ΠΕΡΙ ΔΙΑΛΟΓΟΥ!!!

  Και ενώ τοιαύτη είναι η θέσις της Εκκλησίας έναντι των αιρετικών, όμως Αύτη δεν αρνείται, αλλά επιδιώκει τον διάλογον, διότι αύτη κατέχει την Αλήθεια. Η νίκη πάντοτε είναι με το μέρος της αληθείας. Εις την Παλαιάν Διαθήκην είναι χαρακτηριστικό το εδάφιον της Α΄ Έσδρα γ, 12. <<Υπέρ πάντα νικά η αλήθεια>>. Δια τούτο κάμνει διάλογον προς τους απεσχισμένους με σκοπόν να δώση την μαρτυρίαν της εν ημίν πίστεως.

  Ουδέποτε όμως παρεξέκλινε και της ορθής πορείας του διαλόγου, ως αύτη διετυπώθη και εφηρμόσθη υπό των Αγίων Πατέρων.

  Σύμφωνα με την απόκρισιν των Ορθοδόξων Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς ανωμότους (βλ. Ιω. Καρμίρη, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τομ ΙΙ, σελ. 789) <<η καθ' ημάς αγία και άμωμος και ειλικρινεστάτη πίστις ουδέποτε αλλόκοτα, αλλ' εκείνα και μόνα διακρατεί και φυλάττει αεί όσα παρ' αυτού του Σωτήρος Χριστού εν ταις ιεραίς και θείαις Γραφαίς εδιδαχθη... και τα οποία <<οι τε Απόστολοι εδίδαξαν και αι άγιαι και Οικουμενικαί Σύνοδοι εθέσπισαν και παρέδωκαν>>.

  Ο διάλογος είναι σύμφωνος με την Αγίαν Γραφήν και την Ιεράν Παράδοσιν. Ο Κύριος προκειμένου να ελέγξη το ψεύδος των Φαρισαίων και να ανατρέψη την κακίαν των διελέγετο προς αυτούς. Ο Απόστολος Παύλος, όταν εκήρυξε το Ευαγγέλιον εις τας Αθήνας <<διαλέγετο εν τη συναγωγή τοις Ιουδαίοις και τοις σεβομένοις και εν τη αγορά κατά πάσαν ημέραν προς τους παρατυγχάνοντας... και εν μέσω του Αρείου Πάγου>> (Πραξ.ιζ, 17).

  Τουτ' αυτό εποίουν και οι Άγιοι Πατέρες. Και ενώ ήσαν δεινοί πολέμιοι της αιρέσεως και της κακοδοξίας όμως διελέγοντο με τους ετεροθρήσκους και τους αιρετικούς <<ώστε δυνηθήναι αυτούς εξαρπάσαι>> από της πλάνης, κατά τον Άγιον Ιω. Χρυσόστομον. Η Ορθοδοξία αποστρέφεται όχι τον αιρετικόν αλλά την αίρεσιν, όχι τον άνθρωπον, αλλά την πλάνην μισεί, κατά τον αυτόν άγιον Πατέρα.

  Διαλεγόμεθα ακόμη και με τους απεσισμένους εκ της Εκκλησίας, διότι η ενότης εν τω ενί Χριστώ είναι αίτημα του ιδίου του Κυρίου, <<ίνα πάντες εν ώσιν>> (Ιω. ιζ, 21) και συνεχές αίτημα των λειτουργών του Υψίστου.

  Ο διάλογος όμως πρέπει να διεξάγεται εντός των κανονικών πλαισίων. Η Ορθόδοξος Εκκλησία θεματοφύλαξ ούσα της Ιεράς Παραδόσεως διακρατεί και διαφυλάσσει απ' αρχής επί του θέματος αυτού μίαν σαφεστάτην γραμμήν. Την διατυπώνει η εν Κατθαγένη Σύνοδος εις τα Πρακτικά της (Πράξις Ε΄), όπου διακρίνεται το ειρηνικόν πνεύμα της Εκκλησίας: <<Να εξετασθή ειρηνικώς ακείνο, όπου μας χωρίζει, ίνα δια της ειρηνικής ταύτης εξετάσεως τέλος λάβη η πλάνη, με τη βοήθεια του Θεού, φανερωθείσης της αληθείας. Εάν ταύτα δεν ποιήσητε θέλει φανερωθή εις όλους, ότι είσθε άπιστοι άνθρωποι>>.

  Ο δε άγιος Μάρκοςθέτει την ορθήν βάσιν, ήτοι της επανόδου εις τον πρό του σχίσματος, καιρόν, ότε ουκ ην, εν ημίν σχίσματα, και της επιστροφής των απεσχισθέντων εις την ευθείαν οδόν της Ορθοδοξίας.

  Ο Οικουμενισμός όμως παρεμόρφωσε την γνησίαν αυτήν και ορθόδοξον ευαγγελικήνφωνήν. Διετύπωσε την κακόδοξον θεωρίαν, ότι η Εκκλησία του Χριστού διηρέθη εις τους ούτω καλουμένους κλάδους, απωλέσθη η Μία Εκκλησία, θα αναστηθή δε πάλιν, όταν θα επέλθη η ένωσις, διο κηρύσσει ένωσιν άνευ των κριτηρίων της αληθείας.

  Η Εγκύκλιος του 1920 υπήρξεν η απαρχή του Οικουμενισμού εις τον χώρον της Ορθοδοξίας. Η οικουμενιστική αιρετική αύτη Εγκύκλιος η οποία ουδεμίαν διάκρισιν κάμνει μεταξύ Ορθοδοξίας και αιρέσεων, τας οποίας αποκαλεί αδιακρίτως <<Εκκλησίας Χριστού>> είναι μέχρι σήμερον ο Καταστατικός Χάρτης των Οικουμενιστών επί τη βάσει του οποίου κινούται εις τα οικουμενιστικά των σχέδια και προγράμματα.

  Τις αιρετικής - οικουμενιστικής ταύτης Εγκυκλίου η εφαρμογή ήρχισεν εν έτει 1924 δια της εισαγωγής του Παπικού Ημερολογίου εις τον χώρον της Ορθοδοξίας, στηριχθείσης της αποφάσεως επί ενός δήθεν Πανορθοδόξου, κατ' ουσίαν ληστρικού Μασωνικού Συνεδρίου, το οποίον εγένετο υπό την Προεδρίαν του Μασώνου Πατριάρχου Μελετίου Μεταξάκη, και εις το οποίον δεν συμμετείχαν τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία, αλλά 4- 5 μέλη, τα οποία ανήκον και αυτά εις Μασωνικάς στοάς.

  Το έτος 1924 εγένετο η απαρχή της εφαρμογής των σκοτεινών οικουμενιστικών σχεδίων περί αφανισμού της Ορθοδοξίας και αναδείξεως αργότερον μιάς υπερεκκλησίας, του αργότερον συσταθέντος Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών.

  Ο νεοημερολογιτισμός λοιπόν δεν είναι μία απλή αλλαγή, αποτελεί την απαρχή της παναιρέσεως του Οικουμενισμού και ως τοιούτος κατεπολεμήθη υπό των Ορθοδόξων, οι οποίοι παρέμειναν πιστοί εις τας αποφάσεις των Πανορθοδόξων Συνόδων του 16ου αιώνος, αι οποίαι κατεδίκασαν τελεσιδίκως και μετ' αναθέματος την αλλαγή του Ημερολογίου.

  Τούτο φαίνεται σαφώς και από την μετέπειταπορείαν των Πατριαρχών, Αρχιεπισκόπων, Κληρικών και θεολόγων της νεοημερολογιτικής Εκκλησίας, διότι έκτοτε δεν ακολουθούν την μέχρι τότε διαφυλαχθείσαν ορθόδοξον πορείαν έναντι των αιρετικών, αλλά αναγνωρίζουν και τας αιρέσεις ως <<Εκκλησίας Χριστού>>, τον Πάπαν <<αγιώτατον αδελφόν>> και <<έχοντα γνησίαν Αποστολικήν διαδοχήν>>, και συνεπεία τούτου συμπροσεύχονται, συλλειτουργούν και έπαυσαν να βλέπουν δογματικάς διαφοράς μετά των αιρετικών.

  Η οικουμενιστική αύτη πορεία ήμβλυνε τοσούτον την συνείδησίν των, ώστε να κατηγορούν τους γνησίους ορθοδόξους, ως φανατικούς, ως στερουμένους αγάπης, ως αδιακρίτους, ως στενοκέφαλους, διότι δεν τους ακολουθούν εις την προδοτικήν των πορείαν.

  Η Εκκλησία όμως των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών διακρατεί την ορθόδοξον στάσιν έναντι των αιρετικών και των κακοδόξων, ήτοι της μη μυστηριακής επικοινωνίας. Τα πιστά και ορθόδοξα μέλη της (υπάρχουν δυστυχώς και οι ψευδάδελφοι, οι οποίοι ενώ τύποις κρατούν το παλαιό ημερολόγιο, κατ' ουσίαν συμπεριφέρονται χειρότερα και από τους οικουμενιστάς), η Εκκλησία των Γ.Ο.Χ., η εκπροσωπουμένη υπό του Κανονικού Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου, του έχοντος Κανονικήν Αποστολικήν Διαδοχήν, πιστεύει και διακηρύσσει και ομολογεί προς πάσαν κατεύθυνσιν, ότι η Εκκλησία είναι μία και μοναδική, διότι Αύτη είναι το Σώμα του ενός και μοναδικού Χριστού. Πιστεύει και ομολογεί, ότι ποτέ δεν υπήρξε διαίρεσις και χωρισμός της Εκκλησίας του Χριστού, αλλά μόνον διαίρεσις και χωρισμός και απόσχισις από την Εκκλησίαν των σχισματικών και των αιρετικών. Τα άκαρπα κλήματα εκπίπτουν εκ της αμπέλου (της Εκκλησίας) και ξηραίνονται και αποθνήσκουν. Ούτως οι Σχισματικοί και αιρετικοί απεσχίσθησαν από την Εκκλησίαν και έπαυσαν να είναι μέλη Της απωλέσαντα την θείαν Χάριν.