Η ΚΡΑΤΟΥΣΑ ''ΕΚΚΛΗΣΙΑ'' ΔΙΑ ΤΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΛΕΙΣΙΜΟ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ, ΘΕΤΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ

 Στο ιστολόγιο ''ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ'' διαβάζουμε:

<< ΣΦΡΑΓΙΣΜΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ 

 Όπως όλοι γνωρίζετε, οι νόμοι είναι απαραίτητοι για την κοινωνική μας συναναστροφή. Όπως η Πολιτεία έχει νόμους και κανόνες έτσι και η Εκκλησία.

 Εμείς εδώ θα αναφέρουμε δύο λόγια για τους νόμους της Εκκλησίας που δεν τηρεί η Πολιτεία, αλλά και για τους κληρικούς ή πιστούς που δεν τηρούν τους Ιερούς Κανόνες προφασιζόμενοι διάφορες ''αιτίες''.

 Αναφέρει ο Ε' Κανών:

ΤΗΣ ΕΝ ΓΑΓΓΡΑ ΤΟΠΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

ΚΑΝΩΝ Ε'

  Ει τις διδάσκοι τον οίκον του Θεού ευκαταφρόνητον είναι, και τας εν αυτώ συνάξεις, ανάθεμα έστω. (Της ς', π'. της εν Γαγγ. κ' . κα'. της εν Σαρδ. ια'. ιβ').

  Ο παρών κανών τους Ευσταθιανούς αναθεματίζει, οίτινες εδίδασκον τον λαόν να φεύγωσιν από την εκκλησίαν, και να καταφρονούσι τας συνάξεις των χριστιανών όπου γίνονται εις αυτήν, λέγοντες τάχα, ότι εις κάθε τόπον ημπορεί τινάς να προσεύχεται. Διότι ο απόστολος Παύλος είπε να προσευχώμεθα (α' Τιμ. β'. 8.) εν παντί τόπω, μα όχι δια να μή πηγαίνωμεν εις τας ιεράς εκκλησίας, αλλά δια να μή περιγράφωμεν μόνον την προσευχήν εις τον τόπον της Ιερουσαλήμ, καθώς ο μέγας Βασίλειος ερμηνεύει (ερωτήσ. η'. περί βαπτίσματος). Όρα και τον π' της ς'.

 Βλέπουμε ότι οι Πατέρες αναθεματίζουν όποιον καταφρονεί τις συνάξεις των Χριστιανών καταρρίπτωντας το επιχείρημα περί της κατά μόνας προσευχής. Τούτο ήτο παλιό επιχείρημα των Ευσταθιανών!

ΚΑΝΩΝ Κ'

  Ει τις αιτιώτο, υπερηφάνω διαθέσει κεχρημένος και βδελυσσόμενος τας συνάξεις των Μαρτύρων, ή τας εν αυτοίς γινομένας λειτουργίας, και τας μνήμας αυτών, ανάθεμα έστω. (Της ς', π'. της εν Γαγγ. κ' . κα'. της εν Σαρδ. ια'. ιβ').

  Και τούτο προς τοις άλλοις των Ευσταθιανών ήτο διδασκαλία, το να καταφρονούν τους τόπους και ναούς, μέσα εις τους οποίους ευρίσκοντο Μαρτύρων άγια λείψανα, και το να κατηγορούν τας εκεί γινομένας λειτουργίας και συνάξεις των πιστών, και να τας συγχαίνωνται. Δια τούτο ο παρών Κανών και αυτούς αναθεματίζει, και τους ομοίους με αυτούς, όσοι δηλ. υπερηφανευόμενοι , βδελυκτάς και συγχαμεράς νομίζουν τας μνήμας των Μαρτύρων, και τας εν αυταίς γινομένας συνάξεις και πανηγύρεις των πιστών, ωσάν όπου αύται, εις δόξαν Θεού, του των Μαρτύρων Δεσπότου, και των αγίων Μαρτύρων γίνονται. Ανάγνωθι και τον π'. της ς'.

 Επίσης γνωρίζουμε ότι οι Ιεροί Κανόνες δίνουν επιτίμιο εις όποιον λείωει τρεις Κυριακές από την Εκκλησία δίχως ανάγκη βαρυτάτη ή δυσκολίαν.

ΚΑΝΩΝ Π'

  Ει τις επίσκοπος , ή πρεσβύτερος, ή διάκονος, ή των εν τω Κλήρω καταλεγομένων, ή λαϊκός , μηδεμίαν ανάγκην βαρυτέραν έχει, ή πράγμα δυσχερές, ώστε επιπλείστον απολείπεσθαι της αυτού Εκκλησίας, αλλ' εν πόλει διάγων, τρεις Κυριακάς ημέρας, εν τρισίν εβδομάσι μή σενέρχοιτο, ει μεν Κληρικός είη, καθαιρείσθω, ει δε λαϊκός, αποκινείσθω της κοινωνίας.

  Ερμηνεία.

  Ο παρών κανών διορίζει, όποιος Επίσκοπος, ή Πρεσβύτερος, ή Διάκονος, ή απλώς Κληρικός, ή λαϊκός, μή έχοντας ανάγκην βαρυτάτην ή δυσκολίαν, αναγκάζουσαν αυτόν να λείψη από την Εκκλησίαν του, αλλ' ευρισκόμενος μέσα εις πόλιν, τρεις Κυριακάς δεν συνέλθη με τους άλλους πιστούς εις την Εκκλησίαν, ει μεν Κληρικός είναι, αν καθαίρεται, ει δε λαϊκός, ας αφορίζεται. Διότι ένα από τα δύω, ή ο τοιούτος δεν είναι πιστός, ή πιστός ων, καταφρονεί της κοινής προς Θεόν υμνωδίας και προσευχής.

Συμφωνία.

  <<Αυτολεξεί ο παρών Κανών είναι ερανισμένος από τον ια'. της εν Σαρδική , πλήν το μεν, ότι ού δει τον Επίσκοπον, ει μηδεμίαν βαρυτέραν ανάγκην έχοι, ή πράγμα δυσχερές, επιπλείστον απολείπεσθαι της αυτού Εκκλησίας, η μεν εν Σαρδική χωριστά το έχει, λέγουσα ότι οι Επίσκοποι δεν πρέπει να λείπουν έξω από την επαρχίαν τους πολύν καιρόν, η δε παρούσα Σύνοδος εξέλαβε τούτο, ότι οι Επίσκοποι πρέπει να μη λείπουν από την εν Εκκλησία σύναξιν των πιστών, συνάπτουσα τούτο με το κατωτέρω. Το δε, εν πόλει διάγων τρεις Κυριακάς κτλ. δια τους λαϊκούς η Σαρδική λέγει. Η παρούσα δε και δια τους Επισκόπους. Καθώς δηλαδή και ο ιβ'. της αυτής σαρδικής θέλει, ότι, και ο Επίσκοπος, και εις τα υποστατικά ευρισκόμενος, τα εν ξένη επαρχία όντα, τρεις Κυριακάς, πρέπει να συνέρχεται με τους άλλους πιστούς εις την Εκκλησίαν την γειτονεύουσαν, ο δε ε'. της εν Γαγγρ. αναθεματίζει εκείνον όπου καταφρονεί την Εκκλησίαν, και την εν αυτή σύναξιν των πιστών. Ομοίως και ο κ'. της αυτής αναθεματίζει τους με υπερηφάνειαν κατηγορούντας τας μνήμας των Μαρτύρων, και τας εν αυταίς γινομένας συνάξεις και λειτουργίας. Επαινεί δε και ο κα'. της αυτής, τας εν τη Εκκλησία συνάξεις, ως κοινωφελείς.>> 

 Κάποιος όμως μπορεί να αναφέρει ότι υπάρχει ανάγκη τέτοια λόγω της απαγορεύσεως υπό της Πολιτείας. Ας θυμούνται ότι:

 

  <<Ου βασιλέων εστί νομοθετείν τη Εκκλησία... Βασιλέων εστίν η πολιτική ευπραξία. Η δε εκκλησιαστική κατάστασις ποιμένων και διδασκάλων>> (Αγίου Ιωάννη Δαμασκηνού, Περί των αγίων εικόνων 12, PG 94, 1296).

 Αν κάποιος όμως δειλιάζει;

 ΚΑΝΩΝ ΞΒ'

  <<Ει τις Κληρικός δια φόβον ανθρώπινον, Ιουδαίου, ή Έλληνος, ή Αιρετικού, αρνήσηται, ει μεν το όνομα του Χριστού, αποβαλλέσθω, ει δε το όνομα του Κληρικού, καθαιρείσθω. Μετανοήσας δε, ως Λαϊκός δεχθήτω.>> (Της α'. ι'. της Αγκ. α'. β'.γ.' ιβ'. του Πετρ. ι'. ιδ'. Αθαν. επις. προς Ρουφιανόν, Βασιλ. με'. Θεοφ. β'.)

  Ερμηνεία.

  Ο παρών Κανών προστάζει, ότι όποιος Κληρικός δια φόβον ανθρωπίνων κολάσεων, Ιουδαίων δηλ. ή Ελλήνων, ή Αιρετικών, ήθελεν αρνηθή το όνομα του Χριστού, ο τοιούτος αφ' ου μετανοήση, όχι μόνον ας καθαίρεται από τον Κλήρον, αλλά ακόμη και ας εκβάλληται από την Εκκλησίαν, και να στέκηται εις την τάξιν των μετανοούντων. Ει δε δια φόβον ανθρώπινον ήθελεν αρνηθή το όνομα του κλήρου του, ταυτόν ειπείν, πως είναι ο δείνα Κληρικός, ή Αναγνώστης δηλαδή, ή Ψάλτης, ή άλλο τι, ας καθαίρεται μόνον από το κληρικάτον του. Δίκαιον γαρ είναι να στερηθή εκείνο όπου αρνήθη, και δεν ηθέλησε να ειπή πως το έχει. Αφ' ου δε ο τοιούτος μετανοήση, ας δέχηται εις κοινωνίαν την μετά των πιστών ωσάν λαϊκός, ήτοι, ας συμπροσεύχεται με τους πιστούς.

Συμφωνία.

  Ο δε ά. και β'. της εν Αγκύρα διορίζουσιν, ότι οι Πρεσβύτεροι εκείνοι, και οι Διάκονοι, όπου αληθώς δια τα βασανιστήρια των δωκτών εθυσίασαν και ηρνήθησαν, ύστερον δε πάλιν νικήσαντες τον εχθρόν, ωμολόγησαν την πίστιν, αυτοί, λέγω, προστάζει να έχωσι την τιμήν της μετά των Πρεσβυτέρων καθέδρας, να μή προσφέρωσιν όμως, ή να διδάσκωσιν, ή όλως τι ιερατικόν να ενεργώσιν. Ομοίως δε και ο ι' Πέτρου, πάσης αποστερεί ιεράς λειτουργίας τους θεληματικώς μεν και αφ' εαυτών ορμήσαντας εις το μαρτύριον, αρνηθέντας δε, ύστερον δε πάλιν νικήσαντας, και την πίστιν ομολογήσαντας.

 Μα θα πει ο αντιφρονούντας ότι: ''δεν αρνήθηκε κανείς το όνομα του Χριστού''! Δεν το αρνηθήκαμε; Δεν είπε ο Κύριος ότι για το όνομα του θα διωχθούμε; 

  <<ει εμέ εδίωξαν, και υμάς διώξουσιν. Ει τον λόγον μου ετήρησαν, και τον υμέτερον τηρήσουσιν. αλλά ταύτα πάντα ποιήσουσιν υμίν δια το όνομά μου, ότι ούκ οίδασι τον πέμψαντά με>> (Ιω. 15, 18-21)

 πως δεν αρνηθήκαμε εφ' όσον κλείσαμε τις Εκκλησίες φοβούμενοι μην χαρακτηρισθούμε ως ''απάνθρωποι'', παίζοντας δήθεν ''με την ανθρώπινη ζωή'', κ.λπ. σχετικά που κατά καιρούς ακούσαμε;