ΠΟΙΜΑΝΤΟΡΙΚΗ ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ.

ΠΡΟΣ

ΑΠΑΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΕΥΣΕΒΕΙΣ Γ.Ο.Χ. ΚΛΗΡΙΚΟΥΣ

ΚΑΙ ΛΑΪΚΟΥΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑΧΟΥ

(Εξεδόθη την 31 Οκτωβρίου 1955 έχει δε μεγάλην 

επικαιρότητα και δια τούτο την δημοσιεύομεν και ενταύθα)

 Τέκνα ημών εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα

 Χάρις υμίν και ειρήνη και έλεος από Θεού και Πατρός και μονογενούς Αυτού Υιού, του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού και Πνεύματος Αγίου, της Αγίας και Ομοουσίου και Ζωοποιού και αδιαιρέτου Τριάδος είη μεθ' ημών αδελφοί. Αμήν.

 Τέκνα ημών εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα

 Άνω σχώμεν τα καρδίας! Στώμεν μετά φόβου Θεού! Πρόσχωμεν! Η αιματοβαφής Νύμφη, η Αγία του Χριστού Εκκλησία τελεί υπό κρισιμωτάτους καιρούς δυσκόλους, κυκλωμένη και βαλλομένη πάντοθεν, εκ των έσω και εκ των έξω. Πολλοί, πλείστοι οι εχθροί. Ποικίλοι εχθροί, φανεροί και κρύφιοι, δεδηλωμένοι αλλά και ύπουλοι προσωπιδοφόροι. Εχθροί σκληροί και εχθροί εμφανιζόμενοι ως άγγελοι φωτός, συναντώμενοι πάντες, επί το αυτό βάλλουσι κατά του κοινού στόχου της Αγίας Εκκλησίας, κατά της Μητρός Ελληνικής Ορθοδοξίας.

 Κατά των ηνωμένων εχθρών, μόνον αδιάσπαστος παράταξις των Χριστιανών δύναται να αντιπαραταχθή. Μόνον η στρατιά των ηνωμένων Χριστιανών, δύναται να συντρίψη τα στίφη των εχθρών της Πίστεως. Η ένωσις είναι δύναμις ακαταμάχητος. Η συνδετική ύλη της Ενώσεως είναι η Αγάπη. Η Αγάπη είναι το κήρυγμα του Κυρίου. Η Αγάπη είναι το διακριτικόν γνώρισμα των Χριστιανών.

 Ακούσωμεν τους λόγους του Κυρίου και Σωτήρος και Θεού ημών Θεανθρώπου Ιησού Χριστού.

 α) <<Εντολήν καινήν δίδωμι υμίν ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς, ίνα και υμείς αγαπάτε αλλήλους. Εν τούτω γνώσονται πάντες ότι εμοί μαθηταί εστέ, εάν αγάπην έχητε εν αλλήλοις>>. (Ιωαν. ΙΓ΄ 34-35).

 β) <<Εάν αγαπάτε με, τας εντολάς τας εμάς τηρήσατε>> (Ιωάν. ΙΔ΄ 15).

 γ) <<Αύτη εστίν η εντολή η εμή, ίνα αγαπάτε αλλήλους, καθώς ηγάπησα υμάς. Μείζονα ταύτης αγάπην ουδείς έχει, ίνα τις την ψυχήν αυτού θη υπέρ των φίλων αυτού>> (Ιωάν. ΙΕ΄ 12-13). 

 Πρόσχωμεν, τέκνα ημών αγαπητά και περιπόθητα. Ενατενίσωμεν την ουρανίαν εικόνα της αγάπης, την οποίαν εζωγράφισεν ο αμίμητος χρωστήρ του Αποστόλου των Εθνών Ουρανοβάμονος Παύλου: <<Εάν ταις γλώσσαις των ανθρώπων λαλώ και των αγγέλων, αγάπη δε μή έχω, γέγονα χαλκός ηχών ή κύμβαλον αλαλάζον... και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε όρη μεθιστάνειν, αγάπην δε μή έχω, ουδέν ειμί... η αγάπη μακροθυμεί, χρηστεύεται, ου ζηλοί, η αγάπη ου περπερεύεται, ου φυσιούται, ουκ ασχημονεί, ου ζητεί τα εαυτής, ου παροξύνεται, ου λογίζεται το κακόν, ου χαίρει επί τη αδικία, συγχαίρει δε τη αληθεία. Πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει...>> (Κορινθ. Α΄, ΙΓ΄ 1-13).

 Αγάπη προς τον Κύριον, αγάπη προς αλλήλους, αγάπη προς τον Νόμον του Κυρίου, ιδού αυτός είναι όλος ο Ευαγγελικός Νόμος. Και όπου αγάπη εκεί βασιλεύει η ειρήνη. Όπου αγάπη δεν υπάρχει σκάνδαλον. Ακούσωμεν την γλυκείαν ωδήν του μουσηγέτου Προφητάνακτος Δαυΐδ <<ειρήνη τοις αγαπώσι τον νόμον Σου και ουκ έστιν αυτοίς σκάνδαλον>>.

 Η αγάπη είναι ο νόμος του Κυρίου. Ο διχασμός είναι έργον του ανθρωποκτόνου Διαβόλου. Η αγάπη είναι η ευλογία. Ο διχασμός είναι η κατάρα. Η αγάπη φέρει την ΕΝΟΤΗΤΑ, η ενότης είναι ισχύς, η ισχύς φέρει τον θρίαμβον της νίκης. Αυτήν την Ενότητα ολίγον προ του Μαρτυρίου Του ο Θεάνθρωπος Ιησούς εν τη κατανυκτική Προσευχή Του εζήτησεν από τον Ουράνιον Πατέρα Του και δια τους Μαθητάς του: <<Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματί σου, ω δεδωκάς μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς... ίνα πάντες εν ώσιν, καθώς συ, πάτερ εν εμοί καγώ εν σοί, ίνα και αυτοί εν ημίν εν ώσιν, ίνα ο κόσμος πιστεύση ότι σύ με απέστειλας...>> (Ιωάν. ΙΖ΄ 11-21).

  Ο διχασμός και η διαίρεσις είναι ο όλεθρος της Ανθρωπότητος. Από τον διχασμόν αναβλύζουσι όλα τα κακά, πάσαι αι συμφοραί. Αυτό προσεμαρτυρεί η Ιστορία, η πολιτική, η κοινωνική, η εκκλησιαστική. Ο διχασμός είναι το έργον των πονηρών, των διαβολέων, των όφεων, των πλάνων. Ο πρώτος διαβολεύς ο Εωσφόρος υπό μορφήν όφεως κατέστη επικατάρατος. Τάδε λέγει ο Κύριος: <<Και είπε Κύριος ο Θεός τω όφει, ότι εποίησας τούτο, επικατάρατος συ από πάντων των κτηνών και από πάντων των θηρίων των επί της Γης...>>(Γένεσις Γ΄ 14). Και η κατάρα αυτή δια μέσου των αιώνων επιπίπτει επί των κεφαλών των διαβολέων των κατεργαζομένων έριδας και διαιρέσεις και διχασμούς. 

 Ατυχώς ο φθόνος του Διαβόλου εισέδυσε επ' εσχάτων και εις τον ιερόν αγώνα της Ορθοδοξίας. Αλλά διατί ο διχασμός; Εν ανατάσει ψυχής ενωτισθώμεν των λόγων του θείου Παύλου: <<Όπου γαρ εν υμίν ζήλος και έρις και διχοστασίαι, ουχί σαρκικοί εστέ και κατά άνθρωπον περιπατείτε; όταν γαρ λέγει τις εγώ μεν ειμί Παύλου, έτερος δε εγώ Απολλώ, ουχί σαρκικοί εστέ; Τις ουν εστί Παύλος, τις δε Απολλώς αλλ, η διάκονοι δι' ων επιστεύσατε, και εκάστω ως ο Κύριος έδωκεν;...>> (Κορινθ. Α΄ γ΄ 3-5). Και επαναλαμβάνομεν και επιτονίζομεν διατί ο διχασμός; Ας κατανοήσωμεν πάντες ότι σκοπός των Πιστών Ορθοδόξων Χριστιανών είναι εις και μοναδικός και αποκλειστικός, είναι η εμμονή εις τας παραδόσεις της Αγίας Εκκλησίας, η υπεράσπισις της Ορθοδοξίας και η σωτηρία των ψυχών ημών. Τον σκοπόν τούτον, χάριτι Κυρίου τηρούμεν και τον σκοπόν τούτον εθέσαμεν ενώπιον πάντων των προαπελθόντων Αρχιερέων. Πάντοτε εζητήσαμεν ευθέως απαρέγκλιτον ακρίβειαν Πίστεως λόγω τε και έργω. Τούτο και μόνον, και ουδέν πλέον. Αλλά ο φθόνος του Πονηρού έστησε τον θρόνον του διχασμού και της διαιρέσεως. Και επληρώσαμεν πάντες τας συνεπείας του διχασμού. Και η μεγαλυτέρα συνέπεια είναι ο κίνδυνος του ιερού Αγώνος της Ορθοδοξίας. Συνετισθώμεν εκ των παθημάτων του παρελθόντος. Ουδείς λόγος διχασμού υφίσταται. Ουδέν μας χωρίζει, ουδέν, απολύτως ουδέν. Τουναντίον μας ενώνει ο σκοπός, ο αγών υπέρ της Ορθοδοξίας. Φιλοδοξίαι, φθόνοι, πάθη, μίση, αδιαλλαξία, εκμεταλλεύσεις μικρών αδυναμιών δεν δύνανται να έχωσι θέσιν εις το έργον του Θεού. Η Ορθοδοξία διέρχεται δεινάς στιγμάς και είναι ιερά υποχρέωσις πάντες να λησμονήσωμεν τα ατοπήματα του παρελθόντος, να διαγράψωμεν τας αιτίας αίτινες επέφερον τον διχασμόν και να ενωθώμεν πάντες εν Αγίω Πνεύματι, να αποτελέσωμεν ψυχήν μίαν και καρδίαν μίαν και να χωρήσωμεν απτόητοι και ατρόμητοι εις την μάχην υπέρ της Ορθοδοξίας.

 Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα. Εν ονόματι της Ορθοδοξίας, Καλούμε με στοργικήν αγάπην.

 α) Πάντας τους Κληρικούς, Πανοσιολογιωτάτους Αρχιμανδρίτας, Ηγουμένους Ιερών Μονών, Ιερομονάχους, Μοναχούς και Μοναχάς τόσον της ημετέρας Ιεράς Μονής, όσον και των λοιπών.

 β) Πάντας τους Λαϊκούς Γνησίους Ορθοδόξους Χριστιανούς, να προσέλθωσι όπως ενωθώσι μεθ' ημών άνευ δισταγμού, άνευ αμφιβολιών κλείοντες τα ώτα εις τους ψιθύρους των διαφόρων σπερμολόγων διαδιδόντων και ψευδώς σπερματολογούντων ότι δήθεν η Ιερά υμών Σύνοδος προτίθεται να επιβάλη οιασδήποτε κυρώσεις κατά Κληρικών και Λαϊκών. Δεν υπάρχει παρελθόν. Μόνον παρόν και μέλλον υπάρχει.

 Σκοπός ημών είναι η άρσις του διχασμού, σκοπός ημών είναι η βασιλεία της αγάπης, σκοπός ημών είναι η επικράτησις της ειρήνης, σκοπός ημών είναι η Ένωσις. Διότι η Ένωσις και μόνον η Ένωσις θα δώση την νίκην εις την Ορθοδοξίαν. Διότι μόνον η Ένωσις ευαρεστεί τω Θεώ. Διότι μόνον την Ένωσιν οι Δαίμονες τρέμοντες αποκρούουσιν, διότι η Ένωσις καταργεί το φθοροποιόν έργον των.

 Καλούμεν πάντας, Κληρικούς και Λαϊκούς να προσέξωσι και να αναμετρήσωσιν ευθύνας και συνεπείας. Εκείνοι οίτινες θα παρεμβάλωσιν εμπόδια προβάλλοντες ματαίους και ασυστάτους ισχυρισμούς καλλίτερον ήτο να μη εγεννώντο. Οι παρεμποδίζοντες την Ένωσιν, το θέλημα του Κυρίου, θεομαχούσι λακτίζοντες εις κέντρα. Οι αντιτασσόμενοι εις την σωτήριον ένωσιν αποτελούσι σκάνδαλον. Ας ακούσωμεν μετά φόβου Θεού τους τρομερούς αφορισμούς, οίτινες εξήλθον από τα μεμυρωμένα Χείλη του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού: α) <<Ουαί τω κόσμω από των σκανδάλων. Ανάγκη γαρ εστίν ελθείν τα σκάνδαλα. Πλην ουαί τω ανθρώπω εκείνω δι' ου το σκάνδαλον έρχεται>>. (Ματθ. ιη΄ 7). β) <<Και ος αν σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, καλόν εστίν αυτώ μάλλον ει περίκειται λίθος μυλικός περί τον τράχηλον αυτού και βέβληται εις θάλασσαν. Και εάν σκανδαλίζη σε η χείρ σου, απόκοψον αυτήν...>> (Μαρκ. Θ΄ 42-43).

 Ως φοβεροί οι λόγοι ούτοι! Και οι λόγοι του Κυρίου είναι αδιάψευστοι. Και πράγματι δια τα καθ' ημάς ας αναδράμωσιν εις τα παλαιότερα έτη οι νεώτεροι και ας ερωτήσωσι τους παλαιοτέρους αγωνιστάς ίνα πληροφορηθώσι οποίας πικράς συμφοράς υπέστησαν και εν τη παρούση ζωή όσοι δεν εργάσθησαν ευθέως και αγνώς υπέρ της Ορθοδοξίας. Και εν τη μελλούση ζωή τιμωρία είναι φρικτοτέρα και αιωνία, διότι εν τω Άδη δεν υπάρχει μετάνοια. Κύριε, γενού ίλεως πάσι. Κύριε, ενίσχυσον και φύλαξον ημάς. Κύριε, απομάκρυνον τα σκάνδαλα σώζων την Ορθοδοξίαν.

 Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά και περιπόθητα, ως φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος. Ουδείς πτοηθήτω! Ουδείς παραπλανηθήτω. Η Ορθοδοξία παρά τους διωγμούς, παρά τα σκάνδαλα και εις πείσμα του διχασμού θα συντρίψη πάντας τους υπαιτίους και θα μεσουρανήση εστεφανωμένη με τον αμάραντον στέφανον της δόξης. Είναι απρόσβλητον και ακαταμάχητον το όπλον της Ορθοδοξίας. Ναι! Η Πίστις! Πρόσχωμεν! Ακούσωμεν το άσμα ασμάτων περί Πίστεως, του ακούσαντος άρρητα ρήματα ουρανοβάμονος Παύλου αρπαγέντος μέχρι τρίτου Ουρανού: <<Εστί δε Πίστις ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ου βλεπομένων. Εν αυτή γαρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι. Πίστει νοούμεν κατηρτίσθαι τους αιώνας Θεού... Πίστει Ενώχ μετετέθη του μη ιδείν θάνατον... Πίστει διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς... Πίστει τα τείχη Ιεριχώ έπεσε κυκλωθέντα επί επτά ημέρας... δια πίστεως κατηγωνίσαντο βασιλείας ειργάσαντο δικαιοσύνην, επέτυχον επαγγελιών, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, εγεννήθησαν ισχυροί εν πολέμω, παρεμβολάς έκλιναν αλλοτριών... άλλοι δε ετυμπανίσθησαν, ου προσδεξάμενοι την απολύτρωσιν, ίνα κρείττονος αναστάσεως τύχωσιν. Έτεροι δε εμπαιγμών και μαστίγων πείραν έλαβον, έτι δε δεσμών και φυλακής. Ελιθάσθησαν, επρίσθησαν, επειράσθησαν, εν φόνω μαχαίρας απέθανον, περιήλθον εν μηλωταίς, εν αιγείοις δέρμασιν, υστερούμενοι, θλίβόμενοι, κακοχούμενοι, ων ουκ ην άξιος ο κόσμος, εν ερημίαις πλανώμενοι και όρεσι και σπηλαίοις και ταις οπαίς της γης...>> (Εβρ. ΙΑ΄ 1-40)

 Ευχαριστούντες δοξολογούμεν τον Κύριον ότι κατηξίωσεν ημάς να ομολογώμεν την Πίστιν ημών. Κατά το θέλημα του Κυρίου, μετά τόσους κόπους, μόχθους, αγώνας, ίσταται ευθυτενής και ακλόνητος επί των επάλξεων του Αγώνος μία Σύνοδος Αρχιερέων της Ορθοδοξίας, Σύνοδος ορθοδοξοτάτη, Σύνοδος ομόφρων, ενιαία, αρμονική, η ημετέρα Ιερά Σύνοδος. Ήτις, θα συνεχίση άκαμπτος τον Ιερόν Αγώνα υπέρ των Πατρίων και των παραδόσεων μέχρι ολοκληρώσεως του έργου της ορθοδοξίας. Θα συνεχίση υπερπηδώσα και συντρίβουσα παν εμπόδιον. Θα συνεχίση μέχρι θανάτου, θανάτου δε Σταυρού.

 Ουδείς αντιταχθήτω εις το έργον του Θεού και εις την Παντοδύναμον Θέλησίν του.

 Όσοι πιστοί υπό την σημαίαν της Ιεράς ημών Συνόδου. Όσοι πιστοί ηδελφωμένοι και ηνωμένοι εις αδιάρρηκτον ενότητα. όσοι πιστοί προς δόξαν του ονόματος του Θεού. Όσοι πιστοί προς τον θρίαμβον της Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας. Η δε χάρις του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, έσται μετά πάντων ημών. Αμήν.

ΔΙΑΠΥΡΟΙ ΠΡΟΣ ΚΥΡΙΟΝ ΕΥΧΕΤΑΙ

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ 

+ Ο ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ , Πρόεδρος

+ Ο ΠΑΤΡΩΝ ΑΝΔΡΕΑΣ

+ Ο ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΣ

                

 Σημ. 1. Δημοσιεύομεν την υπό 31 Οκτωβρίου 1955 Εγκύκλιον της Ιεράς Συνόδου περί αγάπης και ενότητος με την προτροπήν να διαβαστή από όλους και με την ελπίδα, ότι η μελέτη της θα αποβή επωφελής εις τας παρούσας κρισίμους εκκλησιαστικάς περιστάσεις. 

 2. Μετά το 2005 και την παράνομη παραίτηση του Αρχιεπ/που κ. Ανδρέου , ο Θεός ηθέλησε ώστε την τύχη της Εκκλησίας να την αναλάβει εις τα χείρας του ο Σεβ/τος Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κήρυκος. Έτσι η Ορθόδοξος Εκκλησία συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και σήμερα και μετά τον ανελέητο πόλεμο αυτής από πρώην δικά της παιδιά. Η Πανορθόδοξος Ιερά Σύνοδος των Μητροπολιτών Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου, Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Αμφιλοχίου, Κιτίου και Εξάρχου Πάσης Κύπρου κ. Παρθενίου, Βράντσεα κ. Γεροντίου, Μπακάου κ. Κασσιανού, Κιέβου κ. Σεραφείμ, Κένυας κ. Ματθαίου και Όρους Λιβάνου και πάσης Φοινίκης κ. Σεραφείμ είναι εκείνη που συνεχίζει άκαμπτη τον Ιερόν αγώνα υπέρ των Πατρίων και των παραδόσεων. Σύνοδος κανονική και αποστολικής διαδοχής ακεραία.