ΟΜΙΛΙΑΙ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ ΤΗΣ ΥΠΕΡΑΓΙΑΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑ ΕΤΗ 1970-73

ΟΜΙΛΙΑΙ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑΙ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ

ΤΩΝ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΩΝ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΕΤΩΝ 1971-1973

ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ (*)

ΟΜΙΛΙΑ 2η

<<ΠΟΛΥ ΙΣΧΥΕΙ ΔΕΗΣΙΣ ΜΗΤΡΟΣ

ΠΡΟΣ ΕΥΜΕΝΕΙΑΝ ΔΕΣΠΟΤΟΥ>>

 <<Χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα>>

 Η αγάπη, και ο σεβασμός προς την Υπεραγίαν Θεοτόκον μας συνεκάλεσαν και πάλιν σήμερον εις τον Ιερόν Ναόν. Αυτός ο ίδιος σεβασμός που ξεχυλίζει από τα βάθη κάθε ευγενούς καρδίας, θα μας συγκαλέση καθ' όλας τας Παρασκευάς της Μεγάλης Τεσσαρακοστής. Είναι η εποχή της ψυχικής ανατάσεως. Ο χριστιανός με τα όπλα της προσευχής και της νηστείας εισήλθεν εις το στάδιον του πνευματικού αγώνος. Επιζητεί εντονώτερον να ανεύρη την γαλήνην και την πνευματικήν ηρεμίαν και αναζητεί με τους Πνευματικούς αγώνες να ενωθή μετά του Θεού να ζήση το μέγα Μυστήριον της αιωνιότητος. 

  
 Οι Άγιοι Πατέρες ανάμεσα στους αγώνες της εγκρατείας, (της Μεγάλης Τεσσαρακοστής) ετοποθέτησαν σαν ασφαλή λιμάνι την ακολουθία των Χαιρετισμών.

 Ο κάθε Χριστιανός σπεύδει στην Εκκλησία να προσευχηθή. Να ανοίξη τον θησαυρόν της καρδίας του και να χαιρετήση με όλην την φλόγα της πίστεως και της αγάπης την Θεοτόκον. Νοσταλγεί ν' ακούση ολίγα θερμά λόγια δια την Παναγίαν. Θέλει την ολίγην αυτήν ώραν να την προσφέρη ως δώρον εις την Παρθένον, να αισθανθή το μεγαλείον της χριστιανικής προσευχής.

 Θα ήταν προτιμότερον να σιωπούσα απόψε. Θα ήταν προτιμότερο να ομιλούσαν εις την καρδιά μας μόνον οι ύμνοι, αυτά τα υπέροχα λόγια προσευχής που ακούσαμε. Αλλά ελπίζω πως έστω και δύο λόγια θα είναι ευχάριστα εις την Παναγίαν. Διότι ποίος δεν γνωρίζει ότι και τα ψελλίσματα των μικρών παιδιών είναι αρεστά και ευχάριστα εις τας στοργικάς μητέρας;

 Εις την στάσιν που ακούσαμε απόψε, στον Ε' οίκο ανεφώνησε ο ιερεύς: <<χαίρε δεκτόν πρεσβείας θυμίαμα>> δηλαδή χαίρε εσύ όπου είσαι δεκτόν θυμίαμα προσευχής. Διότι όταν σε παρακαλέση τις και μεσιτεύσης εις τον Υιόν σου, αμέσως θα εισακουσθής...

 Αδελφοί μου ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει <<Πειρατήριον εστίν η ζωή>>. Πράγματι συναντάμε πολλούς πειρασμούς και πολλές δυσκολίες στην αναφορική αυτή οδοιπορία. Η ανθρώπινη όμως καρδιά ζητεί κάποια ενίσχυσι, κάποια βοήθεια. Ποία θα είναι η πρώτη θύρα την οποίαν οφείλει να χτυπήση; Μας το λέγει ο Κύριος: η πύλη του ουρανού, <<αιτείτε και δοθήσεται, κρούετε και ανοιγήσεται>>.

 Αλλά όταν είμεθα μικρά παιδιά και δεν γνωρίζομεν να προσευχηθώμεν, τότε μας αντικαθιστά η μητέρα μας, και παρακαλεί την Μητέρα όλων ημών. Κι εμείς παιδιά δεν είμεθα, μεγαλώσαμε πλέον. Αλλά ζαλισμένοι από την ζωήν της αμαρτίας, επειδή ζούμε μέσα στο πέλαγος της θλίψεως είμεθα άμαθοι. Δεν γνωρίζομεν να προσευχώμεθα. Και αν γνωρίζωμεν, δεν έχομεν την απαιτουμένην δύναμιν της ψυχής. Τί θα κάνωμεν; ας μην χάνωμεν την ελπίδα μας. Έχομεν πρεσβευτήν την Υπεραγίαν Θεοτόκον. Και η πρεσβεία της η προσευχή της είναι τόσο θερμή, τόσο δυνατή, ώστε γίνεται ευπρόσδεκτος από τον υιόν της. <<Πολύ γαρ ισχύει δέησις Μητρός προς ευμένειαν Δεσπότου>>.Ας είναι οργισμένος εναντίον μας ο Κύριος. Η ικεσία της Μητρός Του αρκεί, δια να μεταβάλη την οργήν του εις ευμένειαν.

 Ο Κύριος πάντοτε εισακούει τις προσευχές των δικαίων. Εις την Π.Δ. βλέπουμε τον Αβραάμ προσευχόμενον υπέρ του ανεψιού του Λωτ και <<εισακούσθη η δέησίς του>>. Ο Μωϋσής, όταν οι ισραηλίται περιπλανήθησαν εις την έρημον προσεύχεται. Οι Προφήται με δακρυβρέχτους τους οφθαλμούς ικετεύουν τον Θεόν και διασώζουν πόλεις. Διασώζουν τον λαόν των ισραηλιτών.

 Εις την Κ.Δ. πάλιν βλέπομεν την δύναμιν της προσευχής υπέρ των άλλων. Και μάλιστα την προσευχήν των δικαίων. 

 Όταν ασθενή κάποιος λέγει ο Απόστολος Ιάκωβος, <<προσεύξασθε>>, προσευχηθήτε γι' αυτόν. <<Πολύ γαρ ισχύει δέησις δικαίου ενεργουμένη>>. Και τώρα ας αναλογισθούμε αγαπητοί μου αδελφοί. Εάν έχει τόσην δύναμιν η προσευχή των δικαίων και των Αγίων, πόσην δύναμιν έχει η προσευχή της Μητρός του Θεού; Απέραντον, αδελφοί μου. Όπως η Παρθένος είναι ανωτέρα όλων των γυναικών και της Π. και της Κ. Διαθήκης, έτσι και οι ικεσίες της. 

 Αναφέρει ο ιερός Η. Μηνιάτης και λέγει, ότι το όνομα Μαρία είναι συντεθειμένον από τας λαμπροτέρας γυναίκας της Π.Δ. και εάν προστεθούν όλαι αυταί δεν μπορούν να φθάσουν την αξίαν της Θεοτόκου. Κατά τον ίδιον τρόπο και αι ικεσίαι όλων των αγίων, εάν προστεθούν, δεν είναι δυνατόν να φθάσουν την δύναμι της δικής της ικεσίας...

 Η αποψινή μας πολυπληθής εκκλησιαστική σύναξις είναι μία απόδειξις, ότι πιστεύομεν εις την δύναμιν των πρεσβειών της Παναγίας μας. Διότι πόσες φορές δεν την παρακαλέσαμεν να ικετεύση υπέρ ημών και έσπευσεν προς βοήθειάν μας; Είναι <<προστασία των Χριστιανών ακαταίσχυντος, μεσιτεία προς τον ποιητήν αμετάθετος>>.

 Εισακούεται παρά του Θεού, διότι είναι η μητέρα Του. Ο Μ. Αλεξ. ευρισκόταν στην Περσία και επολέμει. Κατακτούσε τον τότε γνωστό κόσμο. Εις την Μακεδονία άφησε σαν επίτροπο τον Αντίπατρο. Αλλά ο Αντίπατρος εστενοχωρείτο, διότι η Ολυμπιάδα η μητέρα του Μ. Αλεξάνδρου ανεμειγνύετο εις τας κρατικάς υποθέσεις. Ο Αντίπατρος έγραψε μία επιστολή στον Αλέξανδρο και παραπονείτο. Ανέμενε λοιπόν πως ο Μ. Αλέξανδρος θα εξύβριζε τη μητέρα του. Αλλά έλαβε μία θαυμαστή απάντησι. <<Μη ξεχνάς Αντίπατρε, πως ένα δάκρυ της μάνας μου είναι ικανό να σβήση χίλια γράμματα παραπόνων σου>>.

 Έτσι συμβαίνει και εδώ. Το παντοδύναμο δάκρυ της Θεοτόκου Μητρός μας είναι το πολυτιμώτερο μαργαριτάρι δι' ημάς τους αμαρτωλούς. Ακούσατε ένα θαύμα της Υπεραγίας Θεοτόκου που αποδεικνύει πόσο σηνηγορεί η πρεσβεία της εις την σωτηρία μας:

 <<Ένας στρατιώτης ήταν ριγμένος εις τον βούρκον της αμαρτίας. Ήτο πνιγμένος εις πολλάς αμαρτίας και περισσότερον εις την πορνείαν. Αλλά είχε μία γυναίκα ενάρετον και θεοφοβουμένην. Πολλάκις τον ενουθετούσε να μετανοήση και να αλλάξη ζωήν. Κατώρθωσε να τον πείση να νηστεύση την Σαρακοστή του Δεκαπενταυγούστου, προς τιμήν της Παναγίας. Μα ολίγον κατ' ολίγον εγίνετο πιο θεοσεβής. Ενήστευε λοιπόν κατ' αρχάς, κατόπιν έμαθε ολίγας προσευχάς προς την Θεοτόκον. Και όταν έβλεπε την εικόνα της Θεοτόκου έλεγε τον Αρχαγγελικόν ύμνον. Κάποτε λοιπόν εισήλθεν εις ένα Ιερόν Ναόν και είδε μία εικόνα της Παναγίας την λεγομένην Ελεούσαν. Εις αυτήν την εικόνα βλέπομεν την Θεοτόκον να κρατή εις την αγκάλην της το βρέφος Ιησούν. Ο Ιησούς ήτο όλος πληγωμένος. Και από τις πληγές έτρεχε αίμα, σα να επληγώθη εκείνη την ώρα. Ο στρατιώτης, όταν είδε τούτο το γεγονός κατενύχθη εις την καρδίαν του και άρχισε να κλαίη πικρώς και κλαίων παρεκάλει και την Υπεραγίαν Θεοτόκον λέγοντας: Γλυκυτάτη μου Κυρία, σπλαγχνίσου με τον αμαρτωλό και μεσίστευσον εις τον Κύριον να με συγχωρήση, διότι είσαι η μεσίτρια των αμαρτωλών. Και ήκουσε μία φωνή από την εικόνα, η οποία έλεγε: Εσείς λέγετε πως είμαι μητέρα της ελεημοσύνης, αλλά με τας πράξεις σας με κάμνετε μητέρα λύπης και θλίψεως. Ο στρατιώτης όταν ήκουσε αυτά τα λόγια έπεσε εις το πρόσωπον και οδυρόμενος έλεγε <<Δέσποινά μου μη οργισθής εναντίον μου, αλλά ως μεσίτρια και βοηθός των αμαρτωλών ικέτευσον δι' εμέ. Διότι πολύ ισχύει η δέησίς σου προς ευμένειαν του Δεσπότου>>. Ο στρατιώτης ήτο πρηνής εις την γην και δεν τολμούσε να υψώση το βλέμμα του και ακούει την Παναγία να λέγη προς τον Υιόν της.

 <<Υιέ μου παμφίλτατε συγχώρησέ τον και ελέησε αυτόν τον αμαρτωλόν που με δάκρυα με παρακαλεί>>. Ο Κύριος απεκρίθη <<Μη με ενοχλείς περί τούτου, Μήτερ μου, διατί δεν είναι άξιος συγχωρήσεως>>. Η Παναγία πάλι του λέγει: <<Τέκνον μου, ενθυμήσου πως σε ανέθρεψα και σε γαλούχησα και άφες, συγχώρησε τας ανομίας του.>> Ο Κύριος πάλιν απαντά: Δεν μπορώ να τον συγχωρήσω με Δικαιοσύνην. Αλλά η μητέρα του του λέγει: <<Δεν ζητώ να τον συγχωρήσης με Δικαιοσύνη αλλά με την Ευσπλαγχνία Σου, επειδή όλοι με ονομάζουν μητέρα της Ελεημοσύνης>>. Και πάλιν ο Κύριος ηρνήθη να τον συγχωρέση. 

 Όταν η Παναγία είδε πως δεν είναι δυνατόν να συγχωρήση τον αμαρτωλό, διότι οι αμαρτίες του ήσαν πολλαί, εσηκώθη η Παναγία και έκλινε τα γόνατα και την κεφαλή της, μήπως μ' αυτόν τον τρόπο την εισακούσει. Ως την είδε ο Κύριος λέγει: <<Επειδή πρέπει να τιμώμεν τον Πατέρα και την Μητέρα, δεν θέλω να παρακούσω εις την παράκλησίν σου. Λοιπόν ας είναι συγχωρημένα τα αμαρτήματά του, και ας πλησιάση να ασπασθή τας πληγάς μου, να πεισθή πως τον συγχώρησα. Και πράγματι ηγέρθη αγαλλιώμενος ο στρατιώτης και προσεκύνει τα τραύματα και εθεραπεύοντο όπως ακριβώς εθεραπεύοντο και τα ιδικά του τραύματα - τα οποία επροξένησε η αμαρτία - δια της θείας συγχωρήσεως. Και ευχαριστήσας τον Κύριον και την Μητέρα του απήλθεν εις τον οίκον του με μίαν αναφαίρετον χαράν και αγαλλίασιν.

 Αυτήν ας έχωμε και ημείς, αγαπητοί αδελφοί μεσίτριαν εις τον Θεόν δια να αξιωθούμε να απολαύσουμε και την Βασιλείαν των ουρανών. ΑΜΗΝ.      

                      

 (*) Εξεφωνήθησαν υπό του Αρχιμ. Κηρύκου Κοντογιάννη, φοιτητού όντος τότε της Θεολογικής Σχολής του Παν/μίου Αθηνών.