ΒΑΣΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ ΤΗΣ ΚΑΤΗΧΗΣΗΣ. ΕΓΩ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ: Ο ΚΛΗΡΟΣ ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ

π. Αλεξάνδρου Καριώτογλου

Ένας κατηχούμενος θα χρειαζόταν να μάθει ποιά θα πρέπει να είναι η στάση του απέναντι στους κληρικούς. Κυκλοφορούν διάφορες απόψεις και αντιλήψεις για τους λειτουργούς του Θεού. Άλλοι τους σέβονται απλώς για το σχήμα τους, άλλοι τους χαρακτηρίζουν ως ανθρώπους με πολλά προβλήματα ή και πάθη. Άλλοι περιμένουν από αυτούς μία καλύτερη στάση απέναντι στα προβλήματα του κόσμου κι άλλοι τους καθυβρίζουν για κάποια λάθη τους. <<Ο κάθε κληρικός δεν είναι παρά καρπός της ευρύτερης κοινότητος μέσα στην οποία γεννιέται και ανατρέφεται. Το αξιοσημείωτο είναι ότι όλοι ζητούν από τον κληρικό να είναι άριστος, αλλά κανένας απ' αυτούς δεν αναλαμβάνει το βάρος να γίνει ο ίδιος άριστος κληρικός, ή δεν θέλει τα ''δικά'' του πρόσωπα να δοθούν ώστε να γίνουν άριστοι κληρικοί!...>>.

Είναι αλήθεια ότι ο καθένας έχει μία δική του αντίληψη για τους κληρικούς, ωστόσο λησμονεί την πραγματική στάση που θα έπρεπε να τηρεί απέναντί τους.

Στο έργο της κατηχήσεως είναι ανάγκη να διευκρινίσουμε στον κατηχούμενο ότι κάθε κληρικός φέρει τη δωρεά από την Εκκλησία μέσω του επισκόπου να ποιμαίνει, να πραγματοποιεί δηλαδή δύο βασικές λειτουργίες: πρώτον να τελεί τα μυστήρια της Εκκλησίας μαζί με τον λαό του Θεού, σε κοινωνία δηλαδή μαζί του, όπως ο Κύριος με τους μαθητές Του και δεύτερον να καθοδηγεί τους πιστούς στον δρόμο της αλήθειας, όπως τον παρέδωσε ο Ιησούς Χριστός στην Εκκλησία Του. Ωστόσο κάθε πιστός δεν πρέπει να λησμονεί ότι οι κληρικοί φέρουν ένα θησαυρό σε πήλινα σκεύη. Είναι επομένως άνθρωποι και όχι υπεράνθρωποι και υπάρχει περίπτωση μέσα στον δικό τους αγώνα να σταθούν ως άριστοι ανάμεσα στο ποίμνιό τους να κάνουν και λάθη, να ξεφύγουν από τον αρχικό τους στόχο. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει οι άλλοι  να του σταθούν με υπομονή, προσευχή και διάκριση για να εννοήσει το λάθος του και να μπορέσει να διορθωθεί με πνεύμα μετάνοιας. 

Κάποιος Ιερέας αυτοεξομολογείται: <<Χθες είχα ημερίδα στο Γιόνκερς. Δεν ήθελα να πάω, ξεκίνησα τη μέρα κακόκεφος. Αλλά καθ' οδόν, η βροχή και η γνώριμη, οικεία ασχήμια από τις σειρές των απλών μικρόσπιτων όταν πλησίαζα την εκκλησία μας, με μεταμόρφωσαν θαυματουργικά. Ξαφνικά αισθάνθηκα πόσο αμαρτωλή είναι η έλλειψη ενθουσιασμού που με διακατέχει, μια πραγματική προδοσία... Ήμουν αρκετά ευαίσθητος σ' όσα οι άνθρωποι λένε για μένα. Με στενοχωρούσε η παρανόηση, η αδικία, η εχθρότητα, και πάντοτε σκεφτόμουν πως δεν την άξιζα. Χαίρομαι που συνειδητοποιώ πως όλο και περισσότερο ελευθερώνομαι από αυτή την ευαισθησία. Δεν βρίσκω σ' αυτήν κανένα όφελος - είναι μία συνήθεια που νομίζω πως ο ίδιος ο Κύριος μου τη διδάσκει... Αγαπώ τους φίλους μου και την ησυχία, και είμαι βαθιά ευτυχισμένος όταν είμαι μόνος στο σπίτι με την οικογένειά μου. Αλλά είμαι συνεχώς καταδικασμένος σε δραστηριότητα - στην εκκλησία, στο Σεμινάριο. Να παίρνω αποφάσεις, να είμαι ''υπεύθυνος''. Πως μπορώ να το πω αυτό; Είμαι διαρκώς παγιδευμένος σε πράγματα με τα οποία δεν θέλω να βρίσκομαι μπλεγμένος. Συχνά με θεωρούν ως εξουσιομανή, φιλόδοξο, ακτιβιστή. Αλλά η συνείδησή μου γνωρίζει πως δεν επιθυμώ την εξουσία, ούτε την επιζητώ. Τότε γιατί, πως γίνεται ν' ανακατεύομαι στο καθετί και παντού; Καταλήγω στο να είμαι υπεύθυνος για τα πάντα, ακόμη και να γίνομαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Είμαι 52 ετών, και δεν μπορώ ν' αποφασίσω τι να κάνω. Να τα δεχτώ αυτά και να συνεχίσω, ή ν' αποδεσμευθώ;>>. Να λοιπόν μια ομολογία έντιμη και ρεαλιστική που δείχνει - κάτι που πρέπει να επισημάνουμε στον κατηχούμενο - πόσο δύσκολο είναι το έργο των κληρικών. Στην περίπτωση που έχει επιλέξει συνειδητά το δρόμο της χριστιανικής ζωής μπορεί να δείξει διάκριση απέναντι στο πρόσωπο κάθε κληρικού. Κι όταν επισημαίνει κάποια λάθη του να του συμπαρίσταται, να τον στηρίζει όσο μπορεί συμβουλεύοντάς τον και δείχνοντάς του και μόνο την αγάπη του, ό,τι κι αν του συμβαίνει. Έτσι υλοποιεί με τον καλύτερο τρόπο την παρουσία του ως μέλους της εκκλησιαστικής κοινότητας. Και πολύ περισσότερο γίνεται η εφαρμογή του λόγου του απ. Παύλου:<<ν' ακολουθείτε πιστά και να υπακούτε τους εκκλησιαστικούς σας ηγέτες. Γιατί αυτοί αγρυπνούν για τη σωτηρία σας, επειδή θα δώσουν λόγο στον Θεό. Έτσι η μέριμνά τους θα γίνεται με χαρά, κι όχι με στενοχώρια, πράγμα που δε σας συμφέρει>>. (Εβρ. 13,17). 

Εκ του δημινιαίου περιοδικού <<ΕΦΗΜΕΡΙΟΣ>>

της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος.