Η ακσητική ζωή του Μεγάλου Αντωνίου, τα θαύματα που επιτελούσε με τη χάρη του Θεού, η φήμη του που είχε εξαπλωθεί σ' όλη την Αίγυπτο και πέραν αυτής, συνετέλεσαν ώστε σιγά σιγά να ιδρυθούν ''και εν τοις όρεσιν μοναστήρια και η έρημος επολήσθη μοναχών''.
Τον καιρό όμως εκείνο ενέσκηψε στην Εκκλησία ο διωγμός που έγινε στις ημέρες του αυτοκράτορα Μαξιμίνου (έτος 311 μ.Χ.). Γράφει ο Μέγας Αθανάσιος: '' Όταν οι χριστιανοί οδηγούνταν για μαρτύριο στην Αλεξάνδρεια, ακολούθησε και ο Αντώνιος αφήνοντας το μοναστήρι. Είπε: Ας πάμε κι εμείς να αγωνιστούμε, αν μας καλέσει ο Κύριος, ή για να δούμε αυτούς που αγωνίζονται. Και βέβαια επιθυμούσε να μαρτυρήσει, επειδή όμως δεν ήθελε να αυτοπαραδοθεί, υπηρετούσε τους ομολογητές τόσο στα μεταλλεία όσο και στις φυλακές. Και κατάλαβε μεγάλη προσπάθεια στο δικαστήριο να ενισχύει την αποφασιστικότητα εκείνων που καλούνταν να μαρτυρήσουν, ενώ εκείνους που οδηγούνταν στο μαρτύριο τους περισυνέλεγε και τους προέπεμπε μέχρι τον τάφο.
''Ο δικαστής, βλέποντας το θάρρος του Αντωνίου και των δικών του, καθώς και την μέριμνά τους γι' αυτό, διέταξε να μη εμφανίζεται κανένας από τους μοναχούς στο δικαστήριο, ούτε να παραμένουν στην πόλη. Όλοι οι άλλοι μοναχοί έκριναν πως πρέπει να κρυφτούν εκείνη τη μέρα. Ο Αντώνιος όμως την επόμενη πήγε και στάθηκε σ' ένα καλό σημείο μπροστά στον ηγεμόνα, ώστε να φαίνεται ολοκάθαρα απ' αυτόν. Ενώ λοιπόν όλοι θαύμαζαν για την τόλμη του αυτή κι ο ηγεμόνας τον έβλεπε καθώς περνούσε με τη συνοδεία του, εκείνος στεκόταν άφοβος, δείχνοντας το ζήλο που έχουν οι χριστιανοί. Διότι κι αυτός προσευχόταν να μαρτυρήσει. Ο ίδιος βέβαια έδινε την εντύπωση ότι λυπάται που δεν μαρτύρησε. Ο Κύριος όμως τον προστάτεψε για τη δική μας και των άλλων την ωφέλεια, ώστε με την άσκηση που ο ίδιος έμαθε από την Αγία Γραφή, να γίνει δάσκαλος σε πολλούς άλλους. Διότι παρακολουθώντας και μόνο τον τρόπο της ζωής του, πολλοί έδειχναν πρόθυμοι να μιμηθούν το βίο του''.
Στα σχετικά με την πίστη θέματα υπήρξε αξιοθαύμαστος και ευσεβής. Ήταν η περίοδος που είχαν κάνει την εμφάνιση τους αρκετές αιρέσεις και σχίσματα. Ο Αντώνιος ούτε με τους σχισματικούς Μελιτιανούς επικοινώνησε ποτέ, ούτε με τους Μανιχαίους ή κάποιους άλλους αιρετικούς μίλησε φιλικά, παρά μόνο για να συμβουλέψει να επιστρέψουν στην ορθή πίστη. Έτσι ακριβώς σιχαινόταν και την αίρεση των Αρειανών και έδινε εντολή σε όλους, ούτε να τους πλησιάζουν ούτε να πιστεύουν στις κακοδοξίες τους. Όταν λοιπόν κάποτε τον επισκέφθηκαν μερικοί φανατικοί Αρειανοί, αφού συζητώντας τους εξέτασε και κατάλαβε ότι ήταν κακόδοξοι, τους έδιωξε από τον τόπο λέγοντας ότι τα λόγια τους ήταν χειρότερα από δηλητήριο φιδιού.
Κάποτε οι Αρειανοί σκόπιμα διέδωσαν ότι ο Αντώνιος έχει τα ίδια μ' αυτούς φρονήματα. Εκείνος, όταν το πληροφορήθηκε, αγανάκτησε και θύμωσε μαζί τους. Αργότερα, όταν τον παρακάλεσαν οι επίσκοποι και όλοι οι χριστιανοί, κατέβηκε από το βουνό, Πήγε στην Αλεξάνδρεια και αποκήρυξε τους Αρειανούς, λέγοντας ότι η αίρεση τους είναι η χειρότερη και πρόδρομος του αντιχρίστου. Προέτρεπε τους χριστιανούς να μη έχουν καμία σχέση με τους ασεβέστατους αιρετικούς διότι τίποτε κοινό δεν υπάρχει ανάμεσα στο φως και στο σκοτάδι (Β' Κορ. 6,14).
Σχόλιο Διαχειριστού: Η τελευταία παράγραφος είναι πολύ διαφωτιστική ως προς το πως διαχειρίστηκε ο Άγιος Αντώνιος την αίρεση των Αρειανών αλλά και τους ίδιους. Πλην όμως στις μέρες μας, κάποιοι που θέλουν να αποκαλούνται Χριστιανοί, και μάλιστα Γνήσιοι Ορθόδοξοι, από τις ίδιες τους τις πράξεις φαίνεται πως δεν αρέσκονται στο να μιμούνται τους Αγίους, αλλά επιθυμούν για πολλούς και διάφορους λόγους να κρατούν αδελφικές σχέσεις με τους αιρετικούς και τους σχισματικούς. Πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα προς τούτο είναι η συμπροσευχή των επισκόπων της συνόδου του ''Αρχιεπισκόπου'' κ. Στεφάνου, στην Κύπρο, με τον Φλωριναίο Μητροπολίτη Φυλής κ. Κυπριανό... Και ενώ ο θεολογικός σύμβουλος της εν λόγω συνόδου (κ. Κάτσουρας) δήλωσε σε σχόλιό του στο blog αυτό πως στη συνάντηση που παλαιότερα έγινε σε γνωστό ξενοδοχείο των Αθηνών, στα πλαίσια του εν αγάπη και αληθεία διαλόγου, δεν ήρθε διότι δεν ήθελε να καθίσει στο ίδιο τραπέζι με τον δήθεν κατ' αυτόν Μητροπολίτη Κιτίου κ. Παρθένιο, στις 16 Νοεβρίου του 2015 συμπροσευχήθηκε αλλά και παρακάθησε στην ίδια εορταστική τράπεζα με τον κ. Κυπριανό, όπως ο ίδιος ο κ. Κυπριανός επίσημα έχει δηλώσει στην λεπτομερειακή δημοσιευμένη γραπτή του αναφορά προς την δική του Σύνοδο. Μεταξύ άλλων γράφει σε αυτήν ο κ. Κυπριανός: <<Όταν κατά την τελευταία τακτική Συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου μας (6/19.11.2015, Τετάρτην), έθετα υπό την κρίσιν των Αρχιερέων μας το ενδεχόμενο να μεταβώ στην Μεγαλόνησο Κύπρο, προκειμένου να παρίσταμαι προσευχητικώς στην χειροτονία εις Αρχιερέα του Οσιολογιωτάτου Καθηγουμένου π. Επιφανίου, είχα μία βαθειά αίσθησι της μεγάλης σημασίας της πράξεως αυτής>>. <<Είχα εξ αρχής διευκρινίσει στους Αδελφούς μας εν Κύπρω, και ιδίως στους Αρχιερείς, ότι δεν ευρίσκομαι στην Κύπρο ως άτομον, αλλ' ως Εκπρόσωπος της Ιεράς Συνόδου μας και ότι κομίζω Μήνυμα Αγάπης και Ενώσεως>>. <<... Μου εδόθη η άδεια - ευλογία να προσφωνήσω στο Αρχονταρίκι τον νέο Επίσκοπο εκ μέρους της Ιεράς Συνόδου μας με Χαιρετισμό Ενωτικό και να προσφέρω συνοδικό Δώρο ως σύμβολον κλάδου ελαίας, τέλος δε να συμμετάσχω στην μεγάλη εόρτια τράπεζα, όπου ο συμπλησιασμός ήταν τοιαύτης ποιότητος πνευματικής, ώστε να χαθή πλήρως η αίσθησις της οποιασδήποτε διαφορότητος...>>. Σε όλα αυτά το παρόν το έδωσε με μεγάλη του χαρά ο κ. Κάτσουρας. Στον διάλογο ήταν που δεν έπρεπε να έρθει...
Ας σημειωθεί πως το παραπάνω σχόλιο το έκανα με προτροπή δική μου καιεκπροσωπόντας εαυτό μου. Πλην όμως ως Γνήσιος Ορθόδοξος Χριστιανός, ο οποίος παρακολουθεί με ιδιαίτερο ζήλο τα εκκλησιαστικά γεγονότα, δεν μπορώ αλλά και δεν μου επιτρέπεται να μένω αμέτοχος σε λάθος κινήσεις. Γι' αυτό και τις σχολιάζω. Είθε ο κ. Κάτσουρας το λάθος που έκανε τότε και δεν ήρθε στον διάλογο, να θελήσει να το διορθώσει κάποια στιγμή και να δεχθεί να κάνει διάλογο με τους καθ' ην αρμόδιους, με αλήθεια και αγάπη, για όλα εκείνα που χωρίζουν τη σύνοδό του από τη Σύνοδο της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
ΑπάντησηΔιαγραφή