ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΥΠΕΡΑΓΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟ

  Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά εις την Υπεραγίαν Θεοτόκον

Ε Υ Χ Η  Ε Ξ Ο Μ Ο Λ Ο Γ Η Τ Ι Κ Η

 Παρθένε, Δέσποινα Θεοτόκε ή τον Θεόν Λόγον κατά σάρκα γεννήσασα. Οίδα μεν, ότι ουκ έστιν ευπρεπές, ουδέ άξιον, εμέ τον ούτω πανάσωτον, εικόνα καθοράν Σου της Αγνής, Σου της Αειπαρθένου. Σου της σώμα και ψυχήν εχούσης καθαρά και αμόλυντα, οφθαλμοίς μεμολυσμένοις οράν και χείλεσιν ακαθάρτοις και βεβήλοις περιπτύσεσθαι ή παρακαλείν. Δίκαιον γαρ εστίν, εμέ τον άσωτον, μισείσθε και συγείσθε υπό της Σης καθαρότητος. Πλήν, επειδήπερ γέγονεν ο Θεός, Ον εγέννησας άνθρωπος, όπως καλέση τους αμαρτωλούς εις μετάνοιαν, θαρρών καγώ προσέρχομαί Σοι, μετά δακρύων δεόμενος.

 Δέξαι μου την παρούσαν των πολλών και χαλεπών πταισμάτων εξαγόρευσιν και ταύτην προσάγαγε τω Μονογενεί Σου Υιώ και Θεώ, ικεσίαν ποιούσα, όπως γένηται ίλεως τη αθλία μου και ταλαιπώρω ψυχή. Δια γαρ το πλήθος των ανομιών μου, κωλύομαι προς Αυτόν ατενήσαι και αιτήσαι συγχώρησιν. Δια τούτο Σε προβάλλομαι πρέσβυν και μεσίτην. Ότι πολλών απολαύσας και μεγάλων δωρεών παρά του πλαστουργήσαντός με Θεού, αμνήμων τε πασών φανείς ο άθλιος και αχάριστος, εικότως παρεσυνεβλήθην τοις κτήνεσι τοις ανοήτοις και ωμοιώθην αυτοίς.

 Πτωχεύων ταις αρεταίς πλουτών τοις πάθεσι. Αισχύνης πεπληρωμένος. Παρρησίας θείας εστερημένος. Κατακεκριμένος υπό του Θεού. Θρηνούμενος υπό Αγγέλων. Γελώμενος υπό δαιμόνων. Μισούμενος παρά ανθρώπων. Ελεγχόμενος υπό του συνειδότος υπό των πονηρών μου καταισχυνόμενος έργων. Και πρό θανάτου νεκρός υπάρχων. Και προς της Κρίσεως αυτοκατάκριτος ων. Και πρό της ατελευτήτου κολάσεως, αυτοτιμώρητος τυγχάνων υπό της απογνώσεως. 

 Δι' ο δη, εις την Σην και μόνην καταφεύγω αντίληψιν, Δέσποινα Θεοτόκε, ο των μυρίων ταλάντων οφειλέτης, ο ασώτης μετά πορνών την πατρικήν δαπανήσας ουσίαν, ο πορνεύσας υπέρ την πόρνην, ο παρανομήσας υπέρ τον Μανασσήν, ο υπέρ τον πλούσιον άσπλαγχνος γεγονώς, ο λαίμαργος δούλος, το των πονηρών λογισμών δοχείον, ο των αισχρών και ρυπαρών λογισμών θησαυροφύλαξ, ο πάσης αγαθής εργασίας αλλότριος.

 Ελέησόν μου την ταπείνωσιν, οικτείρησόν μου την ασθένειαν. Μεγάλην γαρ έχεις την παρρησίαν προς τον εκ Σου τεχθέντα, ουδείς δύναται, ως Συ, Μήτερ Θεού. Πάντα γαρ ισχύεις, ως πάντων υπερέχουσα των κτισμάτων, και ουδέν Σοι αδύνατον, εάν θελήσης μόνον. Μή ουν παρίδης μου τα δάκρυα. Μή βδελύξη μου τον στεναγμόν. Μή απώση μου τον εκ καρδίας πόνον. Μή κατισχύνης μου την εις Σε προσδοκίαν. Αλλά ταις μητρικαίς Σου δεήσεσι, αξίωσόν με τον ταλαίπωρον και ανάξιον δούλον Σου, το πρώτον και αρχαίον μου απολαβείν κάλλος και την των παθών αποθέσθαι αμορφίαν. Ελευθερωθήναι από της αμαρτίας, δουλωθήναι δε τη δικαιοσύνη. Εκδύσασθαι τον μιασμόν της σαρκικής ηδονής και ενδύσασθαι τον αγιασμόν της ψυχικής καθαρότητος. Νεκρωθήναι τω κόσμω και ζήσαι τη αρετή.

 Οδοιπορούντι μοι συνόδευσον. Εν θαλάσση πλέοντι σύμπλευσον. Αγρυπνούντα με ενίσχυσον. Θλιβόμενον παραμύθησον. Ολιγοψυχούντα παρακάλεσον. Ασθενούντι ίασίν μοι δώρησαι. Αδικούμενον ρύσαι με. Συκοφαντούμενον αθώωσον. Εις θάνατον κινδυνεύοντα, συντόμως προφθάσασα λύτρωσαι. Τοις αοράτοις εχθροίς καθ΄εκάστην φοβερόν δείξον με. Ίνα γνώσι πάντες οι αδίκως τυρρανούντες, Τίνος δούλος υπάρχω.

 Νυν, υπεράγαθε Δέσποινα Θεοτόκε. Επάκουσον της οικτράς μου δεήσεως και μή καταισχύνης με της προσδοκίας μου, η μετά Θεόν ελπίς πάντων των περάτων της γης... Δια Σου γαρ, Πανύμνητε και υπεράγαθε Δέσποινα, περισώζεται πάσα βροτεία φύσις, αινούσα και ευλογούσα Πατέρα, Υιόν και Άγιον Πνεύμα, την Παναγίαν Τριάδα και Ομοούσιον, πάντοτε, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. ΑΜΗΝ.