ΛΟΓΙΑ ΠΟΥ ΧΡΙΖΟΥΝ ΜΕΓΑΛΗΣ ΠΡΟΣΟΧΗΣ!!!

 

  

ΠΡΟΣΟΧΗ!!!

ΥΠ'ΟΨΙΝ ΜΕΡΙΚΩΝ...

 Οι αληθινοί ποιμένες, οι πραγματικοί επίσκοποι, αυτοί που προσβλέπουν στον Χριστό και όχι στο αξίωμα, ποτέ δεν χρησιμοποιούν την κοσμική εξουσία για να ποιμάνουν το λαό του Θεού. Δι' αυτόν τον λόγο πάντοτε πολεμήθηκαν από την πολιτική εξουσία, επειδή και με τα λόγια τους και με τα έργα τους ήλεγχαν τις παρανομίες τους. Αντίθετα όμως οι ποιμένες εκείνοι, οι οποίοι αναρριχήθηκαν στην εξουσία με κοσμικά και παράνομα μέσα, αυτοί που δεν μπορούν να σταθούν στις καρδιές των ανθρώπων με την αρετή τους, έχουν πάντοτε σαν στήριγμα και νοιώθουν τρόπο τινά ασφάλεια στην κοσμική εξουσία.

 Σήμερα, δυστυχώς, οι ιερείς είναι δεσμευμένοι και υποχρεωμένοι να λένε και να κηρύττουν μόνο όσα αρέσουν στον επίσκοπο.Αλλιώς κινδυνεύουν να τιμωρηθούν, να μετατεθούν ή και να καθαιρεθούν. Έτσι ο λαός έμεινε ανενημέρωτος και ακατήχητος κατ' αρχάς στα θέματα της πίστεως, τα οποία ήταν τα πρώτα για τα οποία πολέμησαν και θυσιάσθηκαν οι Πατέρες. Είναι ακατήχητος στα θέματα της παραδόσεως και κυρίως στη θέσι και στο ρόλο που έχουν οι πιστοί μέσα στην Εκκλησία. Αρκούνται δε στον εκκλησιασμό της Κυριακής, σε κάποιο ίσως κήρυγμα τυποποιημένο και σε μερικά καλά έργα.

(Σχόλιο από το βιβλίο ''ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ'', σελ. 198-199)

 

 Στο θέμα αυτό της υπακοής και αφοσιώσεως στον πνευματικό πατέρα, στον ηγούμενο ή στον επίσκοπο, γίνονται πολλές φορές υπερβολές εξ αιτίας των παθών και αδυναμιών μας. Και από τη μία πλευρά οι πνευματικοί αυτοί οδηγοί προστάτες και ποιμένες κάνουν κατάχρησι της πνευματικής εξουσίας των και ζητούν υπακοή, όχι μόνο σε νόμιμα, αλλά και σε παράνομα πράγματα, ζητούν δηλαδή τυφλή υπακοή, και όχι κανονική (σύμφωνα με τους κανόνες), ή ακόμη προσπαθούν να κάνουν αυτούς που έχουν στην εξουσία των, να σκέπτωνται και να ενεργούν όπως αυτοί, να γίνουν δηλαδή μεγάφωνα δικά των, καταπιέζοντάς τους ψυχικά με διάφορες απειλές, ότι δηλαδή όσοι δεν κάνουν υπακοή είναι καταραμένοι, ότι θα πάνε στην κόλασι κ.λ.π. Και όλα αυτά δεν τα λένε για να γίνουν απαθείς και να κάνουν κατά Θεόν υπακοή. Αλλά δια να είναι καλοί υποτακτικοί δικοί των, να μή σηκώσουν ποτέ κεφάλι και να είναι και αυτοί ήσυχοι ότι θα τους έχουν ισοβίως ως δούλους. Και δι' αυτό, ενώ αυτοί οι πνευματικοί οδηγοί δεν έκαναν ποτέ υπακοή στο Χριστό και στην Εκκλησία, στους κανόνες και στην παράδοσι, δεν έπαθαν τίποτε χάριν της αληθείας και του Ευαγγελίου, από τους υποτακτικούς των όμως ζητούν μέχρι θανάτου υπακοή και μάλιστα υπακοή στα θελήματά των. Και όταν κινδυνεύουν κάπου ή αδικηθούν, βάζουν τα πνευματικά των τέκνα να φωνάζουν και να ωρύωνται, ενώ αν κινδυνεύση η Εκκλησία, το Ευαγγέλιο, η παράδοσις κ.λ.π. εκεί τους επιβάλλουν νεκρική σιωπή και σιγή ιχθύος. Λες και αυτά έχουν μικρότερη αξία από τα προσωπικά των συμφέροντα. Δεν υπάρχει ίσως μέσα στην Εκκλησία χειρότερο πράγμα από την κατάχρησι της πνευματικής εξουσίας. Αυτή φτιάχνει ανθρώπους ομοίους μεταξύ των, αλλά όχι με τον Χριστό και τους αγίους, φτιάχνει άβουλα όντα και ψυχολογικά αρρώστους ανθρώπους, φτιάχνει στεγανούς χώρους κατάλληλους να κινούνται ομαδοποιημένες μάζες, που η κάθε μία λειτουργεί στο δικό της μοτίβο, φτιάχνει επί μέρους <<Εκκλησίες>> που η κάθε μία έχει το δικό της Χριστό. Είναι περιττό δε να πούμε ότι όλα αυτά δεν έχουν καμμία σχέσι με την υπακοή που ζητεί ο Χριστός και εδίδαξαν οι άγιοι. Διότι αυτή η υπακοή οδηγεί στην ελευθερία, είναι Χριστοκεντρική, φτιάχνει αμοιώματα αγίων, δημιουργεί ανθρώπους έτοιμους να θυσιασθούν χάριν της αληθείας, είναι παθοκτόνος και όχι αδελφοκτόνος, είναι εκούσια και όχι καταναγκαστική.

(Σχόλιο από το βιβλίο ''ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ'', σελ. 208-209)

 Θα κλείσουμε την ενότητα αυτή με την διδασκαλία του οσίου στο βαρύτατο ζήτημα της ομολογίας. <<Και εύξη εκείνους μεν μετάνοια , εμοί δε τω αθλίω στηριγμόν προς τε τους πολεμούντας αοράτως τε και ορωμένως. Ως αν κατόπιν αξιωθείην ελθείν των νυνί πάντων ομολογητών Χριστού. Ομολογητής γαρ πας ο ενιστάμενος>> (P.G. 99, 1177 c). Εύχεται δηλαδή ο άγιος να καταταγή μεταξύ των ομολογητών, και διευκρινίζει ότι ομολογητής είναι εκείνος ο οποίος αντιστέκεται στο κακό. <<Μάρτυς απαράγραπτος και ομολογητής Χριστού ο εναθλών και ενιστάμενος>>. Και ουδείς αντερήσει λόγος. Οι Μακκαβαίοι μάρτυρες, μή κρεών υείων ανασχόμενοι παρανόμως γεύσασθαι. Ο Πρόδρομος μάρτυς υπέρ ελεγμού αληθείας και άλλος υπέρ του μή καταβαλλέσθαι οβολόν εις οικοδομήν ειδωλείου και έτερος δι' έτερον ένταλμα>> (P. G. 99, 1185). Λέει εδώ ο όσιος αναφέροντας διάφορα παραδείγματα ότι η ομολογία και αντίστασις στο κακό γίνεται πάντα υπέρ της αληθείας, αλλά στο σημείο αυτό που αυτή πολεμείται. Για άλλο δηλαδή λόγο ωμολόγησαν και αντιστάθηκαν οι Μακκαβαίοι, για άλλο ο Πρόδρομος Ιωάννης και για άλλον άλλοι Πατέρες, αναλόγως δηλαδή με το που προσπαθούσε να επικρατήση το ψεύδος. Σήμερα η ανάγκη της ομολογίας είναι ίσως μεγαλύτερη από κάθε εποχή και νομίζω ότι συνοψίζεται στην αίρεσι του Οικουμενισμού, ο οποίος ως καρκίνος έχει εισχωρήσει και κατατρώγει τα μέλη της Εκκλησίας και μακάριοι οι εργάτες της ομολογίας. Η ομολογία για τους επόμενους καιρούς νομίζω ότι θα είναι, θεωρητικά μεν η ανυπακοή στους κοσμικούς και προσκυνημένους εκκλησιαστικούς ηγέτες και η εκκλησιαστική απομάκρυνσις από αυτούς και πρακτικά η στέρησις και η έλλειψις των υλικών πραγμάτων, εξ αιτίς των ολοκληρωμένων συστημάτων ελέγχου και ως εκ τούτου η τελεία ανάθεσις του εαυτού μας και της σωτηρίας μας στην πρόνοια του Θεού.

 (Σχόλιο από το βιβλίο ''ΟΣΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ'', σελ. 192-193)