Πρέπει δε και τούτο να γνωρίζωμεν. Εφ' όσον ο Μοναχός (και ο αγωνιζόμενος Χριστιανός) δεν βαδίζει εις την ζωήν του με διάκρισιν κατ' ανάγκην θα περιπλανηθή, όπως όταν βαδίζη κανείς την νύκτα, και θα πέση όχι μόνον εις τους φοβερούς λάκκους της κακίας, αλλ' είναι ενδεχόμενον να σκοντάψη και εις τα ομαλά και ίσια. Δι' αυτό με όλην του την δύναμιν και την φροντίδα πρέπει να πορεύεται με διάκρισιν, να εξετάζη όλα με διάκρισιν και, ως έχων πνεύμα διακρίσεως, να σκέπτεται, να ομιλή και να πράττη.
Η διάκρισις δεν είναι μικρά αρετή. Απ' εναντίας είναι από τα επισημότερα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος. Την πραγματικότητα αυτήν την διδάσκει και ο Απόστολος Παύλος. Ιδού τι λέγει: <<Ω μεν γαρ δια του Πνεύματος δίδοται λόγος σοφίας, άλλω δε λόγος γνώσεως κατά το αυτό Πνεύμα... άλλω δε διακρίσεις πνευμάτων>> (Α΄ Κορινθ. ιβ΄, 8 - 10). Εν συνεχεία δε συμπληρώνει: <<Πάντα δε ταύτα ενεργεί το εν και το αυτό Πνεύμα>> (Α΄ Κορινθ. ιβ΄, 11).
Η διάκρισις είναι η ακρόπολις και η βασίλισσα μεταξύ των αρετών. Διότι όποιος την καλλιεργήση, τον διδάσκει να αποφεύγη τα άκρα, δηλαδή την έλλειψιν και την υπερβολήν.(1) Ο έχων την διάκρισιν βαδίζει πάντοτε την βασιλικήν οδόν. Ο τοιούτος δεν επιτρέπει εις τον εαυτόν του ούτε να τον κλέπτη ο διάβολος εκ δεξιών, δια μέσου υπερβολικών πραγμάτων, τα οποία φαίνονται κατ' αρχήν λογικά, αλλ' ούτε και εξ αριστερών να πίπτη εις πνευατικήν απροθυμίαν, οκνηρίαν και νωθρότητα.
Η διάκρισις είναι δια την ψυχήν οφθαλμός και λυχνάρι. Παρουσιάζει εις τον άνθρωπον τα πράγματα όπως είναι, ξεχωρίζει με ακρίβειαν τα μη έχοντα υπόληψιν και σημασίαν από τα σπουδαία, όπως, επίσης, ποία εκ των πραγμάτων οφείλονται εις παγίδα του διαβόλου και ποία εις την πρόνοιαν του Θεού. Η διάκρισις καθιστά τον άνθρωπον ικανόν να ζη θεαρέστως και να αποφεύγη την πλάνην. Να βαδίζη, χωρίς να σκοντάπτη, την σκοτεινήν και ανώμαλον οδόν του βίου, εφ' όσον παρακολουθεί το φως της διακρίσεως και οδηγείται από αυτό. Η διάκρισις δυναμώνει τας αρετάς, και σχεδόν, εξασφαλίζει εις αυτάς τον χαρακτηρισμόν και την πραγματικότητα των αρετών. Εάν είναι αρεταί. Συνήθως μάλιστα και κακίαι πλέον θεωρούνται.(2)
Πολλοί άνθρωποι, καίτοι κατεξηντλήθησαν εις νηστείας και αγρυπνίας, αν και ανεχώρησαν εις την έρημον, ανεδείχθησαν τόσον ελεήμονες, ώστε να μην έχουν πλέον τι να δώσουν, δια να ικανοποιήσουν την αγίαν των αυτήν επιθυμίαν, ύστερον εξέπεσαν τραγικώς από το ύψος των αρετών, που επραγματοποίησαν, και εγλύστρησαν εις την κακίαν.
Υπέστησαν δε την τραγικήν αυτήν πτώσιν, επειδή δεν είχον αποκτήσει το χάρισμα της διακρίσεως.
Αυτά είναι σύμφωνα με όσα ο Μέγας Αντώνιος, μεταξύ όλων των Πατέρων, περί διακρίσεως εδίδαξε και τα οποία όλοι οι Πατέρες επικροτούν.
(1) Αυτό ακριβώς συνέβη και με την προ 40 ημερών ευλογημένη και Θεάρεστη ένωση. Σκεπτόμενοι με πνεύμα διακρίσεως όλοι οι Αρχιερείς, ο πολιός Σεβ/τος Αργολίδος και Κορινθίας κ. Παχώμιος, ο υπ' αυτόν Επίσκοπος Σεβ/τος Πατρών και τοποτηρητής Αυστραλίας κ. Ευστάθιος, ο Σεβ/τος κ. Κήρυκος και η υπ' αυτού Αγία και Ιερά Σύνοδος, απέφυγαν τα άκρα και ενήργησαν με την απαραίτητη Σοφία προκειμένου να επέλθει κάτι καλό. Προκειμένου δηλαδή Κλήρος και Λαός, αλλά και τα Μοναχικά Τάγματα να επανέλθουν εις την προ του 2005 κατάσταση, τότε που όλοι ήταν ενωμένοι και Ορθόδοξα υμνούσαν, δοξολογούσαν αλλά και αγωνιζόντουσαν προς τιμήν του Ονόματος του Κυρίου Ημών Ιησού Χριστού. Βαδίζοντα όλοι μαζί ενωμένοι την Βασιλικήν Οδόν. Ο υ δ ε ί ς υποτάχθηκε εις ο υ δ έ ν α. Τουναντίον όλοι υποτάχθηκαν στο θέλημα του Κυρίου, το οποίο διακελεύει πως όταν κάποιος μετανοεί ειλικρινά, με συντριβή καρδίας και με δάκρυα, τότε κανείς δεν μπορεί να του απαγορεύσει την είσοδό του στην Εκκλησία. Αυτό όμως μερικοί δεν μπορούν να το δεχθούν, ούτε καν και να το συνειδητοποιήσουν διότι δεν έχουν πνεύμα Διακρίσεως και θέλουν να βαδίζουν συνεχώς με την ακρίβεια, η οποία δια πολλών παραδειγμάτων της Εκκλησίας μπορεί και δια της Οικονομίας, όχι να καταλυθεί, αλλά να ρυθμιστεί από τους πνευματικούς αναλόγως.
(2) Το νόημα της εξαιρετικής αυτής θέσεως είναι, οτι εφ' όσον ο άνθρωπος δεν απεργάζεται με διάκρισιν το αγαθόν είναι ενδεχόμενον αντί αρετής να πραγματοποιή την κακίαν. Παραδείγματος χάριν, η προσφορά ελεημοσύνης, χάριν επιείξεως, δεν είναι αρετή, αλλά κακία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου