ΕΥΧΗ ΤΟΥ ΟΣΙΟΥ ΙΑΚΩΒΟΥ

 

 Του Οσίου Ιακώβου του μετά τας αμαρτίας, πορνείας και φόβου μετανοήσαντος και αποκλεισθέντος εν τάφω, και τα γόνατα κλίναντος, και το στήθος αφειδώς τύπτοντος, και μετά κλαυθμού πολλού ταύτην την ευχήν λέγοντος επί δέκα χρόνους, ως και αγιωνυμίας παρά Θεού και θαυμάτων ηξιώθη.
 Πως ατενίσω προς σε ο Θεός; Ποίαν δε αρχήν της εξομολογήσεως εύροιμοι; Ποία καρδία; η ποίω θαρρήσας συνειδότι, γλώσσαν ασεβή και χείλη μολυσμού γέμοντα κινήσαι πειράσομαι; Ποίας δε αμαρτίας πρώτον άφεσιν αιτήσαι καταπολεμήσω; Φείσαι Φιλάνθρωπε Κύριε! Ίλεως γενού μοι τω αναξίω, Δέσποτα Αγαθέ! και μή συναπολέσης με ταις αιχσραίς πράξεσιν, ού γαρ μικρά μου τα δυσσεβήματα, πορνείαν ετέλεσα, φόνον ειργασάμην, αίμα αθώον εξέχεα, και τούτοις τοις ύδασι και θηρίοις και πετεινοίς δέδωκα εις βοράν. Και νύν, Κύριε, ειδότι σοι τα πάντα εξομολογούμαι, αγαθέ την τούτων εξαιτούμενος άφεσιν. Μή παρίδης με Δέσποτα, αλλά κατά την σην πρέπουσαν ευσπλαγχνίαν, οικτείρισόν με τον ασεβή, και κατάπεμψον εις εμέ το παρά Σου πλούσιον έλεος, ελθόντα επί της αμαρτίας βάραθρα, μή καταποντίσοι με γαρ ή του λυμεώνος εχθρού καταιγίς, μη δέ καταπίη με ο δράκων ο βύθιος. Ελέει Θεού ηγίασέ με.
 Ούτος ο Όσιος Ιάκωβος, δια πολλών αυτού αγώνων και ασκήσεων υπερβολικών, κόπων, νηστειών, αγρυπνιών και αδιαλείπτων ημερονυκτίων προσευχών ηξιώθη και δια χάριτος του Θεού θαύματα επιτελείν θαυμάσια. Άνθρωπος τις έχων θυγάτριον δαιμονιζόμενον, αποστείλας μετά του αδελφού αυτής προς τον Όσιον προς θεραπείαν. Αφού δε δια της προσευχής του εξέβαλε το δαιμόνιον εκ της κόρης, αφήκεν ο πατήρ αυτής μετά του αδελφού της παραμένειν εν τω σπηλαίω αυτού ολίγας ημέρας προς εξασφάλισιν δήθεν περισσοτέραν. Αλλά φθόνω του διαβόλου πολεμηθείς ο γέρων διεκόρευσεν αυτήν, ως και δια να μη φανή η αυτής εγκυμοσύνη, φευ! εφόνευσε αυτήν και τον αδελφόν της, και δια να μη φανούν των φονευθέντων τα σώματα, έρριψεν αυτά εις τον ποταμόν, και μετά ταύτα απελπισθείς ανεχώρησε δια τον κόσμον. Αλλ' ο Πανάγαθος Θεός ωκονόμησε δια πνευματικού πατρός εξομολογήσεως, και εις τοιαύτην αληθινήν μετάνοιαν ήλθεν ο Μακάριος, ώστε επί δέκα χρόνους έκλεισεν εαυτόν εις τάφον. Και ας φαντασθή τις, δια ποίων αγώνων και σκληραγωγιών διήλθε το των 10 ετών χρονικόν στάδιον. Όθεν ού μόνον συνεχωρήθη, αλλά και άγιος πάλιν παρά Θεού εκηρύχθη εν τω κόσμω όλω.