Το Πατριαρχείο Ρωσίας ιδιοποιείται κατοικητήρια δαιμόνων
Άρθρο του πρωτοπρ. Νικολάου Μανώλη
Ο παπικός ναός του Αποστόλου Βαρθολομαίου στη Γρανάδα παραδόθηκε στην τοπική κοινότητα του Πατριαρχείου Μόσχας.
Επιμέλεια σύνταξης: katanixi.gr
Στις 13-10-2020, πραγματοποιήθηκε συνάντηση του Αρχιεπισκόπου Μαδρίτης και Λισαβόνας κ. Νέστορα με τον Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο Γρανάδας κ. Φρανσίσκο Χαβιέρ Μαρτίνες Φερνάντες και του Πρωτοσύγκελου της εκκλησιαστικής επαρχίας πρωθιερέα κ. Ανδρέα Κόρντοτσκιν με σκοπό τη μεταβίβαση του παπικού ναού Αποστόλου Βαρθολομαίου στη Ρωσική ορθόδοξη ενορία στη Γρανάδα1. Ήδη από τον περασμένο χρόνο, οι πιστοί της Γρανάδα δηλητηριάζονταν από την οικουμενιστική ιδέα της απόκτησης ενός μιαρού παπικού ναού. Ο Αρχιεπίσκοπος Νέστωρ τέλεσε πανηγυρική Θεία Λειτουργία και αφού απηύθυνε χαιρετιστήριο λόγο στο εκκλησίασμα, συζήτησε με τους ενορίτες το ενδεχόμενο μετακόμισης σε νέο ναό. Φέτος, το δαιμονόπληκτο όραμα για μία ανταλλαγή οικουμενιστικών «δώρων» έγινε πραγματικότητα, καθώς στις 23 Ιανουαρίου 2021 πραγματοποιήθηκε η τελετή της επίσημης παραδόσεως του ναού του Αποστόλου Βαρθολομαίου στη Γρανάδα για χρήση από την τοπική κοινότητα του Πατριαρχείου Μόσχας2.
Όλοι μας έχουμε γνώση για τον πνευματικό ξεπεσμό της Ορθόδοξης Ρωσίας και τη μεταμόρφωσή της σε ένα πιόνι της διαθρησκειακής ατζέντας, δουλικά υποταγμένο στον αιρεσιάρχη Πάπα. Η συνάντηση του Πατριάρχη Μόσχας με τον Πάπα Φραγκίσκο στην Αβάνα το 2016 μπόρεσε και καθόρισε σημαντικά την αρχή μίας νέας Ρωσίας, που τη χαρακτηρίζει το μακράν του Ορθοδόξου φρονήματος και η δυσωδία που εκπέμπει η Παναίρεση. Η τότε, ένδοξη ιστορία της Ορθόδοξης Ρωσίας μεταλλάχθηκε σε μία Οικουμενιστική Ιστορία που δε σταματάει να φθίνει προς μία κατεύθυνση βεβαίας πνευματικής καταδίκης. Η σωτηριολογική ευθύνη βαραίνει τον τράχηλο των φαύλων κεφαλών της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, που την οδήγησαν σε έναν «κανιβαλισμό» πνευματικού τύπου, ο οποίος συνετέλεσε στη δογματολογική αλλοίωση της ταυτότητάς της. Και τον ορίζουμε ως «κανιβαλισμό» γιατί αυτή η αντιμετώπιση του ρωσικού ορθοδόξου πληρώματος ως θήραμα, έρμαιο του κτήνους της Παναίρεσης, φανερώνει τεράστια αγριότητα, απανθρωπιά και έλλειψη σεβασμού στη θρησκευτική ελευθερία των πιστών. Γιατί ο Οικουμενισμός, μόνο ελευθερία δεν είναι. Αντίθετα, η γενική επικράτησή του διεξάγεται και επεκτείνεται με έναν τόσο αυταρχικό τρόπο που ξεσκεπάζει το δαιμονικό, αμετάπειστο και μισαλλόδοξο χαρακτήρα των εκπροσώπων του. Ένα καθεστώς οικουμενιστών τυράννων, άγρυπνων για τη διάδοση του ψεύδους τους και διδασκάλων του βιώματους της Κόλασης, ασκούν έναν φρικτό προσηλυτισμό και πασχίζουν να μυήσουν ολόκληρη την Οικουμένη στον Οικουμενισμό.
Η «μετακόμιση» των ορθοδόξων πιστών σε έναν παπικό ναό με σκοπό να εκπληρώσουν τη μυστηριακή κοινωνία με τον Θεό, αποτελεί μία κατάφωρη ασέβεια και βλασφημία. Αποκαλύπτεται ότι δεν αρκούνται στον ορθόδοξο Οίκο του Θεού, αλλά επιθυμούν τις χορηγίες ναών από τους παπικούς για να τελέσουν τα μυστήριά τους.
Ο Απόστολος των Εθνών λέει ότι ο Θεός δεν κατοικεί σε χειροποίητους ναούς, δεν έχει σχέση με χρυσά, ασημένια ή χρήσιμα αγάλματα3. Κατά συνέπεια, πώς καταδέχονται οι ορθόδοξοι να βρίσκονται εντός ενός ειδωλολατρικού ναού από τον οποίο απουσιάζει ο Θεός ο αιώνιος;
Οι παπικοί, ως θρασύτατοι και αμετανόητοι αρνητές του Κυρίου, δεν μπορούν να ζήσουν δίπλα στον Κύριο και να οικοδομήσουν ναούς εξ ονόματός Του. «Ὅτι εἰ ἀληθῶς κατοικήσει ὁ Θεός μετά ἀνθρώπων ἐπί τῆς γῆς; εἰ ὁ οὐρανός καί ὁ οὐρανός τοῦ οὐρανοῦ οὐκ ἀρκέσουσί σοι, πλήν καί ὁ οἶκος οὗτος, ὃν ᾠκοδόμησα τῷ ὀνόματί σου;4»
Επειδή το ίδιο το σώμα του Κυρίου αποτελεί ναό του Θεού, μετά την
ενανθρώπηση του Λόγου πραγματοποιείται η ίδρυση ναών ως άλλη σάρκα του
Θεανθρώπου Χριστού. Η έννοια του ναού που φέρει ο Κύριος, υιοθετείται
από την πρώτη χριστιανική κοινότητα ώστε να δηλωθεί η πνευματική
συγγένεια μαζί Του. Η πνευματική κοινωνία και η εκκλησιολογική διαδοχή
με την πρώτη χριστιανική κοινότητα δεν υφίστανται στους παπικούς μετά το
σχίσμα του 1054, οπότε η ίδρυση ναών από αυτούς δεν είναι τίποτα άλλο
από κτίσματα κενά από Χάρη Χριστού. Αυτή την κενότητα και την απουσία
της Όντως Ζωής, βιώνουν όσοι δοσίλογοι της Αληθινής Πίστης συχνάζουν σε
τέτοιου είδους κενά κτίρια.
Ο ναός του Θεού είναι η αγία μας
Εκκλησίας που είναι οικοδομημένη πάνω σε ζωντανούς λίθους, όμως αυτό το
βίωμα είναι αδύνατο να επιτευχθεί από κάποιον αιρετικό και κάποιον
συγκοινωνούντα με αυτόν, διότι συνοδικά έχουν αμφότεροι καταδικαστεί.
Πώς λοιπόν, θα βιώσουν οι άθλιοι αιρετικοί τον πνευματικό ναό του Θεού,
δηλαδή το πνεύμα που κατοικεί μέσα μας, όταν ερμηνεύουν τον Κύριο κατά
το δοκούν δημιουργώντας ένα νέο, αυθαίρετο και τελικά, αιρετικό και
καταδικαστέο ευαγγέλιο;
Οι σύγχρονοι και άπιστοι ορθόδοξοι υπογράφουν την αδιανόητη συνύπαρξη του ναού του Θεού και του ναού των ειδώλων και επιδιώκουν ένα κολάσιμο πάντρεμα. «Οὐκ οἴδατε ὅτι ναός Θεοῦ ἐστε και τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ οἰκεῖ ἐν ὑμῖν»;5
Ο Κύριος καταδικάζει του άπιστους ειδωλολάτρες και προστάζει την αποκοπή μας από το σώμα τους. Ιδού ο ευαγγελικός λόγος ο ατόφιος δείχνει τον δρόμο της Βασιλείας των Ουρανών και καθιστά αναγκαία την αποκλειστική ομολογία των ανθρώπων υπέρ της Αληθινής Πίστης, ώστε η καταδίκη της αίρεσης να είναι ξεκάθαρη. «Τις δέ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετά εἰδώλων; ὑμεῖς γάρ ναός Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθώς εἶπεν ὁ Θεός ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καί ἐμπεριπατήσω, καί ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καί αὐτοί ἔσονταί μοι λαός. Διό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καί ἀκαθάρτου μή ἅπτεσθε, κἀγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς»6.
Μέσα σε ναό ο Θεός λάτρεψε τον ομοούσιο Πατέρα. Και σήμερα οι
ορθόδοξοι που καταδέχονται να λειτουργήσουν μέσα σε παπικό ναό
διαπράττουν μία δογματολογική ισοπέδωση την τριαδολογικής υπόστασης της
Αγίας Εκκλησίας. Όμως, ο Οικουμενισμός θέλει να εκμηδενίσει και να
εξαλείψει κάθε διακριτή, ουσιαστική και δογματολογική διαφορά με την
πλάνη της αίρεσης. Μέσα σε αυτό το ψεύδος βυθίζονται οι ορθόδοξοι…
Ακόμα
και η εκκλησιαστική παράδοση και αρχιτεκτονική και βυζαντινή τέχνη των
ιερών ορθόδοξων ναών, έρχεται σε μεγάλη αντίθεση με τους ειδωλολατρικούς
ναούς της Δύσης. Ο συγκεκριμένος χαρακτήρας του ορθόδοξου στοιχείου
υπάρχει ώστε να διαφοροποιεί και να ξεχωρίζει την Αλήθεια της Ανατολής
από το ψεύδος της Δύσης, και με αυτόν τον τρόπο να υπερτονίζεται η
μοναδικότητα της Ορθής Δόξας. Με την αποδοχή ενός παπικού ναού στους
κόλπους της ορθόδοξης κοινότητας της Γρανάδα, αμφισβητείται η
λειτουργική θεολογία των ορθόδοξων ναών, περιφρονούνται τα άγια λείψανα
που βρίσκονται εντός αυτών, χλευάζονται οι ευχές των Εγκαινίων,
βλασφημείται η τριαδολογική διάσταση που κυριαρχεί εντός τους. Ο
ορθόδοξος πιστός πλησιάζει τον αληθινό Οίκο του Θεού με πλήρη συντριβή,
με πλήρη επίγνωση της αμαρτωλότητας και της αναξιότητάς του και ζητά
άφεση των αμαρτιών, την κοινωνία με τον Ουράνιο Βασιλέα και το δικαίωμα
μετοχής στην αιώνια ζωή. Πόσο μακριά είναι λοιπόν το πνεύμα της
Ορθοδοξίας που βιώνεται εντός των ορθοδόξων ναών από των αχαρίτωτο
πνεύμα των παπικών; Ακόμη και ο άνθρωπος, ως πρώτος μεταξύ ίσων, πόσο
υποβιβάζεται όταν εξισώνεται με τον πρώτο άνευ ίσων των αιρετικών; Αλλά
και ο ίδιος ο Κύριος, ο μόνος αναμάρτητος, πόσο βλασφημείται όταν ένας
αιρεσιάρχης τολμά και θεωρεί πως κατέχει το αλάθητο; Η
Χριστοκεντρικότητα των ορθόδοξων ναών δεν μπορεί ούτε να «μετακομίσει»
ούτε να αντικατασταθεί με τον εγωιστικό Παποκεντρισμό των κενών
κτισμάτων. Μέσω της ορθόδοξης ναοδομίας διευκρινίζεται η θέση της
Υπεραγίας Θεοτόκου, η οποία μετά την τρίτη Οικουμενική Σύνοδο 431 μ.Χ
ορίστηκε ως κλίμακα διά της οποίας κατέρχεται ο Θεός και ως γέφυρα που
ενώνει το χάσμα ουρανού και γης, και έτσι συνέτριψε τις πλάνες των
Δυτικών, τις οποίες αφουγκράζονται οι “ορθόδοξοι” υβριστές της Παναγίας.
Ούτε το ιερό θυσιαστήριο, ούτε η Αγία Τράπεζα και τα ματωμένα χέρια του
ορθόδοξου ιερέα μπορούν να συνυπάρξουν σε έναν δαιμονικό χώρο που
προσφέρεται η όστια, αντί του Σώματος και του Αίματος του Χριστού. Ούτε η
δοξαστική ψαλμωδία και η υμνολογική θεολογία στον Κύριο Ημών Ιησού
Χριστό μπορούν να αντικατασταθούν από μουσικά όργανα και ρητορικές
βλάσφημες και ανυπόστατες.
Οι πιστοί, οι έχοντες φόβο αληθινού
Θεού, όχι μόνο δεν καταδέχτηκαν ναούς παπικών, αλλά όταν βεβηλώνονταν
από τους ασεβείς ειδωλολάτρες, τελούσαν πάλι τα Εγκαίνιά του. «Κατά τόν
καιρόν καί κατά τήν ἡμέραν, ἐν ᾗ ἐβεβήλωσαν αὐτό τά ἔθνη, ἐν ἐκείνῃ
ἐνεκαινίσθη ἐν ᾠδαῖς καί κιθάραις καί κινύραις καί ἐν κυμβάλοις»7.
Συμπερασματικά, καταλήγουμε πως το αλισβερίσι ανάμεσα σε ορθοδόξους και παπικούς για το κατοικητήριο των δαιμόνων, είναι απότοκο μίας πολυπαραγοντικής κατάστασης. Αυτή η παραχώρηση του παπικού ναού θέτει τους πιστούς του Οικουμενισμού στην κατηγορία των δήθεν ορθοδόξων, που παριστάνουν τους ζητιάνους των αιρετικών “δωρεών”. Ο Πλουτανοδότης Κύριος τους χάρισε την Αλήθεια, το πολύτιμο διαμάντι της Ορθοδοξίας, αυτοί καταδέχτηκαν τα κτίσματα των αιρετικών. Συνεπώς, πάσχουν αναμφίβολα από πενία πίστης. Είναι φτωχοί, λιμοκτονούν από Χάρη Χριστού, αφού ο Κύριος πήρε τη Χάρη του και τους άφησε ρακένδυτους μπροστά στην αιώνια ζωή. Η αποδοχή του οικουμενιστικού «δώρου», του παπικού ναού δηλαδή, δείχνει τη μικρότητα των ανθρώπων που καταχρώνται την αποστολική διαδοχή που φέρουν, και τελούν μολυσμένα μυστήρια και συμπράττουν με τους αιρετικούς βλαβερά ολισθήματα. Μόνοι τους θέτουν τους εαυτούς τους σε μία υποδεέστερη κατηγορία πιστών, που ενώ βρίσκονται εντός της Κιβωτού της Ορθοδοξίας πηδούν έξω από αυτή, ενώ έχουν λάβει το άγιο βάπτισμα, το απαρνιούνται, ενώ μπορούν να υπηρετούν τη Μία Αλήθεια, πιστεύουν σε πολλές επιμέρους «αλήθειες», ενώ μπορούν να σωθούν αποκλειστικά και μόνο από την Ορθοδοξία, επιλέγουν να δοκιμάσουν τη σωτηριολογική ανικανότητα της αίρεσης. Στώμεν Καλώς οικουμενιστικά μιάσματα… Ζει Κύριος ο Θεός!
1. https://katanixi.gr/oikoymenismos/oi-orthodoxoi-rosoi-tis-granadas-tha-leitoyrgoyn-se-papiko-nao/
2. https://mospat.ru/gr/news/inter-christian-relations/60333/
3.
«ὁ Θεὸς ὁ ποιήσας τὸν κόσμον καὶ πάντα τὰ ἐν αὐτῷ, οὗτος οὐρανοῦ καὶ
γῆς Κύριος ὑπάρχων οὐκ ἐν χειροποιήτοις ναοῖς κατοικεῖ». (Πράξ 17, 24)
4. Γ΄ Βασ. 8, 27
5. Α΄ Κορ. 3, 16
6. Β΄ Κορ. 6, 16-17
7. Α΄ Μακ. 4, 54
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου