Την Ε΄ Κυριακήν των Νηστειών συμπληρώθηκαν 44 έτη από της προς Κύριον εκδημίας του μακαριστού Αρχ/του π. Κηρύκου Κοντογιάννη. Εξεδήμησε προς Κύριον εις ηλικίαν 46 ετών εν έτει 1974, αφού υπηρέτησε καρποφόρα ως εφημέριος εις πολλούς Ιερούς Ναούς. Αναφέρουμε ενδεικτικώς τους Ιερούς Ναούς, όπου υπηρέτησε: Αγ. Κων/νο και Ελένη Καπαρελίου Θηβών, Αγία Σοφία Τρικάλων Θεσσαλίας, Κοίμησις Θεοτόκου Πυργετού Λαρίσης, Αγία Αικατερίνη Άνω Κώμης Κοζάνης και Αγία Τριάδα Κάτω Ηλιουπόλεως, όπου και παρέδωκε το πνεύμα του. Εκ των κόλπων της επί γης στρατευομένης Εκκλησίας, μετετέθη εις τας αιωνίους μονάς. Ήτο πιστόν και εκλεκτόν τέκνον της Εκκλησίας του Χριστού αφοσιωμένος και ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου, διό και ανεδείχθη δια της ταπεινώσεώς του μία εξέχουσα μορφή της Εκκλησίας μας. Υπήρξε σεμνός, ταπεινός και ενάρετος θύτης και ακαταπόνητος διάκονος και υπηρέτης του Ευαγγελίου, εις την υπηρεσίαν του οποίου διηκόνησε εν φόβω Θεού και με αυταπάρνησιν και αυτοθυσίαν. Εις μίαν εποχήν σκοτεινήν ως είναι η εποχή μας ανεδείχθη ένας αληθινός πνευματικός φάρος και έλαμψε δια του παραδείγματός του. Ήτο πιστός μιμητής του βίου και του πολιτεύματος των πατέρων και ενσαρκωτής των ευαγγελικών αρετών και των αιωνίων ιδανικών της αγίας μας πίστεως.
Η πρόωρος προς Κύριον εκδημία του προξένησε βαθυτάτην θλίψιν, ουχί μόνον εις τους οικείους του, αλλά και εις τους συνδεομένους μετ' αυτού δια του εν Κυρίω πνευματικού συνδέσμου, και εις όλους τους ορθοδόξους χριστιανούς. Διότι υπήρξεν διακριτικός πνευματικός οδηγός και ποιμήν πολλών ψυχών, τας οποίας κατηύθηνε με διακριτικότητα, ενδυνάμωνε με το παράδειγμά του και επαρηγόρει δια του λόγου και της υπομονής. Υπήρξεν επίσης δια τον Ιερόν Αγώνα αγωνιστικόν στέλεχος και ενεφορείτο από τα υψηλά ιδεώδη του Ιερού Αγώνος, ειργάζετο δε με ειλικρίνειαν και θα ηδύνατο τις να είπη, ότι είχε θέσει μοναδικόν σκοπόν της ζωής του την θυσίαν εις τον βωμόν του καθήκοντος και του Ιερού Αγώνος.
Ο θάνατός του άφησε μέγα κενόν, διότι η προσφορά του στον αγώνα της Ορθοδοξίας υπήρξε μεγάλη. Εκείνοι δε που ησθάνθησαν εντονώτερα αυτό το κενό ήταν τα πνευματικά του τέκνα, δια τα οποία ησθάνετο τόσην αγάπην, ώστε αφιέρωνε όλας τα δυνάμεις του, δια να τα υπηρετήση, χωρίς να κάμπτεται ή να υποχωρή εξ αιτίας της σωματικής του ασθενείας, η οποία ήτο ο καθημερινός σύντροφός του.
Αι συγκινητικαί εκδηλώσεις των πνευματικών του τέκνων, μετά τον θάνατόν του, που ήσαν εκδηλώσεις αληθινής αγάπης και αφοσιώσεως εις το πρόσωπόν του ήσαν πράγματι ενδεικτικαί της αξίας της προσωπικότιτος του μεταστάντος αοιδίμου πατρός.
Ο π. Κήρυκος από μικράς ηλικίας υπήρξεν τέκνον αρετής, ταπεινώσεως και υπακοής. Διεκρίνετο δια την σύνεσίν του, την φρόνησίν του, και την αφοσίωσίν του εις την πίστιν, την οποίαν εδιδάχθη παρά των γονέων του.
Οι πνευματικοί σπόροι, της κατά Χριστόν μορφώσεώς του έπεσαν εις γην αγαθήν και αργότερον εφύτρωσαν και εβλάστησαν καρπούς εκατονταπλασίους. Με τον αγώνα του, συνεργούσης και της θείας Χάριτος, ανέβη την κλίμακα των αρετών και ως ευγενής και αγαθή ψυχή που αναζητά τα υψηλά και <<αεί μένοντα>> αντιπαρήλθε τα εμπόδια που παρεμβάλλει ο διάβολος εις τον δρόμον της αρετής και αφοσιώθη ολοψύχως εις τον Θεόν, ον ηγάπησεν εκ βάθους καρδίας.
Όταν κατά την νεανικήν του ηλικίαν ετέθη ενώπιόν του το πρόβλημα ποίον δρόμον ν' ακολουθήση, δεν εδυσκολεύθη να δώση την απάντησιν. Όταν εγνώρισε την Ορθοδοξίαν από κληρικούς της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, που είχαν μεταβή εις Λευκάδα δι' Ιεραποστολήν, πήρε την γενναίαν απόφασιν και ηκολούθησε την μοναχικήν Ζωήν. Απεφάσισε να ενταχθή εις την μοναστικήν αδελφότητα της Ιεράς Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, όπου και άλλαι ευγενείς ψυχαί εβάδιζαν τον ανηφορικόν δρόμον της ασκήσεως και όπου μέσα σε δύσκολες στιγμές δια την Ορθοδοξίαν λόγω της αποστασίας του συγχρόνου κόσμου από την πίστιν και την αγιοπατερικήν παράδοσιν, ανεδείχθησαν με τον αγώνα των πρόμαχοι και ομολογηταί της Ορθοδόξου πίστεως. Το όνομα Κήρυκος - το κοσμικόν του όνομα ήτο Κων/νος - έλαβε παρά του Αγίου πατρός Ματθαίου, διότι τότε ήτο ο μικρότερος των αδελφών της Μονής.
Εις την Ιεράν Μονήν εδοκιμάσθη ως δοκιμάζεται <<ο χρυσός εν χωνευτηρίω>> και εκαλλιεργήθη πνευματικά δια να ανδειχθή κατόπιν σκεύος εκλογής δια την διακονίαν της Εκκλησίας του Χριστού. Το έργον το οποίον μετ΄ολίγον επρόκειτο ν' αναλάβη ήτο βαρύ και επώδυνον δια τούτο έπρεπε να προετοιμασθή ψυχικώς, ίνα καταστή ικανός να βαστάση με υπομονήν το βάρος του.
Εις την Ι. Μονήν προέκοπτεν εις την αρετήν και προπάντων εις την ταπείνωσιν, ώστε να αναδειχθή ο πλέον αγαπητός των πατέρων, καθώς ανέφερε ο Μακαριώτατος εις τον επικήδειον λόγον του. Ηγαπάτο υφ' όλων των πατέρων, οι οποίοι ακόμη μένουν με τας καλυτέρας αναμνήσεις.
Εκεί εις τον χώρον της Ιεράς Μονής, της ασκητικής του ταύτης παλαίστρας εκαλλιέργησε και εκάθαρε με την χάριν του Θεού την ψυχήν του και εφωτίσθη με το φως των εντολών του Θεού. Η ανταύγεια της πνευματικής του ζωής έφθασεν πολύ μακρύτερον. Δια τούτο η Εκκλησία εκτιμώσα την ταπείνωσίν του, την πίστιν του, την αφοσίωσίν του, την ειλικρίνειάν του και εν γένει τας αρετάς με τας οποίας εκοσμείτο, τον ανεβίβασεν εις το υψηλόν υπούργημα της ιερωσύνης και του παρέσχε και την χάριν του πνευματικού πατρός. Εχειροτονήθη παρά του Μακαρ. Αρχ/που Αθηνών, τότε Αγίου Πατρών Ανδρέου, εις διάκονον και Ιερομόναχον. Αρχίζουν από τότε οι νέοι αγώνες δια τον νεαρόν κληρικόν της Εκκλησίας μας, οι οποίοι τον αναδεικνύουν ήρωα της πίστεως, διότι ήτο προσηλωμένος εις την ορθοδοξίαν, την αλήθειαν και την δικαιοσύνην, αξίας δια τας οποίας ηγωνίσθη σθεναρώς.
Η ταπείνωσις όμως δεν έπαυσεν. Τουναντίον εμεγάλωνε και προεκάλει την αγάπην και την αφοσίωσιν όσων τον εγνώριζον. Δια τούτο έτρεχον κοντά του πολλοί, δια να εύρουν την γαλήνην, την ηρεμίαν και την παρηγορίαν. Όσοι τον επλησίαζαν και συνεζήτουν μαζί του και εζήτουν την γνώμην του δια τα προβλήματά των, έφευγαν απολύτως ικανοποιημένοι και γαληνευμένοι. Χαρακτηριστόν όμως της ταπεινώσεώς του ήτο ότι προσπαθούσε πάντοτε να μένη αφανές το έργον του. Διότι εβίωνε εις το έπακρον την αρετήν της ταπεινώσεως. Γι' αυτό τον αγάπησαν όσοι τον γνώρισαν κι έμειναν πιστά αφοσιωμένοι εις το πρόσωπόν του.
Ήταν λοιπόν ένας αφανής ήρως, ένας ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου. Η ταπείνωσίς του από την οποίαν διακρίνεται και η αποφυγή του αυτοεπαίνου και της επιδείξεως, αρετάς με τας οποίας εκοσμείτο, έκαμε πολλούς να τον αγαπήσουν και να τον εκτιμήσουν βαθύτατα. Ως κλήρικός υπηρέτησε τον Κύριον με πολλήν αγάπην και ζήλον. Είχε υψηλούς πνευματικούς στόχους και οραματισμούς. Τον Ιερόν Αγώνα τον ηγάπα ιδιαιτέρως.
Ήθελε με κάθε τρόπο να βοηθήσει εις την επέκτασιν του Λόγου του Θεού και της Ορθοδοξίας. Δι' αυτό εξέδιδε με ιδιαίτερον χαράν το ιεραποστολικόν ενοριακόν φυλλάδιον <<Ορθόδοξος Διακονία>> το οποίον διενέμετο εις τους ενορίτας του και το οποίον είχε αγαπηθή ιδιαιτέρως απ' όλους δια τα μικρά, ευκολονόητα και εποικοδομητικά κείμενά του.
Εις το λειτουργικόν του έργον διακρίνετο δια το μυσταγωγικόν πνευματικόν βάθος. Όταν ελειτούργει ήτο τόσο αφωσιωμένος, ώστε εμάγευε τας ψυχάς μας. Πολλές αναμνήσεις από τις θείες λειτουργίες θα μας μείνουν αξέχαστες. Τα πνευματικά του τέκνα αναπολούμε ακόμη με πόθο και με νοσταλγία τις αλησμόνητες εκείνες στιγμές που μέσα στη λειτουργική μυσταγωγική του έξαρσι, αισθανόμαστε να ευρισκώμεθα μάλλον στον ουρανό παρά στη γη. Η ανθρώπινη γλώσσα, είναι αδύνατον να εκφράση όλο το μεγαλείον αυτών των ωραίων συγκινητικών βιωμάτων. Διότι αυτά τα πνευματικά και άγια βιώματα έχουν να κάνουν περισσότερο με τα ουράνια παρά με τα επίγεια. Κατ' αυτές τις μυσταγωγικές στιγμές νοιώθαμε μέσα μας πιο έντονα το παναρμόνιο μυστήριο της Δημιουργίας και το μεγαλείο του Θεού.
Μας ενέπνεε, λοιπόν, και ύψωνε τις ψυχές μας εις σφαίρας ουρανίους, και μας έτρεφε με τα νάματα της αιωνιότητος. Όμως πολύ ενωρίς απεδήμησεν εις την ουράνιον κατοικίαν <<ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται>>. Απήλθε αλλά ελπίζομεν ότι δεν μας άφησε. Πρεσβεύει για μας και μας ενδυναμώνει. Μας ενισχύει με τις αδιάλειπτες προσευχές του και το παράδειγμά του που παραμένει ανεξίτηλο στην ψυχή μας. Το έργον που άφησε ήτο πράγματι μέγα. Η μορφή του π. Κηρύκου έχει μείνει μέσα στη συνείδησι των πνευματικών του τέκνων, φωτεινή, σεμνή και ταπεινή, μας ενέπνευσε με το πέρασμά της και μας ωδήγησε στο δρόμο της αναζητήσεως της πνευματικής τελειώσεως.
Είναι καθήκον και χρέος μας να μνημονεύωμεν ήρωας και ομολογητάς της πίστεώς μας, τους ταπεινούς εργάτας του Ευαγγελίου, δια να λαμβάνωμεν και εμείς παραδείγματα προς μίμησιν. Αλλά είναι και θέλημα του Θεού να επαινούνται τα αγαθά έργα και να προβάλλωνται όσοι αγωνίσθηκαν δια τα υψηλά ιδεώδη της αληθούς πίστεως. Άλλωστε κατά την Γραφή <<εγκωμιαζομένου δικαίου ευφρανθήσονται λαοί>>. Ο αείμνηστος π. Κήρυκος άφησε αγαθήν μνήμην, μνήμη δικαίου και αγαθού πατρός. Δια τούτο ας είναι ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, και ας μας συνδέουν εσαεί αι προς Κύριον δεήσεις του από τα ουράνια σκηνώματα. ΑΜΗΝ>>.
(Το παρόν κείμενον εδημοσιεύθη εις φυλλάδιον εν έτει 1975, ήτοι εν έτος μετά την κοίμησιν του Αρχ/του π. Κηρύκου, επαναδημοσιεύεται δε από τον Ομολογητήν Ιεράρχην Ματθαίον, επί τη συμπληρώσει 44 ετών από της κοιμήσεώς του + 18 Μαρτίου 1974).
Όταν κατά την νεανικήν του ηλικίαν ετέθη ενώπιόν του το πρόβλημα ποίον δρόμον ν' ακολουθήση, δεν εδυσκολεύθη να δώση την απάντησιν. Όταν εγνώρισε την Ορθοδοξίαν από κληρικούς της Ιεράς Μονής Μεταμορφώσεως, που είχαν μεταβή εις Λευκάδα δι' Ιεραποστολήν, πήρε την γενναίαν απόφασιν και ηκολούθησε την μοναχικήν Ζωήν. Απεφάσισε να ενταχθή εις την μοναστικήν αδελφότητα της Ιεράς Μονής της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος, όπου και άλλαι ευγενείς ψυχαί εβάδιζαν τον ανηφορικόν δρόμον της ασκήσεως και όπου μέσα σε δύσκολες στιγμές δια την Ορθοδοξίαν λόγω της αποστασίας του συγχρόνου κόσμου από την πίστιν και την αγιοπατερικήν παράδοσιν, ανεδείχθησαν με τον αγώνα των πρόμαχοι και ομολογηταί της Ορθοδόξου πίστεως. Το όνομα Κήρυκος - το κοσμικόν του όνομα ήτο Κων/νος - έλαβε παρά του Αγίου πατρός Ματθαίου, διότι τότε ήτο ο μικρότερος των αδελφών της Μονής.
Εις την Ιεράν Μονήν εδοκιμάσθη ως δοκιμάζεται <<ο χρυσός εν χωνευτηρίω>> και εκαλλιεργήθη πνευματικά δια να ανδειχθή κατόπιν σκεύος εκλογής δια την διακονίαν της Εκκλησίας του Χριστού. Το έργον το οποίον μετ΄ολίγον επρόκειτο ν' αναλάβη ήτο βαρύ και επώδυνον δια τούτο έπρεπε να προετοιμασθή ψυχικώς, ίνα καταστή ικανός να βαστάση με υπομονήν το βάρος του.
Εις την Ι. Μονήν προέκοπτεν εις την αρετήν και προπάντων εις την ταπείνωσιν, ώστε να αναδειχθή ο πλέον αγαπητός των πατέρων, καθώς ανέφερε ο Μακαριώτατος εις τον επικήδειον λόγον του. Ηγαπάτο υφ' όλων των πατέρων, οι οποίοι ακόμη μένουν με τας καλυτέρας αναμνήσεις.
Εκεί εις τον χώρον της Ιεράς Μονής, της ασκητικής του ταύτης παλαίστρας εκαλλιέργησε και εκάθαρε με την χάριν του Θεού την ψυχήν του και εφωτίσθη με το φως των εντολών του Θεού. Η ανταύγεια της πνευματικής του ζωής έφθασεν πολύ μακρύτερον. Δια τούτο η Εκκλησία εκτιμώσα την ταπείνωσίν του, την πίστιν του, την αφοσίωσίν του, την ειλικρίνειάν του και εν γένει τας αρετάς με τας οποίας εκοσμείτο, τον ανεβίβασεν εις το υψηλόν υπούργημα της ιερωσύνης και του παρέσχε και την χάριν του πνευματικού πατρός. Εχειροτονήθη παρά του Μακαρ. Αρχ/που Αθηνών, τότε Αγίου Πατρών Ανδρέου, εις διάκονον και Ιερομόναχον. Αρχίζουν από τότε οι νέοι αγώνες δια τον νεαρόν κληρικόν της Εκκλησίας μας, οι οποίοι τον αναδεικνύουν ήρωα της πίστεως, διότι ήτο προσηλωμένος εις την ορθοδοξίαν, την αλήθειαν και την δικαιοσύνην, αξίας δια τας οποίας ηγωνίσθη σθεναρώς.
Η ταπείνωσις όμως δεν έπαυσεν. Τουναντίον εμεγάλωνε και προεκάλει την αγάπην και την αφοσίωσιν όσων τον εγνώριζον. Δια τούτο έτρεχον κοντά του πολλοί, δια να εύρουν την γαλήνην, την ηρεμίαν και την παρηγορίαν. Όσοι τον επλησίαζαν και συνεζήτουν μαζί του και εζήτουν την γνώμην του δια τα προβλήματά των, έφευγαν απολύτως ικανοποιημένοι και γαληνευμένοι. Χαρακτηριστόν όμως της ταπεινώσεώς του ήτο ότι προσπαθούσε πάντοτε να μένη αφανές το έργον του. Διότι εβίωνε εις το έπακρον την αρετήν της ταπεινώσεως. Γι' αυτό τον αγάπησαν όσοι τον γνώρισαν κι έμειναν πιστά αφοσιωμένοι εις το πρόσωπόν του.
Ήταν λοιπόν ένας αφανής ήρως, ένας ταπεινός εργάτης του Ευαγγελίου. Η ταπείνωσίς του από την οποίαν διακρίνεται και η αποφυγή του αυτοεπαίνου και της επιδείξεως, αρετάς με τας οποίας εκοσμείτο, έκαμε πολλούς να τον αγαπήσουν και να τον εκτιμήσουν βαθύτατα. Ως κλήρικός υπηρέτησε τον Κύριον με πολλήν αγάπην και ζήλον. Είχε υψηλούς πνευματικούς στόχους και οραματισμούς. Τον Ιερόν Αγώνα τον ηγάπα ιδιαιτέρως.
Ήθελε με κάθε τρόπο να βοηθήσει εις την επέκτασιν του Λόγου του Θεού και της Ορθοδοξίας. Δι' αυτό εξέδιδε με ιδιαίτερον χαράν το ιεραποστολικόν ενοριακόν φυλλάδιον <<Ορθόδοξος Διακονία>> το οποίον διενέμετο εις τους ενορίτας του και το οποίον είχε αγαπηθή ιδιαιτέρως απ' όλους δια τα μικρά, ευκολονόητα και εποικοδομητικά κείμενά του.
Εις το λειτουργικόν του έργον διακρίνετο δια το μυσταγωγικόν πνευματικόν βάθος. Όταν ελειτούργει ήτο τόσο αφωσιωμένος, ώστε εμάγευε τας ψυχάς μας. Πολλές αναμνήσεις από τις θείες λειτουργίες θα μας μείνουν αξέχαστες. Τα πνευματικά του τέκνα αναπολούμε ακόμη με πόθο και με νοσταλγία τις αλησμόνητες εκείνες στιγμές που μέσα στη λειτουργική μυσταγωγική του έξαρσι, αισθανόμαστε να ευρισκώμεθα μάλλον στον ουρανό παρά στη γη. Η ανθρώπινη γλώσσα, είναι αδύνατον να εκφράση όλο το μεγαλείον αυτών των ωραίων συγκινητικών βιωμάτων. Διότι αυτά τα πνευματικά και άγια βιώματα έχουν να κάνουν περισσότερο με τα ουράνια παρά με τα επίγεια. Κατ' αυτές τις μυσταγωγικές στιγμές νοιώθαμε μέσα μας πιο έντονα το παναρμόνιο μυστήριο της Δημιουργίας και το μεγαλείο του Θεού.
Μας ενέπνεε, λοιπόν, και ύψωνε τις ψυχές μας εις σφαίρας ουρανίους, και μας έτρεφε με τα νάματα της αιωνιότητος. Όμως πολύ ενωρίς απεδήμησεν εις την ουράνιον κατοικίαν <<ένθα οι δίκαιοι αναπαύονται>>. Απήλθε αλλά ελπίζομεν ότι δεν μας άφησε. Πρεσβεύει για μας και μας ενδυναμώνει. Μας ενισχύει με τις αδιάλειπτες προσευχές του και το παράδειγμά του που παραμένει ανεξίτηλο στην ψυχή μας. Το έργον που άφησε ήτο πράγματι μέγα. Η μορφή του π. Κηρύκου έχει μείνει μέσα στη συνείδησι των πνευματικών του τέκνων, φωτεινή, σεμνή και ταπεινή, μας ενέπνευσε με το πέρασμά της και μας ωδήγησε στο δρόμο της αναζητήσεως της πνευματικής τελειώσεως.
Είναι καθήκον και χρέος μας να μνημονεύωμεν ήρωας και ομολογητάς της πίστεώς μας, τους ταπεινούς εργάτας του Ευαγγελίου, δια να λαμβάνωμεν και εμείς παραδείγματα προς μίμησιν. Αλλά είναι και θέλημα του Θεού να επαινούνται τα αγαθά έργα και να προβάλλωνται όσοι αγωνίσθηκαν δια τα υψηλά ιδεώδη της αληθούς πίστεως. Άλλωστε κατά την Γραφή <<εγκωμιαζομένου δικαίου ευφρανθήσονται λαοί>>. Ο αείμνηστος π. Κήρυκος άφησε αγαθήν μνήμην, μνήμη δικαίου και αγαθού πατρός. Δια τούτο ας είναι ΑΙΩΝΙΑ ΑΥΤΟΥ Η ΜΝΗΜΗ, και ας μας συνδέουν εσαεί αι προς Κύριον δεήσεις του από τα ουράνια σκηνώματα. ΑΜΗΝ>>.
(Το παρόν κείμενον εδημοσιεύθη εις φυλλάδιον εν έτει 1975, ήτοι εν έτος μετά την κοίμησιν του Αρχ/του π. Κηρύκου, επαναδημοσιεύεται δε από τον Ομολογητήν Ιεράρχην Ματθαίον, επί τη συμπληρώσει 44 ετών από της κοιμήσεώς του + 18 Μαρτίου 1974).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου