Σήμερα ἀπὸ τὴ Διοικοῦσα Ἐκκλησία ἡ νόσος δὲν φιλοσοφεῖται καὶ ἡ ἐπιστήμη θεοποιεῖται
Μὲ τὸν εὔστοχο τίτλο Βασιλειάδα: «Ἡ νόσος φιλοσοφεῖται» ἐξέδωσε τὴ φετινὴ πρωτοχρονιάτικη ἐγκύκλιό του ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου Ἰερόθεος.
Ἡ φράση ἀναλύεται σὲ ἀπόσπασμα τῆς ἐγκυκλίου ὅπου ὁ Μητροπολίτης ἀναφέρεται στὸν Ἐπιτάφιο Λόγο τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου γιὰ τὸν φίλο του Μέγα Βασίλειο καὶ συγκεκριμένα στὴν ἀναφορά του στὴ Βασιλειάδα. Ἀναφέρει μεταξὺ ἄλλων ἡ ἐγκύκλιος ὅτι «Σὲ αὐτὴν «νόσος φιλοσοφεῖται, καὶ συμφορὰ μακαρίζεται, καὶ τὸ συμπαθὲς δοκιμάζεται», δηλαδὴ στὴν «Βασιλειάδα» ἡ ἀσθένεια ἀντιμετωπίζεται φιλοσοφικά, ἐννοεῖται θεολογικά, ἡ συμφορὰ γίνεται ἀντικείμενο μακαρισμοῦ καὶ δοκιμάζεται ἡ συμπάθεια πρὸς τοὺς ἄλλους».
Ἀκόμη σημαντικότερα ὅσα μεταφέρει σὲ ἁπλὴ σύγχρονη γλώσσα ὁ Μητροπολίτης Ναυπάκτου παρακάτω. Γράφει: «Μεταξὺ τῶν ἄλλων ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος γράφει ὅτι στὴν πόλη αὐτὴ ἔβλεπε κανεὶς ἕνα φοβερὸ καὶ θλιβερὸ θέαμα ποῦ προερχόταν ἀπὸ τοὺς λεπρούς. Τότε ἡ λέπρα ἦταν ἀθεράπευτη. Γι’ αὐτὸ ἔβλεπε κανεὶς ἀνθρώπους ποῦ ἐκδιώκονταν ἀπὸ τὶς πολιτεῖες, τὰ σπίτια τους, τὶς ἀγορές, τὶς πηγές, ἀπὸ τοὺς ἀγαπητούς τους ἀνθρώπους. Αὐτοὺς τοὺς συγκέντρωνε ὁ Μέγας Βασίλειος στὴν πόλη αὐτή. Καὶ ἔβλεπε κανεὶς αὐτὸ τὸ φοβερὸ θέαμα νὰ εἶναι ἄνθρωποι «νεκροὶ πρὸ θανάτου» καὶ πεθαμένοι στὰ περισσότερα μέρη τοῦ σώματος, ποῦ τὰ κατέτρωγε ἡ λέπρα καὶ ἀναγνωρίζονταν περισσότερο ἀπὸ τὰ ὀνόματά τους, παρὰ ἀπὸ τὰ σώματά τους. Αὐτοὶ οὔτε μποροῦσαν νὰ συμμετέχουν σὲ συναθροίσεις καὶ σὲ συνάξεις, γιὰ νὰ τραγουδοῦν κατὰ ζεύγη, οὔτε νὰ συμπονοῦνται ἀπὸ τοὺς ἄλλους ἕνεκα τῆς νόσου, ποῦ ἦταν μεταδοτική, ἀλλὰ περισσότερο νὰ μισοῦνται ἀπὸ τοὺς συνανθρώπους τους.
Ὁ Μέγας Βασίλειος, ὅμως, ἔπειθε ὅλους νὰ μὴ καταφρονοῦν τοὺς λεπροὺς αὐτούς, οὔτε νὰ προσβάλλουν τὸν Χριστὸ ποῦ εἶναι ἡ κοινὴ κεφαλὴ ὅλων μὲ τὴν ἀπανθρωπία, ἀλλὰ νὰ βλέπουν τὸν ἑαυτό τους στὶς συμφορὲς τῶν ἄλλων.
Δὲν δίδασκε μόνον τοὺς ἄλλους νὰ βοηθοῦν τοὺς λεπρούς, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ἔδινε τὸ παράδειγμα. Καὶ ἐνῶ ἡ λέπρα τότε ἦταν ἀθεράπευτη καὶ μολυσματικὴ ἀσθένεια, ὁ Μέγας Βασίλειος ποῦ ἦταν εὐγενὴς καὶ καταγόταν ἀπὸ εὐγενεῖς ἀνθρώπους καὶ ἦταν «ὑπέρλαμπρος», δὲν ἀπαξίωνε νὰ τιμᾶ τὴν νόσο τῆς λέπρας μὲ τὰ χείλη του, δηλαδὴ «ὡς ἀδελφὸς ἠσπάζετο» τοὺς λεπρούς, γιὰ νὰ δείξη τὴν ἀγάπη του σὲ αὐτούς.
Αὐτὸς ἦταν ὁ Μέγας Βασίλειος, κατὰ τὴν περιγραφὴ τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου. Ἦταν ἀνυπέρβλητος καὶ ἀγαποῦσε τοὺς ἀρρώστους, ἀλλὰ περισσότερο ἀγαποῦσε τοὺς λεπροὺς καὶ τοὺς φιλοῦσε, παρὰ τὴν μολυσμαστικὴ αὐτὴ ἀσθένεια, γιὰ νὰ τοὺς δείχνη τὴν ἀγάπη του καὶ τὴν φιλανθρωπία του. Γνώριζε ὅτι ὁ ἄρρωστος χρειάζεται τὴν ἀγάπη μας καὶ τὴν συμπαράστασή μας».
Καὶ μετὰ ὁ Μητροπολίτης Ἰερόθεος μᾶς προσγειώνει στὴ σύγχρονη Ἐκκλησία, στὴ συμπεριφορὰ τῶν δικῶν μᾶς ἐπισκόπων ἀλλὰ καὶ τῶν ἁπλῶν πιστῶν. Καὶ παραδέχεται ὅτι «Δὲν εἶναι εὔκολο νὰ μιμηθῆ κανεὶς τὸ παράδειγμα τοῦ Μεγάλου Βασιλείου, ὅταν συγκρίνη τὶς ἀνάλογες περιπτώσεις τῶν ἡμερῶν μας μὲ τὴν μολυσματικὴ ἀσθένεια τοῦ κορωνοϊοῦ, ποῦ ὁμοιάζει κάπως μὲ τὴν μολυσματικὴ ἀσθένεια τῆς λέπρας τῆς ἐποχῆς ἐκείνης. Μᾶς καταλαμβάνει φόβος καὶ τρόμος μπροστὰ στὸν θάνατο καὶ ἀποφεύγουμε τοὺς ἀρρώστους, κυρίως ὅσους προσβλήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀσθένεια αὐτή».
Ἑπομένως, ποῦ καταλήγουμε, ἅγιε Ναυπάκτου; Νὰ διαβάζουμε τοὺς βίους τῶν ἁγίων, ὅπως τοῦ Ταρζᾶν τὶς νέες περιπέτειες, ὅπως ἔλεγε καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης, ἁπλῶς γιὰ νὰ τοὺς θαυμάζουμε ἀλλὰ χωρὶς νὰ θέλουμε νὰ τοὺς μιμηθοῦμε;
Ἡ ἀπόφαση τῶν Μητροπολιτῶν μας νὰ ἐμβολιαστοῦν μπροστὰ μάλιστα στὶς κάμερες ὥστε νὰ δώσουν παράδειγμα γιὰ μίμηση ἀπὸ τοὺς πιστούς τους καὶ ἐνῶ ἀκόμη παραμένουν ἀναπάντητα σημαντικὰ ἐρωτήματα ποὺ ἔχουν νὰ κάνουν μὲ ζητήματα (βίο-)ἠθικῆς, ὅσον ἀφορᾶ στὸν τρόπο παραγωγῆς καὶ ἐργαστηριακῆς μελέτης τῶν ἐμβολίων, φανερώνει ὅτι σήμερα ὄχι ἁπλῶς δὲν φιλοσοφεῖται ἡ νόσος ἀλλὰ μᾶλλον θεοποιεῖται ἡ ἐπιστήμη. Τὴν ἴδια στιγμὴ κάποια ἀπὸ τὰ ἐπιτεύγματα τῆς σύγχρονης ἰατρικῆς ἀμφισβητοῦνται παγκοσμίως, ὄχι μόνο γιὰ λόγους ἠθικῆς καὶ πνευματικῆς φύσεως, ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ἐπιστήμονες παγκόσμιου βεληνεκοῦς, τοὺς ὁποίους βέβαια τὰ καλοπληρωμένα ΜΜΕ ἀλλὰ καὶ ἡ ἐν Ἑλλάδι Διοικοῦσα Ἐκκλησία, πλὴν ὀλίγων φωτεινῶν ἐξαιρέσεων, παρακάμπτουν τεχνηέντως.
Ἄλλοι πάλι Μητροπολίτες θεοποίησαν τὶς μάσκες καὶ λειτουργοῦν, χειροτονοῦν, κοινωνοῦν τοὺς πιστούς, φορώντας ἀδιαλείπτως τὴ μάσκα τους, μολονότι κανεὶς ἀπὸ τὴν πολιτεία δὲν τοὺς ἔχει ἐπιβάλλει τέτοια ὑπερβολικὴ μασκοφορία. Κι ἔτσι, προφυλαγμένοι ἀπὸ κάθε κακό, ὅπως νομίζουν, πίσω ἀπὸ τὴ θεοποιημένη μάσκα τους, ζητοῦν «ἡ Θεία Χάρις ἡ πάντοτε τὰ ἀσθενῆ θεραπεύουσα καὶ τὰ ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» νὰ καταστήσει τὸν ἐπίσης ὑποχρεωτικὰ μασκοφορεμένο διάκονό τους σὲ πρεσβύτερο. Σὲ μερικοὺς ἐξ αὐτῶν ἡ μάσκα τείνει νὰ γίνει ἕνα ἀκόμη ἀπὸ τὰ ἄμφια τῆς ἀρχιερατικῆς τους στολῆς. Καὶ ὁ λόγος τοὺς ἔχει πρὸ πολλοῦ ξεπεράσει τὶς προτροπὲς γιὰ τήρηση τῶν μέτρων ποὺ κάνουν οἱ πολιτικοὶ ἢ οἱ λοιμωξιολόγοι. Τὰ τοῦ Εὐαγγελίου καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων μποροῦν νὰ περιμένουν. Τώρα προέχει ἡ διασφάλιση τῆς σωματικῆς μας ὑγείας καὶ μακροημέρευσης. Γιὰ νὰ ζήσουμε πολλὰ χρόνια ἀκόμη συνεχίζοντας τὸν ἁμαρτωλὸ καὶ βλάσφημο βίο μας…
Το ανωτερω κείμενο ειναι από την ιστοσελίδα "Φωνη Βοωντος"
ΑπάντησηΔιαγραφή