ΣΧΕΔΙΟΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ, ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΙ ΛΗΣΤΡΙΚΩΝ ΑΝΤΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΨΕΥΔΟΣΥΝΟΔΟΥ Ἔχοντες ὑπ’ ὄψιν τοῦ Κυρίου λέγοντος: «Ἐγώ είμί ἡ ζωή, τό φῶς καί ἡ ἀλήθεια» ... καί τήν ἐντολήν τήν ὁποίαν ἔδωκεν πρός τούς Ἁγίους Αὐτοῦ μαθητάς καί Ἀποστόλους «τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετείλατο», ἤτοι τήν ἀποκαλυφθεῖσαν Ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν κατέγραψαν οἱ ἴδιοι οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί Εὐαγγελισταί, καί τήν ἐκ ταύτης τῆς ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΗΣ θείας ΑΛΗΘΕΙΑΣ προελθοῦσαν διά τῶν Ἁγίων 7 Οἱκουμενικῶν καί Τοπικῶν Ἁγίων Συνόδων, καί ὅλων τῶν Ἁγίων καί θεοφόρων Πατέρων, Ὀρθόδοξον διδασκαλίαν, ἤτοι, τήν ΑΓΙΑΝ ΠΑΡΑΔΟΣΙΝ ἀκολουθοῦμεν ὀπίσω αὐτῶν καί κρατῶμεν ταύτην τήν παραδοθεῖσαν Πίστιν καί οὕτω ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ΠΑΤΕΡΑ, ΥΙΟΝ καί ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ, ΤΡΙΑΔΑ ΟΜΟΟΥΣΙΟΝ ΚΑΙ ΑΧΩΡΙΣΤΟΝ, ἡ Ὁποία διά τοῦ Ἐνανθρωπήσαντος Υἱοῦ καί Λόγου πάρεστι ἐν τῶ μυστηρίῳ τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί ‘Αποστολικῆς Ἐκκλησίας Του, τῆς Ὁποίας «πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν». Ὅσα οὖν ἐν ταῖς Ἁγίαις Γραφαῖς ἐν Πνεύματι Ἁγίω ἐγράφησαν καί παρεδόθησαν ἡμῖν, ὅσα ὑπό τοῦ αὐτοῦ Ἁγίου Πνεύματος φερόμενοι οἱ ἐν ταῖς Ἁγίαις 7 Οἱκουμενικαῖς καί λοιπαῖς Ὀρθοδόξοις Συνόδοις θεοφόροι Πατέρες ἐδίδαξαν, ἡρμήνευσαν καί ἐδογμάτισαν, κρατῶμεν μηδέν προστιθέντες, ἤ ἀφαιροῦντες. Ἔτι δέ ὅσα, οἱ Ἅγιοι Πατέρες, αἱρετικά φρονήματα ἐξωστράκισαν καί ἔξω τῆς Ἐκκλησίας ἔβαλον καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΣΑΝ, ἀπό τοῦ Σίμωνος τοῦ Μάγου, τοῦ χριστομάχου Ἀρειανισμοῦ καί τῶν λοιπῶν, ἀλλά καί τῶν Πνευματομάχων, Εἰκονομάχων καί Παπικῶν, μέχρι καί τῆς ἐν ἔτει 1582 Καινοτομίας τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου, καί τέλος αὐτόν τόν Ἐκκλησιομάχον καί Ἀντίχριστον Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν – Οἰκουμενισμόν, τόν ὁποῖον ἐπέβαλον οἱ Μασῶνοι καί αἱρεσιάρχαι ρασοφόροι, καί ἡμεῖς ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΕΞΩ τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΡΙΠΤΟΜΕΝ καί, ὡς οἱ ἅγιοι Πατέρες ἀναθεμάτισαν, καί ἡμεῖς ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς. Εἰδικώτερον κρατῶμεν ζὠσας καί ἰσχυράς τάς καταδικαστικάς ἀποφάσεις τῶν, ἐπί Πατριαρχείας τοῦ μακαρίᾳ τῆ μνήμη Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β, τοῦ ἐπωνομαζομένου ΤΡΑΝΟΥ, καί τῶν σύν αὐτῶ μακαρίων καί ἀοιδίμων Πατέρων, Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 1583, 1587 καί 1593. Αὐτῶν τάς Ὀρθοδόξους Ἁγίας ἀποφάσεις ὁμολογοῦμεν ἐπεκτεινομένας καί κατά τῆς Αἱρετικῆς θεομάχου τε καί ‘Εκκλησιομάχου ‘Εγκυκλίου τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως έν ἔτει 1920, ὡς καί τοῦ Μασωνικοῦ - Οἰκουμενιστικοῦ καί ἀθέου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως (Μαίου - Ἰουνίου 1923), τοῦ ψευδῶς ἐπωνομασθέντος «Πανορθοδόξου Συνεδρίου τῆς Κων/λεως» καί τῆς ἀπό 10.3.1924 ἀποφάσεως τοῦ Μητροπολίτου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἐκτελεστικοῦ ὀργάνου ὅλων τῶν σχεδίων τῶν Ἀθέων, Οἰκουμενιστῶν, Μασώνων καί ἐν τέλει Σιωνιστῶν. Ταῦτα πάντα, κατά τά παραδοθέντα ὑπό τοῦ Κυρίου, τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί ὅλων τῶν Ἁγίων καί Θεοφόρων Πατέρων ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ ἀπό τοῦ 1582 Ἡμερολογιακή Παπική Καινοτομία μετά 342 ἔτη (1582-1924), ἐπεβλήθη δολίως, Ἀντικανονικῶς καί Ἀντορθοδόξως ὑπό τῶν Μασώνων – Οἱκουμενιστῶν Πατριαρχῶν, ‘Αρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ὡς πρῶτον πραγματικόν βῆμα πρός τόν Οἰκουμενισμόν. Αὕτη, ἡ Καινοτομία, ὡς Ἐκκλησιολογική ΑΙΡΕΣΙΣ προεκάλεσεν δογματικῆς φύσεως σχίσμα, διό ὁ εἰσαγαγών καί μᾶλλον ἐπιβαλών ταύτην Μητροπολίτης Ἀθηνῶν Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἡ ὑπ’ αὐτῶν συρθεῖσα ὡς ἄβουλος Ἱεραρχία τῆς ‘Εκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατεστάθησαν σχισματοαιρετικοί καί ἀπεκόπησαν ἐκ τοῦ ζωηφόρου Σώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Ἔκτοτε δέ ὁ Νεοημερολογιτισμός κινεῖται εἰς τόν δυσώδη χῶρον τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως καί εἰς τήν «Ἀντιεκκλησίαν» τοῦ «Παγκοσμίου Συμβουλίου τῶν Ἐκκλησιῶν» (Π.Σ.Ε.), τό ὁποῖον καταφανῶς ὡς κεφαλήν ἔχει τόν ‘Αντίχριστον Διάβολον. Οὗτος ἀπολέσας διά τοῦ Σταυροῦ καί τῆς ‘Αναστάσεως τοῦ Κυρίου, τό κράτος του, μάχεται τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, καί ὡς λέων ὠρυόμενος ζητεῖ νά καταπίη τούς πάντας, τά δέ ὄργανά του, ὡς προβατόσχημοι λύκοι, ἐργαζόμενοι κατά τάς ἐντολάς καί ἐπιθυμίας του, ἁρπάζουν καί κατασπαράσσουν τά λογικά πρόβατα τοῦ Χριστοῦ. Ὡς τοιούτους χαρακτηρίζομεν τούς ἀλλοτριωθέντας ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ καί καταστάντας πολεμίους τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του, ψευδεπισκόπους καί ψευδοεκκλησίας. ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὡς ἐκ τοῦ διαβόλου ἐμπνευσθεῖσαν τήν θεωρίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος κατά τό 1924», ἐνῶ μετά πάντων τῶν Ἁγίων καί Ὁμολογητῶν Πατέρων διακηρύσσομεν ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία τό 1924 διά τῆς ἀπό τό 1924 ἐπιβολῆς τῆς καταδεδικασμένης Παπικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας καταπατήσασα πρός χάριν τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, εἰς τήν ὁποίαν εἰσῆλθεν, τάς Ἁγίας Πανορθοδόξους Συνόδους, προεκάλεσεν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑ. Τήν θεωρίαν ταύτην περί δῆθεν «Δυνάμει ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὑπεστήριξεν, πρός χάριν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν φορέων αὐτοῦ Παπισμοῦ καί Προτεσταντισμοῦ καί ἐν τέλει Σιωνισμοῦ, ὁ κατά τό 1935 πρός ὀλίγον μόνον καιρόν ὁμολογητής πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης. Οὗτος, ἀφοῦ κατά τήν περίοδον ἀπό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935 μέχρι καί τό 1937, δέν ἠδυνήθη νά προσβάλη τήν Ὁμολογίαν – ‘Εκκλησιολογίαν τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τό 1937, προεκάλεσεν τό δεύτερον μετά τό 1924 σχίσμα, μέ ἐπίσης δογματικήν αἰτίαν, ἤτοι τήν ἄρνησιν τῆς Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφήσας τήν σχισματικήν Φλωρινικήν Παλαιοημερολογιτικήν του παράταξιν ὡς χαίνουσαν πληγήν εἰς τό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας.. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι τό δεύτερον αὐτό μεγάλον σχίσμα, ὅσον καί ἄν ὠνομάσθη, ἐκ τοῦ προκαλέσαντος αὐτό, «Φλωρινικόν σχίσμα», οὐσία εἶναι σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἱκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος δέν ἠνείχετο καί δέν ἀνέχεται τήν καθαράν ‘Εκκλησιολογίαν τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, διότι Αὕτη παρημπόδιζε καί παρεμποδίζει τήν περαιτέρω πορείαν τῆς παναιρέσεώς του, ἐνῶ ἐστιγμάτιζεν καί διεκήρυσσεν, καί σήμερον συνεχίζει νά στιγματίζη καί διακηρύσση τήν Ἐκκλησιολογικήν - Δογματικήν αἰτίαν τοῦ σχίσματος τοῦ 1924. Τάς σκοτεινάς δυνάμεις τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ ἀπησχόλουν τό πρόσωπον τοῦ τότε Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου καί ἰδιαιτέρως ἡ σταθερά ἐμμονή του εἰς τήν καθαράν καί κρυσταλλίνην Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διό ἀφ’ ἐνός λυσσοῦντες ἐπέπεσον κατ’ αὐτοῦ, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἤλπιζον ὅτι θά ἀπηλάσσοντο, καθ’ ὅ γέρον, μέ τήν ἐκδημίαν του. Ἕως τότε, ὅμως, ἐφρόντισαν νά ἀπομονωθῆ καί νά μήν ἔχη σύμψηφον ἄλλου Ἐπισκόπου διά νά προβῆ εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπων, διασφαλίζων οὕτω τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί τήν Ἐκκλησιολογίαν. Ὁ μακάριος οὗτος Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπό τό 1937 ἕως τοῦ Σεπτεμβρίου τοῦ 1948, οὐσιαστικῶς παρέμεινεν μόνος αὐτός Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος , μόλις δέ ἕν ἔτος καί ὀλίγους μῆνας πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του (+14.5.1950), ἤτοι τήν 1 Σεπτ. 1948, ἅτε μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ΥΠΕΡΒΑΣ τόν Α΄ Κανόνα τῆς Α΄ Ἀποστολικόν Κανόνα, προέβη ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ εἰς χειροτονίαν Ἐπισκόπου. Ὁμολογοῦμεν τήν πρᾶξιν ὡς ΥΠΕΡΚΑΝΟΝΙΚΗΝ, ἀπολύτως ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ, ΕΓΚΥΡΟΝ, καί ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ τήν δι’ ἐκείνων τῶν χειροτονιῶν μετάδοσιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. Ὁμολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν τήν Πρᾶξιν ὡς ἀπολύτως σύμφωνον καί συνεπῆ πρός τήν Ὀμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τάς βλασφημίας τῶν ἐμπαθῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί Φλωρινικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, περί δῆθεν «ἀκύρου χειροτονίας», ἤ «ἀνιέρων Ἐπισκόπων» κλπ., ὡς σκοπίμους καοήθεις ἀνοησίας των καί προπάντων βλασφημίας, ὅπως ἡ Ἐκκλησία τάς ἀπέρριψεν, οὕτω καί ἡμεῖς τάς ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, τάς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τάς ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὡς ἐσχάτην κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος βλασφημίαν. Τά ἴδια σκοτεινά Κέντρα τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ - Οἱκουμενισμοῦ, καί τοῦ ὡς ΟΥΝΙΑ αὐτοῦ ὑπάρχοντος καί ἐνεργοῦντος Φλωρινικοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, ἀφοῦ τόσον διά τῆς «περί δυνάμει» θεωρίας τῶν ἀσεβῶν προπαγανδῶν, δέν κατώρθωσαν νά προσβάλουν οὔτε τήν Ἐκκλησιολογίαν, οὔτε τήν ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ καί ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, ἤδη ἐνωρίς ἐπενόησαν τήν ἀκύρωσιν αὐτῶν τῶν χειροτονιῶν διά μιᾶς «χειροθεσίας». Τοῦτο τό ὄντως σχέδιον τοῦ διαβόλου, ἐπενόησεν καί διετύπωσεν ἀπό τό 195.... ὁ κατά θείαν Οἰκονομίαν ἐπ’ ὀλίγον χρόνον ὁμολογητής, (Μάϊος – ‘Οκτώβριος 1935) κατόπιν δέ, κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, Οὑνίτης τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, σχισματικός, βλάσφημος παλαιοημερολογίτης Ἀρχιερεύς, ἤτοι ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἐνῶ ἀνέλαβον νά πραγματοποιήσουν κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς Ἀμερικήν οἱ Φλωρινικοί, μετά τινων ἡμετέρων, μέσω τῆς παλαιοημερολογιτικῆς (ἐκτός Ρωσίας) Ρωσικῆς Συνόδου, ἥτις ὡς ἀπεδείχθη ἀείποτε ἐκοινώνει καί κοινωνεῖ τοῖς σχισματοαιρετικοῖς Νεοημερολογίταις – Οἱκουμενισταῖς. Κατόπιν τῆς ἀνεπιτυχοῦς ταύτης ἀποπείρας των, δέν παρητήθησαν, ἀλλά καί ἐπανειλημμένως, πλήν πάλιν ἀνεπιτυχῶς ἐπεχείρησαν νά τήν περάσουν συλλήβδην εἰς τούς ‘Επισκόπους καί τόν Ἱερόν Κλῆρον διά τῶν ἐκ τῶν ὑστέρων ἀλλεπαλλήλων ὑπαναχωρήσεων ἐκ τῆς ἀρχικῆς, ἐν ώμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω Δηλώσεως - Ὁμολογίας τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου Ἐπιφανίου. Ὁ πρῶτος ὑπαναχωρήσας ἦτο ὁ Κάλλιστος, ὅστις μετά 5 ἔτη ἐδήλωσεν ὅτι τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐδέχθη ὑπό τῶν Ρώσων πραγματικήν χειροθεσίαν, ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου. Οὕτω δι’ αὐτοῦ ἐπεχείρησαν νά ἐπιβάλουν τήν χειροθεσίαν εἰς τούς ‘Αρχιερεῖς ὡς πρώην σχισματικῶν καί ὡς ἄκυρον ἐχόντων τήν ‘Αρχιερωσύνην, τήν ὁποίαν ἔλαβον διά τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου (1948) καί προηγουμένως ὑπό τῶν κατά τό 1935 ἐπιστρεψάντων ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τριῶν Ἀρχιερέων, ἤτοι Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. ‘Εάν τοῦτο, ἐγίνετο καθ’ οἱονδήποτε τρόπον δεκτόν, θά προσέβαλον καί τήν Γνησίαν καί ἀδιάκοπον ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, ἀλλά καί τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Ὁποία δέν εἶναι ἄλλη ἀπό αὐτήν τήν Ὁποίαν ὁ ‘Εναθρωπήσας, Διδάξας, Σταυρωθείς καί ‘Αναστάς Κύριος ἵδρυσεν, κατευθύνει καί ζωογονεῖ, ἀπό δέ τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΙ εἰς πάντα τά Ἔθνη, διό ΚΑΘΟΛΙΚΗ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ὁμολογεῖται ἐν τῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεως. Καί ταύτην τήν ΟΝΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ ΜΕΘΟΔΕΙΑΝ καί ὅσας ἄλλας δολιωτέρας ἠκολούθησαν καί ΑΠΕΤΥΧΟΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. Καί μετ’ αὐτῆς καί ὅλας τάς, εἴτε ἐν ἐπιγνώσει εἴτε ἀνεπιγνώστως, ἀποτολμηθείσας ψευδεῖς δηλώσεις τῆς ‘Εξαρχίας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι τήν τοιαύτην «καθαράν ἐξωτερικήν τυπικήν» πρᾶξιν, ὡς καθ’ οἱονδήποτε τρόπον μή καθαπτομένης τοῦ Μυστηρίου τῆς χειροτονίας τοῦ 1948, ἡ ‘Εκκλησία οἰκονομικῶς ἐδέχθη δι’ ὅν λόγον προείπομεν, καί διά τήν ἐνότητα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἥτις ὅμως ἐπ’ οὐδενί ἐδέχθη νά ἐπεκταθῆ αὕτη καί εἰς τόν Ἱερόν Κλῆρον. Ταῦτα ἐπ’ ἀληθείᾳ, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των ἐν ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ ὡμολόγησαν, οἱ ὡς Ἐξαρχία μεταβάντες εἰς τήν ‘Αμερικήν δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ τότε Κορινθίας Κάλλιστος καί Κιτίου Ἐπιφάνιος, ἀλλά καί ἐν θεία λειτουργία, καί ἐν Συνόδοις. Αὐτά ὡμολόγησαν καί οἱ Φλωρινικοί διά τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου, αὐτά καί ὁ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Μητροπολίτης Φιλάρετος,, αὐτά ἐδέχθημεν Κλῆρος καί Λαός, καί αὐτήν τήν συνείδησιν ἔχει καί διασώζει ἡ Γνησία Ὀρθόδξος Ἐκκλησίαἀπό τό 1971 χωρίς τήν παραμικράν παρέκκλισιν. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ οὐχί νοσηρῶς, ἀλλά μετ’ ἐπιγνώσεως, ὅτι καί ἄν πραγματικά ἐνεργήθη, (χειροθεσία ἤ ἀναχειροτονία) εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς μας, τοῦτο δέν ἐπέρασεν οὐδ’ ἐπί στιγμήν, οὔτε καί ὡς «ψιλή ἐπίνοια», εἰς τήν Ἐκκλησίαν, παρά μόνον εἰς τούς μετ’ ἐπιγνώσεως δεχθέντας χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν εἰς τήν Ἀμερικήν καί εἰς τούς ἑκάστοτε ὑπαναχωροῦντας ‘Αρχιερεῖς ὡς ἄτομα. Οὗτοι, ὅτι ἐν τῶ σκότει τῆς προδοσίας κινούμενοι, ἐφαντάσθησαν καί φαντάζονται ὅτι ὑπαναχωροῦντες ἐκ τῶν ὑστέρων θά περάσουν τήν βλάσφημον χειροθεσίαν «προοδευτικῶς» καί «ἀναδρομικῶς», ἀγνοοῦντες ὅτι τοιοῦτον τι δέν ὡμολογήθη, οὔτε ποτέ ἐδέχθη ἡ Καθολική συνείδησις καί πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας. Δέν πέρασε καί δέν θά περάση καί ἕως τῆς συνετελείας, παρά μόνον εἰς πρόσωπα τά ὁποῖα ὑπαναχωροῦντα καί ἀντιφάσκοντα ἀποφασίζουν «νά ρίψουν τά ἅγια τοῖς κυσίν...», ὅπως ἐπέρασεν εἰς τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, ὅταν ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπείσθη νά ὑπαναχωρήση καί νά δηλώση τό ἀκριβῶς ἀντίθετον ἀπό ἐκεῖνα τά ὁποῖα ἐν ὡμοφορίῳ ὡμολόγησεν ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ του. Τοῦτο ἐτόλμησαν τά ξένα Κέντρα καί ἰδιαιτέρως τό Φλωρινικόν, διότι ἐπίστευον ὅτι δι’ αὐτοῦ θά ἐπέβαλον ἐκ τῶν ὑστέρων τό μίασμα εἰς τήν Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἐφαντάζοντο ὅτι οὕτω θά τήν συνέτριβον, ἐνῶ οὐσίᾳ ἔπεσε καί συνετρίβη καί δημοσίως ὁ ἴδιος ὁ Κάλλιστος, ὅστις καί καθηρέθη. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι εἰς πολύ χείρονα τοῦ Καλλίστου βλασφημίαν, ἀκριβῶς κατά τήν ἰδίαν περίοδον (1976), ὑπέπεσεν καί ὁ τότε Πειραιῶς κ Νικόλαος, ὁ ὁποῖος μηνυθείς ὑπό τοῦ Νεοημερολογίτου Πειραιῶς, τότε Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη, ὡς ἀντιποιουμένου ἔργον Ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ καί ἵνα μή διωχθῆ, ἐδέχθη ὅτι τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἐκ τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων καί προτεσταντικῶ δικαίῳ, ἵδρυσεν μίαν δευτέραν ‘Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν, καί ὅτι ὡς ‘Αρχιερεύς ἦτο ἄκυρος! Αὐτό τό σχίσμα καί ὁ ἴδιος, ὡς σχισματικός καί ὡς ψευδοαρχιερεύς ἀπεκατεστάθη διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, διό ἔπαυσεν ἡ κατ’ αὐτοῦ δίωξις καί ἀνεγνωρίσθη ὁ κ. Νικόλαος ἐπισήμως μέ δικαστικήν ἀπόφασιν ὡς «Κανονικός καί ἔγκυρος Ἐπίσκοπος»!!!! (54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα). ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὡσαύτως ὅτι τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» μετά τήν σατανικήν ἔκβασιν τοῦ σατανικοῦ διαβήματος τοῦ Καλλίστου, ἀμέσως ἀπό τό 1977, ἐπεχείρησεν νά ἐπιβάλη ὁ ἕτερος τῆς ‘Εξαρχίας, ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὅστις διεκήρυσσεν ὅτι δέν ἐγνώριζεν ἄν ἠδύνατο ἤ ὄχι νά συμπράξη μετά τοῦ ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου καί ἕτερος ‘Αρχιερεύς. Οὕτω δέ ὑπενόει ὡς καλῶς γενομένην τήν χειροθεσίαν καί μάλιστα ὡς πρᾶξιν «σωτήριον» διά τῆς ὁποίας ἐθεραπεύθη τό ὑφ’ ἑνός! Ταῦτα πάντα ὡς λόγω καί ἔργω βλασφημίαι κατά τῆς ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς θέτομεν ΕΞΩ τῆς ‘Εκκλησίας, ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὡς ‘Εκκλησιομαχικά φρονήματα καί ἐπινοήματα τοῦ διαβόλου, τά ὁποῖα οὐδέποτε εὗρον τόπον νά ἐπικαθίσουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἡ «Οποία διά τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ἱεραρχίας τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας κατά τά ἔτη 1981 καί 1983 τά κατήλεγξεν καί τά ἔθεσεν ἐκτός Ἐκκλησίας. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἀκολουθήσασαν, ἐπίσης σατανικήν ἐπινόησιν τῶν ἰδίων πάντοτε Κέντρων, τήν ὁποίαν κατά τήν δεκαετίαν 1980 – 1990, ἠθέλησαν νά ἐπιβάλουν διά τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου. Κατ’ αὐτήν καί πάλιν μέ ἀντάλλαγμα τήν ἀναγνώρισιν καί τά ὑλικά ὠφέλη, καί μέ σιωπηλήν προϋπόθεσιν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» ὡς πράξεως ἐπί σχισματικῶν, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος θά ὑπήγετο εἰς τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων καί ἐπισήμως θά ἀνεγνωρίζετο ὡς δευτέρα ἐν Ἑλλάδι «Ἐκκλησία Παλαιοημερολογιτῶν». ‘Αποτυχόντος καί τούτου κατεσκευάσθη ἡ γνωστή σκευωρία περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας» διά νά διωχθοῦν καί συντριβοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς, οἱ ὁποῖοι ἀπό τό 1971 συνεχῶς συνέτριβον καί ἐματαίωνον τά καταχθόνια σχέδια τῆς προδοσίας. Ἀποτυχόντες καί εἰς μέ αὐτήν τήν δολίαν καί σατανικήν ἐπινόησιν, ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος καί οἱ περί αὐτόν κατέληξαν νά πλήξουν τήν Ἐκκλησία μέ τό τρίτον σχίσμα, τό ὡς γνωστόν σχίσμα τῶν πέντε, ἐπισυμβάντος ἐπισήμως κατά Μάϊον - Ἰούνιον 1995. Καί τό κίνημα τοῦτο, ὡς συνέχεια τοῦ Φλωρινικοῦ καί ὅλων τῶν προηγηθέντων, ἀλλά καί τά βλάσφημα φρονήματά των περί «χειροθεσίας», καθώς καί τά αἱρετικώτατα φρονήματά των εἰς τά ὁποῖα ἐξωθήθησαν διά νά στηρίξουν τήν δῆθεν «νεοεικονομαχίαν», φρονήματα ἐκ τῆς Δύσεως τά ὁποῖα περιέλαβον εἰς κατάπτυστα κείμενά του, καταδικάζομεν καί ἀναθεματίζομεν. Συγκεκριμένως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν ἀπό 11.10.1991 «Ἐγκύκλιον ἐπιστολήν», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν 5, ἤτοι τοῦ πρώην «Μεσσηνίας» Γρηγορίου, «Ἀττικῆς»Ματθαίου, «Φθιώτιδος»Θεοδοσίου, «Κοζάνης» Τίτου, καί «Θεσσαλονίκης» Χρυσοστόμου, ἔγραψεν καί ὑπέγραψεν ὁ Κύπριος Ἱερομόναχος Εὐθύμιος Ἐπιφανίου, δι’ ἧς μετά 20 ἔτη ἐπεχειρήθη νά θεωρηθῆ ὡς γεγονός διά τήν Ἐκκλησίαν ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, ὡς καί ἕτεραι βλασφημίαι, ἐν οἷς «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971» «ἐξεφύγαμεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ Ἁγίου Πατρός» καί «ἐπταίσαμεν καί διά τοῦτο παιδευόμεθα ὡς Ἐκκλησία». Ὡσαύτως τάς Α’ (κατά τό μέρος ἐκεῖνο πού ἐπέβαλον τάς ἰδικάς των πλάνας, καί κυρίως τάς Β καί Γ΄ «‘Εγκυκλίους» τῶν πέντε, ὡς μνημειώδεις αἱρετικάς καί βλασφήμους συγγραφάς, μετά τῶν πάσης φύσεως ἑτέρων ὁμοίων συγγραφῶν των, ὡς καί: Τάς ὑπ’ ἀριθμ. 95/10.5.95, 4/7.6.95 καί 10/25.6.95 «Πράξεις - Ἀποφάσεις» των, ὡς ἀποπείρας νά προσβάλουν τήν τότε Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον καί κατ’ ἐπέκτασιν νά προσβάλουν τήν Γνησίαν ‘Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀντιποιούμενοι πρός τόν σκοπόν αὐτόν καί τήν Ἱεράν Σύνοδον καί τήν Ἐκκλησίαν, καί ὡς παντελῶς ΑΚΥΡΑΣ ΟΥΣΑΣ καί ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥΣ καί οὐδέν Κανονικόν κῦρος παραγαγούσας, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ ὡς κατασκευάσματα τοῦ Ἐκκλησιομάχου διαβόλου καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ΤΡΙΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἐμμονήν αὐτῶν τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν (Γρηγορίου, Ματθαίου, Θεοδοσίου, Τίτου καί Χρυσοστόμου) εἰς τήν ἀμετανοησίαν, τήν ὑποκρισίαν καί τήν Ἐκκλησιομαχίαν, καθώς καί τάς «ἐπισκοπικάς χειροτονίας» εἰς τάς ὁποίας πρός ἑδραίωσιν τοῦ ἐπαράτου τούτου γ΄ σχίσματος (1924, 1937, 1995), προέβη μόνος του, ὁ πρώην Μεσσηνίας κ. Γρηγόριος! Οὗτος ὡς ἐκπεσών σχισματικός, βλάσφημος καί Ἐκκλησιομάχος, ἐχειροτόνησεν ΑΚΥΡΩΣ καθ’ ὅ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΩΣ –ΑΝΤΙΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΣ καί πρός στερέωσιν τοῦ κινήματος τῆς ἀσεβείας των, εὐτελισμόν τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ καί αὐτοῦ τούτου τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας. Οὗτος καί οἱ ὑπ’ αὐτόν ἀναδειχθέντες ψευδεπίσκοποι ὑπόκεινται, διά λόγους καθαρῶς ποιμαντικούς εἰς τήν ποινήν τῆς καθαιρέσεως, ἵνα μή ὡς ψευδεπίσκοποι, ἐξαπατοῦν, πλανοῦν καί προσφέρουν ὑπηρεσίας εἰς τόν σατανοκίνητον Νεοημερολογιτικόν καί Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν καί ἐπεκτείνουν τήν ‘Εκκλησιομαχίαν των. Τήν κατά τῶν πέντε ἐκπτώτων καί σχισματοαιρετικῶν πρώην Μητροπολιτῶν, ὑπ’ ἀριθμ. 3005/18.6.1997 Ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας, δι’ ἧς ἀπηγγέλθη αὐτοῖς ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΝ ἐπί Κανονικοῦ καί Δογματικοῦ πεδίου, καί ἀπεφασίσθη νά κινηθῆ ἡ Κανονική διαδικασία κατ’ αὐτῶν, ὡς καί τήν σχετικήν Γνωμάτευσιν ἐπί τοῦ Κατηγορητηρίου τοῦ ἐλ/του θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἐκδοθείσης εἰς βιβλίον ὑπό τόν τίτλον: «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ» (Ἀθῆναι Μάϊος 1999), ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ἐνῶ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν, ὡς μή ὤφειλεν ἐπακολουθήσασαν ὕπουλον καί δολίαν ὑπαναχώρησιν ὑπό τῆς πλειοψηφίας τῶν Ἐπισκόπων μέ ἐπικεφαλῆς τόν τότε Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, οἱ ὁποῖοι παρεκώλυσαν καί οὐσία ἠκύρωσαν καί ἐματαίωσαν τήν ἐν λόγω Συνοδικήν ἀπόφασιν, καί οὕτω ἔνθεν μέν ἠθώωσαν καί ἐδικαίωσαν τούς πέντε σχισματοαιρετικούς - Ἐκκλησιομάχους, ἔνθεν δέ ἔδωκαν ὑπόστασιν καί ἐνεργοποίησαν τήν ὑπ’ ἀριθμ. 10/25.6.95 ἀπόφασιν αὐτῶν, δι’ ἧς τότε ἀκύρως τούς καθήρεσαν. Ὁμολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν ὅτι ἡ ὑπαναχώρησις μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί ἠ σιωπηλή ἀνοχή καί συμπόρευσις ἑτέρων, ἀπεκάλυψεν πόσον εἰσεχώρησεν ὁ Νεοημερολογιτικός καί Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός εἰς τούς ἐναπομείναντας Ἀρχιερεῖς καί πόσον οὗτοι ἔχασαν τά Ὀρθόδοξα κριτήρια καί τήν Ὀρθόδοξον ‘Εκκλησιαστικήν των συνείδησιν! Ὡσαύτως ἀποκαλυπτική τῆς ὠργανωμένης ἐπιθέσεως τοῦ τε Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ἡ ἄρνησις τῶν ὡς Ὀρθοδόξων φερομένων πλήν ὡς Γενιτσάρων συμπεριφερομένων θεολόγων, ἰδιαιτέρως δέ αὐτοῦ τοῦ θεολόγου Νομικοῦ καί Πρεσβυτέρου π. Εὐσταθίου Τουρλῆ, καί κατόπιν ὅλων τῶν ὡς ΕΓΚΑΘΕΤΩΝ τῶν ξένων Κέντρων δρώντων, ἤτοι ἀδελφῶν Τσακίρογλου, Δημητρίου Κάτσουρα κλπ., οἵτινες ἀπό κοινοῦ ὄχι ἁπλῶς δέν ἐγνωμάτευσαν περί τῶν πέντε, καίτοι τοῦτο ἁρμοδίως τούς ἐζητήθη ἐγγράφως, ἀλλά καί διενοήθησαν νά πείσουν τόν ‘Αρχιεπίσκοπον καί τήν πλειοψηφίαν τῶν Μητροπολιτῶν νά περιθωριοποιήσουν, διασύρουν καί διώξουν μέχρις ἐξοντώσεως τούς μή συμπορευομένους Ἀρχιερεῖς, θεολόγους, κλπ, ἐνῶ συν΄’ηργησαν ποικιλοτρόπως καί εἰς τάς πάσης φύσεως σκευωρίας καί κυρίως εἰς τήν καταπάτησιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί κατάλυσιν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ. Συγκεκριμένως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς σκευωρίας – διώξεις ὑπό τῆς ὑπαναχωρησάσης πλειοψηφίας τῶν ἐπιόρκων καί προδοτῶν Ἀρχιερέων, κατά τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, τοῦ Παν/του Ἱερομονάχου π. ‘Αμφιλοχίου Ταμπουρᾶ καί τοῦ ἐλ/του θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, τούς ὁποίους κατά βάρβαρον δυναστικόν τρόπον καί πάντως ἀνικανονικῶς καί ἀντιδεοντολογικῶς, κυριολεκτικά «ἐξήλωσαν» ἀπό τάς ἐκκλησιαστικάς διακονίας καί ἐσκευώρησαν ἐναντίον των, διά λογαριασμόν τῶν ξένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων. Τήν ἀποκαλυπτικήν ὁμιλίαν τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη ὑπό τοῦ «Κήρυκος Γνησίων Ὀρθοδόξων» καί ἐξεδόθη καί εἰς ἰδιαίτερον βιβλίδιον, ἀποδεχόμεθα ἀνεπιφυλάκτως καί ὁμολογοῦμεν ὅτι αὕτη ἐν τῶ συνόλῳ της ἀποτελεῖ φωνήν ἀληθείας ἀποκαλυπτικήν τῆς ἱστορικῆς πραγματικότητος, ἀλλά καί ἀποκάλυψιν τῶν κατά τῆς Ἐκκλησίας σχεδίων τῶν σκοτεινῶν Κέντρων. ‘Επί τούτοις ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν ἐκ τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου καί τῶν «ἡμετέρων» ‘Αδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, εἰδεχθῆ σκευωρίαν κατά τῆς διατυπώσεως, ἡ ὁποία ἐν τῶ πρώτω μέρει τῆς ὡς ἄνω ὁμιλίας ΕΙΝΑΙ ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΗ ΟΥΤΩ: «Δέν θά ὁμιλήσω .....». Διά τήν διατύπωσιν ταύτην οἱ σκευωροί ὡς ἀδίστακτοι ψεῦσται καί διαστροφεῖς, κατ’ ἀρχάς εἶπον, ὅτι ὁ ὁμιλητής ἐχαρακτήρισεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ»!!! Κατόπιν δέ ὅτι ἡ διατύπωσις εἶναι «Πατερικῶς καί Ἁγιογραφικῶς ἀμάρτυρος» καί ἀκολούθως ὅτι ἀποτελεῖ «καινοτομίαν, κακοδοξίαν κλπ» καί ἐν τέλει ὁ «Περαιῶς» Νικόλαος εἰσηγήθη ὅτι κηρύσσεται δι’ αὐτῆς «ἐκκλησιολογική καί Τριαδολογική αἵρεσις»!!!, ὁ δέ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ περί αὐτόν «ἐπεκύρωσαν» τάς ἀνοησίας τῶν κακοήθων σκευωρῶν καί οὕτω ἐπαγιδεύθησαν. Οὗτοι πάντες ποτέ δέν ἐτόλμησαν νά διατυπώσουν Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως λόγον, διότι ἄλλοι δέν τό διανοοῦνται ὡς ἀδύνατον τοῦτο ποιῆσαι, ἄλλοι ἐντελῶς ἀνόητοι δέν γνωρίζουν τί γράφουν, ἤ ἐπί τό ἀκριβές «τί ὑπογράφουν». Τήν σατανικωτάτην ταύτην σκευωρίαν, τήν ὁποίαν χαρακτηρίζει, πλήν τῶν ἄλλων καί ἡ δειλία καί ἡ ἀνανδρεία, διότι ἀδυνατοῦν νά ἀποδείξουν τό δῆθεν «ἀμάρτυρον» καί «αἱρετικόν» τοῦ περιεχομένου τῆς διατυπώσεως, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι ἐμπνευσμένη πρωτίστως ἐκ τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου συσχετίσεως (‘Ιωάννου ΙΖ 11,20 καί 21) τῆς ἐν τῆ μιᾶ ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ καί Ἀγάπη ἑνότητος τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, πρός αὐτήν τήν ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τῆ Ἐκκλησία, ἐνότητα ὅλων τῶν πιστῶν, χωρίς ἐννοεῖται ὁ Κύριος νά ταυτίζη τό Ἄκτιστον, Ἄναρχον καί ‘Υπερούσιον τῶν προσώπων τῆς Ἁγίας Τριάδος πρός τά Κτιστά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ὡς ἐννοεῖται κτιστῶν προσώπων. Ἡ συσχέτισις αὕτη ἐρείδεται καί καί μεμαρτύρηται καί ὑπό τῆς ὁμοφώνου Ὀρθοδόξου διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὡς καί ὑπό συγχρόνων μεγάλων δογματολόγων, μεθ’ ὧν, διευκρινίζεται ὅτι τό χάσμα ὅπερ ἐστήρικται μεταξύ αὐτῶν καί ἡμῶν ἔγκειται ἀποκλειστικῶς εἰς τήν Ἡμερολογιακήν καινοτομίαν καί τήν ‘Εκκλησιολογικήν των αἵρεσιν, τήν ὁποίαν εἴτε σιωπηλῶς, εἴτε ρητῶς καί εὐθέως ἀνέχονται ἤ ἀποδέχονται. Διακηρύσσομεν ὅτι οὔτε ὁ Κύριος, οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες, οὔτε οἱ δογματολόγοι, οὔτε ὁ ἐλλογ/τος θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, συσχετίζοντες τήν ἑνότητα καί Κοινωνίαν τῆς ‘Υπερουσίου Παναγίας Τριάδος πρός αὐτήν τῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῆ Ἐκκλησία, δέν ἐταύτισαν τήν Ἄκτιστον καί ὑπερούσιον Τριάδα καί τήν κοινωνίαν Αὐτῆς πρός τήν ἐν τῶ Ἁγίω Σώματι τοῦ Κυρίου ἔνωσιν καί κοινωνίαν τῶν πιστῶν. ‘Εμπτύομεν, καταδικάζομεν καί ἀναθεματίζομεν ὅσα σατανικά οἱ Φλωρινικοί καί οἱ ἐγκάθετοί των «Ματθαιϊκοί» ἐπενόησαν ἀπό τό 1998, διά νά στήσουν τήν σκευωρίαν των περί «ἀμαρτύρου», προκειμένου νά δολοφονήσουν πνευματικά δι’ αὐτῆς τόν θεολόγον, καθώς καί τήν σατανικήν ἀπόφασίν των (ὑπ’ ἀριθμ. 3166/14/27.2.2002), δι ἧς ἀκύρως καθ’ ἅ ἀντικανονικῶς, ἀντορθοδόξως καί σκοπίμως ἀπεφάσισαν, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας καί οἱ ‘Αρχιερεῖς Νικόλαος, Παχώμιος καί Γαλακτίων, «ἀφορισμόν, ὅστις ἅμα τῆ ὑπογραφῆ του ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅλων ἐκείνων, οἵτινες ἐσκευώρησαν ἐν τῶ πονηρῶ, καί ἀφρόνως ἀπεφάσισαν καί ὑπέγραψαν «ἀφορισμόν» κατά τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἀποδειχθέντες ὡς συνεχισταί τοῦ σατανικοῦ ἔργου τοῦ ποτέ ‘Αττικῆς Ματθαίου, ὅστις διά τῆς ὑπ’ ἀριθμ. 68/24.10.1993 ὁμοίας ἀποφάσεώς του πρῶτος ὅλως ΑΚΥΡΩΣ ἔθεσεν ὑπό ἀφορισμόν τό ἴδιον πρόσωπον, διότι δέν ἐπέρασεν ἡ προδοσία του, τήν ὁποίαν δολιώτατα ἐπεχείρησεν ἀπό τό 1980. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν, κατ’ ἐντολήν τῶν ξένων Κέντρων, ματαίωσιν τῆς κατά τό 2000 Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί τόν καταφανῆ ἐπηρεασμόν καί συμπόρευσιν τοῦ τότε Προκαθημένου μετά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἱκουμενισμοῦ καί τἠν ἐν κρυπτῶ συμφωνίαν - ἀπόφασιν περί ἐνώσεως Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν», ἐν τῶ Παλαιοημερολογιτικῶ Οἰκουμενισμῶ .... ΩΣΑΥΤΩΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ Τήν ἀπό 5.8.1998 ἐκδηλωθεῖσαν ἀπόπειραν Φλωρινικῶν καί τῶν ὑποχειρίων αὐτοῖς ἡμετέρων πρός νέον διάλογον δι’΄ ἕνωσιν Φλωρινικῶν καί Ματθαιίκῶν, ὁ ὁποῖος σκοπόν ἔχων τήν ἀκύρωσιν τοῦ ἐν Ἀγάπη καί ‘Αληθείᾳ διεξαχθέντος Κανονικοῦ, ἀλλά μή ὡλοκληρωθέντος θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, (1998-1992), τάς δολίας προδοτικάς προσπαθείας γνωστάς καί κρυφίας παραμενούσας, διά τήν τοιαύτην ἕνωσιν μέ βάσιν τήν ἑκατέρωθεν δῆθεν «κοινήν ‘Αποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς» τῶν μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, τῶν δέ διᾶ τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971. ‘Εγκρίνομεν ... τάς ἀπό 22.9.98, 11/24.12.98, ... ὁμοιλογιακάς ἐπιστολάς τοῦ Παν/του Ἱερομ. π. ‘Αμφιλοχίου καί τήν ὑπ’ ἀριθμ. 94/15.12.1999 ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου. Καταδικάζομεν καί ἀναθεματίζομεν τήν κατόπιν τῶν ὡς ἄνω ὁμολογιακῶν ἐπιστολῶν σκευωρίαν κατά τοῦ Παν/του Ἱερομ. π. ‘Αμφιλοχίου, εἰς τήν ὁποίαν ὑποέκυψεν ὁ Μακ/τος Ἀρχιεπίσκοπος κ. ‘Ανδρέας καί οἱ περί αὐτόν ‘Αρχιερεῖς κυρίως ὁ ‘Αργολίδος κ. Παχώμιος καί Περιστερίου κ. Γαλακτίων καί τῆς ὁποίας «θύτης»τοῦ π. ‘Αμφιλοχίου ὑπῆρξεν ὁ βλάσφημος καί αἱρετικός Πειραιῶς Νικόλοας, εἰδικῶς καταδικάζομεν καί ἀναθεματίζομεν τάς ‘Αντικανονικάς καί ‘Αντορθοδόξους διαδικασίας 15.12.1999, 17 καί 18 Μαίου 2000 καί εἴ τι ἕτερον ἐπί τῶν ἰδίω σκοπῶ ἠκολούθησεν. Τήν ἀντικανονικήν, ‘Αντικαταστατικήν λειτουργ΄’ιαν τοῦ Δ.Σ. καί τῶν Γενικῶν Συνελεύσεων τοῦ ΙΦΣΚΑΕ πρός ἐκτροπήν του ἐκ τοῦ βασικοῦ σκοποῦ δι’ ὅν ἱδρύθη καί ὅστις δέν εἶναι ἄλλος πρῶτος, ἤ αὐτή αὕτη ἡ διασφάλισις τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί δεύτερον ἡ διασφάλισις τῶν εἰς τήν Γνησίαν ‘Ορθόδοξον ‘Εκκλησίαν ὑπαγομένων Ἱερῶν Ναῶν κλ῀ Τήν ἀπό τοῦ 1996 ἐπίθεσιν τοῦ Πειραιῶς κατά τῶν θεολόγων καί κυρίως καί ἀποκλειστικῶς κατά τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, ὡς καί τήν ἀνακίνησιν τῆς περί « εἰκονομαχίας» σκευωρίας τῶν πέντε καί πρωτίστως τοῦ ίδίου (1991-1995),, καί τούς ἐκβιασμούς συκοφαντίας καί ἀδίκους ἐπιθέσεις κατά τοῦ τότε Μακαριωτάτου ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου. Διακηρύσσομεν ὅτι τό κίνημα τοῦ Πειραιῶς εἶχεν ὡς κύριον σκοπόν τήν ὑπέρ αὐτοῦ παραίτησιν τοῦ Μακαρ. ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου καί τήν προσβολήν τῆς Ἐκκλησιολογίας καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς ΓΝησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅπερ κατ’ αὐτόν καί κυρίως τούς ὑποκινητάς του «ἐπέτυχεν» τήν 5.2.2003, καθ’ ἥν πρός χάριν τῆς ματαιοφροσύνης καί κυρίως τῆς κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὁ μέχρι τότε Μακ/τος ‘Αρχιεπίσκοπος ‘Ανδρέας ὅλως ἱεροσύλως παρητήθη ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ἵνα ἐπί τοῦ Ἀποστολικοῦ Θρόνου τῶν Ἀθηνῶν μοιχικῶς ἐπικαθήση ὁ συγκεκριμένος πολλαπλῶς βλάσφημος καί αἱρετικός Νικόλαος καί κυρίως ὁ ἀπό τοῦ 1976 ρίψας τοῖς κυσίν τά ἅγια, ἤτοι τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν ‘Αποστολικήν Διαδοχήν, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον, ἤτοι μέσω τοῦ 54/76 ‘Απαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, τοῦ ὁποίου τάς βλασφημίας περιέκρυβεν καί ἐξηπάτει περισσότερον ἀπό μίαν 20ετίαν, ἀλλά καί κατόπιν ἠρνήθη νά τό ἀποκηρύξη καί νά ἀνθεματίση τάς κατά τῆς ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς βλασφημίας καί ταῦτα διά νά «λυθῆ τό παλαιοημερολογιτικόν πρόβλημα» ἐντός τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.