Η υπακοή είναι απαραίτητος όρος σωτηρίας. Δια της υπακοής επιτυγχάνεται η ουσιαστική κοινωνία του ανθρώπου μετά του Θεού.Υπακοή ζωή, παρακοή θάνατος. Η υπακοή ζωοποιεί τον άνθρωπο. Ο Αδάμ με την υπακοή έφερε τον θάνατο στο ανθρώπινο γένος. Ο δεύτερος Αδάμ με την υπακοή στον πατέρα Του έφερε την ζωή στον κόσμο.
Με την υπακοή ο άνθρωπος φέρει την ζωή μέσα του. Μεταμορφώνεται, παύει να ζει ατομιστικά, εγωιστικά, αλλά ζει σαν πρόσωπο, αισθάνεται στενή σχέση με τα άλλα πρόσωπα, ζει την αγάπη εις την πραγματικήν αυτής διάστασιν, καθαρίζει από τα πάθη, τα οποία καλλιεργεί η φιλαυτία, ελευθερώνεται από τα δεσμά των κακών συνηθειών, απαλλάσσεται από την εγωκεντρικότητα.
Αυτά συμβαίνουν δια όσους νοιώθουν μέσα τους να επισκιάζει το Πνεύμα της Χάριτος. Όσοι πιστεύουν εις τον Θεόν και δεν έχουν θεοποιήσει τη λογική, το εγώ τους, τα πάθη τους, όσοι φλέγονται από τον πόθο της σωτηρίας, δεν δυσκολεύονται καθόλου να κάμουν υπακοή στο θέλημα του Θεού, στην Εκκλησία.
Ο σύγχρονος όμως άνθρωπος στο θέμα της υπακοής αισθάνεται αδύνατος. Δεν μπορεί να καταλάβει την αξία και το περιεχόμενο της υπακοής. Θεωρεί την υπακοή κάτι το παράλογο κάτι το καταστρεπτικό δια την προσωπικότητά του. Και είναι φυσικόν, διότι κριτήριον των σκέψεών του, των πράξεών του, των αποφάσεών του, των αντιλήψεών του, δεν είναι η σωτηρία της ψυχής, το θέλημα του Θεού, αλλά το εγωϊστικόν φρόνημα. Πως είναι δυνατόν εν τοιαύτη περιπτώσει να κατανοήσει την μεγάλη αξία της υπακοής.
Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος έφθασε στο σημείο να αμφισβητεί τα πάντα, και αυτήν την Εκκλησία και αυτόν τον Θεό. Αμφισβητείται κάθε αυθεντία, αφού πάνω από κάθε αυθεντία, έχει υψωθεί η αυθεντία του εγώ. Τούτο το φαινόμενο μόνο ως σχιζοφρένεια της συγχρόνου κοινωνίας μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Ενώ κατήργησε τον Θεό από μέσα του ο άνθρωπος έφθασε στο σημείο να δημιουργήσει μέσα του άλλους ψευτοθεούς, είδωλα. Εθεοποίησε τα πάθη του, έδωσε αυθεντία σε τιποτένια πράγματα, στο εγώ του.
Είναι σχιζοφρένεια, διότι πίστευσε στον εαυτό του, ως την μοναδική αυθεντία, επίστευσε στις ιδικές του δυνάμεις, και έφτασε στο σημείο να προετοιμάζει μόνος του την καταστροφή του, τον αφανισμό του.
Η ανυπακοή επομένως στο θέλημα του Θεού, σημαίνει ό,τι εσήμαινε η ανυπακοή των Πρωτοπλάστων εις τον Παράδεισο, ό,τι σημαίνει ο Πύργος της Βαβέλ (θεοποίησις του εγώ), ό,τι εσήμαινε ένας σημερινός πυρηνικός πόλεμος, σημαίνει δηλαδή καταστροφήν, θάνατον.
Η υπακοή στον πνευματικό πατέρα
Όταν λέμε υπακοή δεν εννοούμε τίποτε άλλο παρά την τήρηση των εντολών του Θεού. Το να ζεις χωρίς την τήρηση των εντολών του Θεού σημαίνει, ότι δεν έχεις πνευματική κατάσταση, δεν ζεις κατά Θεόν. Όποιος δεν ζει κατά Θεόν, είναι φυσικό να ζει κατά το θέλημα του διαβόλου.
Εμείς οι άνθρωποι ζούμε υπό το βάρος της αμαρτίας, δια τούτο δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, που πρέπει να ακολουθήσουμε στην κάθε περίπτωση. Γι' αυτό χρειάζεται υπακοή τον πνευματικό μας πατέρα, ο οποίος θα μας υποδείξει ποιο είναι το θέλημα του Θεού.
Πρέπει όμως εις αυτό το σημείο να προσέξουμε κάτι, ότι δηλ. ο πνευματικός πατήρ, είναι το όργανο του Χριστού, που θα ερμηνεύσει σωστά τις εντολές του Χριστού. Ο πνευματικός όμως πατήρ πρέπει να είναι ενωμένος με την Εκκλησία. Διότι έτσι η υπακοή δεν έχει αναφορά στον πνευματικό πατέρα , αλλά στην Εκκλησία, στον Θεό.
Ο πνευματικός πρέπει να είναι φορέας της γνησίας ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως, διότι έξω από την Ορθόδοξη παράδοση, έξω από την Εκκλησία, ο <<πνευματικός πατήρ>> δεν αντιπροσωπεύει την Εκκλησία, τον Χριστό, αλλά μόνο τον εαυτό του. Τότε δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά αιώνιος τιμωρία.
Συμβαίνει και κάποιο άλλο περίεργο. Πολλοί χριστιανοί που δεν έχουν καταλάβει το νόημα της υπακοής φθάνουν στην προσωπολατρεία με αποτέλεσμα, αν ο πνευματικός φύγει από την πίστη να φύγουν και αυτοί. Τούτο δεν είναι ευαγγελικό αλλά δαιμονικό. Μόνο η υπακοή στην Εκκλησία μας σώζει.
Έτσι ο σύγχρονος άνθρωπος έφθασε στο σημείο να αμφισβητεί τα πάντα, και αυτήν την Εκκλησία και αυτόν τον Θεό. Αμφισβητείται κάθε αυθεντία, αφού πάνω από κάθε αυθεντία, έχει υψωθεί η αυθεντία του εγώ. Τούτο το φαινόμενο μόνο ως σχιζοφρένεια της συγχρόνου κοινωνίας μπορεί να χαρακτηρισθεί.
Ενώ κατήργησε τον Θεό από μέσα του ο άνθρωπος έφθασε στο σημείο να δημιουργήσει μέσα του άλλους ψευτοθεούς, είδωλα. Εθεοποίησε τα πάθη του, έδωσε αυθεντία σε τιποτένια πράγματα, στο εγώ του.
Είναι σχιζοφρένεια, διότι πίστευσε στον εαυτό του, ως την μοναδική αυθεντία, επίστευσε στις ιδικές του δυνάμεις, και έφτασε στο σημείο να προετοιμάζει μόνος του την καταστροφή του, τον αφανισμό του.
Η ανυπακοή επομένως στο θέλημα του Θεού, σημαίνει ό,τι εσήμαινε η ανυπακοή των Πρωτοπλάστων εις τον Παράδεισο, ό,τι σημαίνει ο Πύργος της Βαβέλ (θεοποίησις του εγώ), ό,τι εσήμαινε ένας σημερινός πυρηνικός πόλεμος, σημαίνει δηλαδή καταστροφήν, θάνατον.
Όταν λέμε υπακοή δεν εννοούμε τίποτε άλλο παρά την τήρηση των εντολών του Θεού. Το να ζεις χωρίς την τήρηση των εντολών του Θεού σημαίνει, ότι δεν έχεις πνευματική κατάσταση, δεν ζεις κατά Θεόν. Όποιος δεν ζει κατά Θεόν, είναι φυσικό να ζει κατά το θέλημα του διαβόλου.
Εμείς οι άνθρωποι ζούμε υπό το βάρος της αμαρτίας, δια τούτο δεν μπορούμε να διακρίνουμε ποιο είναι το θέλημα του Θεού, που πρέπει να ακολουθήσουμε στην κάθε περίπτωση. Γι' αυτό χρειάζεται υπακοή τον πνευματικό μας πατέρα, ο οποίος θα μας υποδείξει ποιο είναι το θέλημα του Θεού.
Πρέπει όμως εις αυτό το σημείο να προσέξουμε κάτι, ότι δηλ. ο πνευματικός πατήρ, είναι το όργανο του Χριστού, που θα ερμηνεύσει σωστά τις εντολές του Χριστού. Ο πνευματικός όμως πατήρ πρέπει να είναι ενωμένος με την Εκκλησία. Διότι έτσι η υπακοή δεν έχει αναφορά στον πνευματικό πατέρα , αλλά στην Εκκλησία, στον Θεό.
Ο πνευματικός πρέπει να είναι φορέας της γνησίας ορθοδόξου εκκλησιαστικής παραδόσεως, διότι έξω από την Ορθόδοξη παράδοση, έξω από την Εκκλησία, ο <<πνευματικός πατήρ>> δεν αντιπροσωπεύει την Εκκλησία, τον Χριστό, αλλά μόνο τον εαυτό του. Τότε δεν υπάρχει σωτηρία, αλλά αιώνιος τιμωρία.
Συμβαίνει και κάποιο άλλο περίεργο. Πολλοί χριστιανοί που δεν έχουν καταλάβει το νόημα της υπακοής φθάνουν στην προσωπολατρεία με αποτέλεσμα, αν ο πνευματικός φύγει από την πίστη να φύγουν και αυτοί. Τούτο δεν είναι ευαγγελικό αλλά δαιμονικό. Μόνο η υπακοή στην Εκκλησία μας σώζει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου