ΠΕΡΙ ΑΜΕΤΑΝΟΗΣΙΑΣ

ΚΕΙΜΕΝΟ ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΕΙΣ ΕΝΑΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟ ΜΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟ (...)

 Οδός αμαρτωλών ωμαλισμένη εκ λίθων, και επ' εσχάτων αυτής βόθρος άδου. [Ο δρόμος των αμετανόητων αμαρτωλών είναι ομαλός, καθαρισμένος από λίθους. Το τέλος όμως του δρόμου είναι το βάραθρο του άδου.] (Σοφία Σειράχ 21, 10)

 Άνθρωπος αμαρτωλός εκκλίνει ελεγμόν και κατά το θέλημα αυτού ευρήσει σύγκριμα. [Ο αμετανόητος άνθρωπος, αποφεύγει τους ελέγχους και για να ακολουθεί το θέλημά του, βρίσκει πάντοτε δικαιολογίες.] (Σοφία Σειράχ 32,17)

 Κατέστρεψα υμάς, καθώς κατέστρεψεν ο Θεός Σόδομα και Γόμορρα, και εγένεσθε ως δαλός εξεσπασμένος εκ πυρός. Και ουδ' ως επεστρέψατε προς με, λέγει Κύριος. [Σας εξολόθρευσα, όπως εγώ ο Θεός εξολόθρευσα τα Σόδομα και τα Γόμορρα. Γίνατε σαν δαυλί, που απεσπάστηκε από την φωτιά και καπνίζει. Και παρ' όλο τούτο, δεν επεστρέψατε προς Εμένα σε μετανοία, λέει ο Κύριος.] (Αμώς 4,11)

 Είναι άξιοι θρήνων όχι τόσο εκείνοι που αμαρτάνουν, όσο εκείνοι που δεν μετανοούν για τα αμαρτήματά τους. Να μην κλαίμε τους πεθαμένους, αλλά να κλαίμε όσους επιμένουν στις αμαρτίες. (Ιερός Χρυσόστομος).

 Εκείνοι που αμαρτάνουν (και παραμένουν αμετανόητοι), είναι σε χειρότερη κατάσταση από τους δαιμονισμένους και βρίσκονται σε διαρκή φόβο, άσχετα αν εξωτερικά φαίνονται χαρούμενοι. (Ιερός Χρυσόστομος).

 Πως νοιώθει ο αμετανόητος; Τριγυρνά κουβαλώντας τον κατήγορό του, την βαρειά του συνείδηση, όντας ο ίδιος αυτοκατάκριτος. Δεν μπορεί ούτε στιγμή να ηρεμήσει. Ζει την τραγωδία του Κάϊν. Στενάζει και τρέμει πάνω στη γη. Και ενώ κανένας δεν ξέρει κάτι, αυτός μέσα του έχει συγκεντρωμένη τη φωτιά, που τον καίει πάντοτε... (Ιερός Χρυσόστομος). 

 Ο Χριστός δεν θα καταδικάσει τους αμαρτωλούς, αλλά μονάχα τους αμαρτωλούς που δεν μετανόησαν (Ιερός Χρυσόστομος)

 Ακόμη και αν ο Θεός θέλει να σου συγχωρήσει τις αμαρτίες, δεν Του το επιτρέπεις εσύ. (Ιερός Χρυσόστομος)

 Φιλοσοφούμε γύρω από τους τάφους, όταν βρεθούμε σε μία κηδεία και σκεφτόμαστε που καταλήγουμε και φλυαρούμε για τη ματαιότητα των εγκοσμίων, αλλά, μόλις απομακρυνθούμε, ξεχνάμε την ευτέλεια μας. Να, για παράδειγμα, όταν βρεθεί κανείς στην κηδεία ενός φίλου του, γυρίζει στο διπλανό του και του λέει λόγια σαν και ταύτα: <<Αλήθεια, πόσο ταλαίπωροι είμαστε! Πόσο ασήμαντη είναι η ζωή μας! Τι γινόμαστε, άραγε, μετά το θάνατο; Αυτό πρέπει να σκεφτόμαστε και να μην κακολογούμε, να μην αδικούμε, να μην μνησικακούμε...>>. Φαίνεται να μιλάει με τόση ειλικρίνεια, ώστε καθώς τον ακούς, δεν αμφιβάλλεις, ότι την ίδια κιόλας στιγμή θα απαρνηθεί ολότελα την κακία του και θα αρχίσει να ζει ενάρετα. Μα, αλίμονο, μετά την κηδεία θα ξεχάσει και το φόβο του και τα λόγια του και θα συνεχίσει να ζει στην αμαρτία, όπως πρώτα... (Ιερός Χρυσόστομος). 

 Η ψυχή, όταν συμβιβαστεί με την αμαρτία, που είναι ανελέητη, επιδεικνύει τρομακτικά την ασθένειά της. Όπως το γουρούνι, όταν κυλιέται στην λάσπη, ευχαριστιέται, έτσι και η ψυχή, όταν αιχμαλωτιστεί από την κακή συνήθεια, δεν αντιλαμβάνεται την δυσωδία των αμαρτιών της. Και όπως η γη, όσο σπόρο και αν της ρίξεις, όταν δεν ποτιστεί από τη βροχή, δεν είναι δυνατό να δώσει σιτάρι, έτσι και η ψυχή, όσα λόγια κι αν σπείρεις μέσα της, όταν δεν φωτιστεί πρώτα από τις Άγιες Γραφές, δεν είναι δυνατόν να παρουσιάσει κάποιο έργο αρετής (Ιερός Χρυσόστομος)