Α. Π. 72Α. Εν Λαρίση τη 21.10.2004 (π.η.)
Τις τελευταίες ημέρες της ζωής μου σαν γέρων που είμαι και άρρωστος πλευρίζομαι από διαφόρους για να αλλάξω την καθαρή ομολογία μου και να παραδεχθώ ως Αρχιεπίσκοπο τον Σεβ. Πειραιώς κ. Νικόλαο, τον οποίον βαραίνουν πολλές αντικανονικότητες και αιρετικά φρονήματα και να πάψω να πιστεύω τα όσα έχω γράψει και του έχω καταγγείλει από τον Ιούνιο του 200 μέχρι σήμερα.
Για τελευταία φορά, λοιπόν, καταγγέλω τον Σεβ/το κ. Νικόλαο ως αντικανονικό του Αρχιεπισκοπικού θρόνου μαζί με όλα του τα αιρετικά φρονήματα και δεν θα τον παραδεχθώ έως ότου δείξει μεταμέλεια και ανακαλέσει. Και ό, τι έχω υπογράψει αντίθετο από αυτά είναι για μένα Α Κ Υ Ρ Ο Ν.
+ Ο Λαρίσης και Τυρνάβου ΠΑΝΑΡΕΤΟΣ
Για τι λοιπόν η ''σύνοδος'' του τότε ''αρχιεπ/που'' κ. Νικολάου δεν άκουσε ούτε τη φωνή του Σεβ/του Παναρέτου; Μήπως από την ασέβεια που αυτή έδειξε προς το πρόσωπο των τριών τότε αντιδρόντων Μητροπολιτών (Κηρύκου, Παναρέτου και Ταρασίου) δείχνει πως αυτή ήθελε να ακούει και να ασπάζεται τη γνώμη μόνον όσων έσκυβαν το κεφάλι εις τις διαταγές της; Μήπως δηλαδή είχε αρχίσει πλέον να κάνει διακρίσεις και έτσι έπαψε να λειτουργεί ως ''αγία'' και ''ιερά'';
ΑπάντησηΔιαγραφή