Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ
ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΛΩΝ ΜΑΣ
Αδελφοί μου Χριστιανοί, ας μη νομίζη κανείς ότι μόνον τα πρόσωπα του ιερατείου και οι μοναχοί έχουν καθήκον πάντοτε να προσεύχωνται, οι δε κοσμικοί όχι. Όλοι ημείς οι χριστιανοί έχομεν καθήκον να προσευχώμεθα πάντοτε. Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος διδάσκει ότι ο χριστιανός οφείλει συχνότερον να μνημονεύη εν προσευχή το όνομα του Θεού, παρά να αναπνέη. Και τούτο δια της νοεράς προσευχής. Όταν ευρισκώμεθα εις σωματικήν εργασίαν, όταν βαδίζωμεν, όταν λαμβάνωμεν τροφήν, όταν πίνωμεν, δυνάμεθα να προσευχώμεθα νοερώς προσευχήν θεάρεστον και αληθινήν. Ο εξωτερικός άνθρωπος ας εκτελή τα σωματικά καθήκοντα, αλλά και ο εσωτερικός όλος ας είναι αφιερωμένος εις την υπηρεσίαν του Θεού και ουδέποτε να αποκάμη από το πνευματικόν τούτο έργον της νοεράς προσευχής, όπως έδωκεν εντολήν ο Θεάνθρωπος Ιησούς, ομιλών εις το Ευαγγέλιον: <<συ δε όταν προσεύχη, είσελθε εις το ταμείον σου και κλείσας την θύραν σου πρόσευξαι τω Πατρί σου τω εν τω κρυπτώ>> (Ματθ. στ',6). Το ταμείον της ψυχής είναι το σώμα, αι θύραι είναι αι πέντε ημών αισθήσεις. Η ψυχή εισέρχεται εις το ταμείον της, όταν ο νους δεν περιφέρεται τήδε κακείσε εις τα έργα και πράγματα του κόσμου ή εις αισχρά και ελεεινά και αμαρτωλά (φανταστικά) νοήματα, αλλ' ευρίσκεται εντός της καρδίας ημών μνημονεύων τον Ιησούν και επικαλούμενος το όνομα το άγιον Αυτού. Τα αμαρτωλά πάθη όταν προσβάλλουν την καρδίαν μας, πρέπει να μένουν άπρακτα και ανενέργητα και να μην αφήνωμεν αυτά να προσκολλώνται εις την ψυχήν μας, είτε έξωθεν προέρχονται, εκ των αισθητών και εξωτερικών πραγμάτων, είτε εκ των ένδοθεν ημών νοημάτων και αισθημάτων. Διότι ο εχθρός της σωτηριώδους προσευχής του Ιησού και της σωτηρίας μας, υποκινεί τα τοιαύτα. Εκ μεν των εξωτερικών πραγμάτων, δια εικόνων, σχημάτων και παραστατικών φαντασμάτων, εκ δε των έσωθεν, δια πονηρών, αισχρών της σαρκός ηδυπαθών νοημάτων και κινημάτων. Σκοπός του είναι να αποσπάση την προσευχήν του νοός μας εις τα ηδυπαθή αυτά πονηρά θεάματα και μαζί με τον νουν να ακολουθήση και η καρδία μας ενσυνειδήτως και εν αισθήσει να λησμονήση την τερπνήν θέαν του Ιησού, δια της μνήμης του, να αφαιρέση και την επίκλησιν του ονόματός Του και ούτω να μεταβάλη την καρδίαν μας εις κόλασιν, αισχρόν καταγώγιον και κατοικητήριον των δαιμόνων>>.
(Από το βιβλίον <<Η ΝΟΕΡΑ ΑΘΛΗΣΙΣ>>, ήτοι περί της προσευχής του Ιησού, Συλλογή διδασκαλιών των αγίων Πατέρων και πεπειραμένων ασκητών περί της προσευχής του Ιησού Χριστού, βιβλίον το οποίον πρέπει όλοι οι Ορθόδοξοι χριστιανοί να το προμηθευτούν και να το μελετήσουν, δια να γνωρίσουν το πνευματικόν βάθος της προσευχής).
Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας Κατακομβων
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία είναι η αληθινή θλίψη. Αυτή που δημιουργείται, όταν γνωρίσουμε καλά την άθλια κατάσταση που βρίσκεται η ψυχή μας. Όλες οι άλλες θλίψεις δεν έχουν καμιά σχέση με τη χάρη του Θεού. (Αγιος Νεκταριος Αιγινης)
20
Ο ΔΕ ΑΠΙΣΤΗΣΑΣ ΚΑΤΑΚΡΙΘΗΣΕΤΑΙ", ΑΦ ΕΤΕΡΟΥ ΔΕ ΕΙΣ ΤΟ ΣΥΜΒΟΛΟΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ "ΟΜΟΛΟΓΩ ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΕΙΣ ΑΦΕΣΙΝ ΑΜΑΡΤΙΩΝ ΚΑΙ ΖΩΗΝ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ" ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Η ΟΠΟΙΑ ΕΠΙΣΗΣ ΣΥΝΟΨΙΖΕΤΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΑΝΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΥ ΚΑΡΧΗΔΟΝΟΣ ΕΧΟΝΤΑ ΟΥΤΩ:
ΑπάντησηΔιαγραφή«Ασφαλώς κρατούμεν, μηδένα βαπτίζεσθαι δύνασθαι εξω της καθολικής εκκλησίας˙ ενός όντος βαπτίσματος καί εν μόνη τή καθολική εκκλησία υπάρχοντος˙ …όθεν ου δύναται χρίσμα τό παράπαν παρά τοις αιρετικοίς είναι». Ο λόγος είναι προφανής : «παρά δε τοις αιρετικοίς, οπού εκκλησία ουκ εστίν, αδύνατον αμαρτημάτων άφεσιν λαβείν» καί «ού γάρ δύναται εν μέρει υπερισχύειν˙ ει ηδυνήθη βαπτίσαι, ίσχυσε καί Άγιον Πνεύμα δούναι˙ ει ουκ ηδυνήθη, ότι έξω ων, Πνεύμα Άγιον ουκ έχει, ου δύναται τον ερχόμενον βαπτίσαι, ενός όντος του Βαπτίσματος καί ενός όντος του Αγίου Πνεύματος καί μιάς εκκλησίας υπό Χριστού του Κυρίου ημών επάνω Πέτρου του Αποστόλου αρχήθεν λέγοντος της ενότητος τεθεμελιωμένης˙ καί διά τούτο τά ύπ’ αυτών γινόμενα ψευδή καί κενά υπάρχοντα, πάντα εστίν αδόκιμα».
Δηλ. με ασφάλεια κρατάμε την παράδοση ότι κανείς δεν μπορεί να βαπτίζει ή να βαπτίζεται εκτός της Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας. Γιατί ένα βάπτισμα υπάρχει και αυτό βρίσκεται μόνο στην Καθολική Ορθόδοξη Εκκλησία. Γι’αυτό δεν μπορεί να υπάρχει χρίσμα στους αιρετικούς». Ο λόγος είναι προφανής : «Στους αιρετικούς, που δεν είναι εκκλησία, είναι αδύνατον να λάβει κάποιος άφεση αμαρτιών. Αν μπορεί ο αιρετικός να βαπτίσει, μπορεί να δώσει και το Άγιον Πνεύμα. Αν, όμως, δεν μπορεί να βαπτίσει, επειδή βρίσκεται εκτός Εκκλησίας, δεν έχει Άγιον Πνεύμα και δεν μπορεί να βαπτίσει, αυτόν που έρχεται να βαπτισθεί, επειδή ένα είναι το βάπτισμα και ένα είναι το Άγιον Πνεύμα και μία Εκκλησία είναι θεμελιωμένη από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Και γι’αυτό όλ’ αυτά, που γίνονται από τους αιρετικούς, επειδή είναι ψευδή και κενά (άδεια), όλα είναι αδόκιμα (άκυρα)».