ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ - ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ

ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ

ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΠΕΥΚΟΒΟΥΝΟΓΙΑΤΡΙΣΣΗΣ

ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ

Εορτή εορτών και πανήγυρις πανηγύρεων είναι η Ανάστασις δι' ημάς τους Ορθοδόξους. Η Εκκλησία μας είναι η Εκκλησία της Αναστάσεως. Η Ανάστασις διαποτίζει την ζωή των Ορθοδόξων χριστιανών. Οι Ορθόδοξοι είναι αναστάσιμοι χριστιανοί. Ολόκληρο το Ευαγγέλιο περικλείεται στις λέξεις Χριστός Ανέστη. Αληθώς Ανέστη.

Δια τούτο η μεγάλη εορτή του Πάσχα καταυγάζει ουρανόν και γην και συγκινεί τας καρδίας όλων των πιστών. Νέα εορτή, διότι με αυτήν ήρχισεν ο πανηγυρισμός δια τα εγκαίνια της ουρανίου Βασιλείας και διαρκής πανήγυρις, διότι με αυτήν βιώμεν εντός ημών από της παρούσης ζωής την αιωνιότητα.

Ο Απόστολος Παύλος ομιλών περί της Αναστάσεως μας παρέδωσε συλλογισμούς θεοπνεύστους: <<ει Χριστός ουκ εγήγερται, κενόν άρα το κήρυγμα ημών, κενή δε και η πίστις ημών>>.

Η Ανάστασις είναι το μέγα θαύμα του Θεού που επιστεγάζει και δικαιώνει όλο το έργο της θείας Ενανθρωπήσεως. Χωρίς την Ανάστασι δεν υπάρχει Εκκλησία, δεν υπάρχει κήρυγμα, δεν υπάρχει αγάπη, δεν υπάρχει αγιότης. Αλλά και χωρίς την Εκκλησίαν δεν δύναται να βιωθή, η Ανάστασις. Διότι η Ανάστασις είναι γεγονός ιστορικόν που βιούται συνεχώς μέσα στην Εκκλησία και ανακαινίζει τον κόσμον. Η Εκκλησία είναι αυτή που σηκώνει τον Σταυρόν των Παθών του Κυρίου και που ζη καθημερινά και αιώνια την Ανάστασιν, δι' αυτό καθημερινώς ψάλλει <<Τον Σταυρόν σου προσκυνούμεν Δέσποτα και την αγίαν Σου ανάστασιν δοξάζωμεν>>. Μέσα στην Εκκλησία, οι χριστιανοί, νοσταλγοί της αιωνιότητος, λαμβάνουν τον Σταυρό, θυσιάζονται, υπομένουν, αγωνιούν και αγωνίζονται αλλά παράλληλα ζουν την αναστάσιμη χαρά, τον θρίαμβο, την νίκη. 

Όσο και αν είναι τραχύς ο αγώνας των χριστιανών επιφυλάσσει τον θρίαμβον και την νίκην Μη λησμονώμεν, ότι το μαρτύριον και ο Σταυρός ωδήγησε εις την Ανάστασιν. Η βεβαιότητα που έχουμε δια την νίκη, δίδει το γλυκύτερο περιεχόμενο εις τον αγώνα δια την αγιότητα. Δια τούτο ο χριστιανός δεν τρομάζει τον θάνατο, την θυσία, το μαρτύριο. Είναι βέβαιος δια την μελλοντικήν του Ανάστασιν, αλλά και βεβαιότερος δια την τωρινήν του αναστάσιμη χαρά.

Ζη από της παρούσης ζωής, την χαρά της Αναστάσεως. Χαράς πεπλήρωται τα πάντα. Χαίρετε, είπεν ο Κύριος εις τας Μυροφόρους. <<Εχάρησαν οι μαθηταί ιδόντες τον Κύριον>>. Τα δάκρυα των μαθητων εστεγνωσαν με το άγγελμα της Αναστάσεως. Ο πόνος που εβάρυνε την καρδίαν των διελύθη ως καπνός έμπροσθεν της δυνάμεως του φωτός της γλυκυτάτης χαράς της Αναστάσεως. Η Ανάστασις έγινε πηγή χαράς δια τους μαθητάς του Χριστού, αλλά και δι' όλους, δια κάθε χριστιανόν που ανέστη την πνευματικήν ανάστασιν και ζη την πνευματικήν ζωήν.

Η χαρά αυτή δεν έχει καμμίαν σχέσιν με την χαράν του κόσμου. Είναι εσωτερική χαρά, γνησία, αιωνία, διότι έχει πηγήν της τον Αναστάντα Κύριον. <<Και την χαράν υμών ουδείς αίρει αφ' υμών>>.

Ακόμη και εις τας θλίψεις, και εις τον πόνον και τας συμφοράς και εις τας μεγαλυτέρας δοκιμασίας, ο χριστιανός είναι κύριος αυτού του μεγάλου δώρου. Είναι μαρτυρημένον γεγονός, ότι την χαράν της Αναστάσεως την αισθάνεται εντονωτέραν εις το διάστημα της θλίψεως μάλλον παρά εις τους ομαλούς και ευχαρίστους καιρούς.

Χαίρει εν τοις παθήμασί του ο Χριστιανός, ο εργάτης της Εκκλησίας, ο μοναχός, ο οικογενειάρχης, διότι έχει εσωτερικήν και βαθείαν ειρήνην, έχει την αισιόδοξον προσδοκίαν και ελπίδα, μπορεί πίσω από τον κάθε χειμώνα να διακρίνη την Άνοιξι, πίσω από κάθε τρικυμία την γαλήνη, πίσω από τα σύννεφα τον γαλανόν ουρανόν, μέσα εις τα λυπηρότερα γεγονότα το χαμόγελο της αγάπης του Κυρίου. 

Γι' αυτό και μέσα εις τας μεγαλυτέρας περιπετείας και εις τας ισχυροτέρας θλίψεις, η καρδία του χριστιανού πονεί μεν, τα μάτια του αναβλύζουν τα δάκρυα της υπομονής, η ψυχή του όμως εξαγνίζεται, ανδρίζεται, σκιρτά και ανασταίνεται εις το γεμάτο ελπίδα άκουσμα: Χριστός Ανέστη!

Η Εκκλησία είναι ο χώρος της Αναστάσεως. Η κάθε θεία Λειτουργία είναι μία αναστάσιμη θεία Λειτουργία. Μέσα στην Εκκλησία μπορείς να ζης και να μη αποθνήσκεις. Να ελπίζης και να απολαμβάνης. Να κοπιάς και να αμείβεσαι. <<Ει τις έκαμε νηστεύων απολαυέτω νυν το δηνάριον... Φιλότιμος ων ο δεσπότης δέχεται τον έσχατον καθάπερ και τον πρώτον, και τον ύστερον ελεεί και τον πρώτον θεραπεύει, κακείνω δίδωσι και τούτω χαρίζεται... ουκούν εισέλθετε πάντες εις την χαράν του Κυρίου ημών... Πάντες απολαύσετε του συμποσίου της Πίστεως>>.

Σήμερα όπως και πάντοτε η Εκκλησία σηκώνει τον σταυρόν του μαρτυρίου. Διώκεται, σταυρώνεται καθημερινώς, πάσχει και υποφέρει. Μαίνεται η θάλασσα. Τα κύματα και οι φουρτούνες κτυπούν πανταχόθεν το σκάφος της Εκκλησίας. Ψευδόχριστοι και ψευδοπροφήται, μαίνονται κατά της Εκκλησίας. Αντίχριστοι δυνάμεις ζητούν να αφανίσουν αυτήν. Απειλητικά υψώνονται ενώπιον της Εκκλησίας οι διωγμοί. Και η Εκκλησία πορεύεται <<ως πρόβατον επί σφαγήν>>, διότι είναι το Εσφαγμένον Αρνίον, το οποίον εξήλθε νικών και ίνα νικήση. Γι' αυτό η Εκκλησία μαζί με τον πόνο του μαρτυρίου, ζη διαρκώς και την απέραντη χαρά της νίκης, την ευφροσύνη της Αναστάσεως.

Δια τούτο και ημείς, όσοι γνήσια τέκνα της Εκκλησίας υπάρχομεν, ας χαρώμεν και ας δώσωμεν δόξαν τω Αναστάντι Χριστώ, διότι ενώπιόν Του <<παν γόνυ κάμψει επουρανίων και επιγείων και καταχθονίων>>, διότι, το θηρίον, ο αντίχριστος που πολεμεί την Εκκλησίαν θα συντριβή, ενώ τα γνήσια τέκνα του Χριστού, οι μάρτυρες και οι αγωνισταί <<οι ερχόμενοι εκ της θλίψεως της μεγάλης>>, οι πληγωμένοι και ματωμένοι υπέρ του Χριστού και της Εκκλησίας Του, και εις την παρούσαν ζωήν χαίρουν, <<διότι συμβασιλεύουν αυτώ και θα κληρονομήσουν τα αιώνια αγαθά της Αναστάσεως. Δια τούτο ας συνεχίσωμεν τον δρόμον μας με την βεβαιότητα ότι ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφθήναι αφού ο Χριστός αληθώς ανέστη και ενίκησε τον θάνατον, χαρίσας ημίν ζωήν την αιώνιον. Χριστός Ανέστη.

(Η ομιλία αύτη εξεφωνήθη υπό του Αρχιμ. Κηρύκου Κοντογιάννη, Πρωτοσυγκέλλου της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ. εις την Ιεράν Μονήν Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Αττικής παρουσία της Α.Μ. του Αρχιεπισκόπου κ. Ανδρέου, των Σεβασμιωτάτων Μητροπολιτών Αττικής και Μεγαρίδος κ. Ματθαίου και Πειραιώς και Νήσων κ. Νικολάου, Ιερέων και πλήθους προσκυνητών, κατά τον Εσπερινόν της Αγάπης του Πάσχα).