Του μακαριστού Μητροπολίτου Λαρίσης και Τυρνάβου κυρού ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ
<<Εννέα έτη συμπληρώνονται (66 σήμερα συνεπληρώθησαν ολόκληρα 50 έτη) αφ' ότου ο Γίγας της Ορθοδοξίας, ο Μέγας Αθανάσιος των νεωτέρων χρόνων, εγκατέλειψε το τίμιον του σκήνωμα και παρέστη ενώπιον του Θρόνου της Μεγαλωσύνης του Θεού, δια να λάβη παρά του Κυρίου τον στέφανον της δόξης, έπαθλον των πολυειδών κατορθωμάτων του.
Είναι μικρές οι δυνάμεις μου δια να μπορέσω να εγκωμιάσω επαξίως τον άνδρα, ο οποίος ως άλλος -τέταρτος αυτός- μέγιστος φωστήρ της Ορθοδοξίας, κατηύγασε τα ζοφερά σκοτάδια της κακοδοξίας, τα οποία απλώθηκαν επάνω εις την Εκκλησίαν της Ελλάδος μας, από ανθρώπους κινουμένους -τις οίδε- από ποία ανομολόγητα συμφέροντα, με την πραξικοπηματικήν εφαρμογήν του επανειλημμένως αναθεματισθέντος παρά των Θεοφόρων Πατέρων Πανορθοδόξων Συνόδων, παπικού Εορτολογίου.
Αδυνατώ να περιγράψω ενώπιον των αναγνωστών, τον άνθρωπον ο οποίος, ως άλλος <<μελίρρυτος ποταμός της Σοφίας>>, κατήρδευσε με τα πνευματικά του νάματα την αυχμηράν έρημον της πνευματικής στειρότητος της εποχής μας και έκανε να βλαστήσουν - ως ολοπράσσινες πνευματικές οάσεις, εν μέσω της ερήμου του αφηνιασμένου υλισμού και της κακοδοξίας - τόσα Παραρτήματα Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών και να ριζοβολήσουν τα αποπνέοντα μύρα Ορθοδοξίας ζωογόνα νοητά δάση της Κερατέας, του Κουβαρά, των Αθηκίων, κλπ. φρουρίων της Ορθοδοξίας!
Η εξωτερική του εμφάνισις είχε πολλά τα κοινά με μίαν άλλην επιβλητικήν μορφήν της Ορθοδοξίας, τον Μέγαν Ιεράρχην, τον επωνομασθέντα Χρυσόστομον. Ήταν μικρόσωμος ως και αυτός και με ξερακιανήν ασκητικήν μορφήν, Στυλοβάτης της Ορθοδοξίας, ο ένας, ακοίμητος φρουρός Της, ο άλλος. Χαρακτήρ αδαμάντινος, ουδέ υπό μιας παντοδυνάμου Αυτοκρατορίας επηρεαζόμενος ο ένας, το ίδιο αλύγιστος αγωνιστής ο δεύτερος, δεν υπεχώρησε ούτε κατά κεραίαν από την ανίερον συμμαχίαν Κράτους και Εκκλησίας (της λεγομένης Επισήμου). Και οι δύο είχαν πάντοτε προ οφθαλμών, με πύρινα γράμματα γραμμένο το απόφθεγμα του Πέτρου: <<Δει πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις>>. Αυτοί οι οποίοι ήσαν ήμεροι και άκακοι ως αρνία, μετεβάλλοντο εις θηρία ανήμερα, όταν τους εζητείτο να συνθηκολογήσουν και να γίνουν συνεργοί εις την νοθείαν της θεοπαραδότου δογματικής κληρονομίας της Αγίας Ανατολικής Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας...
Εις το γυμναστήριον των ψυχών Άγιον Όρος, ασκήθηκε υπό ένα αυστηρότατον Γέροντα, ο οποίος απήλλαξε την ψυχήν του νεαρού υποτακτικού του από κάθε σαπρόφυτον υλοφροσύνης και εγωϊσμού και την προετοίμασε να γίνη δια της ασκήσεως, κατοικητήριον πάσης αρετής. Σήμερον ακόμη εις τους επισκεπτομένους το Άγιον Όρος, δεικνύεται με σεβασμόν το σπήλαιον της γης, εις το οποίο με κίνδυνον της ζωής του και της οποίας το στόμιον βλέπει ο ήλιος μόνον ημίσειαν ώραν την ημέραν. Μία αλυσίδα η οποία κρέμεται από την οροφήν της σπηλιάς, εχρησίμευε δια <<κρεββάτι>> εις τον ασκητήν, την περνούσε εις το στήθος του, και κρεμόταν, όταν ήθελε να ησυχάση. Αυτός ήταν ο ύπνος του.
Η ασκητική ζωή και η αδιάλειπτος νοερά του προσευχή, έφεραν τους πνευματικούς καρπούς. Χρίεται παρά του Κυρίου <<σκεύος εκλογής>>...
Χρειάζεται πολύτομον βιβλίον δια να περιγράψη κανείς τα θαύματα και τους άθλους του Νέου Μυροβλήτου... Ο Κύριος του είχε δώσει δύναμιν κατά του διαβόλου, με αυτήν τον ετίμησε δια τους αγώνας του υπέρ της Ορθοδοξίας.
Εάν σήμερον υφίσταται Ορθοδοξία εν Ελλάδι (πάντα κατά το ανθρώπινον), τούτο είναι αποκλειστικώς και μόνον ιδικόν του έργον, διότι όλοι οι Ιεράρχαι, οι αρχικοί αγωνισταί της Ορθοδοξίας, ελύγισαν και εδήλωσαν υποταγήν εις την λεγομένην Επίσημον Εκκλησίαν. Ένας μάλιστα από αυτούς έκανε κάτι χειρότερον και ελύγισε και δεν ελύγισε. Θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερον να εγίνετο εις όλους φανερόν, ότι ελύγισε, παρά <<έτσι που τα κατάφερε>> διότι, ενώ εις την ουσίαν ελύγισε και υπέγραψε, ότι δεν θα προβή μέχρι του θανάτου του εις ουδεμίαν χειροτονίαν - και αυτό πράγματι έκανε - κατά τον τύπον έμεινε πιστός δήθεν εις την Ορθοδοξίαν και έγινε - και γίνεται - μέχρι σήμερον αιτία χωρισμού των Γνησίων Ορθοδόξων διότι, δεν <<ξεσκεπάστηκε>> να τον ιδούν ποιος πράγματι ήταν, αυτοί οι οποίοι τον ακολουθούν, οπότε θα άφηναν τον δρόμον της πλάνης και θα ενώνονταν με την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν και ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας θα ήταν μαθηματικά βέβαιος.
Τι θα εγίνετο (κατά το ανθρώπινον), αν και ο Άγιος Πατήρ υπέκυπτε εις την βίαν και υπέγραφε και ετήρει κανένα ανάλογον πρωτόκολλον; Τι θα εγίνετο αν δεν προέβαινε, παρ' όλας τας εναντίον του διώξεις εις την χειροτονίαν των Επισκόπων, από τους οποίους προήλθε η σημερινή Σύνοδος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.; Θα υπήρχε σήμερον Ιερά Σύνοδος; Όχι. Θα υπήρχε ένας Επίσκοπος; Όχι. Θα υπήρχε Εκκλησία Γ.Ο.Χ.; Όχι...
Άραγε, δεν εδιώχθη αυτός; Δεν εφυλακίσθη; Δεν εξωρίσθη; Ήλθε εποχή κατά την οποίαν εκκρεμούσαν εναντίον του 13 εντάλματα συλλήψεως. Αυτός όμως απτόητος και πιστός εις το <<πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις>>, εσυνέχιζε το έργον της διαφυλάξεως της Ορθοδοξίας.
Κάποτε συνελήφθη και εφυλακίσθη, η εξαντλητική όμως νηστεία εις την οποίαν υπέβαλε τον εαυτό του, τόσον εφόβισε τους φυλακίσαντας αυτόν, ώστε τον απεφυλάκισαν για να μην πεθάνη εις την φυλακήν και <<βρουν τον μπελά τους>> από τους ευσεβείς Ορθοδόξους.
Είμεθα ανάξιοι να παρακαλέσωμεν τον Κύριον να αναπαύση την ψυχήν του. Το ορθότερον θα ήταν να παρακαλέσωμεν το υπέροχον πνεύμα του, το οποίο οπωσδήποτε θα ευρίσκεται αοράτως ανάμεσά μας, να πρεσβεύση προς Κύριον υπέρ ημών των αναξίων πνευματικών του τέκνων, να μας φωτίζη και οδηγή, ούτως ώστε να μην ξεφύγουμε ουδ' επιστιγμήν από την οδόν της Ορθοδοξίας, αλλ' επιτελούντες εν φόβω Θεού έργα αγιωσύνης και τελειούμενοι ολοέν δια της αδιαλείπτου μιμήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να καταντήσωμεν εις την αιώνιον Του Βασιλείαν, συγκληρονόμοι γενόμενοι αυτής, δια του Τιμίου Αίματος του εκχυθέντος υπέρ των αμαρτιών ημών. Αμήν
Σημ. Διαχ: Δια να προχωρήση, κατά το ανθρώπινον, και σήμερα το έργον της Εκκλησίας πρέπει οι γνήσιοι διάδοχοί του εις το επισκοπικόν αξίωμα και την διακυβέρνησιν της Εκκλησίας να τον μιμηθούν εν πάσι. Σήμερα τα <<πρωτόκολλα>> είναι πιο απαιτητικά, αλλά και πιο δόλια, διο ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ, φύλακες ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ο εχθρός εντός ημών.
Η εξωτερική του εμφάνισις είχε πολλά τα κοινά με μίαν άλλην επιβλητικήν μορφήν της Ορθοδοξίας, τον Μέγαν Ιεράρχην, τον επωνομασθέντα Χρυσόστομον. Ήταν μικρόσωμος ως και αυτός και με ξερακιανήν ασκητικήν μορφήν, Στυλοβάτης της Ορθοδοξίας, ο ένας, ακοίμητος φρουρός Της, ο άλλος. Χαρακτήρ αδαμάντινος, ουδέ υπό μιας παντοδυνάμου Αυτοκρατορίας επηρεαζόμενος ο ένας, το ίδιο αλύγιστος αγωνιστής ο δεύτερος, δεν υπεχώρησε ούτε κατά κεραίαν από την ανίερον συμμαχίαν Κράτους και Εκκλησίας (της λεγομένης Επισήμου). Και οι δύο είχαν πάντοτε προ οφθαλμών, με πύρινα γράμματα γραμμένο το απόφθεγμα του Πέτρου: <<Δει πειθαρχείν Θεώ μάλλον ή ανθρώποις>>. Αυτοί οι οποίοι ήσαν ήμεροι και άκακοι ως αρνία, μετεβάλλοντο εις θηρία ανήμερα, όταν τους εζητείτο να συνθηκολογήσουν και να γίνουν συνεργοί εις την νοθείαν της θεοπαραδότου δογματικής κληρονομίας της Αγίας Ανατολικής Καθολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας...
Εις το γυμναστήριον των ψυχών Άγιον Όρος, ασκήθηκε υπό ένα αυστηρότατον Γέροντα, ο οποίος απήλλαξε την ψυχήν του νεαρού υποτακτικού του από κάθε σαπρόφυτον υλοφροσύνης και εγωϊσμού και την προετοίμασε να γίνη δια της ασκήσεως, κατοικητήριον πάσης αρετής. Σήμερον ακόμη εις τους επισκεπτομένους το Άγιον Όρος, δεικνύεται με σεβασμόν το σπήλαιον της γης, εις το οποίο με κίνδυνον της ζωής του και της οποίας το στόμιον βλέπει ο ήλιος μόνον ημίσειαν ώραν την ημέραν. Μία αλυσίδα η οποία κρέμεται από την οροφήν της σπηλιάς, εχρησίμευε δια <<κρεββάτι>> εις τον ασκητήν, την περνούσε εις το στήθος του, και κρεμόταν, όταν ήθελε να ησυχάση. Αυτός ήταν ο ύπνος του.
Η ασκητική ζωή και η αδιάλειπτος νοερά του προσευχή, έφεραν τους πνευματικούς καρπούς. Χρίεται παρά του Κυρίου <<σκεύος εκλογής>>...
Χρειάζεται πολύτομον βιβλίον δια να περιγράψη κανείς τα θαύματα και τους άθλους του Νέου Μυροβλήτου... Ο Κύριος του είχε δώσει δύναμιν κατά του διαβόλου, με αυτήν τον ετίμησε δια τους αγώνας του υπέρ της Ορθοδοξίας.
Εάν σήμερον υφίσταται Ορθοδοξία εν Ελλάδι (πάντα κατά το ανθρώπινον), τούτο είναι αποκλειστικώς και μόνον ιδικόν του έργον, διότι όλοι οι Ιεράρχαι, οι αρχικοί αγωνισταί της Ορθοδοξίας, ελύγισαν και εδήλωσαν υποταγήν εις την λεγομένην Επίσημον Εκκλησίαν. Ένας μάλιστα από αυτούς έκανε κάτι χειρότερον και ελύγισε και δεν ελύγισε. Θα ήταν χίλιες φορές προτιμότερον να εγίνετο εις όλους φανερόν, ότι ελύγισε, παρά <<έτσι που τα κατάφερε>> διότι, ενώ εις την ουσίαν ελύγισε και υπέγραψε, ότι δεν θα προβή μέχρι του θανάτου του εις ουδεμίαν χειροτονίαν - και αυτό πράγματι έκανε - κατά τον τύπον έμεινε πιστός δήθεν εις την Ορθοδοξίαν και έγινε - και γίνεται - μέχρι σήμερον αιτία χωρισμού των Γνησίων Ορθοδόξων διότι, δεν <<ξεσκεπάστηκε>> να τον ιδούν ποιος πράγματι ήταν, αυτοί οι οποίοι τον ακολουθούν, οπότε θα άφηναν τον δρόμον της πλάνης και θα ενώνονταν με την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν και ο θρίαμβος της Ορθοδοξίας θα ήταν μαθηματικά βέβαιος.
Τι θα εγίνετο (κατά το ανθρώπινον), αν και ο Άγιος Πατήρ υπέκυπτε εις την βίαν και υπέγραφε και ετήρει κανένα ανάλογον πρωτόκολλον; Τι θα εγίνετο αν δεν προέβαινε, παρ' όλας τας εναντίον του διώξεις εις την χειροτονίαν των Επισκόπων, από τους οποίους προήλθε η σημερινή Σύνοδος της Εκκλησίας των Γ.Ο.Χ.; Θα υπήρχε σήμερον Ιερά Σύνοδος; Όχι. Θα υπήρχε ένας Επίσκοπος; Όχι. Θα υπήρχε Εκκλησία Γ.Ο.Χ.; Όχι...
Άραγε, δεν εδιώχθη αυτός; Δεν εφυλακίσθη; Δεν εξωρίσθη; Ήλθε εποχή κατά την οποίαν εκκρεμούσαν εναντίον του 13 εντάλματα συλλήψεως. Αυτός όμως απτόητος και πιστός εις το <<πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις>>, εσυνέχιζε το έργον της διαφυλάξεως της Ορθοδοξίας.
Κάποτε συνελήφθη και εφυλακίσθη, η εξαντλητική όμως νηστεία εις την οποίαν υπέβαλε τον εαυτό του, τόσον εφόβισε τους φυλακίσαντας αυτόν, ώστε τον απεφυλάκισαν για να μην πεθάνη εις την φυλακήν και <<βρουν τον μπελά τους>> από τους ευσεβείς Ορθοδόξους.
Είμεθα ανάξιοι να παρακαλέσωμεν τον Κύριον να αναπαύση την ψυχήν του. Το ορθότερον θα ήταν να παρακαλέσωμεν το υπέροχον πνεύμα του, το οποίο οπωσδήποτε θα ευρίσκεται αοράτως ανάμεσά μας, να πρεσβεύση προς Κύριον υπέρ ημών των αναξίων πνευματικών του τέκνων, να μας φωτίζη και οδηγή, ούτως ώστε να μην ξεφύγουμε ουδ' επιστιγμήν από την οδόν της Ορθοδοξίας, αλλ' επιτελούντες εν φόβω Θεού έργα αγιωσύνης και τελειούμενοι ολοέν δια της αδιαλείπτου μιμήσεως του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, να καταντήσωμεν εις την αιώνιον Του Βασιλείαν, συγκληρονόμοι γενόμενοι αυτής, δια του Τιμίου Αίματος του εκχυθέντος υπέρ των αμαρτιών ημών. Αμήν
Σημ. Διαχ: Δια να προχωρήση, κατά το ανθρώπινον, και σήμερα το έργον της Εκκλησίας πρέπει οι γνήσιοι διάδοχοί του εις το επισκοπικόν αξίωμα και την διακυβέρνησιν της Εκκλησίας να τον μιμηθούν εν πάσι. Σήμερα τα <<πρωτόκολλα>> είναι πιο απαιτητικά, αλλά και πιο δόλια, διο ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ, φύλακες ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ο εχθρός εντός ημών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου