Η ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2020 ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΟΥ ΜΙΚΡΑ

 

Η ΜΕΤΑΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ 

ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2020 

ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΟΥ ΜΙΚΡΑ

 

 

ΠΑΣΧΑ 2020

 

ΜΟΥ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΤΟ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΡΘΡΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΧΘΕΣΙΝΗΝ (1η ΑΠΡΙΛΙΟΥ) ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΩΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ (ΤΗΣ ΝΕ) ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΠΙΕΖΟΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΑΛΛΑ ΚΕΝΤΡΑ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ, ΔΙΔΟΥΝ ΑΦ ΕΝΟΣ ΤΟ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΙΣΑΡΑ ΝΑ ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΑ ΕΝΔΟΤΕΡΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΙ ΝΑ ΚΛΕΙΝΗ ΝΑΟΥΣ ΚΑΙ ΝΑ ΑΠΟΚΛΕΙΗ ΓΕΝΙΚΑ ΤΗΝ ΕΙΣΟΔΟΝ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΛΑΙΚΟΥΣ (ΟΠΩΣ ΕΚΑΝΑΝ ΠΕΡΥΣΙ) ΚΑΙ ΑΦ ΕΤΕΡΟΥ ΜΕΤΑΦΕΡΟΥΝ ΤΗΝ ΕΟΡΤΗΝ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΕΙΣ ΗΜΕΡΟΜΗΝΙΑΝ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗΝ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΗΝ ΠΟΥ ΕΩΡΤΑΖΕ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΝΑ ΕΟΡΤΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΩΝ ΠΡΩΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΩΝ ΑΙΩΝΩΝ ΚΑΙ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΑΠΟ ΤΗΣ Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

ΥΠΟΓΡΑΜΜΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟΝ, ΟΤΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙΤΑΙ ΔΙΤΤΟΝ ΣΟΒΑΡΟΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑ, ΑΦ ΕΝΟΣ ΚΑΤΑΛΥΣΕΩΣ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ, ΩΣ ΤΟΝΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟ ΑΡΘΡΟΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΑΦ ΕΤΕΡΟΥ ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΣΕΩΣ ΕΤΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΝ ΤΗΣ Ν.Ε. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΚΗΝ, ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΚΑΙ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΩΣ ΕΘΕΣΜΟΘΕΤΗΘΗ ΑΥΤΗ ΥΠΟ ΤΟΥ Α ΚΑΝΟΝΟΣ ΤΗΣ ΕΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΘΗ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΤΙΚΑΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΤΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΑΝΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1583.

 

Παραθετομεν τόν Α Κανόνα της εν Αντιοχεια Συνόδου 

καθως καί την απόφασιν της Πανορθοδοξου Συνοδου του 1583. 

 

Ο Α΄Κανων της εν Αντιοχεια Τοπικης Συνόδου (341), περί του σωτηριωδους Πάσχα εχει ουτως:

Πάντας τοὺς τολμῶντας παραλύειν τὸν ὅρον τῆς ἁγίας καὶ μεγάλης συνόδου τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης ἐπὶ παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου βασιλέως Κωνσταντίνου, περὶ τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καὶ ἀποβλήτους εἶναι τῆς ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρὸς τὰ καλῶς δεδογμένα, καὶ ταῦτα εἰρήσθω περὶ τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ἐκκλησίας, ἐπίσκοπος, ἢ πρεσβύτερος, ἢ διάκονος, μετὰ τὸν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπὶ διαστροφῇ τῶν λαῶν καὶ ταραχῇ τῶν ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν, καὶ μετὰ τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τὸ Πάσχα· τοῦτον ἡ ἁγία σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ἐκκλησίας, ὡς οὐ μόνον ἑαυτῷ ἁμαρτίας ἐπισωρεύοντα, ἀλλὰ πολλοῖς διαφθορᾶς καὶ διαστροφῆς γινόμενον αἴτιον· καὶ οὐ μόνον τοὺς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετὰ τὴν καθαίρεσιν. Τοὺς δὲ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καὶ τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ἅγιος Κανὼν καὶ τὸ τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν.

 

ΕΚ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1583 ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΤΟ ΕΞΗΣ:  

"Όποιος δεν ακολουθεί τα έθιμα της Εκκλησίας, καθώς αι επτά Άγιαι Οικουμενικαι Σύνοδοι εθεσπισαν και το ῞Αγιον Πάσχα και το Μηνολόγιον καλώς ενομοθέτησαν να ακολουθώμεν και θέλει να ακολουθή το νεοεφεύρετον Πασχάλιον και Μηνολόγιον των αθέων αστρονόμων του Πάπα, και εναντιώνεται εις αυτά όλα, και θέλει να ανατρέψη και να χαλάση τα πατροπαράδοτα δόγματα και έθιμα της Εκκλησίας, ας έχει το ανάθεμα και έξω της του Χριστού Εκκλησίας, και της των πιστών ομηγύρεως ας είναι". (ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1583) 

 

ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΟΥ 1593

 

Του Μελετίου (του Πηγα) αφικομένου εν Κωνσταντινουπόλει, συνεκροτήθη ενδημούσα Σύνοδος εν τω αυτόθι ναώ της «υπεραγίας δεσποίνης ημών Θεοτόκου και αειπαρθένου Μαρίας, της Παμμακαρίστου, της και Παραμυθίας επωνομασμένης» τη 12 Φεβρουαρίου 1593, καθ' ην παρήσαν εκτός του Οικουμενικού, οι Πατριάρχαι Αλεξανδρείας Μελέτιος, επέχων και την θέσιν του Αντιοχείας Ιωακείμ, και Ιεροσολύμων Σωφρόνιος, καθώς και «οι πανιερώτατοι Αρχιερείς εκ πάσης Επαρχίας της Ανατολικής Εκκλησίας των Ορθοδόξων». Σκοπός της Συνόδου ταύτης ήτο η ρύθμισις της ρωσικής αυτοκεφαλίας και η επίλυσις σοβαρών τινων ζητημάτων τάξεως και πειθαρχίας. Ευθύς εξ αρχής ο ημέτερος Μελέτιος κατέστη το κύριον και πρώτον πρόσωπον εν τη Συνόδω. Λαβών εν αρχή τον λόγον ανέλυσε την αιτίαν της συγκλήσεως της Συνόδου «της Εκκλησίας των αναγκών χάριν», εισερχόμενος δε εις την ουσίαν του θέματος ετόνισεν απεριφράστως ότι καθήκον των Ιεραρχών είναι «πάντα νεωτερισμόν των της Εκκλησίας περιβόλων περιορίζειν, ειδότας υπαιτίους γεγονέναι αεί τους νεωτερισμούς της των Εκκλησιών συγχύσεώς τε και διαστάσεως, αλλά τοις όροις έπεσθαι των αγίων Πατέρων τα παρ' αυτών δογματισθέντα απαράτρεπτα, δίχα προσθήκης ηστινοσούν, και χωρίς αφαιρέσεως ενστερνιζομένους κατά τον α' της οικουμενικής Ζ' Συνόδου κανόνα....».

 

Ο ΟΓΔΟΟΣ ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ

ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 1593 ΛΕΓΕΙ ΤΑ ΕΞΗΣ:

 

ΚΕΙΜΕΝΟΝ

 

Κανών όγδοος. Ασάλευτον διαμένειν βουλόμεθα το τοις πατράσι διορισθέν περί του αγίου και σωτηρίου Πάσχα. Έχει δε ούτως: άπαντας τους τολμώντας παραλύειν τους όρους της αγίας και οικουμενικής μεγάλης συνόδου, της εν Νικαία συγκροτηθείσης επί παρουσία της ευσεβείας του θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου περί της αγίας εορτής του σωτηριώδους Πάσχα, ακοινωνήτους και αποβλήτους είναι της Εκκλησίας, ει επιμένοιεν φιλονεικότερον ενιστάμενοι προς τα καλώς δεδιδαγμένα και ταύτα ειρήσθω περί των λαϊκών. Ει δε τις των προεστώτων της εκκλησίας επίσκοπος, ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, μετά τον όρον τούτον τολμήσειν επί διαστροφή των λαών και ταραχή των εκκλησιών ιδιάζειν και μετά των Ιουδαίων επιτελείν το Πάσχα, τούτον η αγία Σύνοδος, εντεύθεν ήδη αλλότριον έκρινε της Εκκλησίας. Δει γαρ στοιχείν τω των πατέρων κανόνι μέχρι και σήμερον Θεού χάριτι. Ον, καθό δη και τα λοιπά, η Θεού εκκλησία διαφυλάττει. 

 

ΜΕΤΑΦΡΑΣΙΣ

 

Κανών Όγδοος. Ασάλευτος επιθυμούμε να παραμένη ο κανών, τον οποίον διώρισαν οι Άγιοι Πατέρες δια το Άγιον Πάσχα. Ο Κανών ούτος της Α΄ Οικουμενικής Συνόδου λέγει: Όλοι εκείνοι που τολμούν να καταπατούν τας διατάξεις της Αγίας και Οικουμενικής μεγάλης Συνόδου, η οποία συνεκροτήθη (το 325) εις την Νίκαιαν επί παρουσία του ευσεβεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου, περί της αγίας εορτής του σωτηριώδους Πάσχα, εάν επιμένουν και δημιουργούν έριδας και επαναστατούν εναντίον εκείνων που έχομεν διαδχθή από τους Αγίους Πατέρας, να είναι αποκομμένοι ( = αφορισμένοι) και απόβλητοι ( = αναθεματισμένοι) από την Εκκλησίαν και αυτά λέγομεν περί των λαϊκών, εάν δε κάποιος από τους προεστώτας της Εκκλησίας, δηλαδή Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, μετά από αυτόν τον κανόνα θα τολμήση να μην υπακούη και να διαστρέφη τους Χριστιανούς και να δημιουργή ταραχήν εις την Εκκλησίαν και να επιτελή μαζί με τους (θεοκτόνους) Ιουδαίους το Πάσχα, η Αγία Σύνοδος, όλους αυτούς από τώρα ήδη εξέβαλεν της Εκκλησίας και τους αναθεμάτισεν. Διότι είναι όρος απαράβατος να ακολουθώμεν τον Κανόνα τούτον των Πατέρων, όπως συνέβη και μέχρι σήμερον με την χάριν του Θεού, τον οποίον η Εκκλησία του Χριστού διαφυλάττει, όπως ακριβώς και τα λοιπά δόγματα και όρους. 

 

 

ΠΑΡΑΘΕΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝ/ΛΕΩΣ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ΤΟΥ Γ (1713 – 1791) ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΣΤΗΛΙΤΕΥΕΤΑΙ Η ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (ΠΑΣΧΑΛΙΟΥ ΚΑΙ ΜΗΝΟΛΟΓΙΟΥ)

.

Προλογικον Σημειωμα: Μια νεωτερα ιστορική μαρτυρία, περί των αποφασεων κατα του νεου Ημερολογιου καί του νεου Πασχαλίου Καλενδαριου, των Πανορθοδοξων Συνοδων του 1583, 1597 καί 1593, ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν γραφίδα - ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Κων/λεως Καλλινίκου τοῦ Γ΄ (1713-1791), ἤτοι διακόσια ἔτη μετά τάς Πανορθοδόξους αυτας Συνόδους ειναι αυτη:

 

Τῶ αὐτῶ (Ἀνανία) κατά τῶν αὐτῶν (Λατίνων).

Τό παρ’ ἡμῖν πασχάλιον ἀσύστατον οὐκ ἔστιν,

ὡς καταφλυαρεῖ αὐτός ὁ δυσσεβής Λατῖνος,

ἀλλ’ ὡς ἀκόλουθον αὐτό τοῖς ὁρισθεῖσιν ὅροις

πατέρων ἱερῶν ἡμῶν, μένει ὀρθόν ἀεί τε

καί εἰς αιῶνας σταθερόν διαμενεῖ ἐκεῖνο.

ἕως περ οἱ ἥν ἔλεγε τάξιν διαφυλάξει

σῶαν, ἀπαρασάλευτον, ἀρίστως ἐσκεμμένην

πατράσι θείοις τοῖς ἡμῶν, ὧνπερ οὐδείς τῶν νῦν γε

οὔτε οἶδε έπιστήμην τήν τῆς ἀστρονομίας

κατ’ ἐκείνους πολυμαθεῖς, οὔτε ἁγιωσύνην

ἔχει καί καθαρότητα, πλήν εἰ μή που δοκήσει

τά δ’ ἄλλα φίλτατε εἰσί μακράν τῆς ἀληθείας

τοῦ Πάσχα γάρ διορισμῶν τεσσάρων ὑπαρχόντων

πρῶτος αὐτῶν ἐντέλλεται, ὡς δεῖ τελεῖν τό Πάσχα,

μετά γε τήν ἑαρινήν φίλε ἰσημερίαν

ὁ δεύτερος, ὡς μή αὐτήν τῆς τελετῆς ἡμέραν

ἐκείνης ἰουδαϊκῆς, τοῦ φάσκα τῶν Ἑβραίων

ὁ τρίτος ὅτι οὐχ ἁπλῶς μετά ἰσημερίαν,

ἀλλά πρώτην πανσέληνον τήν μετ’ ἰσημερίαν

ὁ τέταρτος ὅτι γε καί μετά τήν ἡμέραν

τῆς πανσελήνου παρευθύς τῆ πρώτη ἑβδομάδι

ὅθεν οὐδείς ὅλων βροτῶν ἐκείνους νομισάτω

πατέρας παναρίστους τε διέλαθε καί θείους

τό λάθος τοῦτο τό δοκοῦν ἵνα παρά τῶν νῦν γε

κρείττονος διορθώσεως ἐν τύχη ἀστρονόμων

τῆ γάρ Κυρίου χάριτι ἀπό πρώτης συνόδου

καί ἕως γε τῆς σήμερον ἂεί Πάσχα τό θεῖον

γίνεται μετά νομικόν, καί ἐν Κυριακῆ γε,

καί σύγχυσιν οὐκ ἔγνωμέν τινά μέχρι τῆς δεῦρο

ἵν’ εἰς διόρθωσιν αὐτοῦ ἡμεῖς γε ἀναστῶμεν

διετυπώθη γάρ καλῶς ἁγίοις τοῖς πατράσι,

καί διαμένει ἄπταιστον ἀεί καί εἰς αἰῶνας

κακῶς δέ ἀφηρέθησαν παρά τῶν ἀστρονόμων

τῶν νῦν Ρώμης τῆς παλαιᾶς αἱ ἡμέραι

παρ’ Ὀκτωβρίου τοῦ μηνός πρός γάρ τοῖς ἄλλοις πᾶσι

καί σύγχυσιν ἐν ἑαυτῶ τό νέον περιέχει

αὐτῶν τό ὡρολόγιον, ἀνατροπήν τε ἔτι

ἐπαναθεωρούμενον εἰ γάρ δι’ ὅλων χρόνων

τεσσάρων καί τριάκοντα ἅμα τοῖς ἑκατόν γε

νυχθήμερον συνάγουσιν ἕν οἱ ἀστρονομοῦντες

εὔδηλον τοίνυν ὅτι γε ἀπό πρώτης συνόδου

δύο καί τεσσαράκοντα κ’ ἔτι τετρακοσίων

πρός δέ χιλίων τε ἐτῶν ἄχρι νῦν διελθόντων

ὡς δέκα καί ὀκτώ ἐτῶν σύν τοῖς τριακοσίοις

τό πρῶτον ἀπό τοῦ Χριστοῦ προπαρεληλυθότων

μέχρι πρώτης συνάξεως τῆς ἐπί Κωνσταντίνου

ἐξαιρουμένων ἑκατόν ἑπτά καί ἑβδομήντα

ἀφ’ οὗ τό ὡρολόγιον ἐγένετο Λατίνων

ἡμέραι μόνον έννέα συνάγονται καί δέκα

ὧραι παρά μισήν στιγμή, καί ἔτι λείπεταί τι

εἰ δέ δι’ ἑκατόν ἐτῶν καί εἴκοσι ὡς ἄλλοι

λέγουσιν ἕν νυχθήμερον γενήσεται καί ἔσται,

ἡμέραι δέκα ἔσονται, πρός δέ καί ὧραι δέκα,

καί πλεονάζει ὡς ὁρᾶς ἐπισφαλῆ δέ ταῦτα

ἀλλά καί τούς δεινούς ἐμπείρους ἀστρονόμους

τόν Πτολεμαῖον δηλαδή καί ἄλλους ἐσφαλμένον

εὑρίσκονται ταῦτα τῶν νῦν, ἐν γάρ τριακοσίοις

χρόνοις ἐκεῖνοι κι’ ἔτι πρός ἕν τινῶν νυχθημέρων

συνάγεσθαι ἀποφαίνονται μάλιστ’ ὁ Πτολεμαῖος

οὐκ ἀπό τῆς κινήσεως τοῦτο τῆς τοῦ ἡλίου,

ποιεῖται γάρ τήν κίνησιν ἐκεῖνος ὁμαλήν τε

καί ὅλως ἀπαράκλιτον, ἀλλά γίνεται τοῦτο

παρά τήν ἀπαρίθμησιν τῶν ἡμερῶν τοῦ χρόνου

καί κατά τούτους γίνονται τέσσαρες δή ἡμέραι,

καί ὧραι πέντε καί στιγμαί δύο καί δέκα μόνον.

ἀπό τῆς κατά Νίκαιαν συνόδου τῆς μεγίστης,

μέχρι ἐτῶν τῶν ἄνωθεν προαπηριθμημένων

ἀναμεμετρημένων οὖν τούτων τοιουτοτρόπως

καί τῆ σοφία τῆ τῶν νῦν Ἑλλήνων καί ἀρίστων

ἔτι τε ἀναδείκνυται, ὡς ἔξω παντός λόγου

οἱ ἀστρονόμοι παλαιᾶς ἐξέβαλον τῆς Ρώμης

τοῦ ‘Οκτωβρίου τοῦ μηνός τάς δέκα τάς ἡμέρας

ἵνα φανῶσιν ὡς δοκεῖ μόνον γε τοῖς ἀνθρώποις

ποιεῖν τί δόξης ἕνεκα κενῆς τε καί ματαίας

ὑπάρχον βέλτιον αὐτοῖς τοῦ μή καινοτομεῖν τε

καί τοιαῦτα μεταποιεῖν, καί στάσεως μεγίστης

ταῖς ἐκκλησίαις γίνεσθαι αἰτίους τοῦ Κυρίου

ἤ κἄν γε τούτων ἕνεκα τοῦ μή βίαν ἐπάγειν

ὡς τό τ’ αὐτό ὑπέφερον εἰδέτι παλτυτέραν

διδασκαλίαν ἀγαπᾶς περί ὡρολογίου

ἴδε είς βίβλον σεβαστοῦ τήν τοῦ Τραπεζουντίου

ἴδε Ματθαῖον Βλάσταριν, ἴδε καί Βαλσαμῶνα

ἴδε καί τό κανόνιον τῆς πρώτης τῆς συνόδου

καί τόν κανόνα τόν αὐτῆς, οὕς πάντας ἀποβλήτους

τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἀκοινωνήτους

τούς παραλύειν θέλοντας, καί τούς κατατολμῶντας,

τούς ὅρους καί ἀπόφασιν συνόδου τῆς ἁγίας

μεγάλης οίκουμενικῆς τῆς ἐν Νικαίᾳ πόλει

συγκροτηθείσης εὐσεβῶς ὑπό τοῦ Κωνσταντίνου

εὐσεβεστάτου ἄνακτος περί τοῦ θείου Πάσχα,

καί τέλος ἴδε σύνοδον τήν κατ’ ὠρολογίου

ἤτοι κατά λατινικοῦ νέου καλενδαρίου,

τήν γεγονυῖαν εὐσεβῶς ἐπί Ἱερεμίου

τοῦ Κωνσταντινουπόλεως, καί τούς κανόνας ταύτης

καί γράμμα τό ἀποσταλέν πρός τόν Φιλαδελφείας

καί τούς ἐφόρους τοῦ Ναοῦ ἁγίου Γεωργίου.

καί ἄφες τόν νεκρόν αὐτόν νεκρούς τούς τούτου θάπτειν

καί πρᾶξιν τήν συνοδικήν τήν τότε γεγονυῖαν,

περί ἀποβολῆς αὐτῶν νέου καλενδαρίου

καί ἐκ τούτου γνώσει ἀκριβῶς ὅτι γε οἱ Λατῖνοι

ἀπώλεσαν πασχάλια τά τούτων καί τήν πίστιν

τήν εὐσεβῆ καί πατρικήν καί ὀρθοδοξοτάτην,

καινοτομίαις ταῖς αὐτῶν μεγίσταις βλασφημίαις,

ταῖς εἰς τό πνεῦμα, καί υἱόν διό μετά τῶν πρώτων

συντάττονται αἱρετικῶν, καί σύν ἐκείνοις ἅμα

παραδοθήσονται πυρί ἐσχάτω αἰωνίῳ

οἷς μεθ’ ἡμῶν καί σύ εἰπέ εὐαγγελιζομένοις

παρ’ ὅ γε παρελάβομεν ἀνάθεμα πολλάκις,

ρῖψον φιλίαν τήν αὑτοῦ, μή λάμβανε εἰς οἶκον,

μήτε χαίρειν λέγε αὐτῶ φέροντι ἀλλοτρίαν

διαδασκαλίαν, διδαχήν Χριστοῦ μου ἐναντίαν

Θεός δέ ὁ δυνάμενος τά πάντα καί σόν φίλον

παρασκευάσειεν αὐτοῦ τήν πλάνην ἐπιγνῶναι,

ἡμᾶς δέ ἀπαλλάγειε τῶν τούτων ζιζανίων,

καί οἷα σῖτον καθαρόν πάντας εἰς ἀποθήκας

συνάξειε τάς ἑαυτοῦ ἡμᾶς τούς ὀρθοδόξους.

 

(Τό κείμενον τοῦτο ἐλάβομεν ἀπό τήν μελέτην τοῦ ἐκλεκτοῦ ἐρευνητοῦ καί διδάκτορος θεολογίας – Οἰκονομολόγου, Ἀθανασίου Χρυσοβέργη, ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλον: «ΟΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ Γ΄ (1713-1791) ΚΑΙ ΤΑ ΒΑΣΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ. ΜΕ ΒΑΣΗ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ» (ΛΑΡΙΣΑ 2000), τήν ὁποίαν μελέτην ὁ ἴδιος ὁ συγγραφεύς ἐνεχείρισεν εἰς τόν Μητροπολίτην Κήρυκον πρό δύο περίπου ἐτῶν).

 

Μη σκιάζεστε στα σκότη! Η λευτεριά σαν της αυγής το φεγγοβόλο αστέρι της νύχτας το ξημέρωμα θα φέρει». Ι. Πολέμης

 

1 Απρ 2020