ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ ΤΗΣ ΕΟΡΤΗΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΤΕΣΣΑΡΑΚΟΝΤΑ ΜΑΡΤΥΡΩΝ

<<Είπεν ο Κύριος την παραβολήν ταύτην Ωμοιώθη η βασιλεία των ουρανών ανθρώπω οικοδεσπότη... Ούτως έσονται οι έσχατοι πρώτοι και πρώτοι έσχατοι. Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί>>.

<<Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί>>

Παρομοιάζει ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός στη σημερινή Ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου αδελφοί, την Βασιλεία του Θεού με ένα μεγάλο και επίσημο Δείπνο, με ένα τραπέζι γιορτινό, στο οποίο έχει καλέσει ο Επουράνιος Βασιλιάς πολλούς επισήμους με σκοπό να τους τιμήσει και να συναναστραφεί μαζί τους.

Και δεν είναι τυχαίο αυτό το παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο Κύριός μας. Διότι ένα δείπνο, ένα τραπέζι στο οποίο παρευρισκόμαστε μαζί με τους οικείους μας και όλους αυτούς που αγαπάμε, είναι ακόμα και σήμερα ένας τρόπος έκφρασης χαράς για κάποιο σημαντικό και σπουδαίο γεγονός της ζωής μας, μιας χαράς που θέλουμε να μοιραστούμε με όλους και να την καταστήσουμε κοινή.

Με αυτή την αντιστοιχία λοιπόν παρουσιάζει σήμερα ο Χριστός την Βασιλεία των Ουρανών σαν ένα μεγάλο Δείπνο. Ένα Δείπνο, στο οποίο οικοδεσπότης είναι ο ίδιος ο Θεός, και καλεσμένοι όλοι εμείς που έχουμε βαπτιστεί στο όνομα του Τριαδικού Θεού, του Πατρός, του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Ας προσέξουμε όμως κάποια σημεία της παραβολής που νωρίτερα ακούσαμε: όταν ήρθε η ώρα του Δείπνου, ο οικοδεσπότης έστειλε τους δούλους του για να ενημερώσουν τους προσκεκλημένους πως όλα ήταν έτοιμα. Τότε, αντί όπως κανείς θα περίμενε, να σπεύσουν να συμμετάσχουν σ’ αυτή την επίσημη τράπεζα, ο ένας μετά τον άλλο άρχισαν να βρίσκουν διάφορες δικαιολογίες για να ξεφύγουν.

Ένας είπε πως έπρεπε να πάει να επιθεωρήσει το χωράφι που μόλις είχε αγοράσει. Άλλος πως έπρεπε να δοκιμάσει τα ζώα που αγόρασε, αν όντως οργώνουν καλά. Ο τρίτος βρήκε μια κάπως πιο σοβαρή δικαιολογία· μόλις παντρεύτηκε και δεν προλαβαίνει, λόγω των αυξημένων οικογενειακών του υποχρεώσεων.

Το Δείπνο όμως δεν περιμένει πότε και αν θα ευκαιρήσει ο καθένας. Το τραπέζι πρέπει να γεμίσει, και για τον λόγο αυτό προσκαλούνται πλέον οι απλοί άνθρωποι, οι ταπεινοί και καταφρονεμένοι, οι φτωχοί, οι κουτσοί και οι τυφλοί, από κάθε σημείο και από κάθε γωνιά της πόλης.

Το μήνυμα πους μας κομίζουν, αδελφοί μου, αυτά τα λόγια του Κυρίου, είναι νομίζω σαφές. Ο Θεός μας καλεί όλους να συμμετάσχουμε στην Βασιλεία Του, να έλθουμε κοντά Του και να γίνουμε μέτοχοι και κληρονόμοι των επουρανίων αγαθών και δωρεών.

Ας προσέξουμε όμως: η ενδεχόμενη απουσία μας θα είναι πάντοτε αδικαιολόγητη. Ας μην επαναπαύουμε την συνείδησή μας με επιπόλαιες δικαιολογίες για ότι μπορούσαμε να κάνουμε και δεν το έχουμε πράξει. Η επιλογή είναι καθαρά δική μας και τα εμπόδια που παρουσιάζονται στην ζωή μας δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζουν από την κατά Θεόν πορεία μας.

Ας προσέξουμε τίποτα από τα γήινα και πρόσκαιρα και φθαρτά πράγματα να μην αγαπήσουμε περισσότερο από τον Κύριο και Θεό μας. Ούτε στο απειροελάχιστο. Διότι αν αυτό συμβεί, τότε στην ουσία θα έχουμε απορρίψει από μέσα μας τον Θεό και θα έχουμε θεοποιήσει αυτό που αγαπάμε περισσότερο, θα εξαρτάμε την ύπαρξή μας και την ζωή μας ολόκληρη από αυτό, είτε λέγεται χρήμα, είτε εξουσία, είτε περιουσία, είτε οικογένεια ή συγγενείς ή κάποιο άλλο πρόσωπο ή πράγμα επάνω σε αυτό τον κόσμο.

Ας προσέξουμε επίσης και το πως συμπεριφερόμαστε στους συνανθρώπους μας, ιδιαίτερα σε εκείνους που ακολουθούν την ίδια εκκλησιαστική ζωή με τη δική μας. Αν δεν μάθουμε να συγχωρούμε, αν δεν μάθουμε να ταπεινώνουμε τον εαυτό μας, αν δεν ξεκινήσει να μας αρέσει το να βάζουμε στην άκρη το δικό μας θέλημα, τότε όσο και να κοπιάσαμε όλη της ζωή μας μέσα στην Εκκλησία δεν θα τύχουμε να είμαστε οι <<Εκλεκτοί>>, αλλά οι << Πολλοί κλητοί>>.

Ο Χριστός μας δίδαξε να αγαπάμε. Ο Χριστός τον ληστή, τον συγχώρεσε επάνω στον Σταυρό και όχι κάτω. Δηλαδή δεν του ζήτησε νωρίτερα να προβεί σε χίλιες δύο πράξεις προκειμένου να φανεί η μεταμέλειά του. Τουναντίον μάλιστα, για να φανεί πως ο Χριστός αρκείται και μόνο στη μετάνοια της στιγμής, της οποίας όμως βασική προϋπόθεση είναι η Ειλικρίνεια, συγχώρεσε τον ληστή επάνω στον Σταυρό και μάλιστα του είπε πως <<Σήμερον μετ' εμού έση εν τω παραδείσω>>. Την ίδια μάλιστα ευσπλαχνία έδειξε και προς τους σταυρωτές του, τους οποίους ζήτησε από τον Πατέρα του να τους συγχωρέσει. 

Επομένως γιατί εμείς που δεν είμαστε τίποτα άλλο παρά ταπεινοί και ίσως ανάξιοι μαθητές του Χριστού, να ζητάμε από τους αδερφούς μας χίλια δύο πράγματα ώστε να τους δεχθούμε στην Εκκλησία και να τους αναγνωρίσουμε ως εν Χριστώ αδελφούς μας; Την στιγμή μάλιστα που το <<συγγνώμη>> έχει ειπωθεί από τα χείλη τους και αυτό συνοδευόμενο από δάκρυα μετανοίας. 

Ας προσέξουμε όλα τα παραπάνω και δη περισσότερο ας μάθουμε να ακούμε τους πνευματικούς μας, οι οποίοι για να πάρουν μία απόφαση την σκέφτονται πολύ καιρό, και ας μην θέλουμε να είμαστε εκείνοι που πάντοτε θα βάζουμε την τελεία στο οτιδήποτε. Διότι όση σοφία και επιστήμη κι αν κατέχουμε, που όντως μπορεί να βοηθήσει εις την λήψη οποιασδήποτε αποφάσεως, δεν έχουμε όμως την απαραίτητη πείρα την οποία κατέχουν οι ποιμένες μας , Ιερείς και Επίσκοποι, προκειμένου να είμαστε οι όντως <<ικανοί>> για να διακρίνουμε αν όντως ο αδερφός μας μετανόησε και έτσι μπορεί πλέον να γίνει δεκτός στην Εκκλησία, σύμφωνα με τον τρόπο που πάλι η Εκκλησία διδάσκει και τον έχει αφήσει εις τους ώμους των πνευματικών. Δηλαδή τον τρόπο της οικονομίας. 

Αν όλα τα παραπάνω τα σκεφτούμε πολύ καλά τότε θα μπορέσουμε να έχουμε την προσδοκία πως κι εμείς θα είμαστε ανάμεσα στους <<Ολίγους>> πλην όμως <<Εκλεκτούς>> της ως άνω Ευαγγελικής περικοπής.