Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΤΥΣ ΜΕΝΙΓΝΟΣ, Ο ΚΝΑΦΕΑΣ
Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΤΕΛΕΙΤΑΙ ΣΤΙΣ 22 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Το Πάριο ήταν μιά μικρή παραλιακή πόλη στον Ελλήσποντο, παλιά παροικία των Παριανών, ανάμεσα στις μεγάλες πόλεις της περιοχής Κύζικο και Λάμψακο. Οι κάτοικοί του, πιστοί και ενσυνείδητοι χριστιανοί, ήταν από τους πρώτους που βρέθηκαν στο στόχαστρο των διωκτών, επί της αυτοκρατορίας του Δεκίου (294-251 μ.Χ.). Οι θηριώδεις αυτοί εξουσιαστές και τιμωροί των πιστών του Ευαγγελίου της αγάπης συνελάμβαναν, φυλάκιζαν, έδερναν και σκληρά τιμωρούσαν τους ομολογητές της πίστεως, που παρέμεναν στερροί σαν άκμονες στα ανελέητα κτυπήματά τους. Το πλήθος αυτό των ηρωϊκών ανθρώπων υπέμενε καρτερικά τα βασανιστήρια, αντλώντας δύναμη από τα λόγια του Κυρίου: <<Ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσι>> (Ιωάν. ιε' 20) και <<θαρσείτε. εγώ νενίκηκα τον κόσμον>> Ιωάν, ιστ' 33).
Ο Μένιγνος ήταν ένας φτωχός βιοπαλαιστής του Παρίου. Φτωχός, βέβαια και αγράμματος, αλλά με πλούσια σε πίστη καρδιά. Φλεγόταν ολάκερος από την αγάπη του Κυρίου. Η παρουσία Εκείνου δονούσε τα στήθη του και πόθος του διακαής ήταν η γρήγορη αντάμωσή του στους ουρανούς. Η συμεπριφορά του Μενίγνου στους συνανθρώπους του ήταν άψογη, η αγάπη του χωρίς όρια, η συνέπεια των λόγων του και των πράξεών του υποδειγματική. Διακρινόταν ως καλός οικογενειάρχης και τίμιος επαγγελματίας. Ήταν κναφέας. Κατεργαζόταν το μαλλί και τα ενδύματα των συμπατριωτών του, λευκαίνοντας ή βάφοντάς τα. Εκοπίαζε εργαζόμενος <<ται ιδίαις χερσίν, ίνα περιπατή ευσχημόνως προς τους έξω και μηδενός χρείαν έχη>>, όπως λέγει ο απόστολος Παύλος (Α' Θεσ.' δ' 11). Η εργασία του ήταν σκληρή και κοπιώδης, αλλ' ο ενθουσιασμός του μεγάλος, καθώς ένοιωθε ότι επιτελούσε έτσι ένα χρέος του στο κοινωνικό σύνολο. Εργαζόταν και προσευχόταν ταυτόχρονα. Λεύκαινε τα υφάσματα και συνάμα το χιτώνα της ψυχύς του. Γνώριζε καλά ότι μέσα από το επάγγελμά του περνούσε η οδός της σωτηρίας, το στενό μονοπάτι της αιωνιότητας.
Όταν κηρύχθηκε ο διωγμός του Δεκίου, οι χριστιανοί του Παρίου συνελήφθησαν και βρέθηκαν σε σκοτεινές και ανήλιες φυλακές. Υπέφεραν τα πάνδεινα για το όνομα του Σωτήρος Χριστού. Και ο Κύριός μας δεν τους εγκατέλειψε. Οι προσευχές τους εισακούσθηκαν και ένα βράδυ θείο φως καταύγασε τα κελλιά τους. Οι αλυσίδες τους, που τους κρατούσαν σφικτά, απότομα διαλύθηκαν, σαν να ήταν από κερί. Θαύμα μέγα στις φυλακές του Παρίου, όπως παλαιότερα συνέβη με τον Πέτρο στα Ιεροσόλυμα (πραξ. ιβ' 8) και τον Παύλο στους Φιλίππους (Πραξ. ιστ' 26). Το πρωΐ αναστατώθηκε η πόλη. Οι δεσμοφύλακες έτρεχαν στους δρόμους και φώναζαν ότι ο Ναζωραίος Ιησούς ελευθέρωσε τους δεσμίους. Χαρά και αγαλλίαση για τους Χριστιανούς, φθόνος και μίσος για τους απίστους !
Το Μένιγνο συνείχε χαρά ανεκλάλητη (Α' Πετρ. α' 8) για τα γενόμενα. Ο Ενθουσιασμός και η ζέση της πίστεως έμελλαν να τον οδηγήσουν στο λιμάνι της δόξας, στο αγκυροβόλιο της αιωνιότητας. Μοιράζει αμέσως τα ρούχα που επεξεργαζόταν στους ιδιοκτήτες τους και παίρνει την απόφαση: Όλα για τη δόξα του Χριστού! Ο καρπός της αθλήσεως είχε ωριμάσει.
Κάποια, λοιπόν, από τις σκοτεινές εκείνες ημέρες του διωγμού ο αθλητής πλησιάζει την εξέδρα, όπου ο άρχοντας του τόπου ανακοίνωνε τις αποφάσεις των τυράννων κατά των χριστιανών, αρπάζει από τα χέρια του τα γράμματα των ανακοινώσεων και τα ξεσχίζει. Ω θείου θάρρους! Ω στερροψυχίας υπέρβαση! Η ύπαρξή του πλημμυρίζει από τη θεία χάρη και νοιώθει σφρίγος και δύναμη ψυχής ανείπωτη. Θυμίζει το ψαλμικό, ότι μπορεί να επιβαίνη όφεων και σκορπίων χωρίς να πάθη τίποτα και να καταπατή άφοβα λέοντα και δράκοντα (Ψαλμ. 90. 13). Άλλωστε και αν βλάψουν οι ισχυροί το σώμα του, την ψυχή του δεν μπορούν να την αποκτείνουν (Ματθ.ι' 28).
Ο άρχοντας αφρίζει από μίσος. Θεωρεί τον ήρωα μωρό, το γενναίο θρασύ, το συνετό αυθάδη και προστάζει τη σύλληψή του. Το μαρτύριο αρχίζει. Σταυρός, ξέσχισμα της σάρκας, κόψιμο των δακτύλων και των αρμών. Εμπαίζεται επί πλέον ο αθλητής, που καρτερεί χαρούμενος το τέλος. Το αίμα βάφει κατακόκκινο το χιτώνα του βαφέα, που όμως <<κρατεί της ομολογίας>> (Εβρ. δ' 14). Ο αποκεφαλισμός δεν αργεί. Ο αθλητής αφήνη το φθαρτό σαρκίο, αλλά <<κομίζει τον αμαράντινον της δόξης στέφανον>> (Α' Πέτρ. ε' 4). Η στρατευομένη Εκκλησία στερείται έναν ακαταμάχητο αθλητή, η θριαμβεύουσα, όμως, δέχεται με ανεκλάλητη χαρά και δοξολογία το χριαστιανό οικογενειάρχη, τον πιστό κναφέα, τον άριστο αθλητή του Παρίου, τον άγιο Μένιγνο.
Από την Ακολουθία που έχει συνεγράψει
ο Δρ. Χαράλπος Μπούσιας: ''ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ
ΑΓΙΟΥ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΑΡΤΥΡΟΣ ΜΕΝΙΓΝΟΥ
ΤΟΥ ΚΝΑΦΕΩΣ>>
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου