Διαβάζοντας
κανείς τα ''περί μετανοίας'' λόγια του
αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, βλέπει πως
ο άγιος αναφέρει τα εξής:
<<Ένα
βασικό στάδιο, πού προηγείται από την
μετάνοια, είναι η επίγνωσι και η συναίσθησι
των αμαρτημάτων, «ήτις μεγάλη εστίν
προς ιλασμόν αφορμή» αναφέρει ο Άγιος
Αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (Ομιλία 28,
P.G. 151, 361C). Ο άνθρωπος, κατά τον Παλαμάν,
για να έλθη σε μετάνοια, φθάνει προηγουμένως
σε επίγνωσι «τών οικείων πλημμελημάτων»
και μεταμελείται μπροστά στο Θεό,
στον οποίον καταφεύγει «έν συντετριμμένη
καρδία». Αφήνει τον εαυτό του στο πέλαγος
της ευσπλαχνίας Εκείνου και πιστεύει,
όπως ο άσωτος, ότι είναι ανάξιος να
ελεηθή από τον Θεό και να ονομάζεται
υιός του. Και όταν με την επίγνωσι και
την συναίσθησι της αμαρτωλότητος έλκυση
επάνω του το έλεος του Θεού, παίρνει
τελείαν την άφεσιν με την αυτομεμψία
και την εξομολόγησι.
Η μετάνοια ως νέα
κατάστασις στη ζωή του ανθρώπου,
συνοδεύεται από ορισμένες συνέπειες
πού η βιβλική και πατερική γλώσσα τις
ονομάζει «καρπούς μετανοίας». Ως πρώτον
καρπόν μετανοίας ο ιερός πατήρ προβάλλει
την εξομολόγησι, αφού με αυτή κερδίζεται
η θεραπεία και η κάθαρσι της ψυχής του
πιστού και εγκαινιάζεται η καινούργια
ζωή: «Η των αμαρτιών ουν εξομολόγησις
αρχή εστι της καλλιέργειας ταύτης,
ταυτόν ο’ ειπείν της μετανοίας και της
ετοιμασίας του δέξασθαί τινα εν εαυτώ
τον σωτήριον σπόρον, τον λόγον του Θεού»
(Σοφοκλέους Οικονόμου, Ομιλία ΝΣΤ’,
σελ. 201-202).
Η εξομολόγησι όμως δεν είναι
ο μόνος καρπός της μετανοίας. Ο Άγιος
Ιωάννης ο Πρόδρομος καλώντας με το
κήρυγμα του τους ανθρώπους σε μετάνοια,
εκτός από την εξομολόγησι τους παρακινούσε
σε ελεημοσύνη, δικαιοσύνη, μετριοφροσύνη,
αγάπη και αλήθεια, πού είναι γνωρίσματα
της ανακαινιστικής δυνάμεως της
αληθείας.>>
Όπως και παραπάνω βλέπουμε, οι άγιοι όταν μιλούσαν για μετάνοια δεν ζητούσαν πολλά πράγματα. Το μόνο που ζητούσαν από τον άνθρωπο εκείνον που θα προβεί σε αυτήν, ήταν αυτή να ήταν αληθινή. Δηλαδή άνθρωπος να είχε επίγνωση των μέχρι την στιγμή της μετανοίας λαθών του και αυτά να τα κατέθετε εις τον Θεό δια μέσου του Μυστηρίου της Ιεράς Εξομολογήσεως. Ακόμη και σε αυτό οι άγιοι κινήθηκαν με Σοφία. Όχι πολλά πράγματα από τους μετανοούντας. Ειλικρινή, Αληθινή μετάνοια. Μετάνοια με συντριβή καρδίας, συναίσθηση των μέχρι τότε λαθών και πλήρη επίγνωση πως η νέα ζωή είναι η σωστή. Εις όλα αυτά όμως έρχεται ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος και προσθέτει, πως βασικά γνωρίσματα της μετάνοιας εκτός των άλλων είναι η δικαιοσύνη, η μετριοφροσύνη, η αγάπη και η αλήθεια. Πουθενά εις όλα αυτά δεν βλέπουμε κάτι το περιττό, κάτι το οποίο εις τα μάτια του ανθρώπου θα φανεί δύσκολο και θα τον αποτρέψει από την μετάνοια. Επομένως γιατί εμείς σήμερα ζητάμε από ''πρώην'' εν Χριστώ αδελφούς μας να κάνουν πράγματα περιττά, προκειμένου να τους δεχθούμε ως μέλη της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας; Γιατί δεν αρκούμαστε στην ''εν δάκρυσι'' μετάνοια που εκείνοι έδειξαν και φανερά; Γιατί δεν αρκούμαστε στην Ιερά Εξομολόγηση που εκείνοι έκαναν και παραδέχτηκαν τα οποιαδήποτε έως σήμερα λάθη τους; Γιατί δεν μας φτάνει που εκείνοι δέχονται ως αληθινή και μόνη σωστή οδό, εκείνη που πλέον μαζί βαδίζουμε; Γιατί εν ολίγοις θέλουμε να τους ΥΠΟΤΑΞΟΥΜΕ σε εμάς και όχι να τους ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΜΕ στον Θεό; Μήπως άραγε μαζί με αυτούς δεν πρέπει κι εμείς να επιστρέψουμε στον Θεό, αφήνοντας πίσω τα έως σήμερα λάθη μας; Τον έως σήμερα κακό εαυτό μας; Εκτός κι αν κάποιοι πιστεύουν πως εμείς είμαστε αλάνθαστοι!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι όσο για αυτά που γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος σχετικά με την μετάνοια. '' Δικαιοσύνη, μετριοφροσύνη, αγάπη και αλήθεια''. Αυτά θα πρέπει πολύ να τα προσέξουν ορισμένοι ''νέοι Ομολογητές της Πίστεως'', καθ' ότι μην δείχνοντας αυτοί ''Δικαιοσύνη, αγάπη, μετριοφροσύνη'' τότε κινδυνεύουν αυτοί να φανούν αμετανόητοι ενώπιον του Θεού!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔιαβάζοντας τα παραπάνω μου έρχεται στο μυαλό το εξής παράδειγμα.Όταν χτυπήσουμε ή όταν πάθουμε το οτιδήποτε τότε επισκεπτόμαστε τον γιατρό. Ο γιατρός θέλοντας να μας φέρει στην πριν το χτύπημα κατάσταση, στην προτεραία δηλαδή, και να μας κάνει καλά, δεν λαμβάνει αμέσως τα πιο δραστικά μέτρα. Εξετάζει και το ενδεχόμενο μήπως εμείς μπορούμε να γίνουμε καλά και με κάποιο πιο ήπιο φάρμακο. Δηλαδή με κάποιο φάρμακο το οποίο και θα το πάρουμε με ευχαρίστηση και θα μας κάνει και καλό, εν θα μας βλάψει. Επομένως αν η αυστηρότητα βλάπτει και δεν ωφελεί, τότε προς τη η χρήση της; Μήπως δι' αυτής θα πετύχουμε να γυρίσουμε ψυχές κοντά στον Θεό;
ΑπάντησηΔιαγραφή