Ο άνθρωπος ο διαμείνας στερεός εις την πίστιν και χριστιανικήν πολιτείαν έως τέλους της ζωής του, και αξιωθείς μετανοίας και εξομολογήσεως, όταν πλησιάζει η εσχάση στιγμή του, πλαγιάζει επάνω εις τον κράββατον του θανάτου με χαράν και παρηγορίαν. Αυτός δεν φοβείται ούτε τον θάνατον, ούτε την μέλλουσαν κρίσιν, διότι αυτά δεν θέλουν εγγίσει εις αυτόν, καθώς το βεβαιοί ο Ιησούς Χριστός λέγων. <<Αμήν, αμήν λέγω υμίν, ο τον λόγον μου ακούων και πιστεύων τω πέμψαντί με, έχει ζωήν αιώνιον, και εις κρίσιν ούκ έρχεται, αλλά μεταβέβηκεν εκ του θανάτου εις την ζωήν>>. (Ιωάν. Κεφ. έ.στιχ.24). Όθεν ο δίκαιος κείται ήσυχος από της συνειδήσεώς του. Διότι τα αμαρτήματά του εσυγχωρήθησαν, και εντρυφά εις την καρδίαν του το έλεος του Θεού. Αυτός έχων την Σταύρωσιν κεχαραγμένην εις την καρδίαν του, φανερόνει με τούτο την αγάπην του και ευλάβειαν προς τον Ιησούν Χριστόν, εις τον οποίον και μόνον πάντοτε ήλπιζεν, όστις και τώρα εις τον θάνατόν του είναι η μόνη προσδοκία και όλη η ελπίς του, δια τον οποίον έζη, και δια τον οποίον αποθνήσκει. Εις το ιλαρόν του πρόσωπον λάμπει η εσωτερική ησυχία, η θεία παραμυθία, και η ενίσχυσις του Αγίου Πνεύματος, το οποίον κατοικεί εις την καρδίαν του. Τα ομμάτιά του και η καρδία, είναι προσηλωμένα εις τον ουρανόν. Όλη η όψις του δεικνύει το τί φρονεί η ψυχή του, λέγουσα. Εγώ επιθυμώ να χωρισθώ από του σώματος, και να μένω με τον Χριστόν. Ο Άγγελος του Θεού περιμένει την ψυχήν του, έως ότου να εύγη από το σώμα, δια να την μεταφέρη εις τον κόλπον του Θεού. Τέλος αφ' ου χωρισθή η ψυχή από του πηλίνου σώματος, ευθύς τρέχει εις τον οποίον επίστευσεν, όταν έζη εις τον κόσμον με ακαταίσχυντον ελπίδα, τον οποίον μή ιδούσα ηγάπα. Μετά δε ταύτα παρίσταται εις το πρόσωπον αυτού. Ο Χριστός σπεύδει να υπαντήση αυτήν, και απλώνει τας χείρας εις αυτήν λέγων. Είσελθε εις την χαράν του Κυρίου σου. Ο Σατανάς τότε βλέπων τα τοιαύτα, κατησχημένος φεύγει μακράν. Οποία χαρά και ευφροσύνη πνευματική να θεωρή τις την μεγαλειότητα του Ιησού Χριστού, και να γένη κοινωνός της δόξης του και της αιωνίου μακαριότητος, την οποίαν ουδείς δύναται να περιγράψη! Με τοιούτον λοιπόν τίμιον θάνατον τελευτά ο δίκαιος, ο πιστεύων εις τον Ιησούν Χριστόν, και αντιπολεμών πάντοτε την αμαρτίαν, τον κόσμον, και τον διάβολον. Μετά δε ταύτα παύει πλέον η πάλη και τα πάθη του ευσεβούς. Ω ! πόσον καλόν ήτον, εάν αυτό το παράδειγμα του δικαίου, ηδύνατο να διερεθίση τον καθένα εις το να φυλάττη πάντοτε την πίστιν του αμώμητον, να αγωνίζηται γενναίως, και με προθυμίαν να σπουδάζη δια να εισέλθη δια της στενής πύλης, και να τελειώση ευτυχώς το στάδιον της ζωής του! εκεί αυτόν περιμένει ο ένδοξος και αμάραντος στέφανος, και η αναφαίρετος και μεγαλοπρεπής κληρονομία.
ΕΥΧΗ
Κύριε Ιησού Χριστέ! πόσην πνευματικήν χαράν θέλει λάβη η ψυχή μου εν τη ώρα του θανάτου, όταν αισθανθώ, ότι Σε έχω εις την καρδίαν μου, και ότι Σύ είσαι μετ' εμού και με παρηγορείς! ποίος δύναται τότε να με φοβήση, ή να με κατηγορήση; μήπως αι αμαρτίαι μου; αλλά Σύ μοι εσυγχώρησας αυτάς. Σύ μοι εδικαίωσας, με έπλυνας, με εκαθάρισας, και με ηγίασας με το υπέρτιμον αίμα Σου. Μήπως τάχα ο Σατανάς δύναται νε με πειράξη, ή να με φοβήση; όχι. Διότι Σύ τον ενίκησας. Σύ εσήκωσας απ' αυτόν την εξουσίαν. Αυτός δεν δύναται να κάμη τί εναντίον μου. Διότι Σύ είσαι βοηθός μου αληθώς. Σύ απέθανες δι' εμέ και ανέστης, και κάθησαι ήδη εν δεξιά του Πατρός, και μεσιτεύεις δι' εμέ (Ρωμ. Κεφ. ή. στιχ. 34). Τίποτε λοιπόν δεν θέλει με χωρίση από την αγάπην Σου. Αξίωσόν με, γλυκύτατε Ιησού, να ζω δια Σέ, και να αποθάνω δια Σέ. Δος μοι την χάριν δια να προσκολληθώ εις εσέ αληθώς και πιστώς, και ποτέ να μή μακρυνθώ από Σου. Δος μοι την χάριν δια να αποθνήσκω καθ' ημέραν, τουτέστι να νεκρώνω όλας τας κακάς μου επιθυμίας, όσαι είναι εναντίαι προς Σε, ώστε με τούτο να ελευθερωθή η καρδία μου, αφ' όλων των γηΐνων πραγμάτων, τα οποία δεν θέλω λάβη μετ' εμού εις τον θάνατον. Εμφύτευσον εν εμοί τον ένθερμον πόθον προς απόλαυσιν της ουρανίου και αιωνίου Σου Βασιλείας, ώστε να ζω εδώ εν τω κόσμω, ως εν τω ουρανώ, όπου ονομάζομαι πολίτης. Αύτη η μακαρία ελπίς, ότι θέλω αξιωθή ποτέ να ζω αιωνίως μετά Σου. Είθε να αυξήση εις εμέ τον ζήλον εις το να κάμω εδώ το αγαθόν ακαμάτως, ώστε να συνάζω εκεί τους καρπούς αιωνίως. Γλυκύτατε Σωτήρ! χάρισόν μοι δια να μή παύσω ποτέ από του να ελπίζω εις Σε, και εις την ευσπλαγχνίαν και αγάπην Σου. Προς τούτοις να ενθυμούμαι τα πάθη και τον θάνατόν Σου, και τας ατιμήτους ευεργεσίας Σου, όπως δοξάζω Σε, συν τω ανάρχω Σου Πατρί, και τω Παναγίω Πνεύματι, νύν, και αεί, και εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.
(Από το βιβλίο ''ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΚΑΘΡΕΠΤΗΣ Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''. Έκδοσις Επισκόπου Μεσσηνίας Γρηγορίου. Ασκητήριον Παναγουλάκη, Καλαμάτα. 1975)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου