Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΥ ΔΟΥΛΟΥ

<<Πόσες φορές να συγχωρήσω τον αδελφό μου;>>

Το συνηθισμένο όριο δια τους Ιουδαίους ήταν τρεις φορές. Ο Πέτρος με την πεποίθηση πως φθάνει σε ύψη μακροθυμίας υπερδιπλασιάζει το όριο και προτείνει επτά φορές. Ο Κύριος όμως με την απάντησή του συντρίβει οποιοδήποτε όριο. <<Ου λέγω σοι έως επτάκις, αλλά έως εβδομηντάκις επτά>>, δηλαδή εάν ο αδελφός σου συνεχίζει να σου κάνει κακό, εσύ θα τον συγχωρέσεις όχι μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήκοντα επτά φορές, το οποίο σημαίνει απεριόριστα, χωρίς όριο, πάντοτε.  

Εξ αφορμής του παρά πάνω διαλόγου ο Χριστός διηγήθηκε την παραβολή αυτή που φέρει το όνομα του σκληρόκαρδου δούλου. Δηλαδή, ένας δούλος ήταν βαριά χρεωμένος στον άρχοντα του τόπου του, και επειδή δεν είχε να πληρώσει τα χρέη του ο άρχοντας του τα χάρισε, οπότε ο  δούλος γυρνάει στο σπίτι του γεμάτος χαρά για να αναγγείλει αυτό το μεγάλο γεγονός. Στο δρόμο συνάντησε κάποιον άλλον δούλο (σύνδουλό του) που χρώσταγε κάτι ελάχιστα σ' αυτόν και τον βιάζει να του τα επιστρέψει αμέσως. Ο σύνδουλός του όμως δεν μπορούσε να επιστρέψει το μικρό αυτό χρέος. Γι' αυτό τον έβαλε στη φυλακή. Ο άρχοντας όμως μόλις το έμαθε, μόλις είδε την άσπλαχνη συμπεριφορά του δούλου του διέταξε και τον έβαλαν φυλακή.

Κάθε παραβολή έχει πάντα ένα βασικό - βαθύτερο στόχο. Το κεντρικό μήνυμα αυτής της παραβολής το βρίσκουμε στην τελευταία φράση: <<Έτσι και ο πατήρ μου ο επουράνιος θα σας συμπεριφερθεί, εάν δεν συγχωρείτε τον αδελφό σας δια τα σφάλματά του, από τα βάθη της καρδιάς σας>>. Η παραβολή λοιπόν αυτή είναι πολύ σπουδαία, έχει μεγάλο νόημα και πρέπει όλοι να την προσέξουμε. Μας ξεκαθαρίζει ένα από τα μεγάλα θέματα της ζωής μας.

Όλοι οφείλουμε πολλά στον Θεό, ο Οποίος είναι ο απόλυτος Άρχοντάς μας. Του οφείλουμε μεγάλες χάριτες για τα αναρίθμητα δώρα Του που μας στέλνει καθημερινά και τα υλικά, αλλά προπάντων τα πνευματικά. Του χρωστάμε ακόμη πολλές και αναρίθμητες χάριτες διότι πάντοτε μας συγχωρεί για το πλήθος των αμαρτιών μας. Ο Θεός είναι πολυέλεος και πολυέσπλαγχνος. Η αγάπη  Του είναι απέραντη. Πέλαγος ευσπλαγχνίας. Σβήνει από το χρεόγραφο, την οφειλή, σχίζει το χειρόγραφο των αμαρτιών, όταν προσπέσουμε και του ζητήσουμε το έλεος.
Ο <<Θεός αγάπη εστίν>> (Α΄ Ιω. δ,8) λέει ο μαθητής της αγάπης. Ο χριστιανός έχει την αποστολή αλλά και την δυνατότητα να <<ομοιωθεί>> με τον Θεό. Ο δρόμος για να φθάσει κανείς στον Θεό είναι η αγάπη. Η συγχώρεση είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να συγχωρεί δεν μπορεί να αγαπά. Όταν ο άνθρωπος συγχωρεί τον εχθρό του, τότε μιμείται τον Χριστό. Ο Χριστός με την σάρκωση και την Σταύρωση έδωσε το μοναδικό και αιώνιο παράδειγμα της συγγνώμης. Το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης - συγγνώμης - ανεξικακίας το συναντάμε την στιγμή του Φρικτού Πάθους: <<Πάτερ άφες αυτοίς. Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι>>.(Λουκ. κγ, 34).
Η δική μας συγχώρεση προς τους εχθρούς μας είναι ένα μικρό αντίδωρο έναντι της μεγάλης συγγνώμης του Θεού σ' εμάς. Η συγγνώμη προς τους συνανθρώπους μας είναι εκδήλωση ψυχικού ηρωισμού, είναι ηρωισμός, είναι δείγμα ψυχικής ανωτερότητας.Εάν δεν μάθουμε να συγχωρούμε δεν θα αισθανθούμε ποτέ μέσα μας την γλυκιά αύρα της Χάριτος του Θεού.Η συγχώρεση μας οδηγεί στο να γευθούμε την χάρη της Πνευματκής ζωής. Διότι μόνο όποιος συγχωρεί έχει θέση κοντά στον Χριστό. Διότι το να συγχωρούμε σημαίνει ότι καταλάβαμε πλήρως τι είναι Χριστός, χριστιανική πνευματική ζωή, τι σημαίνει να ζούμε κατά το θέλημα του Χριστού. Η αγάπη προς τους εχθρούς, η ανεξικακία και η συγγνώμη είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για να φθάσουμε στην ένωσή μας με τον Χριστό, να γίνουμε παιδιά του Θεού. Αυτό ακριβώς κήρυξε ο Χριστός: <<Αγαπάτε τους εχθούς υμών... όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών του εν τοις ουρανοίς>> (Ματθ. ε, 44-45).
Δύο χριστιανοί από την Αντιόχεια, ο Σαπρίκιος και ο Νικηφόρος είχαν μίσος αναμεταξύ τους. Κατά τον διωγμό επί του Βαλεριανού ο Σαπρίκιος ομολόγησε τον Χριστό συνελήφθη και οδηγήθηκε στο μαρτύριο. Ο Νικηφόρος, μόλις το έμαθε, έτρεξε να ζητήσει συγγνώμη από τον Σαπρίκιο. Μάλιστα με δάκρυα τον παρακαλούσε να τον συγχωρέσει προτού φύγει για τον ουρανό. Ο Σαπρίκιος για κανένα λόγω δεν ήθελε να συμφιλιωθεί. Ο Νικηφόρος τον ακολουθεί μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου επιμένοντας να τον παρακαλεί να συγχωρεθούν. Εκεί όμως συνέβη κάτι το φοβερό. Ο σκληρόκαρδος Σαπρίκιος, μπροστά στα βασανιστήρια δείλιασε και αρνήθηκε τον Χριστό. Τότε ο ανεξίκακος Νικηφόρος ομολόγησε την πίστη του στον Χριστό και μαρτύρησε αυτός αντί του Σαπρικίου. Ο Θεός την τελευταία στιγμή εγκατέλειψε τον σκληρόκαρδο Σαπρίκιο και στεφάνωσε με την δόξα του μαρτυρίου τον ανεξίκακο Νικηφόρο. Ας μας διδάξει αυτό το παράδειγμα.