ΠΩΣ ΘΑ ΣΩΘΟΥΜΕ

 

Από το ομώνυμο βιβλίο της
 Ιρεράς Μονής ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ 

 

 Οι θανάσιμες αμαρτίες

 ΤΟ ΠΡΩΤΟ θεμέλιο του ιερού σου έργου, το πρώτο λιθάρι της νοητής αυτής οικοδομής, είναι η στερεή συγκατάθεση και αμετάθετη απόφαση της καρδιάς σου, να πεθάνεις καλύτερα χίλιες φορές, αν ήταν αυτό δυνατό, παρά να κάνεις μιά θανάσιμη αμαρτία.
 Καθώς μιά τίμια και ενάρετη γυναίκα προτιμά να πεθάνει παρά να προδώσει τον άντρα της, έτσι και ο χριστιανός πρέπει να είναι τόσο πιστός στο Θεό, ώστε να προτιμά οποιαδήποτε ζημιά στη ζωή αυτή, παρά να φταίξει έστω και λίγο απέναντί Του. Γιατί το μικρότερο κακό που παθαίνει στην ψυχή του από την αμαρτία, είναι μεγαλύτερο από τη χειρότερη σωματική βλάβη. Και επειδή δεν είναι μόνο ένα το κακό που βρίσκει την ψυχή από την αμαρτία, αλλά πολλά και διάφορα, τα γράφουμε εδώ για να τα μάθεις, κι έτσι να φεύγεις μακριά της σαν από φίδι φαρμακερό.
 Πρώτα-πρώτα, στερείσαι τη χάρη του Αγίου Πνεύματος, που είναι το μεγαλύτερο δώρο του πανάγαθου Θεού στους ανθρώπους. Η χάρη, με τρόπο υπερφυσικό, σε κάνει - ας το πούμε έτσι - συγγενή του Θεού και μέτοχο της θείας φύσεως.
 Δεύτερο, στερείσαι τη θεία φιλία και οικειότητα, που συνοδεύει πάντα τη χάρη. Κι αν είναι μεγάλη ζημιά το να χάσεις τη φιλία ενός επίγειου άρχοντα, πόσο ζημιά είναι, αλήθεια το να χάσεις τη φιλία του επουράνιου Βασιλιά;
 Τρίτο, στερείσαι τις δωρεές και τις δυνάμεις του Πνεύματος, με τις οποίες ήσουν στολισμένος και οπλισμένος εναντίον του διαβόλου.
 Τέταρτο, στερείσαι την κληρονομία της βασιλείας των ουρανών και τη δόξα που παρέχει εκεί η χάρη.
 Πέμπτο, στερείσαι την υιοθεσία, που μας κάνει παιδιά του Θεού.
 Έκτο, στερείσαι την ειρήνη της συνειδήσεως, τις παρακλήσεις του Πνεύματος, τον καρπό και το μισθό όλων των καλών έργων που έκανες ως την ώρα εκείνη.
 Έβδομο, στερείσαι την πατρική φροντίδα του Χριστού και τη μετοχή σου στο μυστικό Σώμα Του, γιατί δεν είσαι πιά ενωμένος μαζί Του, σαν μέλος ζωντανό, με την αγάπη και τη χάρη.
 Όλες αυτές τις ζημιές για μιά θανάσιμη αμαρτία. Και να τί κερδίζεις: Μένεις καταδικασμένος στην αιώνια κόλαση. Εξαλείφεσαι από τη βίβλο της ζωής. Αντί για παιδί του Θεού, γίνεσαι δούλος του πονηρού. Αντί για ναός και κατοικητήριο της Παναγάς Τριάδος, γίνεσαι σπηλιά ληστών και φωλιά δρακόντων. Κι έτσι καταντάς σαν τον Σεδεκία, που υποδουλώθηκε στον Ναβουχοδονόσορ (Β' Παραλ. 36:11-21), ή σαν των Σαμψών, που, αφού μαζί με τα μαλλιά του έχασε και τη δύναμή του, έμεινε πιά ανίσχυρος στα χέρια των εχθρών του, κι αυτοί του έβγαλαν τα μάτια και τον έδεσαν σαν ζώο να γυρίζει μιά μυλόπετρα (Κριτ. 16:19-21). Στη ίδια κατάσταση ξεπέφτει και ο ταλαίπωρος άνθρωπος, όταν, εξαιτίας της αμαρτίας, χάσει τη δύναμη και το στολισμό της θείας χάριτος. Ανίσχυρος είναι πιά για καλά έργα, τυφλός και σκοτισμένος ως προς την επίγνωση των θείων πραγμάτων, αιχμάλωτος των πονηρών δαιμόνων, που των αλυσοδένουν σαν ζώο, αναγκάζοντάς τον να κάνει τα άπρεπά τους θελήματα.
 Είναι, λοιπόν, αυτή κατάσταση λογικού ανθρώπου; Έχουν γνώση και σύνεση όσοι τολμούν να κάνουν όσες αμαρτίες χωρίς ντροπή; Και μικρό κακό παθαίνουν απ' αυτές; Αλήθεια, τόσο φοβερό πράγμα είναι η αμαρτία, που θα έπρεπε να τη φοβάται ο καθένας μας περισσότερο κι από κεραυνό.
 Γι' αυτό, κάθε φορά λοιπόν που ο δαίμονας σε παρακινεί και σε ερεθίζει ν' αμαρτήσεις, να συλλογίζεσαι τις ζημιές που είπαμε πιό πάνω. Πάρε μία νοητή πλάστιγγα ( δηλαδή το πιάτο ή ο δίσκος της ζυγαριάς), και βάλε από το ένα μέρος τις ζημιές κι από το άλλο την ηδονή και την απόλαυση που σου δίνει η αμαρτία. Ζύγισε και αναλογίσου σαν άνθρωπος φρόνιμος, αν είναι σωστό και λογικό, για τόσο αισχρό και ρυπαρό κέρδος, να ζημιωθείς τόσο μεγάλους και ατίμητους θησαυρούς. Δε θα γίνεις όμοιος με τον Ησαύ (Γεν. 25:27-34), που πούλησε τα πρωτοτόκιά του (δηλαδή τα κληρονομικά δικαιώματα), ο ασύνετος, για ένα πιάτο φακή;