ΜΕΓΑΛΥΝΕΣΘΩ Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ

Οπτασία Θαυμάσιος, ότι ο Κύριος προς ημάς ευμενίζεται ταις της αγίας αυτού Μητρός ικεσίαις επικαμπτόμενος.

Όρασις αγίου ανδρός φρικώδης

Η ΦΟΒΕΡΑ ΣΑΛΠΙΓΞ ΚΑΙ Η ΣΥΝΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ  

Φαίνεται εις τον Λειμώνα των Ανθέων, εις το η΄ κεφ. του γ΄ μέρους, ότι ήτον εις Πνευματικός αγιώτατος και τοιαύτης θαυμαστής διαγωγής εις την ιεράν λειτουργίαν, και εις άλλας εναρέτους πράξεις, όπου έως πολλάς οράσεις Αγγέλων, και οπτασίας, δια την καθαράν αυτού πολιτείαν. Εις δε το τέλος της ζωής αυτού, ηξιώθη ταύτης της θαυμασίας εκστάσεως, την οποίαν γράφομεν εδώ εις το τέλος της Βίβλου δια σφραγίδα των άλλων, και εις μνήμην ημών, να την ενθυμούμεθα πάντοτε, ίσως από τον φόβον τοιαύτης αληθεστάτης και φρικώδους οράσεως μετανοήσωμεν τας ανομίας ημών, ίνα λυτρωθώμεν της του δικαίου Κριτού δεινής αποφάσεως. Λέγει ουν, ότι είδον εν πνεύματι δι' εκστάσεως ο άνωθεν Ιερεύς τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν, καθεζόμενον επί θρόνου μεγαλειότητος, και εκ δεξιών αυτού η Πανύμνητος Δέσποινα. Πάσα δε η ουράνιος στρατιά εκέλευσεν ενός ισχυρού Αγγέλου να κτυπήση την φοβεράν σάλπιγγα, όπου εκράτει, η οποία ήτο τόσον μεγάλη, και ευγήκε τοιούτος βροντώδης ήχος όπου του εφάνη πως έτρεμεν όλος ο Κόσμος ως φύλλον δένδρου όταν του δίδη ο άνεμος. Εις ολίγην ώραν έκαμε νεύμα πάλιν ο Κύριος προς τον Άγγελον, να σαλπίση εκ δευτέρου την σάλπιγγα, και υπήκουσε.

Ταχινή επέμβασις της Κυρίας Θεοτόκου.

Η δε Πανάμωμος Μήτηρ του Ιησού Χριστού γινώσκουσα ότι μεν τρίτον ήχον έμελλε να τελειώση όλος ο κόσμος, ηγέρθη του Θρόνου αυτής, σιωπώντες, με πολλής ησυχίας και ευλαβείας, πάντες οι Άγιοι, και προσπίπτουσα εις τους αχράντους πόδας του δικαίου Κριτού, εδέετο εκτενώς δυσωπούσα την αυτού αγαθότητα, να καταδεχθή δια την άπειρον αυτού ευσπλαγχνίαν, να δώση διορίαν καιρού τοις αμαρτωλοίς, να κλαύσουν τας ανομίας των, με ταις οποίαις, παρώργησαν αυτόν και εις αγανάκτησιν παρεκίνησαν. Ο δε Κύριος απεκρίνατο λέγων. Γνωρίζεις ω Μήτερ, φιλτάτη μου, πόσας αισχρουργίας ετέλεσεν ο αχάριστος Κόσμος, και καθεκάστην εργάζεται.Λοιπόν δεν είναι πρέπον πλέον, ούτε δίκαιον ποσώς να τους ελεήσω. Ότι ου μόνον οι κοσμικοί άνδρες τε και γυναίκες, αλλά και οι κληρικοί, και οι Μοναχοί μου κεντούσαν τα σπλάγχνα και με ξανασταυρώνουσι; και όλως διόλου εμίαναν το Άγιον Σχήμα και Αγγελικήν διαγωγήν με ταις ασελγείαις τους. Τότε πάλιν η Δέσποινα εδέετο εκτενέστερον λέγουσα. Τέκνον μου, γλυκύτατον, επάκουσόν μου δια τα σπλάγχνα των οικτιρμών Σου, και δια τα άχραντα πάθη σου, όπου υπέμεινας δια τους αμαρτωλούς. Ο δε είπε. Γινώσκεις ω Μήτερ μου, ότι και άλλαις πολλαίς φορές με τας δεήσεις και ικεσίας σου ιλάρυνες την δικαίαν μου αγανάκτησιν, και δεν με άφησες να κάμω την πρέπουσαν κρίσιν, όμως οι άνθρωποι ποσώς δεν εκαλλιτέρευσαν από την προτέραν κακίαν και πονηρίαν τους, αλλά μάλλον χείρον χειρότεροι έγιναν, καταφρονούντες τον Σταυρόν και το Πάθος μου. Οι Ηγεμόνες και Προεστοί τυραννούσι με αναισχυντίαν το υπήκοον, και μιαίνουσι τους ιερούς Νόμους με την ασελγή πολιτείαν τους. Ο Κοινός λαός πάλιν αθετούσι δια παντός, και καταφρονούσι τας ενταλάς μου, επιτελούντες τα σαρκικά τους θελήματα, πορνείας, φονικά, αδικίας, και άλλα αισχρά και θανάσιμα ανομήματα.

Νενίκηκας Μήτερ μου!!

Τότε λέγει η Δέσποινα. όλα αυτά είναι αλήθεια, γλυκύτατον τέκνον μου, αλλά δέομαί σου, με την άπειρον ευσπλαγχνίαν Σου να τους στείλης το φως της Σης χάριτος όπως γνωρίσωσιν την ζημίαν τους, και επιστρέψαντες τύχωσιν αφέσεως. Ναι πολυέλεε Κύριε, επάκουσον μου και πλήρωσον την αίτησιν ταύτην, όχι ότι τους πρέπει (ανάξιοι γαρ εισί παντός ελέους και συγχωρήσεως), αλλά δια την αγάπην εμού και πάντων σου των αγίων τούτων όπου έχυσαν δια το Όνομά Σου το αίμα τους, και παρέδωκαν εις διαφόρους θανάτους τας σάρκας τους, και καταφρόνησαν πάσας του Κόσμου τας ηδονάς, δια να έχωσι την αγάπην Σου. λοιπόν επάκουσον ελεήμων της ημητέρας δεήσεως. Τότε πάντες οι άγιοι προσεκύνησαν με την Παναγίαν, δεόμενοι του Κυρίου να κάμη έλεος. Τούτων πάντων ταις ικεσίαις επικαμπτόμενος ο Πανοικτίρμων Κριτής απεκρίθη με γαληνόν πρόσωπον. Νενίκηκας Μήτερ μου, με την εύσπλγχνον ικεσίαν σου, και ευμενίσας την εμήν αγανάκτησιν. Λοιπόν να γίνη το θέλημά Σου.

Και σεις, αδελφοί και φίλοι μου με ταις πρεσβείαις σας μετεβάλετε το θυμόν μου εις έλεον. Να στείλω γουν πάλιν εις τον Κόσμον διδασκάλους και κήρυκας να διορθώσουν τους αμαρτάνοντας.

Ταύτα ειπών ο Δεσπότης, έλαβε πέρας η όρασις την οποίαν εδιηγήθη ο άνωθεν πάσιν τοις αδελφοίς του Κοινοβίου, δια να πιστωθούσιν, ότι ήτο η οπτασία αληθινή, τους είπε και τινά απόκρυφα εγκλήματα κατ' ιδίαν, όπου του τα εφανέρωσεν και απεκάλυψεν ο Κύριος, να τους τα ειπή Πνευματικά να διορθωθώσι.

Ταύτα λέγων ο όσιος παρέδωκε την ψυχήν εις χείρας Θεού. 

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ:

Μήπως κι εμείς σήμερα, αγαπητοί μου Χριστιανοί, με τις πράξεις μας δεν έχουμε παροργίσει τον Θεό; Μήπως συνέπειες των αμαρτιών μας δεν είναι όλα αυτά τα δεινά που διερχόμαστε ο καθ' ένας ατομικά, αλλά και γενικά ως Έθνος; Δεν νομίζετε πως 2οοο χρόνια μετά την σταυρική θυσία του Ιησού για εμάς, εμείς με τις πράξεις μας ποτέ δεν τον έχουμε ευχαριστήσει που έχυσε το πανάγιο αίμα του, αλλά καθημερινά συνεχίζουμε να τον παραδίδουμε εις τον σταυρό; Mιας όμως και διανύουμε την μεγάλη Τεσσαρακοστή, κατά την οποία τελούνται οι Χαιρετισμοί, ποια άλλη καλύτερη περίπτωση ώστε να προσφύγουμε εις την ευσπλαχνία της Παναγίας προκειμένου εκείνη για ακόμη μία φορά να μεσιτεύσει για εμάς στον Υιό της;