ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑ (ΣΥΝΕΧΕΙΑ)

 

Ότι το πάλαι οι Αρχιερείς, δεν εγίνοντο αυτόκλητοι, αλλά
ή Θεόκλητοι, ή Δημόκλητοι

 Στις σελίδες 374, 375 και 376 του εκκλησιαστικού βιβλίου <<ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ>> διαβάζουμε τα εξής ΠΕΡΙ ΕΚΛΟΓΗΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ:

  Και το παράδοξον είναι, ότι και συν των όλων τούτων της σωρείας, μετά της οποίας ήσαν πεπλουτισμένοι οι γεννάδαι εκείνοι και τρισμακάριοι, δεν φαίνεται όμως ποτέ τις αυτόκλητος να ορμήση εις το μέγα της ιεραρχίας αξίωμα. Αλλ' ήτον ανάγκη, ή να προσκληθή εις τούτο υπό του Πνεύματος του αγίου δια σημείων τινών και αποκαλύψεων. Ή το ελάχιστον να κληθή υπό του λαού. Συντόμως ειπείν, ήτον ανάγκη να γείνη, ή θεόκλητος, ή δημόκλητος. Αλλά και τότε πάλιν, άλλος έκοπτε το ωτίον, καθώς ο Αμμώνιος. Άλλος υπεκρίνετο τον δαιμονώντα, ως ο Εφραίμ. Άλλος εκρύπτετο, ως ο Ακραγαντίνων Γρηγόριος. Άλλος έφευγε και επλανάτο εδώ και εκεί, ως ο Νεοκαισαρείας Γρηγόριος. Και άλλος άλλην μηχανήν ετεχνεύετο, δια να ελευθερώση τον εαυτόν του, από τοιούτου φορτίου βαρυτάτου, φοβούμενος την υπερτάτην υπεροχήν του αρχιερατικού αξιώματος. Αφ' ου δε μία τοιαύτη αγιωτάτη συνήθεια (αγνοώ τίνος ένεκα αφορμής) ολίγον κατ' ολίγον εξέλιπεν από της του Χριστού εκκλησίας, συνεξέλιπον οίμοι! (καλόν γαρ ενταύθα στενάξαι πικρόν) εν ταυτώ και τα προειρημένα πάντα καλά. Αντεισήχθησαν δε τα εναντία τούτων δεινά. Τα οποία, εγώ μεν αποσιωπώ, αιδούμενος την κοινήν Μητέρα, ίνα μή ως ιεροκατήγορος κατακριθώ. Οι δε θείοι Πατέρες, μηδένα αιδούμενοι, μηδέ πρόσωπον ανθρώπου λαμβάνοντες, διακωμωδούσιν εις τα συγγράμματά των. Και μάλιστα πάντων ο θεολόγος Γρηγόριος. Εις τον καλούμενον απολογητικόν. Να τα αναφέρω; όμως, κάλλιον ας ίστανται σεσιωπημένα, δια να μή προξενήσωσι και αυτά (ει και ξένα) ταραχήν και λύπην.
  Τούτων ούτως εχόντων, ήθελον μεν εγώ, και πάνυ ήθελον, ίνα και ο εμός δεσπότης, μέρος γένηται της πρώτης εκείνης, και αγιωτάτης συνηθείας, και μάθη πρώτον δια της κατά Χριστόν φιλοσοφίας, τις ο ένδον και εν ημίν αφανής και αόρατος πόλεμος του εχθρού. Τις η διάκρισις των αεννάως εισερχομένων τε και εξερχομένων λογισμών. Και τίνας μεν αυτών πρέπει να υποδέχηται, και εις το ταμείον της καρδίας ν' αποθησαυρίζη. Εις τίνας δε πρέπει να αντιλέγη, μάλλον δε και να αποδιώκη, και τελείως να αποσφάττη. Και πότε (1). Τίνας πρέπει να φεύγη, και τίνων πρέπει να καταφρονή. Και πότε. Και τίνι τρόπω δύναται τις <<να εύρη την εντός ημίν ούσαν του Θεού βασιλείαν>>, κατά την θείαν φωνήν (Λουκ. ιζ'. 21). Και τον κεκρυμμένον εν τω αγρώ της καρδίας θησαυρόν, και να απολαύση επί τη ευρέσει αυτού μεγάλης και ανεκλαλήτου της χαράς. Και να γευθή απ' εντεύθεν των αγαθών του μέλλοντος αιώνος, καθώς οι θείοι Πατέρες, οι καλούμενοι Νηπτικοί, περί τούτων διδάσκουσι, και οι πείραν έχοντες ταύτα οίδασιν.

                     

 (1) Τους μεν αγαθούς και καλούς λογισμούς πρέπει τις να υποδέχηται. Εις δε τους κακούς, απλώς και καθολικώς, πρέπει να αντιλέγη (πλήν των σαρκικών, και αισχρών λογισμών) και τούτους να αποδιώκη και να αποσφάττη, και μάλιστα τους πονηρούς, και κατά του πλησίον κειμένους. Τους δε αισχρούς πρέπει να φεύγη, και να προστρέχη εις μόνον τον Θεόν δια της προσευχής. Τους δε βλασφήμους, και τους της απογνώσεως να καταφρονή. Τότε δε ο άνθρωπος, δύναται να αντιλέγη, και να διώκη και να σφάττη τους κακούς λογισμούς, όταν λάβη δύναμιν παρά Θεού, και πείραν εις τον αόρατον αυτού πόλεμον. Και τότε τούτων ολοκλήρως καταφρονεί, όταν τους νικήση. Πλήν το να σπουδάζη να καταφρονή τις, πάντοτε, και όλως των κακών λογισμών, και να τρέχη εις τον Θεόν, τούτο είναι το ασφαλέστερον, ως είπομεν εις το Βιβλίον του Αοράτου Πολέμου.

 Σχόλιο διαχειριστού: Τώρα, μετά απ' όλα τα παραπάνω, ας διαβάσει κανείς τα δύο μόνο σχόλια, πλήν και ολοκλήρου της αναρτήσεως, που υπάρχουν στον σύνδεσμο: (''http://churchgoc.narod.ru/enimeros/e_150.html?fbclid=IwAR3xBjBKIi64ciDkNT_uyZ0sYm4VcvSsT71iwedC4FCUcb84vOvNh3P6f_k'') , και ας συγκρίνει την ''χειροτονία'' του π. Σεβαστιανού Σταύρου με τον τρόπο που ως άνω, εις τα <<ΠΑΤΕΡΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ>> αναφέρεται ότι κάποιος πρέπει να εκλέγεται και να χειροτονείται επίσκοπος.