Ανίσως δε ευρεθή τινάς τόσον σκληροκάρδιος και αμετανόητος, ώστε όπου υγιής όντας, δεν στέργει ούτε την κατά τον Νηστευτήν ικανοποίησιν, ούτε θέλει να απέχη της Θ. Κοινωνίας, εις τον τοιούτον, Πνευματικέ, μετά πρώτην, και δευτέραν και τρίτην νουθεσίαν, πρέπει τελευταίον να ειπής. <<Τέκνον, ο Μεγ. Βασίλειος με προστάζει εις τον Πδ΄ και Πε΄ Κανόνα του να λέγω εις λαόν απειθούντα και αντιλέγοντα. <<Σώζων σώζε την σεαυτού ψυχήν, δια να μη συναπολέσω εγώ με την ειδικήν σου απώλειαν και την ιδικήν μου ψυχήν>>. Ειπέ του ακόμη, πως ο Κωνσταντινουπόλεως Λουκάς, εις τα ζητήματα όπου λύει μετά της περί αυτόν Συνόδου εν χειρογράφοις ευρισκόμενα, λέγει ότι δεν πρέπει να δεχθή ο ιερεύς την προσφοράν εκείνην όπου απειθούν, και δεν θέλουν να δεχθούν τον Κανόνα της αμαρτίας των.
Αναγινώσκεται γαρ εις τας Εκκλησιαστικά Ιστορίας, ότι ένας ταλαίπωρος αμαρτωλός κακά συγκεχωρημένος από τον Πνευματικόν του, αφ' ου απέθανεν, εφάνη εις τον Πνευματικόν του, και ελέγξας αυτόν δια την πολλήν συγκατάβασιν όπου κατά την εξομολόγησιν του έκαμε, του είπεν. Επειδή και εσύ είσαι η αιτία της κολάσεως μου, δια τούτο έλα και συ μαζί με εμένα, δια να συγκολάζεσαι μαζή μου. Και ούτως ειπών τον ενηγκάλισε, και ευθύς εσκοτίσθη ο αέρας. Και ω του θαύματος! Εσχίσθη η γη και κατέπιε και τους δύο ομού. Διο και ο θείος Αμβρόσιος, λέγει, ότι η εύκολος συγχώρησις του Πνευματικού, κάμνει τον αμαρτωλόν να αμαρτάνη περισσότερον. <<Μήπως η ευκολία της συγχωρήσεως ερεθισμόν παρέξη τω αμαρτάνοντι>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου