ΤΙ ΛΕΓΟΥΝ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΠΑΤΕΡΕΣ ΔΙΑ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΣΟΝ ΑΦΟΡΑ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΝΗΜΟΝΕΥΣΙΝ ΤΟΥ ΟΝΟΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΣ, ΒΛΑΣΦΗΜΩΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΩΣ ΦΡΟΝΟΥΝΤΩΝ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΥΝΤΩΝ ΩΣ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΤΩΝ ΠΕΡΙ ΤΟΝ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ

 ( Ορισμένα άτομα από την <<σύνοδο>> του φερομένου ως ''αρχιεπ/που'' και ''ηγουμένου'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου, συνεχώς λένε πως ο Σεβ/τος Κήρυκος το 2005 δεν έπρεπε να αποκοπεί από την τότε σύνοδο, και έπρεπε να κάτσει μέσα από αυτήν να κάνει τον οποιωνδήποτε αγώνα. Ξεχνούν όμως πως ο Σεβ/τος Κήρυκος από το 1997 όταν και φάνηκαν τα πρώτα λάθη της συνόδου, μέχρι και το 2003, ήταν εντός αυτής και προσπαθούσε με κάθε τρόπο να αποφύγει το σχίσμα.Όπως επίσης, τα άτομα αυτά, συστηματικά αποφεύγουν να γίνουν λιγάκι πιο συγκεκριμένα, ώστε να πουν μέχρι πότε έπρεπε να κάνει υπομονή ο Σεβ/τος και δι' αυτής να συγκαταβαίνει εις όλες τις παρανομίες. Διότι σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όπως θα φανεί και στο κείμενο που ακολουθεί, οι άγιοι διέκοπταν την Εκκλησιαστική Κοινωνία με τις συνόδους τους αλλά και καθαιρούσαν ακόμη και εκείνους που τους χειροτόνησαν, όπως συνέβει και με τον άγιο Ανατόλιο, ο οποίος εχειροτονήθη υπό του αιρετικού Διοσκόρου, παρόντος και του αιρετικού Ευτυχούς, όταν ακόμη ούτοι δεν είχον κηρύξει <<Γυμνή τη Κεφαλή>> την αίρεσίν των. Ο Άγιος ανεδείχθη πρόμαχος της Ορθοδοξίας, Πρόεδρος της Δ΄ Οικουμενικής Συνόδου και ο ίδιος καθήρεσε τον χειροτονήσαντα αυτόν Διόσκορον, όταν εκείνος εκήρυξε Γυμνή τη Κεφαλή την αίρεσίν του. Άραγε τους αγίους αυτούς δεν τους γνωρίζουν οι πρώην εν χριστώ αδελφοί; Δεν τους τιμούν; Διότι αν τους γνωρίζουν και τους τιμούν, τότε ας μας πουν, πότε ο Σεβ/τος Κήρυκος έπρεπε να ακολουθήσει το παράδειγμά τους και να χωριστεί κι εκείνος από όλους αυτούς που κήρυτταν αιρέσεις;)    

῾Η διακοπή κοινωνίας καί τῆς μνημονεύσεως τοῦ ὀνόματος αἱρετικῶν, βλασφήμων καί ἰεροσύλων ᾿Επισκόπων, ἐφ᾿ ὅσον ὑπάρχουν λόγοι Πίστεως, ἀποτελεῖ πατερική ἐντολή καί μέτρο ἀσφαλείας διά τήν παραμονήν μας στήν ἀληθινή ᾿Εκκλησία. ῾Η διακοπή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας καί τοῦ μνημοσύνου, θεολογικά ἐξεταζομένη περιέχει ἀφ᾿ ἑνός τήν διαμαρτυρία πρός τόν μή ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς ἀληθείας καί ἀφ᾿ ἑτέρου σύνταξι μέ τούς ἁγίους, τήν ὀρθόδοξον παράδοσιν, τήν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ. ῾Η μνημόνευσις τοῦ αἱρετικά φρονοῦντος καί μή ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς ἀληθείας ᾿Επισκόπου κατατάσσει τόν μνημονεύοντα εἰς τήν ἰδίαν θέσιν μέ τόν μνημονευόμενον. ᾿Επ᾿ αὐτῆς τῆς θεολογικῆς βάσεως ἐκινήθησαν καί ἐνήργησαν οἱ Πατέρες μας, ὅταν οἱ ᾿Επίσκοποι ἐφρόνουν αἱρετικά, ἔστω καί ἄν ἦσαν αὐτοί Πατριάρχαι, ἤ ᾿Αρχιεπίσκοποι. ᾿Ας ἴδωμεν τινά παραδείγματα.

῾Ο ῞Αγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἔναντι τῶν λατινοφρόνων

῾Η ῾Ομολογία του ὀλίγον πρό τῆς πρός Κύριον ἐκδημίας του

"Βούλομαι πλατύτερον τήν ἐμήν γνώμην εἰπεῖν, εἴπερ ποτέ καί νῦν ἐν τῷ ἐγγίζειν τήν τελευτήν μου, ἵνα σύμφωνος ὧ ἐμαυτῷ ἀπ᾿ ἀρχῆς μέχρι τέλους, καί μή δόξῳ τισίν ὅτι ἄλλα μέν ἔλεγον, ἄλλα δέ ἔκρυπτον ἐν τῇ διανοίᾳ, ἅ εἰκός ἦν ἐλεγχθῆναι τῇ ὥρᾳ ταύτῃ τῆς ἐμῆς ἀναλύσεως. Λέγω δέ περί τοῦ Πατριάρχου, μήπω δόξῃ αὐτῷ προφάσει τάχα τιμᾶν τῆς πρός ἐμέ ἐν τῇ κηδείᾳ τοῦ ταπεινοῦ μου τούτου σώματος, ἤ καί ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου στεῖλαί τινας τῶν ἀρχιερέων αὐτοῦ, ἤ ἄλλως τῶν κοινωνούντων αὐτῷ τινά συνεύξασθαι, ἤ συμφορέσαι τοῖς ἐξ ἡμετέρου μέρους ἱερεῦσι τοῖς πρός τά τοιαῦτα παρακληθεῖσι δοξάσῃ ὡς οἱωδήποτε τρόπῳ προσιέναι κἄν ἐν τῷ κρυπτῶ τήν αὐτοῦ κοινωνίαν. Καί ἵνα μή ἡ σιωπή μου συγκατάβασιν τινά ὑπονοῆσαι παρέξῃ τοῖς μή καλῶς καί εἰς βάθος εἰδόσι τόν ἐμόν σκοπόν, λέγω καί διαμαρτύρομαι ἐνώπιον τῶν παρατυχόντων πολλῶν καί ἀξιολόγων ἀνδρῶν, ὡς οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ ἤ τῶν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς οὔτε ἐπί τῆς ζωῆς μου, οὔτε μετά θάνατον, ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν, ἕνωσιν, καί τά Δόγματα τά Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ᾿ αὐτοῦ, καί ὐπέρ τοῦ διαφενδεύειν ταῦτα, καί τήν προστασίαν ταύτην ἐμνηστεύσατε ἐπί καταστροφῇ τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιἰσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῷ Θεῷ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις πατράσι καί θεολόγοις τῆς ᾿Εκκλησίας῾ ὥσπερ αὖ πείθομαι τούς συντιθεμένους τούτοις ἀποδιΐστασθαι τῆς ἀληθείας καί τῶν μακαρίων τῆς ᾿Εκκλησίας διδασκάλων. Καί διά τοῦτο λέγω ὥσπερ παρά πᾶσαν μου τήν ζωήν ἤμην κεχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτῶν, οὕτω καί ἐν τῷ καιρῷ τῆς ἐξόδου μου, καί ἔτι καί μετά τήν ἐμήν ἀποβίωσιν· καί ἐξορμῶν ἐντέλλομαι, ἵνα μηδείς ἐξ αὐτῶν προσεγγίσῃ ἤ ἐν τῇ ἐμῇ κηδείᾳ, ἤ ἐν τοῖς μνημοσύνοις μου· ἀλλ᾿ οὐδέ ἄλλου τινός τῶν τούτου μέρους ἡμῶν ὥστε συμφορεύειν ἐπιχειρῆσαι, καί συλλειτουργεῖν τοῖς ἡμετέροις. Τοῦτο γάρ ἐστί τό "τά ἄμικτα μίγνυσθαι". Δεῖ γάρ παντάπασιν ἐκείνους εἶναι κεχωρισμένους ἡμῶν, μέχρις ἄν δῶ ὁ Θεός τήν καλήν διόρθωσιν καί εἰρήνην τῆς ᾿Εκκλησίας αὐτοῦ" (Π.Η. Νιηξε, 160, σελ. 536,537).

᾿Ακολουθεῖ ἡ μετάφρασις:

Θέλω νά πῶ τήν γνώμη μου, ὥστε νά γίνη εὑρέως γνωστή, γι᾿ αὐτά πού εἶναι φυσικό νά ὑποστοῦν ἔλεγχο τήν ὥρα αὐτή τῆς ὁμολογίας μου καί μάλιστα τώρα πού πλησιάζει τό τέλος μου, γιά νά εἶμαι σύμφωνος ἀπό τήν ἀρχή μέχρι τό τέλος μέ τόν ἑαυτό μου καί νά μή φανῶ σέ κάποιους ὅτι ἄλλα ἔλεγα ἀπ᾿ τήν μιά μεριά, ἐνῶ ἄλλα ἔκρυβα στό μυαλό μου ἀπ᾿ τήν ἄλλη. Καί λέω λοιπόν γιά τόν Πατριάρχη μή τυχόν ἀποφασίσει μέ κάποια πρόφαση νά τιμήσει τάχα τήν κηδεία τοῦ ταπεινοῦ αὐτοῦ σώματος μου, ἤ νά στείλει στά μνημόσυνά μου κάποιους ἀπ᾿ τούς ἀρχιερεῖς του, ἤ ἀπ᾿ τόν κλῆρό του, ἤ νά συμπροσευχηθεῖ κάποιος ἀπ᾿ αὐτούς πού συμφωνοῦν μαζί του, ἤ νά συμπράξει μέ τούς δικούς μας ἱερεῖς, ὅσον ἀφορᾶ τίς παρακλήσεις, ὥστε νά φανεῖ μέ ὁποιοδήποτε τρόπο ὅτι θά μποροῦσε νά προσεγγίσει στά κρυφά τήν κοινωνία μαζί του. Καί μιλάω ἐπίσης γιά νά μήν ὑπονοήσει κανείς ἀπ᾿ αὐτούς πού δέν γνωρίζουν καλά καί σέ βάθος τήν πρόθεσή μου, ὅτι ἡ σιωπή μου φανερώνει κάποια συγκατάβαση· καί μιλάω καί διαμαρτύρομαι, μπροστά σ᾿ αὐτούς τούς πολλούς καί ἀξιόλογους ἄνδρες πού παρευρίσκονται, ὅτι οὔτε θέλω οὔτε δέχομαι τήν ἕνωση μ᾿ αὐτόν ἤ μέ τούς δικούς του, οὔτε ὅσο ζῶ, οὔτε μετά τό θάνατό μου. ῞Οπως δέν δέχομαι καί τήν ἕνωση πού ἔγινε καί τά λατινικά δόγματα, τά ὁποῖα αὐτός καί οἱ ἀκόλουθοί του τά δέχθηκαν καί τάχθηκαν ὑπέρ αὐτῶν, καί ὅλη αὐτή τήν στάσι (τήν ὑπεράσπισι τῶν λατινικῶν δογμάτων) τήν ἔκαμε γιά νά φέρει τήν καταστροφή τῶν ὀρθῶν δογμάτων τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Επειδή εἶμαι ἐντελῶς πεπεισμένος, ὅτι ὅσον ἀπομακρύνομαι ἀπό αὐτόν καί τούς δικούς του, πλησιάζω τόν Θεό καί ὅλους τούς πιστούς καί ῾Αγίους Πατέρες. Καί ὅτι ὅπως χωρίζομαι ἀπ᾿ αὐτούς, ἔτσι ἑνώνομαι μέ τήν ἀλήθεια καί τούς ῾Αγίους Πατέρες τούς θεολόγους τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εάν πάλιν ὑπακούω σ᾿ αὐτούς πού προκάλεσαν αὐτές τίς καταστάσεις, ἀπομακρύνομαι ἀπ᾿ τήν ἀλήθεια καί ἀπό τούς μακαρίους διδασκάλους τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί γι᾿ αὐτό λέγω ὅτι, ὅπως σέ ὅλη μου τήν ζωή ἤμουν διαχωρισμένος ἀπ᾿ αὐτούς, ἔτσι θά εἶμαι καί τόν καιρό τῆς "ἐξόδου" μου καί μετά τό θάνατό μου. Καί καθώς φεύγω, δίνω τήν ἐντολή κανείς ἀπ᾿ αὐτούς νά μή πλησιάσει εἴτε στήν κηδεία μου, εἴτε στά μνημόσυνά μου· ἀλλά καί κανένας ἄλλος ἀπ᾿ αὐτούς πού εἶναι μέ τό μέρος τοῦ Πατριάρχη νά ἐπιχειρήσει νά συμφορέση (νά φορέση τά ἄμφιά του) καί νά συλλειτουργήσει μέ τούς δικούς μας· διότι αὐτό εἶναι πού λένε νά μή ἀναμειγνύονται τά ἄμεικτα. Διότι πρέπει ὅλοι ἐκεῖνοι νά εἶναι διαχωρισμένοι ἀπό ἐμᾶς μέχρι πού ὁ Θεός θά φέρει τήν σωστή διόρθωσι καί τήν εἰρήνη στήν ᾿Εκκλησία Του. (Μετάφρ: ᾿Ιωάννας Πλάντζα, φοιτήτρια Φιλολογίας)

Μέ τήν θαυμασίαν αὐτήν ὁμολογίαν του, τήν ὁποίαν ἔκανε ὀλίγον πρό τῆς τελευτῆς του, ὁ ἅγιος Μάρκος δηλώνει ὅτι ἀποστρέφεται τήν ἐκκλησιαστική κοινωνία τοῦ λατινόφρονος Πατριάρχου καί τῶν κοινωνούντων μετ᾿ αὐτοῦ καί τούς παραγγέλλει οὔτε στό μνημόσυνό του νά μή συμπροσευχηθοῦν. ῾Ομολογεῖ ὅτι ὅσον ἀπομακρύνεται ἀπό τούς Λατινόφρονες ἀρχιερεῖς, τόσο πλησιάζει τόν Θεό καί ὅσο πείθεται σ᾿ αὐτούς, τόσο ἀπομακρύνεται ἀπό τήν ἀλήθεια.

Οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες ἔναντι

τοῦ Λατινοφρονήσαντος Πατριάρχου Βέκκου

Οἱ ἁγιορεῖται ἀπευθυνόμενοι πρός τόν ἐπί Βέκκου Λατινόφρονα Βασιλέα τοῦ γρφουν: "Εἴ τις ἔρχεται πρός ὑμᾶς καί ταύτην τήν διδαχήν οὐ φέρει μεθ᾿ ἑαυτοῦ. χαίρειν αὐτῷ μή λέγετε καί εἰς οἰκίαν μή λαμβάνετε· ὁ γάρ λέγων αὐτῷ χαίρειν, κοινωνεῖ τοῖς ἔργοις αὐτοῦ τοῖς πονηροῖς (Β ᾿Ιω. 10) Εἰ δέ ἁπλῶς ἐν ὁδῷ χαίρειν αὐτῷ κυλωόμεθα λέγειν, εἰς τό εἰσάγειν εἰς οἰκίαν κοινήν εἰργόμεθα, πῶς οὐκ ἐν οἰκίᾳ, ἀλλ᾿ ἐν ναῷ Θεοῦ, ἀλλ᾿ ἐν αὐτοῖς τοῖς ἀδύτοις ἐπί τῆς μυστικῆς καί φρικτῆς τραπέζης τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀθύτως σφαγιαζομένου. Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα Αὐτῶν τῶν μυστηρίων φρικτῶν προκειμένων. Εἰ δέ ὁ προκείμενος αὐτός ἐστιν ἡ αὐτοαλήθεια, πῶς ἄν τό μέγα τοῦτο ψεῦδος δέχηται εἰκάζειν εἰκός, τό συντάττειν αὐτόν ὡς ᾿Ορθόδοξον Πατριάρχην μεταξύ τῶν λοιπῶν ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, ἐν καιρῷ φρικτῶν μυστηρίων, σκηνικῶς παίζομεν. Καί πῶς ταῦτα (τήν μνημόνευσιν αἱρετικοῦ) ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή, καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνίας τῶν μνημονευσάντων αὐτίκα, καί ὡς καπηλεύοντας τά θεῖα, τούτους ἡγήσεται. "῎Ανωθεν γάρ ἡ τοῦ Θεοῦ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τήν ἐπί τῶν ἀδύτων ἀναφοράν τοῦ ὀνόματος τοῦ ᾿Αρχιερέως, συγκοινωνίαν τελείαν ἐδέξατο τοῦτο. Γέγραπται γάρ ἐν τῇ ἐξηγήσει τῆς θείας λειτουργίας, ὅτι ἀναφέρει ὁ ἱερουργῶν τό τοῦ ἀρχιερέως ὄνομα, δεικνύων καί τήν πρός τό ὑπερέχον ὑποταγήν, καί ὅτι κοινωνός ἐστιν αὐτοῦ καί Πίστεως καί τῶν θείων Μυστηρίων διάδοχος" (᾿Επιστολή ἁγιορειτῶν πρός τόν Λατινόφρονα Βασιλέα).

Στήν δογματική αὐτή ἐπιστολή οἱ πατέρες διακηρύττουν ὅτι ἡ μνημόνευσις μή ὀρθοδόξου ᾿Επισκόπου εὐτελίζει καί ταπεινώνει τό μυστήριο, ὑποβαθμίζοντας αὐτό σέ ἁπλῆ σκηνική παράστασι καί ὀ ἱερουργός γίνεται κάπηλος (ἔμπορος) τῶν θείων καί συγκοινωνός μέ τήν πίστι τοῦ μνημονευομένου ᾿Επισκόπου.

῾Ο ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης

ἔναντι τῶν μοιχειανιστῶν τῆς ἐποχῆς του

"Τῷ πρεσβυτέρῳ καί ἡγουμένῳ καλῶς ἀπεκρίθης, εἰρχθῆναι τῆς λειτουργίας τούς νυνί χειροτονηθέντας ὑπό τοῦ εὑρεθέντος, λέγοντος ὅμως ὅτι κακῶς ἐγένετο ἡ σύνοδος, καί ἀπολώλαμεν. Διατί γάρ ὁμολογῶν οὐ φεύγει τήν ἀπώλειαν, διαστέλλων ἑαυτόν τῆς αἱρέσεως, ἵνα μένη παρά Θεῷ ἐπίσκοπος; καί εἰσίν αὐτοῦ δεκταί αἱ χειροτονίαι αὐτίκα. ῎Η διά τί προκειμένης τῆς αἱρέσεως, εἰς χειροτονίαν ὁ ἡγούμενος προήγαγε τούς ἀδελφούς αἱρετικήν; ῎Αν οὖν ὁ χειροτονήσας ὤρθωσεν, ἦν αὐτοῖς εὐθύς ἱερουργεῖν· ὄντος δέ ἐν τῇ αἱρέσει διά τό ἀναφέρειν αὐτόν αἱρετικόν, κἄν τό φρόνημα λέγει ἔχειν ὑγιές· οὐχ οἷόν τε οὕς χειροτονεῖ τῇ ἀληθείᾳ εἶναι λειτουργούς Θεοῦ. Εἰ δέ πνεῦμα ζήλου Θεοῦ ἀνῆψεν ἐν τῷ Καθηγουμένῳ, καί προθυμεῖται ὁμολογίας στέφανον ἀναδήσασθαι· μηδέ λειτουργείτω ἐν τῇ ὑπ᾿ αὐτοῦ ἐνθρονισθείσῃ ἐκκλησίᾳ· μήτε ἀναφερέτω αὐτόν ὡς ἐπίσκοπον. Καί μακάριος οὗτος, πολλῶν καί ἄλλων παράδειγμα σωτηρίας γενόμενος" (῾Αγίου Θεοδώρου Στουδίτου ῾Ελλην. Πατρολ. 99, 1056Δ)

Εἰς αὐτό τό κείμενον ὁ ὅσιος καί ὁμολογητής Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπαγορεύει ρητῶς τήν μνημόνευσι τῶν μοιχειανῶν ᾿Επισκόπων τῆς ἐποχῆς του καί καί μάλιστα δηλώνει ὅτι μολύνεται ἡ θεία λειτουργία μέ τήν ἀναφορά τοῦ αἱρετικοῦ ᾿Επισκόπου. ᾿Επίσης δηλώνει ὅτι οἱ χειροτονίες τίς ὁποῖες ἐτέλεσε ὁ αἱρετικός ᾿Επίσκοπος δέν εἶναι ἔγκυρες.

"Γνωστόν δέ πᾶσιν ὅτι νῦν αἵρεσις ἐν τῇ καθ᾿ ἡμᾶς ᾿Εκκλησίᾳ κατακρατοῦσα τῶν Μοιχιανῶν ἔστι. Φεῖσαι τοίνυν τῆς τιμίας σου ψυχῆς μετά τῶν ἀδελφῶν καί τῆς κεφαλῆς. ῎Εφης δέ μοι, ὅτι δέδοικας εἰπεῖν τῷ πρεσβυτέρῳ σου, μή ἀναφέρειν τόν αἰρεσιάρχην. Καί τί περί τούτου εἰπεῖν σοι τό παρόν, οὐ καθορῶ. Πλήν ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων" (῞Αγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ῾Ελλην. , 99, 1669Α).

῾Ο ῞Αγιος ᾿Αθανάσιος ὁ Μέγας γενικά ἔναντι τῶν αἱρετικῶς

φρονούντων καί διαστρεφόντων τήν ἀλήθεια

"῏Ων τό φρόνημα ἀποστρεφόμεθα τούτοις καί τῆς κοινωνίας προσήκει φεύγειν" (Μ. ᾿Αθανασίου, Πρός Μοναχούς ΒΕΠΕΣ 33, 182)

᾿Εδῶ ὁ Μέγας ᾿Αθανάσιος συνοψίζοντας τήν περί ᾿Εκκλησιαστικῆς κοινωνίας ᾿Ορθόδοξον Παράδοσιν λέγει ὅτι πρέπει νά φεύγωμε μακρυά ἀπό κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν ἀπό αὐτούς οἱ ὁποῖοι ἔχουν διεστραμμένο φρόνημα.