς μπορεῖ νά βλέπη τίς παγῖδες τοῦ ἐχθροῦ, πού εἶναι ἑτοιμασμένες ἀπό καιρό; Γιατί ὁ ἐχθρός ἔχει τήν συνήθεια νά μή κάνη πάντοτε πόλεμον φανερόν, ὅπως λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος. Ἄν ἔκανε φανερόν πόλεμον, τότε δέν θά πέφταμε εὔκολα στίς παγῖσες του πολλοί, ὥστε νά βρεθοῦν λίγοι οἱ σωζόμενοι, ὅπως λέγει ὁ Κύριος» (Λουκ. ιγ, 23).

ΤΟ «ΤΡΥΠΙΟ ΠΥΘΑΡΙ»

Ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης εἰς τόν «Λόγον περί Μετανοίας» γράφει: «Ἀς ἐγκαταλείψουμε τίς πολλές καί παράκαιρες συνομιλίες καί συναναστροφές, διότι αὐτά διώχνουν ἀπό μέσα μας τήν μετάνοια, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος: «Μετάνοια μέ συναναστροφές, μοιάζει μέ τρύπιο πυθάρι». (Λόγος ΝΗ’). Ἀς ἀγαποῦμε τήν ἡσυχία καί τήν ἀπομάκρυνση ἀπό τούς ἀνθρώπους, γιατί βοηθεῖ πολύ στήν ἀπόκτηση τῆς μετανοίας, ὅπως πάλιν μᾶς τονίζει ὁ Ἅγιος Ἰσαάκ ὁ Σύρος λέγοντας: «Αν ἀγαπᾶς τήν μετάνοια, ἀγάπησε τήν ἡσυχία. Γιατί χωρίς τήν ἡσυχία δέν ἀποτελειώνεται ἡ μετάνοια...» (Λόγος ΛΔ’).

ΠΩΣ ΘΑ ΞΕΡΡΙΖΩΣΩΜΕ ΤΑ ΠΑΘΗ;

Ὁ Ἅγιος Μάρκος ὁ Ἀσκητής λέγει γιά τόν τρόπο πού μπορεῖ κάποιος νά ἀπαλλαγῆ ἀπό τά πάθη. Καί ὁ τρόπος εἶναι ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς. Καί αὐτό διότι ἀφοῦ ἡ καρδιά εἶναι ὁ χῶρος ὅπου ριζώνουν τά πάθη, μόνον ἡ συντριβή τῆς καρδιᾶς μπορεῖ νά τά ξερριζώση: «Χωρίς τόν συντριμμό τῆς καρδιᾶς εἶναι ἀδύνατον νά ἀπαλλαγῆ κάποιος ἀπό τά πάθη. Καί συντρίβει τήν καρδιά ἡ τριπλῆ ἐγκράτεια, δηλαδή ἡ ἐγκράτεια τοῦ ὕπνου, τῆς γαστρός καί τῆς σωματικῆς ἀνέσεως»

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΕΛΛΑΤΩΜΑ

Λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος: «Ὁ ἄνθρωπος ἐκ φύσεως τά μέν προτερήματα τοῦ πλησίον, ὅσον πολλά καί μεγάλα κι’ ἄν εἶναι, τά παραβλέπει, ἐάν δέ παρουσιασθεῖ πουθενά κανένα ἐλάττωμα , ὁσοδήποτε μικρό καί σπάνιο καί ἄν εἶναι τό ἀντιλαμβάνεται ἀμέσως, τό ἐκμεταλλεύεται χωρίς δισταγμό καί πάντα τό θυμᾶται. Πολλές φορές αὐτό τό μικρό κι’ εὐτελές ἐλάττωμα μειώνει τήν δόξα πολλῶν μεγάλων ἀνδρῶν».

ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΗΣ ΑΜΑΡΤΙΑΣ

Τί εἶναι ἡ ἁμαρτία; Εἶναι ἡ ἄρνησις τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ. Εἶναι προσβολή κατά τοῦ Θεοῦ. Ὁ Δαυίδ ἁμάρτησε μέ μοιχεία στήν γυναῖκα τοῦ Οὐρία, τήν Βηρσαβεέ, καί μέ φόνο στόν Οὐρία, καί ἐξωμολογήθηκε τό διπλό παράπτωμά του μέ τόν ψαλμό τῆς μετανοίας λέγοντας «Σοί μόνω ἥμαρτον». Καί ὁ Ἀνανίας καί ἡ Σαπφείρα εἶπαν ψέμματα στούς Ἀποστόλους. Καί ὁ Ἀπόστολος Πέτρος εἶπε στόν Ἀνανία» «Διατί ἐπλήρωσε ὁ σατανᾶς τήν καρδίαν σου, ψεύσασθαί σε τό Πνεῦμα τό Ἅγιον; ... Οὐκ ἐψεύσω ἀνθρώποις ἀλλά τῶ Θεῶ»(Πράξ. 5, 3-4). Τά ἀποτελέσματα τῆς ἁμαρτίας. Ἀναρίθμητα. Ἐκδίωξις ἀπό τόν Παράδεισο, φυγάδευσις τῆς χαρᾶς καί ἀντικατάστασις της μέ τήν λύπη, πόνος, ὀδύνη, καί στεναγμοί, τύψις τῆς συνειδήσεως, ἐντροπή, ταραχή, ἐξαγρίωσις, σεισμοί, ἀσθένειες καί καταπονισμοί, πόλεμοι, πεῖνες, δράματα καί τραγωδίες, θάνατος σωματικός, ἀλλά τό ἀσυγκρίτως χειρότερον θάνατος πνευματικός, ὁ ὁποῖος εἶναι αἰώνια κόλασις καί δυστυχία. Γι’ αὐτό ἀς φεύγωμεν τά αἴτια τῆς ἁμαρτίας ὡς ἀπό πυρός, καί ἀς μετανοῶμεν δι’ ὅσα κακῶς διεπράξαμεν.