ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 1028 ΛΗΦΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 25 ΝΟΕ. 2023 (ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ) ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ - ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 2106020176 Ἀ.Π. 1028 Πρὸς ἅπαντα τὸν ὑφ᾽ ἡμᾶς ἱερὸν κλῆρον, τὰ μοναχικὰ τάγματα καὶ τὸν πιστὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙ ΣΥΝΕΛΘΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα, ἡ χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀμὴν. Ἀκουσόμεθα πάντες τῆς φωνῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τῆς λεγούσης: «Ὅσόν ἐστι τὸ τῆς εἰρήνης ἀγαθόν, τί χρῇ λέγειν πρὸς ἄνδρας υἱοὺς τῆς εἰρήνης; Ἐπεὶ οὖν τὸ μέγα τοῦτο καὶ θαυμαστὸν καὶ πᾶσι περισπούδαστον τοῖς ἀγαπώσι τὸν Κύριον κινδυνεύει λοιπὸν εἰς ὄνομα ψιλὸν περιστῆναι διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγείσης λοιπὸν ἐν τοῖς πολλοῖς τῆς ἀγάπης, οἶμαι προσήκειν μίαν ταύτην εἶναι σπουδήν τοῖς γνησίως καὶ ἀληθινῶς δουλεύουσι τῷ Κυρίῳ, τὸ ἐπαναγαγεῖν πρὸς ἕνωσιν τὰς ἐκκλησίας τὰς πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ἀπ᾽ ἀλλήλων διατμηθείσας. Ὅ δὴ καὶ αὐτὸς ἐπιχειρῶν ποιεῖν, οὐκ ἂν δικαὶως πολυπράγμονος αἰτίαν λάβοιμι. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἴδιόν ἐστι Χριστιανοῦ ὡς τὸ εἰρηνοποιεῖν· διὸ καὶ τὸν ἐπ᾽ αὐτῷ μισθόν μέγιστον ἡμῖν ὁ Κύριος ἐπηγγείλατο.» Ἀκούσαντες τούτην τὴν φωνὴν καὶ διδαχὴν τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου, ἡμεῖς, οἱ ἐπίσκοποι Μεσογαίας Κήρυκος, Κένυας Ματθαῖος, Κιέβου Σεραφείμ, οἱ Κιτίου 1 Παρθένιος καὶ Λιβάνου Σεραφεὶμ καὶ οἱ μακαριστοὶ Βράντσεα Γερόντιος καὶ Μπακάου Κασσιανὸς μετὰ τοῦ ὑφ’ ἡμᾶς κλῆρου, εἰς ὃν περιελαμβάνοντο καὶ ὁ τότε ἱερομόναχος Σωζόμενος, νῦν ἐπίσκοπος Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, καθὼς καὶ ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπακάου Ναθαναήλ, ἠθελήσαμεν περὶ τὸ 2018 νὰ συμβάλωμεν εἰς τὴν θεραπείαν καὶ ἄρσιν τῶν μερισμῶν, τῶν σχισμάτων καὶ τῶν σκανδάλων ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς στήριξιν τῶν ὀρθοδόξων κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν. Πρὸς τοῦτο καὶ ἀφοῦ προσηγγίσθημεν ποικιλοτρόπως μέσῳ τοῦ τότε ἱερομονάχου π. Γερασίμου, ἐκινήσαμε σχετικὰς διαδικασίας καὶ ἐνεπλάκημεν εἰς «διάλογον» μετὰ μερίδος κλήρου ὑπὸ τὸν τότε πρ. Ἀργολίδος Παχώμιον, καθαιρεθέντα ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τὸ 2009 μὲ τὴν ὑπ’ Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009 καθαιρετικὴν ἀπόφασιν. Εἰς τὸν ἐν λόγῳ κλῆρον, περιελαμβάνοντο καὶ ὁ χειροτονηθεὶς ὑπὸ τοῦ ὡς ἄνω πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου καὶ ἄλλων ἐπίσης καθῃρημένων, Πατρῶν Εὐστάθιος, καθὼς καὶ οἱ ἱερομόναχοι Γεράσιμος καὶ Ἀντώνιος, ὡσαύτως χειροτονηθέντες ὑπ᾽ αὐτῶν. Ἡ ὁμὰς αὕτη ἀπεσχίσθη ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ διαδόχου τοῦ ἐπίσης καθαιρεθέντος ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ τὴν ὑπ᾽ Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009 καθαιρετικὴν ἀπόφασιν, «ἀρχιεπισκόπου» Νικολάου, δηλ. τοῦ Στεφάνου Τσακίρογλου, ἐπικαλουμένη «λόγους πίστεως». Ἐξ ὅσων διαπιστώνομεν ἐκ τῶν ὑστέρων, οἱ λόγοι αὐτοὶ ἤσαν μᾶλλον προσχηματικοὶ. Ἡ ἀπόσχισις τῶν προσώπων αὐτῶν εἶχεν ὡς ἐφαλτήριον προσωπικοὺς παραπικρασμούς, ἀνικανοποιήτους προσωπικὰς βλέψεις καὶ ἀποτυχημένας διεκδικήσεις ἀνωτέρων ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωμάτων. Ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος, τοὺς καθῄρεσε ἐν τέλει διὰ λόγους ποὺ ἐμφαίνονται εἰς τὰς σχετικὰς κατ᾽ αὐτῶν καθαιρετικὰς ἀποφάσεις, ἤτοι διὰ σωρείαν ἀντικανονικῶν πράξεων κατὰ τῆς ἱερᾶς αὐτῶν συνόδου, ἐνῶ σημειωτέον ὅτι τώρα παρουσιάζουσι τὴν ἰδίαν ἀκριβῶς συμπεριφορὰν καὶ τὰς αὐτὰς ἐνεργείας, δι᾽ ἇς καθῃρέθησαν ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ συνόδου. Πρὶν ἀπὸ τὴν λήψιν τῶν κατ᾽ αὐτῶν καθαιρετικῶν ἀποφάσεων, οὐδὲν οὐσιῶδες -καὶ δὴ ἐκ τῶν ὅσων ὡδήγησαν εἰς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007- ἐχώριζεν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν ὁμάδαν ὑπὸ τὸν «ἀρχιεπίσκοπον Στέφανον», καθότι συνεπορεύοντο μετ᾽ αὐτῶν εἰς ὅλας τὰς παρανομίας καὶ τὰ ἐγκλήματα αὐτῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, τόσον κατὰ τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ δὴ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, ὅσον καὶ κατὰ τοῦ ἐπισκόπου Κηρύκου προσωπικῶς, εἴτε ἐπικροτοῦντες καὶ συνυπογράφοντες, εἴτε σιωποῦντες ἐνῶ οὐκ ἔδει. Ἡ ὁμάς αὕτη ὑπὸ τὸν τότε ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ «καθαιρέσῃ», «ἀφορίσῃ» καὶ «αποσχηματίσῃ» τὸν ἐπίσκοπον Κήρυκον τὸ 2007, συναινούντων καὶ ἐπικροτούντων, διὰ πράξεων ἤ παραλείψεων, τῶν τότε πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου καὶ π. Εὐσταθίου Τουρλῆ. Παρὰ τὰ ἀνωτέρω, ἠθελήσαμε νὰ δώσωμεν εἰς αὐτοὺς τὴν εὐκαιρίαν τῆς μετανοίας καὶ ἀνανήψεως, τῆς ἐπανόδου καὶ ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς τὴν ὀρθὴν πορείαν ἐκ τῆς ὁποίας 2 παρεξέκκλιναν πρὸ περίπου 20ετίας, μὲ τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007. Πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν, μετεχειρίσθημεν ἄκραν οἰκονομίαν καὶ συγκατάβασιν, ἐλθόντες εἰς ρήξιν μὲ ἀδελφοὺς καὶ ἐπὶ μακρὸν συνεργάτας, ἀκόμη καὶ μὲ τὸν συνεπίσκοπόν μας Σεβ. Λαρίσης κ. Ἀμφιλόχιον. Ὁ διάλογος μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος ἐξεκίνησεν μέσῳ ἐπισήμων ἤ καὶ ἀτύπων ἐπαφῶν καὶ συζητήσεων. Εἰς τὰς συναντήσεις καὶ συζητήσεις που διεξάγοντο μεταξὺ των Σεβ. Κηρύκου, Παχωμίου, Εὐσταθίου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὡμολόγουν προφορικῶς τὴν καλὴν ὁμολογίαν, ἡ ὁποῖα μας ἰκανοποίησεν προκαταρκτικῶς καὶ ἐθεωρήσαμεν ὅτι ὑπῆρχε γόνιμο ἔδαφος πρὸς συζήτησιν καὶ διάλογον, ἐξ οὖ καὶ ἐδέχθημεν τὴν ἔναρξιν καὶ συνέχισιν τῆς προσπαθείας. Προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ ἐνόσῳ διεξήγοντο αἱ συζητήσεις, ὁ ἐπίσκοπος Κήρυκος διέκρινεν ὅτι ἡ προσπάθεια μᾶλλον ὡδηγεῖτο πρὸς ναυάγιον. Τοῦτο, ἐξ αἰτίας πολλῶν λόγων. Οἱ κυριότεροι ἐξ αὐτῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ἀντηλλάχθη καὶ σχετικὴ γραπτὴ ἀλληλογραφία, ἔγκεινται εἰς τὸ ὅτι ἠνοίγοντο θέματα τὰ ὁποῖα συνεζητοῦντο ἀτερμόνως καὶ ἀτελεσφόρως, ἄνευ ἀποτελέσματος καὶ συνεπῶς παρέμενον εἰς ἐκκρεμότηταν, ἐνῶ τὸ κυριότερον ἦτο ὅτι ἀπεφεύγετο ἐπιμελῶς καὶ παρελκυστικῶς ἡ συζήτησις καὶ ἡ λήψις ἀποφάσεων καὶ συμφωνία, ἐπὶ συγκεκριμένων φλεγόντων θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, που ὡδήγησαν εὶς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007. Συνεπείᾳ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλων πολλῶν, ὁ Σεβ. Κήρυκος διέκρινεν ὅτι δὲν εἶχον ὅλοι οἱ ἐμπλεκόμενοι τὰς ἰδίας, καθαρὰς προθέσεις, μὲ φυσικὸν ἐπακόλουθον τὴν δημιουργίαν δυσπιστίας καὶ κρίσεως ἐμπιστοσύνης τοῦ Σεβ. Κηρύκου, κυρίως πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου. Περὶ τὸ 2018, ὁ Σεβ. Κήρυκος διεπίστωσεν ὅτι πλέον δὲν ἡδύνατο νὰ συνεννοηθῇ μετ' αὐτῶν καὶ οἱ συζητήσεις ἔφθασαν εἰς τέλμα καὶ ἀδιέξοδον. Τότε, τὴν διεξαγωγήν καὶ ὁλοκλήρωσιν τοῦ διαλόγου ἀνέλαβεν ὁ ἐπ. Παρθένιος μὲ τοὺς συνεργάτας του, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Περὶ τὸ τέλος τοῦ 2018, κατόπιν ἐντατικῶν συνεδριάσεων εἰς τὴν Κύπρο, ὡλοκληρώθηκεν ἡ διαδικασία καὶ ἤχθη ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου σχετικὴ πρότασις πρὸς συζήτησιν. Τὴν 27/1/2019, μὲ καλὴν προαίρεσιν καὶ διάθεσιν προέβημεν εἰς «ἐνωτικόν συλλείτουργον» πρὸς ἐπισφράγισιν τῆς ἑνώσεως μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος ποὺ προσῆλθε πρὸς ἡμᾶς ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ Στεφάνου. Ἐνομίσαμεν ὅτι τοῦτο ἦτο ἔργον θεάρεστον «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» κατὰ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον. 3 Βλέποντες ὅμως τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἑνώσεως αὐτῆς, διαπιστώνομεν ὅτι μᾶλλον ἐπρόκειτο περὶ μὴ θεαρέστου πράξεως, διὰ τοὺς λόγους οἵτινες θὰ ἀναφερθώσι κατωτέρω. Ἐν ὀλίγοις, τὰ τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες σειρᾶς σοβαρῶν παραβάσεων καὶ συστηματικῆς καταπατήσεως Ἱερῶν Κανόνων, μὲ τὴν συμμετοχήν, ἀνοχὴν καὶ συγκάλυψιν τῶν προαναφερθέντων ἀρχιερέων, τὰ ὁποῖα μεταξὺ ἄλλων καταδεικνύασι, ὡς πιστεύομεν, τὴν ὕπαρξιν σκοπιμοτήτων, κρυφίων ἐπιθυμιῶν καὶ ἐπιδιώξεων ἀλλοτρίων πρὸς τὴν παραδεδομένην τάξιν τῆς Ἐκκλησίας. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐν λόγῳ θέματα, παρὰ ταῦτα, ὡς θέματα Κανονικῆς Τάξεως, θὰ ἤσαν διαχειρίσιμα καὶ ἴσως καὶ ἀμελητέα, ἐὰν δὲν περιεπλέκοντο μὲ θέματα σοβαρότερα, που ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, τῆς Ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Μέχρι σήμερα, οἱ δύο προαναφερθέντες ἐπίσκοποι Παχώμιος καὶ Εὐστάθιος καὶ ὁ περὶ αὐτοῖς κλῆρος, ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ ἴδιοι καὶ ἡ γραμμή που ἠκολούθουν καὶ ἀκολουθοῦσιν, εἶναι ἡ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ συνεχισταὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ελλάδος, πρὸς τὴν ὁποίαν ὁφείλουσιν ἅπαντες νὰ ἐπιστρέψωσι. Ἐξ οὗ καὶ διαδιδόασιν, ἰδίως ἐν Αὑστραλίᾳ, ὅτι δῆθεν «ἐδέχθησαν ἡμᾶς», ὅτι ὑπετάχθημεν εἰς αὐτοὺς ἐπιστρέψαντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὡς οἱ ἴδιοι ἐννοοῦσι διὰ τοὺς ἑαυτούς των, ἐνῶ συνεχίζουσι νὰ τηρῶσι τὸν ἀριθμὸν πρωτοκόλλου τῆς συνόδου τοῦ καθῃρημένου, σχισματοαιρετικοῦ Νικολάου Μεσσιακάρη ποὺ περιλαμβάνει, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, τὰς «καθαιρέσεις» τοῦ Σεβ. Κηρύκου καὶ ἱερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὑφίσταται κοινωνία ἀπὸ τὸ 2007, τὸν «ἀφορισμόν», τὸν «ἀποσχηματισμόν» τοῦ Σεβ. Κηρύκου καὶ πλεῖστα ἕτερα, διὰ τὰ ὁποῖα δὲν ἐγένετο οὐδεμία ἐπίσημος πράξις ἀνακλήσεως ἤ ἀκυρώσεως, πέραν προσωπικῶν ἀνακλήσεων ὑπογραφῶν. Ἐσχάτως, ἀρνοῦνται δημοσίᾳ ἀκόμη καὶ αὐτὴν τούτην τὴν καθαιρετικὴν ἀπόφασιν τόσον κατὰ τοῦ ἐν λόγῳ Νικολάου ὅσον καὶ κατὰ τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐνῶ ἀρνοῦνται περαιτέρω καὶ τὴν ἀπόρριψιν καὶ καταδίκην τῆς βλασφήμου ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τοῦ Νικολάου, μὲ Α.Π. 3280, ἡμ. 28 Νοεμβρίου 2007, περὶ «καταδίκης τῆς χειροθεσίας», ἡ ὑπογραφὴ τὴς ὁποῖας συνίστη καὶ λόγον καθαιρέσεως ὡς φαίνεται καὶ εἰς τὰς προαναφερθεῖσας καθαιρετικὰς ἀποφάσεις (βλ. κατηγορίαι 1 καὶ 2 ἐπὶ τῆς καθαιρέσεως τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου, απόφασις Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ εἰς τὴν ὑπόθεσιν ὑπ᾽ 4 ἀριθμὸν 1, ἡμ. 18/2/2011 ἐ.ἑ., μεταξὺ Μητροπολίτη Κιτίου Παρθενίου -καταγγέλλοντος- και Σεβαστιανοῦ Σταύρου - κατηγορουμένου1). Εἶναι ὑψίστης σημασίας καὶ τονίζομεν καὶ ὑπογραμμίζομεν ἐντόνως καὶ ἐμφαντικῶς ὅτι, αἱ προαναφερθεῖσαι καθαιρετικαὶ ἀποφάσεις κατὰ τῶν Νικολάου - Σεβαστιανοῦ καὶ πάντων τῶν σὺν αὐτοῖς, δὲν εἶναι ἀπλῶς «τυπικότητες» ὡς θέλουσι νὰ παρουσιάζωσι τινές, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως, εἶναι ἐξόχως καὶ ἄκρως σημαντικαὶ, καθότι ἀντικατοπτρίζουσι ὡς ἐν ἐσόπτρῳ τὴν διαχρονικὴν ὁμολογίαν τόσον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ ἡμῶν προσωπικῶς καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου. Τοῦτο διότι, αὗται διατρανοῦσι τὴν ἐκκλησιολογικὴν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιβεβαιοῦσι μὲ τὸν πλείονα ἐπίσημον τρόπον καὶ ἐμπράκτως, ὅτι ἡ στερρᾶ πίστις μας ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὅτι παρελάβομεν καὶ θὰ παραδώσωμεν πλήρην καὶ τελείαν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1937, τοῦ 1948 καὶ ἐντεῦθεν καὶ ὅτι ὁποιαδήποτε προσπάθεια νὰ παραχαραχθῇ ἤ νὰ ἐξαρτηθῇ ἤ νὰ νοθευθῇ ἡ Ἁποστολικὴ μας Διαδοχὴ ἀπὸ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, καὶ δὴ ἀπὸ τὴν δῆθεν «χειροθεσίαν τοῦ 1971» ἀπό τοὺς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ἀπό τὸν νεοημερολογητισμὸν, εἶναι καταδικαστέα, ἀπορριπτέα καὶ θὰ ἀντικρουσθῇ σθεναρῶς. Καὶ εἶναι διὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν λόγον που καθῃρέθησαν αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ἐπὶ «προδοσὶα τῆς πίστεως», ἤτοι ἐπειδὴ ὁ Νικόλαος ἀπηλλάχθη δικαστικῶς (μὲ εἰσαγγελικόν βούλευμα) ἀπὸ ποινικὴν κατηγορίαν «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς2» ἀφοῦ ἐδήλωσεν εἰς τὸν ἀνακριτὴν ὅτι δῆθεν ἡ πηγάσασα ἐκ τοὺ ἁγίου πατρός Ματθαίου χειροτονία αὐτοῦ ἦτο παράνομη καὶ ἄκυρος καὶ αὐτὴ «ἐδιορθώθη» ἀπό τὴν χειροθεσίαν ὡς ἐπὶ σχισματικῶν που ἔλαβεν τὸ 1971 ἀπό τοὺς Ρώσους τῆς διασπορᾶς(!). Οἱ δὲ λοιποὶ καθῃρέθησαν ἐπειδή, μεταξὺ ἄλλων, συνετάχθησαν μὲ τὴν προδοσίαν τοῦ Νικολάου καὶ συνεκάλυψαν αὐτόν. Ἐξ οὗ καὶ ἡ μὴ ἀποδοχὴ ἤ ἡ τμηματικὴ ἤ ἐν μέρει καὶ ἐπιλεκτικὴ ἀποδοχὴ τῶν καθαιρέσεών των, συνιστᾶ σοβαρότατον καὶ βαρύτατον πλῆγμα κατὰ τῆς Ὁμολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Αὗται αἱ καθαιρέσεις εἶναι τὸ ἀπότοκον δὺο σοβαρῶν σχισμάτων, ἤτοι τοῦ 2005 εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ 2007 εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ἡ ἀμνήστευσις τῶν καθαιρεθέντων συνταυτίζει τούτους μὲ τοὺς ἀμνηστεύοντας, ἐνῶ ἡ κοινωνία μὲ τοὺς καθαιρεθέντας καὶ ἀκοινωνήτους καθιστᾶ ἀκοινωνήτους καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μετ᾽ αὐτῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, μὲ τὴν μὴ ἀποδοχὴν ἤ τὴν τμηματικὴν ἤ τὴν ἐν μέρει καὶ ἐπιλεκτικὴν 2 Δηλ. ἐκατηγορήθη ὅτι ἐπροσποιεῖτο τὸν ἀρχιερέα, ἐνῶ δὲν ἤταν πραγματικὸς ἀρχιερεὺς δῆθεν διότι ἡ χειροτονία του ἦτο ἀνύπαρκτη διότι ἐτελέσθη ἀπό «παλαιοημερολογίτες ψευδοαρχιερείς». 1 Διὰ τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, τὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον «ΚΗΡΥΣΣΕΙ τὸν κατηγορούμενον Σεβαστιανὸν Σταύρου, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ, ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ καὶ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΝ», ἐπὶ τῷ ὅτι τοῦτος ἀπεδέχθη καὶ ὑπέγραψεν τὴν ἐν λόγῳ βλάσφημον ἐγκύκλιον τῆς συνόδου τοῦ «βλασφήμου καὶ ἐκκλησιομάχου Νικολάου». 5 ἀποδοχὴν τῶν καθαιρέσεων τούτων, δὲν ὑπάρχει τίποτε που νὰ χωρίζῃ τοὺς ἐπ. Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, ἀπὸ τοὺς Νικόλαον καὶ Σεβαστιανὸν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, παρὰ μόνον προσωπικαὶ διενέξεις καὶ ἀντιδικίαι καὶ ἥσσονος σημασίας διοικητικὰ καὶ περιουσιακὰ θέματα. Αὐτὰ εἶναι ἀνεπίτρεπτα! Ἀντὶ διορθώσεως τῶν χρηζόντων διορθώσεως, ὡς ἐδεσμεύθημεν κατὰ τὴν ἕνωσιν τὸ 2019 (καὶ τοῦτος ἦτο ὁ λόγος που ἐδέχθημεν νὰ προχωρήσωμεν, ἤτοι τὸ ὅτι προϋπόθεσις τῆς ἑνώσεως θά ἦτο νὰ διορθωθῶσιν ὅλα ὅσα μᾶς ἐχώρισαν, διὰ τῆς καλῆς ὁμολογίας, τήν ὁποῖαν ὡμολόγουν πρὸ τῆς ἑνώσεως εἰς τὰς προσωπικὰς μας συναντήσεις οἱ ἐπ. Παχώμιος, Εὐστάθιος κ.λπ.), βλέπομεν πλέον νὰ συντελῶνται ἀπροκαλύπτως ἀνόσιαι πράξεις καὶ κακόδοξαι ἐνέργειαι. Ἀπτὸν παράδειγμα καὶ σοβαρότερον ὅλων, εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς μνημονεύσεως τοῦ σχισματοαιρετικοῦ καὶ καθῃρημένου Νικολάου Μεσσιακάρη, ἀπὸ τὸν ἐπ. Εὐστάθιον, δημοσίᾳ, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ὁσίας Ξένης, ἐν Λεμεσῷ τῆς Κύπρου, τὴν 1/5/2023 ἐ.ἑ., γεγονὸς που προεκάλεσε μέγαν σκανδαλισμόν καὶ διχόνοιαν τόσον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου ὅσον καὶ εὐρύτερα. Τὸ πρόβλημα ἐπετάθη ἔτι περαιτέρω ἐκ τοῦ ὅτι, ὄχι μόνον διεπιστώθη ὅτι ὁ ἐπ. Πατρῶν εἶχεν τὸν καθῃρημένον Νικόλαον ἐγγεγραμμένον εἰς τὰ δίπτυχά του ἀνέκαθεν καὶ οὐδέποτε διέγραψεν αὐτόν ἀπ’ αὐτῶν, παρότι καθῃρημένος, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ὅτι, κατὰ παραδοχήν τοῦ ἰδίου, ἐμνημόνευεν, μνημονεύει καὶ θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ μνημονεύῃ τὸν καθῃρημένον σχισματικὸν καὶ αἱρετικὸν Νικόλαον, πρὸς ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡμεῖς οἱ ἀρχιερεῖς ποῦ τὸν καθῃρέσαμεν νὰ μὴν τὸν μνημονεύωμεν, καθότι εἶναι σχισματοαιρετικός, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς νὰ τὸν μνημονεύωσι διότι θεωροῦσι ὅτι εἶναι οἱ συνεχισταὶ αὐτοῦ, δηλ. οἱ συνεχισταὶ ἑνός καθῃρημένου σχισματοαιρετικοῦ; Πρόκειται περὶ καθῃρημένου προσώπου διὰ σοβαρότατα ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα που ἀφορῶσι τόσον εἰς ζητήματα Πίστεως, Ὁμολογίας καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅσον καὶ εἰς ζητήματα Διοικητικῆς φύσεως, διὰ τὰ ὁποῖα ἐλήφθησαν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις ἀπὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον ἤδη ἀπὸ τὸ 2009. Καὶ πολὺ κακῶς, κάκιστα, καὶ ἄνευ οὐδενός ἐρείσματος, ἐπανεγείρονται καὶ ἐπαναφέρονται τώρα, ζητήματα δεδικασμένα καὶ ἀποφασισθέντα πρὸ σχεδὸν εἰκοσαετίας καὶ δὴ ἐγειρόμενα ἀπὸ τὰ πλέον ἀναρμόδια πρόσωπα. Προσφάτως περιῆλθεν εἰς τὴν ἀντίληψίν μας ὅτι ἐλήφθη ὑπὸ ἐνίων ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σχετικὴ ἀπόφασις περὶ μὴ μνημονεύσεως τοῦ Νικολάου ἤ ἄλλων «κεκοιμημένων ἀρχιερέων περὶ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις ἤ ἐνστάσεις» μέχρι τὸ ζήτημα νὰ «μελετηθῇ» διὰ «εἰσηγήσεων». Παρὰ τὸ ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτὴ ἐζητήθη ἐπανειλημμένως, εἰς τὴν ὁλότητάν της, δὲν μᾶς προσεκομίσθη ἐπισήμως, παρὰ μόνον διέρρευσεν καὶ διαχέεται ἀνεπισήμως εἰς λαϊκοὺς κύκλους ὑπὸ τύπον «ἀνακοινωθέντος» καὶ δὴ ἄνευ οὑδεμίας βασίμου αἰτιολογίας ἤ σκεπτικοῦ. Ἐντούτοις πρέπει, θεωροῦμεν, νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸν μὲ τὸν πλέον ἔντονον τρόπον ὅτι, ἀναφορικῶς πρὸς τὴν μνημόνευσιν τῶν ἐν 6 λόγῳ κεκοιμημένων, οὐδέν ζήτημα ὑπάρχει πρὸς μελέτην, οὔτε πρόκειται περὶ θέματος «ἀντιρρήσεων» ἤ «ἐνστάσεων». Ἡ Ἐκκλησία, διὰ τοῦ Ἀνωτάτου αὐτῆς ὀργάνου, ἤτοι τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ἐμελέτησε διεξοδικῶς καὶ ἀπεφάσισεν ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν θεμάτων ἤδη ἀπὸ τὸ 2009, καταλήξασα εἰς τὴν καθαίρεσιν τῶν σχισματικῶν καὶ αἱρετικῶν προσώπων τὰ ὁποῖα ἀπεβίωσαν ἐν τῷ σχίσματι καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ μὴ μνημόνευσις αὐτῶν ἀποτελεῖ άδιαπραγμάτευτον ὅρον «ἐκ τῶν ὥν οὐκ ἄνευ» (sine qua non). Ἐν ἄλλοις, οὑδέν ὑπάρχει πρὸς «μελέτην» ἤ «συζήτησιν». Τὸ θὲμα θεωρεῖται λῆξαν καὶ κάθε συζήτησις περὶ τούτου εἶναι περιττὴ καὶ ἀλυσιτελής. Ἐν πάση περιπτώσει, ἡ προαναφερθεῖσα ἀπόφασις περὶ μὴ μνημονεύσεως τοῦ Νικολάου καὶ τῶν λοιπῶν ἐκτὸς Ἐκκλησίας κοιμηθέντων συνιστᾶ, θεωροῦμεν, προπέτασμα καπνοῦ. Καὶ τοῦτο διότι, μὲ τὴν διακοπὴν τῆς μνημονεύσεως αὐτῶν, δὲν ἐπιλύεται τὸ πρόβλημα παρὰ μόνον ἐπιτείνεται καὶ συγκαλύπτεται. Τὸ πρόβλημα ἐπιλύεται μόνον μὲ τὴν ἀναγνώρισιν καὶ ὑπογραφὴν ἀπὸ ὅλους, τῶν καθαιρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ 2009 εἰς τὴν ὁλότητά τους, καθότι αὐταὶ πραγματεύονται εἰς βάθος καὶ ἐπιλύουσιν ἅπαντα τὰ τεθέντα ζητήματα ποὺ προέκυψαν ἀπὸ ἐτῶν καὶ ἀναβιώνουσιν ἐσχάτως, ὡς μὴ ὥφειλεν. Διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τῶν προσώπων τούτων δὲν συνεπάγεται τὴν ἀναγνώρισιν τῶν λόγων διὰ τούς ὁποίους ἐπεβλήθη ἡ ποινή τῆς καθαιρέσεως. Τουναντίον, συμβάλλει εἰς τὴν συγκάλυψιν τῶν σοβαρῶν θεμάτων που ἐπέφεραν τὴν ποινὴν τῆς καθαιρέσεως, ὑποβιβάζοντας τὰ θέματα αὐτὰ σὲ ἀπλὲς «ἀντιρρήσεις» ἤ «ἐνστάσεις», γεγονός ἀπαράδεκτον καὶ ἀνεπίτρεπτον. Πρόκειται περὶ σοβαρῶν θεμάτων, που ὡδήγησαν ἤδη εἰς δύο σχίσματα τὸ 2005 καὶ τὸ 2007 καὶ ἀπειλοῦσι νὰ παγιώσωσιν ἀκόμη ἕνα, ἐν ἔτει 2024. Πλέον τῶν ἀνωτέρω, οἱ ἐν λόγῳ ἐπίσκοποι, Εὐστάθιος, Γεράσιμος καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς, προέβησαν εἰς σωρείαν ἄλλων ἐνεργειῶν που φανεροῦσι καὶ ἀποκαλύπτουσι μὴ καθαρὰν καὶ συνεπὴν ὁμολογίαν. Μεταξὺ τούτων συγκαταλέγεται καὶ ἡ κήδευσις καὶ ταφή, ὡς ἐπισκόπου, τοῦ Φιλοθέου Τουρτούνη, ἑνὸς ἐπιγόνου ἐκ τῶν πέντε σχισματικῶν πρώην ἐπισκόπων, τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ σχίσματος τοῦ 1995, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Φιλόθεος οὐδέποτε ἐνετάχθη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀκόμη οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι οἱ αρχιερεῖς ποὺ τὸν ἐχειροτόνησαν δέν ἠθέλησαν νὰ τὸν κηδεύσωσι. Οἱ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος ἐτέλεσαν τὴν κηδείαν προφασιζόμενοι ὅτι δῆθεν ὁ «ἐπίσκοπος» Φιλόθεος ἐπρόκειτο νὰ ὑπογράψῃ τὴν ὁμολογίαν μας, ὅμως ἀπλῶς δὲν ἐπρόλαβεν, διότι ἀπέθανεν αἰφνιδίως. Νοεῖται ὄτι αὕτη ἡ ἀντιμετώπισις δὲν εὑρίσκει οὐδὲν κανονικὸν ἤ ἄλλον ἐκκλησιαστικὸν ἔρεισμα. Ὁ «ἐπίσκοπος» Φιλόθεος ἦτο πολύ γνωστὸς διὰ τὶς ἄκρως πεπλανημένες θέσεις του ὡς πρὸς τὰ θέματα τῶν ἱερῶν εἰκόνων, φθάσας, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, εἰς τὸ βλάσφημον σημεῖον νὰ δώσῃ τὸ ὄνομα «Τριάδα» εἰς μίαν μοναχήν, δῆθεν πρὸς τιμὴν τῆς εἰκόνος τῆς «Ἁγίας Τριάδος», ἐνῶ ἐχλεύαζεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐλοιδόρη συστηματικὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ὡς «εἰκονομάχους». Ἐξ οὗ καὶ μᾶς φαίνεται ἀπίστευτον ὁ Φιλόθεος νὰ ἐδέχθη δῆθεν τὰς θέσεις 7 τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὰ θέματα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, παρεκτὸς καὶ ἐάν οἱ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος συνέταξαν, ὡς φημολογεῖται, μίαν «κατὰ παραγγελίαν» ὁμολογίαν, κομμένην καὶ ῥαμμένην εἰς τὰ μέτρα τοῦ Φιλοθέου. Μήπως μίαν τέτοιαν ὁμολογίαν συνέταξαν καὶ διὰ τὰς μοναχὰς καὶ τοὺς πιστοὺς τοῦ Φιλοθέου; Διὰ τὸ θέμα τοῦτο, ἐζητήσαμε πλειστάκις τὸν λόγον ἀπὸ τοὺς ἐπ. Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, τόσον προφορικῶς ὅσον καὶ γραπτῶς, ὅμως πάντοτε εἰσεπράττομεν καὶ εἰσπράττομεν μέχρι τῆς σήμερον τὴν περιφρόνησιν, τὸν χλευασμόν, τὰς ὑπεκφυγὰς καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμὸν, ἐνῶ οὐδέποτε μας ἐπαρουσίασαν τὰ ὁποιαδήποτε ἔγγραφα ἤ ὁποιανδήποτε ἱεροκανονικὴν βάσιν διὰ τὴν ἐν λόγῳ πράξιν των, παρότι διατείνονται ὅτι ἔχουσι τέτοιαν. Ἀναρωτώμαστε εὐλογως: Γιατί; Μόνον καὶ μόνον ἡ πράξις αὕτη, ἤτοι ἡ κήδευσις καὶ μνημόνευσις ἐνὸς αἱρετικοῦ καὶ σχισματικοῦ, ὑπὸ ὁποιανδήποτε μορφήν, εἴτε αὐτὸς ἐτάφη ὡς ἀρχιερεύς, εἴτε ὡς μοναχός, εἴτε ὡς ἀπλὸς λαϊκός, φανερώνει μὴ ὀρθόδοξον φρόνημα, ἀγγίζον, ἐάν ὅχι ὑπερβαῖνον, τὰς παρυφὰς καὶ τὰ ὅρια τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ», ὅς ὑπὸ τὸ ψευδὲς πρόσχημα τῆς «ἀγάπης», τῆς «εὐσπλαχνίας» καὶ τῆς «φιλανθρωπίας», καταπατεῖ τὴν ἀπ᾽ αἰώνων πράξιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ συντρίβει τὰ προσχήματα που προέταξαν οἱ ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ Στεφάνου, διὰ δῆθεν «λόγους πίστεως», λόγῳ «συμπροσευχῆς», καθότι οἱ ἴδιοι ὄχι μόνον συνεπροσευχήθησαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τοὺς ἐτέλεσαν καὶ τὴν κηδείαν καὶ τοὺς τελοῦσι καὶ τὰ μνημόσυνα, ὅπως μνημόσυνα τελοῦσι καὶ διὰ ἄλλους ἐπισκόπους, ἀποβιώσαντας χωρὶς νὰ ἔχουσι πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ αὐτῶν, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι ἀπεκόπησαν ἀπ᾽ αὐτῶν δῆθεν διὰ «λόγους πίστεως», ὅπως π.χ. οἱ ἐπίσκοποι Ταράσιος καὶ Γαλακτίων. Διερωτώμεθα, εὐλόγως, ποῦ τίθεται ὁ φραγμὸς καὶ ἡ γραμμὴ καταπαύσεως; Διὰ τῆς μνημονεύσεως τῶν κεκοιμημένων, ὁμολογεῖται ὑπὸ τῶν ζῶντων ὅτι εἶχον καὶ ἔχουσι κοινὴν πίστιν μὲ τοὺς μνημονευομένους κεκοιμημένους. Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον ποίαν κοινὴν πίστιν εἴχομεν μὲ τὸν Νικόλαο καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, τοὺς καθαιρεθέντας ἀκριβῶς διὰ λόγους πίστεως, ἤτοι διότι δὲν εἴχομεν μετ᾽ αὐτῶν κοινὴν πίστιν; Ἢ ποίαν κοινὴν πίστιν εἴχομεν μὲ τὸν ἐκτὸς κοινωνίας Φιλόθεον; Ἡ κάθε «μερίς» καὶ κάθε ψίχουλον που προσφέρεται ὑπὲρ ζῶντων καὶ τεθνεώτων εἰς τὴν προσκομιδήν καὶ εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν, εἶναι καὶ μία ψυχή, που ἐμποτίζεται ἀπὸ τὸ Θεῖον καὶ Ζωοδόχον καὶ Ζωοποιόν αἷμα τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ πρὸς Ὅν ἀπευθύνεται ἡ παράκλησις «Ἀπόπλυνον Κύριε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τῷ αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δὲν εἶναι, συνεπῶς, οὔτε ἐπιτρεπτὸν οὔτε δυνατόν, νὰ ἐξάγονται καὶ νὰ ἐμβάλλονται ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, που συνιστᾶ σύνοδον οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ ἐν Χριστῷ κοινωνίαν ζώντων καὶ τεθνεώτων ἐν τῷ ἑνί σώματι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, μερίδες ἀλλοτρίων, ἤ νὰ μνημονεύωνται ἀκοινώνητοι, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, σχισματικοί, 8 αἱρετικοί, καθῃρημένοι κ.λπ. Εἶναι πασίγνωστη ἡ πρόνοια τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὅτι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται». Εἶναι δὲ σαφὲς καὶ ἀπὸ τὴν πατερικήν γραμματείαν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, ὅτι τοῦτο δὲν εἶναι ἐπιτρεπτόν. Λ.χ. ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἠρνῆτο νὰ κοινωνήσῃ μὲ τὸν αἱρετικὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ἀκόμα καὶ ἐὰν ὑπέγραφεν ὁμολογίαν πίστεως, διότι αὐτὸς εἰς τὰ δίπτυχα ἐμνημόνευεν τοὺς αἱρετικοὺς προκατόχους του Πατριάρχας, λέγων: «ἐπειδὴ ἐκείνοις κοινωνεῖτε, εἰ καὶ Ὀρθόδοξοι γένησθε, οὐ κοινωνῶ ὑμίν, ἐπειδὴ κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις». Ὁ Ἅγ. Μάρκος ὁ Ἐφέσου, λέγει: «…πολὺς ἐστιν ὁ τοῦ μνημοσύνου λόγος καὶ οὐχί μικρός, διότι ἐκεῖνοι μνημονεύονται ἐπ᾽ Ἐκκλησίας, ὅσοι εἰσίν ὁμόδοξοι καὶ κοινωνικοὶ πρὸς τὴν αὐτὴν Ἐκκλησίαν, οἱ δὲ ακοινώνητοι, οὐδὲ μνημονεύονται, οὐδὲ ἔχει ἄδειαν τὶς τῶν ἱερωμένων εὔχεσθαι ἐπ’ Ἐκκλησίας ὑπὲρ ἀκοινωνήτου»3. Πρὸς ἐπίρρωσιν τῆς διαπιστώσεως περὶ μὴ ὀρθοδόξων φρονημάτων τῶν προσώπων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ φρονημάτων μὲ ῥοπὴν πρὸς τὸν οἰκουμενισμόν, ἀρκεῖ νὰ ἀναφερθῇ ὅτι προέβησαν εἰς χειροτονίας ἀνθρώπων ἐγνωσμένων διὰ τὴν θολὴν καὶ ἀμφίβολον ὁμολογίαν των, προσώπων που ἐγκατέλειψαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἴτε προσεχώρησαν εἰς τὸν νεοημερολογιτισμὸν εἴτε εἰς παλαιοημερολογιτικὰς παρατάξεις καὶ που ἀναγνωρίζουσι καὶ ἀποδέχονται «ἁγιότητα» σὲ ἐκτὸς Ἐκκλησίας τεθνεῶτες καὶ καταλογίζουσιν εἰς αὐτοὺς τὴν τέλεσιν «θαυμάτων». Καὶ αὐτά, παρὰ τὰς ἀντιδράσεις τόσον τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὅσον καὶ ἡμῶν προσωπικῶς. Ἕν ἐξ αὐτῶν τῶν προσώπων, μέχρι καὶ σήμερα ἔχει ἀνηρτημένας εἰς τὸ προσωπικὸν του ἰστολόγιον, δημοσιεύσεις διὰ τοὺς ἐκτὸς κοινωνίας «ἅγιον Γλυκέριον» καὶ τὸν «ἅγιον Ἰωάννην Μαξίμοβιτς», ἐνῶ εἰς τὸ ἰδιωτικὸν του παρεκκλήσιον εἰς τὴν Μάνδραν Αττικῆς εἶναι ἀνηρτημένα εἰς περιόπτους θέσεις τὰ εἰκονίσματα «ἁγίων» ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Περαιτέρω, εἰς προσωπικάς, ἰδιωτικὰς ἀλλὰ καὶ εἰς δημοσίας συζητήσεις καὶ τοποθετήσεις του, τὸ ἴδιον πρόσωπον ὑπερασπίζεται τὴν ἐπιλογήν 3 Μὲ τὰς θέσεις αὐτὰς συμφωνεῖ ἐν ὁμοβροντίᾳ ὁλάκερη χορεία ἁγίων: λ.χ ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει: «…μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν», ἐνῶ κατ᾽ ἀκολουθίαν τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, λέγει: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο … Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται». Ἐνῶ, πάλιν, ὁ Ἅγ. Μάρκος λέγει «φεύγετε ουν και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων… Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστὸν. Αὐτὸς γὰρ ὁ σατανάς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.» Τὰ ἴδια καὶ μὲ συνέπειαν διδάσκουσιν οἱ Ἱερὸς Χρυσόστομος, Μέγας Ἀθανάσιος, Ἅγ. Γερμανὸς Κων/λεως καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων. 9 του νὰ ἀποδίδῃ τιμὴν ἁγίων καὶ νὰ εὐλαβεῖται πρόσωπα ποὺ ἀπέθαναν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, εἰς τὸ σχίσμα καὶ εἰς τὴν αἵρεσιν, «γιὰ δικούς του, ἐπαρκεῖς λόγους», ὡς διατείνεται. Τὸ ἴδιον πρόσωπον, ἀπεσκίρτησεν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ χρόνια καὶ ἐνετάχθη εἰς Φλωρινικὴν παράταξιν, ἐνῶ ἕτερον πρόσωπον ἀπεσκίρτησεν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσεχώρησεν γιὰ χρόνια εἰς τὸν νεοημερολογιτισμόν, μὲ ἐνεργὸν συμμετοχήν εἰς τὰ «μυστήρια» τῆς νεοημερολογιτικῆς «Ἐκκλησίας». Ἀμφότεροι, «ἐπεβραβεύθησαν» διὰ τὰς πράξεις τους αὐτάς, διὰ τῆς χειροτονίας αὐτῶν, τοῦ μὲν πρώτου εἰς ἱερέαν, τοῦ δὲ δευτέρου εἰς διάκονον. Πλέον τῶν ἀνωτέρω ἐγείρονται καὶ ἕτερα, κανονικῆς φύσεως ζητήματα, μὲ εὐρεῖας ὅμως προεκτάσεις. Ἕν ἐξ αὐτῶν, σοβαρότατον, εἶναι τὸ ὅτι οἱ ἐπίσκοποι Γεράσιμος καὶ Εὐστάθιος φατριαστικῶς συνομωτοῦσι καὶ συναλλάσσονται, ἐπ᾽ ἀνταλλαγῇ θρόνων, ὄπερ Σιμωνιακόν, παντελῶς ἀπαράδεκτον, ἀλλὰ καὶ βλάσφημον κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος4, μὲ τὸν ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, παρέχοντες εἰς αὐτὸν συστηματικῶς κάλυψιν καὶ ἀμνήστευσιν σὲ σοβαρότατες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὑπὸ τοῦ τελευταίου. Ὁ ἐπ. Κιτίου ἐγκατέλειψεν τήν μητρόπολίν του ἐδῶ καὶ τέσσερα καὶ πλέον ἔτη, μὲ παντελῶς προσχηματικὰς δικαιολογίας, περιφρονῆσας τὸ ποίμνιόν του καὶ τὰ πνευματικά του παιδιά, τὴν διαποίμανσιν τῶν ὁποίων τοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία, καταφυγὼν καὶ ἐγκατασταθεὶς παρανόμως εἰς τὴν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, ἄνευ τῆς κανονικῆς ἀδείας τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου αὐτῆς, μακαριστοῦ Γεροντίου, κατὰ παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων, δημιουργῶν διχόνοιας, φατρίας καὶ σχίσματα. 4 Εἰς τὸ βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. 8, 20-21) ἀναφέρεται τὸ γεγονὸς ποὺ ὁ Σίμων ὁ μάγος προσπάθησε μὲ χρήματα νὰ ἐξαγοράσῃ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἀπ. Πέτρου εἶναι διαχρονικὴ καὶ καθηλωτική: «τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτάσθαι». Ὡς «Σιμωνία» θεωρεῖται ὁποιαδήποτε συναλλαγὴ μὲ ἀντικείμενον ἱερατικὲς πράξεις. Ἡ Ἐκκλησία προέβη σὲ θέσπισιν σειρᾶς αὐστηρότατων Κανόνων, διὰ τῆς ὁποίας ἡ «Σιμωνία» ἐπικρίνεται ὡς βδελυρὴ καὶ ἀσεβὴς καὶ τιμωρεῖται μὲ διπλὴν ποινήν, ἤτοι τῆς καθαιρέσεως καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ, καθότι τὸ ἁμάρτημαν τῆς Σιμωνίας καθιστᾶ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κτῆμα τῶν Σιμωνιακῶν καὶ συνεπῶς «ἐμπορεύσιμη». Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ Σιμωνία θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ὡς «αἵρεσις» μὲ τὴν εὐρύτερην ἔννοιαν, καθότι αὐτὴ ξεπερνᾷ σὲ ἀσέβειαν τὴν αἵρεσιν τοῦ Μακεδονίου διότι, ἄν μή τί ἄλλο, αὐτὸς θεωροῦσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς κτῆμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι δικό του. Βασικὸ κριτήριο γιὰ τὴν διάπραξιν τῆς Σιμωνίας, ἡ ὁποῖα θεωρεῖται τετελεσμένη ἔστω καὶ ἐάν ἡ ἀπόπειρά της δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, εἶναι ἡ διάθεσις νὰ δώσῃ ἢ νὰ λάβῃ κανεὶς, ἢ νὰ ἀνταλλάξῃ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἢ μέσο, ἱερατικὴν πρᾶξιν ἔναντι ἀνταλλάγματος, εἴτε χρηματικοῦ εἴτε ὁποιασδήποτε ἄλλης μορφῆς. Ὁ χρόνος καταβολῆς τοῦ ἀνταλλάγματος, πρὶν ἢ μετὰ τὴν τέλεσιν τῆς πράξεως, οὐδόλως ἀπασχολεῖ, ἐνῶ ἀξιοσημείωτον εἶναι τὸ ὅτι δὲν ἐνέχει ἰδιαίτερη σημασίαν ἐὰν ἡ Σιμωνία ἀποκαλυφθεῖ ἢ ὄχι: ὁ Σιμωνιακὸς εἶναι, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἔνοχος, ἀποκήρυκτος, ἀλλότριος τῆς ἱερατικῆς ἀξίας καὶ ὑποκείμενος εἰς τὸ ἀνάθεμα τῆς Ἐκκλησίας. 10 Αἱ ἐν λόγῳ συστηματικαὶ καὶ κατὰ συρροὴν παραβάσεις, συνεχίσθησαν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἀπὸ τὸν ἐπ. Παρθένιον μὲ ἀμείωτον ῥυθμὸν καὶ ἔντασιν, σὲ σημεῖον ποὺ ἐκάλεσε καὶ ξένον ἐπίσκοπον (τὸν Σεβ. Λιβάνου κ. Σεραφείμ) νὰ συλλειτουργήσῃ μαζί του εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ὄχι μόνον χωρὶς τὴν κανονικήν ἄδειαν τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου τῆς Ῥουμανίας, μακαριστοῦ Γεροντίου, ἀλλὰ καὶ κατὰ παράβασιν τῆς ρητῆς καὶ γραπτῆς ἐντολῆς τοῦ τελευταίου, περὶ ἀπαγορεύσεως τελέσεως ὁποιασδήποτε τυχὸν ἱεροπραξίας ἀπὸ τὸν επίσκοπο Λιβάνου, ἐντὸς τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ. Αὗται αἱ πράξεις, καθὼς καὶ ἡ μὴ ἀνταπόκρισις εἰς τὰς πολλὰς ἐκκλήσεις του νὰ ἐξεστασθῇ τὸ θέμα τοῦτο καὶ δὴ κατὰ προτεραιότηταν, ὡδήγησαν τὸν μακαριστὸν Γερόντιον νὰ διακόψῃ, δικαὶως καὶ κανονικῶς, τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν μὲν επίσκοπον Λιβάνου γιὰ δύο ἔτη, μὲ τὸν δὲ ἐπ. Κιτίου ἐπ᾽ ἀόριστον5. Ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Γεροντίου συνετελέσθησαν πλεῖστες ὅσες παρανομίες καὶ ἀδικίες, οἱ ὁποῖες, παρὰ τὰς ἐπανειλημμένας ἐκκλήσεις τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ, οὐδέποτε ἐλήφθησαν σοβαρῶς ὑπ᾽ ὄψιν ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς Παχώμιον, Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, οἱ ὁποῖοι παρέβλεπαν αὐτὰς, σκοπίμως, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἐπ. Κιτίου ἀλλὰ καὶ τῶν ἰδιοτελῶν τοὺς ἐπιδιώξεων. Σήμερα, τὰ πρόσωπα τοῦτα ὄχι μόνον δὲν ἐπιδιώκουσι νὰ καλέσωσι τὸν ἐπ. Παρθένιον εἰς ἀπολογίαν διὰ τήν σωρεῖαν τῶν ἀντικανονικῶν καὶ παρανόμων πράξεων αὐτοῦ, ἀλλὰ, ἀντιθέτως, συνεργοῦσι καὶ συνομωτοῦσι φατριαστικῶς καὶ σιμωνιακῶς μετ᾽ αὐτοῦ, ὥστε νὰ τὸν μεταθέσωσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ὡς ἡ σφοδρὴ καὶ ἐκπεφρασμένη του ἐπιθυμία, μὲ τὸ ἀζημίωτον καὶ μὲ τὸ κατάλληλον «ἀντίδωρον», κατὰ παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων καὶ δίχως κανέναν σεβασμὸν πρὸς τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας ποὺ ἐζήτησαν καὶ ἐψήφισαν τὸν ἐπίσκοπον τῆς ἐπιθυμίας των, τὸν ὁποῖον καὶ ὁ ἴδιος ὁ μακαριστὸς Γερόντιος εἶχεν ἐπιλέξει νὰ χειροτονήσῃ καὶ ἀνεκοίνωσε εἰς ἡμᾶς τὴν πρόθεσιν καὶ τὴν ἀπόφασίν του αὐτοπροσώπως, λίγας ἡμέρας πρὸ τοῦ θανάτου του. Ἀντὶ σεβασμοῦ πρὸς τὰ πιὸ πάνω, οἱ ἐπ. Παχώμιος, Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς, ἔκαναν καὶ ἐξακολουθοῦσι νὰ κάνωσι τὸ πὰν γιὰ νὰ φιμώσωσι τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας, ὥστε νὰ μεταθέσωσιν ἐτσιθελικῶς καὶ στανικῶς, ἤτοι «με τὸ ζόρι», τὸν ἐπ. Παρθένιον εἰς τὴν Ῥουμανίαν, διὰ ν᾽ ἀνοίξῃ δι᾽ αὐτοὺς τὸ πεδίον διεκδικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὅπερ φρικτόν καὶ σκεπτόμενον! Πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον, συνεφώνησαν μὲ τὸν παρανόμως ἐγκαταλείψαντα τὴν μητρόπολίν του καὶ μεταπηδήσαντα καὶ ἐγκατασταθέντα παρανόμως εἰς τὴν Ῥουμανίαν κατὰ 5 Σημειωτέον ὅτι, ἡ πρῶτη ἀρχιερατικὴ πράξις - ἀπόφασις τοῦ διαδόχου τοῦ μακαριστοῦ Γεροντίου, δηλ. τοῦ ἐπισκόπου Ναθαναήλ, ἦτο ἡ ἄρσις τῆς ἐπιβληθείσας ἀκοινωνησίας πρὸς τοὺς ἐπισκόπους Παρθένιον καὶ Σεραφείμ, εἰς ἔνδειξιν καλῆς θελήσεως. 11 παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων, ἤτοι τὸν ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, ὥστε αὐτός, ἐξίσου παρανόμως, σκοτεινῶς καὶ δολίως καὶ μὲ τὴν συνέργειαν, σχεδιασμὸν καὶ «συγκατάθεσιν» ἐνίων κυπρίων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι προετοίμασαν συστηματικῶς καὶ γιὰ χρόνια τὸ ἔδαφος, νὰ «διορίσῃ» τὸν ἐπ. Γεράσιμον σὲ δῆθεν «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος», προκειμένου νὰ διευκολύνεται καὶ νὰ ἐνθαρρύνεται ὁ ἐπ. Κιτίου νὰ ἀπουσιάζῃ ἀπὸ τὴν ἐγκαταληφθεῖσαν μητρόπολίν του καὶ νὰ συνεχίζῃ τὸ καταστροφικὸν του ἔργον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, μὲ ἀπώτερον φυσικά σκοπὸν νὰ παραδώσῃ εἰς τὸν ἐπ. Γεράσιμον τελείως τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν μετάθεσιν του ἰδίου εἰς τὴν Ῥουμανίαν. Ἡ πράξις αὐτὴ ἦτο τὸ ἀποκορύφωμα καὶ ὁ λόγος τῆς ἐπισφραγίσεως τοῦ ὑφισταμένου σχίσματος εἰς τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἡ πορεία τοῦ ὁποίου ἐξεκίνησεν νὰ προδιαγράφεται μὲ τήν ἀποκάλυψιν, τὸν Μάιον τοῦ 2023, ὅτι ὁ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ οὐδέποτε ἐθεώρησαν ὡς καθῃρημένον τόν Νικόλαον Μεσσιακάρην, ὁ ὁποῖος ἐχειροτόνησεν παρανόμως τὸν Σεβαστιανὸν Σταύρου, προκαλέσας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τὸ ἕτερον ὑφιστάμενον μέχρι σήμερα ὀδυνηρὸν σχίσμα. Ἡ ὑποστήριξις, ἡ συνέργεια καὶ ἡ ὑπόθαλψις τῆς παρανομίας καὶ ἡ ὕπαρξις τῆς φατρίας ἀναμέσον τῶν ἐν λόγῳ ἐπισκόπων, εἶναι κατάδηλαι ἀπὸ τὰς σχετικὰς ἐνεργείας τοῦ ἀπὸ ἐτῶν ἐποφθαλμιοῦντος τὴν κατάληψιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐπ. Γερασίμου, μὲ τὰς εὐλογίας καὶ τοῦ ἐπ. Παχωμίου, καθῶς καὶ τας ἀναλόγους ἐνεργείας τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου. Συγκεκριμένως, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ὁ ἐπ. Γεράσιμος ἀπὸ ἐτῶν μετέβαινεν συστηματικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου δῆθεν πρὸς «ἐξυπηρέτησιν» τοῦ ποιμνίου, μὲ τὰς «εὐλογίας» τοῦ ὑποθαλπτομένου ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ ὡς τώρα διαφαίνεται οἱ σκοποὶ του ἤσαν ἀλλότριοι, ἤτοι ἡ δημιουργία ἐρεισμάτων καὶ σχέσεων μὲ τὸ ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐν εἴδει «προεκλογικῆς ἐκστρατείας» πρὸς διαδοχὴν τοῦ ἐπ. Κιτίου, τὸν ὁποῖον ἐπεδίωκεν μὲ τους σὺν αὐτῷ νὰ μεταθέσωσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν. Τὸ σχέδιον ἀπεκαλύφθη καθαροτέρως καὶ ἐναργῶς ἐσχάτως, ὅταν ὁ ἐπ. Γεράσιμος μετέβη εἰς τὴν Ῥουμανίαν καὶ παρέστη καὶ συμμετεῖχεν εἰς παράνομον καὶ ὑπερόριον τέλεσιν ἐγκαινίων ναοῦ, μετὰ τοῦ ἐπίσης παρανόμως μεταπηδήσαντος καὶ μονίμως ἐγκατασταθέντος καὶ συστηματικῶς εἰσπηδοῦντος ἀπὸ ἐτῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ εἰς τὴν ὀμιλίαν ποὺ ἐξεφώνησε ἀνέφερε καὶ τὰ ἀκόλουθα: «μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔνιωσα ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον Παρθένιον ποὺ μὲ ἐκάλεσε καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Παχωμίου, μπόρεσα νὰ ἔρθω καὶ νὰ εἶμαι μαζί σας στὰ ἐγκαὶνια τοῦ μικροῦ αὐτοῦ Ναοῦ καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Εἶναι μία πολύ μεγάλη εὐλογία γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανούς νὰ εἴμαστε παρόντες σὲ ἕνα τέτοιο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν συμβαίνει πολύ συχνά. [...] Εἶστε πολύ εὐλογημένοι ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ ποὺ γνωρίζω τὸν Σεβασμιώτατο Παρθένιο, κατάλαβα ὅτι εἶναι πολύ ἰκανός γιὰ νὰ σας καθοδηγήσει. Ἐγὼ θὰ σας ἔλεγα νὰ τὸν ἀγαπᾶτε καὶ νὰ του ἔχετε ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ πιστεύετε στὴν χάρι καὶ τὴν εὐλογία ποὺ ἔχει. 12 Ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν ποὺ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἔχει τὶς θεολογικές γνώσεις ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ τὸ κάνει καὶ ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι Ἐπίσκοποι ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σὲ αὐτόν. Γιὰ ἄλλη μία φορά σᾶς εὐχαριστῶ που εἴμαστε ἐδῶ καὶ προσεύχομαι στὸν Θεό γιὰ ὅλους ἑσᾶς καὶ σας παρακαλῶ καὶ ἑσεῖς νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ μας. Θὰ ἤθελα νὰ μποροῦσα νὰ μείνω πιό πολύ, νὰ μιλήσουμε καὶ προσωπικὰ μὲ ὅλους σας, ἀλλὰ δυστυχῶς πρέπει νὰ φύγω γιὰ νὰ μή χάσω τὸ ἀεροπλάνο γιὰ τὸ Βουκουρέστι. Ὁ Θεός νὰ σας εὐλογεῖ καὶ εὔχομαι νὰ ἰδωθοῦμε ξανά ὅσο πιό γρήγορα γίνεται.» Περαιτέρω, σὲ παρομοίους καὶ ἀναλόγους ἐνεργείας πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ συστηματικῶς παρανομοῦντος ἐπ. Κιτίου, προέβη καὶ ὁ ἐπ. Εὐστάθιος ὁ ὁποῖος πρὸς τὸν σκοπὸν ἀυτὸν καὶ δὴ πρὸς ἐπίτευξιν τῆς παρανόμου ἐπιθυμίας τοῦ πρώτου γιὰ ἀντικανονικὴν μετάθεσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν, μεταξὺ ἄλλων, μετέβη ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως, εἰσπηδήσας, εἰς τήν Ῥουμανίαν ὅπου μαζὶ μὲ τὸν ἐπ. Παρθένιον ἐπεχείρησε νὰ ἐπηρεάσῃ καὶ δελεάσῃ ἱερεὶς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας, ὥστε νὰ συνταχθῶσι μὲ τὸν παρανομούντα ἐπ. Κιτίου. Ἐλάχιστον χρόνον μετὰ ἀπὸ τὴν γενναιόδωρον καὶ ποικιλόμορφον ὑποστήριξιν τῶν δὺο αὐτῶν ἐπισκόπων εἰς τὰς παρανόμους ἐνεργείας τοῦ ἐπ. Κιτίου, ὁ ἐπ. Γεράσιμος καὶ πνευματικὸν τέκνον καὶ γέννημα τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου, ἐπεβραβεύθη καὶ ἔλαβεν ἐξίσου γενναιόδωρον ἀνταπόδωμα, ἀπὸ τὸν παρανομούντα ὑποστηριχθέντα ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, ὅστις ἐδιόρισεν αὐτὸν δῆθεν εἰς «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος». Ὁ νοῶν νοείτῳ καὶ πλέον τούτων οὐδέν! Αἱ σχιστικαὶ καὶ πραξικοπηματικαὶ ἐνέργειαι τῶν ἀνωτέρω προσώπων, τὰς ὁποῖας διέπραξαν εἴτε ὡς αὐτουργοί, εἴτε ὡς συναυτουργοί, εἴτε ὡς συνεργοί, διὰ πράξεων ἤ παραλείψεών τους, ἔφθασαν μέχρι καὶ τὴν μητρόπολιν Μερκίας, εἰς τὴν ὁποῖαν ὁ ἐπ. Παρθένιος εἰσεπήδησε παρανόμως τὸ καλοκαὶρι τοῦ 2023, παρὰ τὰς γραπτὰς προειδοποιήσεις τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, διαλύσας μίαν νεοσύστατον ἑνορίαν εἰς τὸ Λονδίνο, μὲ τὴν ἀνοχήν καὶ παρότρυνσιν τῶν ἐπ. Παχωμίου, Εὐσταθίου καὶ Γερασίμου, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουσι νὰ ὑποθάλπτωσι τὸν παρανόμως εἰσπηδῶντα Κιτίου Παρθένιον, παρὰ τὰς πολλὰς γραπτὰς καὶ προφορικοὺς καταγγελίας τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, Μερκίας Σωζομένου, αἱ ὁποῖαι συστηματικῶς περιφρονοῦνται ἔκτοτε. Τὰ ἀνωτέρω ζητήματα ἐτέθησαν πρὸς συζήτησιν ἐπανειλημμένως, γραπτῶς καὶ προφορικῶς, ὅμως μὲ παρελκυστικὰς τακτικὰς καὶ συμπεριφορὰς τῶν ἐν λόγῳ ἐπισκόπων, ἡ συζήτησις αὐτῶν ἀπεφεύγετο ἐπιμελῶς μὲ διαφόρους προφάσεις καὶ δικαιολογίας. Λ.χ., μὲ τακτικισμοὺς καὶ ἐξώφθαλμους σκοπιμότητας, ὥριζαν συνεδριάσεις εἰς ἡμερομηνίας ποὺ ἦτο γνωστὸν ὅτι δὲν ἠδυνάμεθα ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ παραστῶμεν, κατήρτιζον ἡμερησίας διατάξεις προτάσσοντες ἤσσονος σημασίας θέματα, παραβλέποντες καὶ μὴ περιλαμβάνοντες 13 τὰ προταθέντα ἀπὸ ἄλλους ἀρχιερεῖς σοβαρότερα θέματα, ἀκόμη καὶ μέσῳ διατυπώσεως ἤ ἱεραρχήσεως τῶν θεμάτων κατὰ τρόπον δικολαβικὸν, ἐκδήλως πονηρὸν καὶ ἐπιτηδευμένον, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν τὴν ἐξυπηρέτησιν ἀλλοτρίων, ἰδιωτικῶν ἐπιδιώξεων, ἐν οἷς καὶ ἡ παράνομος μετάθεσις τοῦ ἐπ. Κιτίου Παρθενίου εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ἀλλὰ καὶ ἡ σταθερὰ ἐπιδίωξις κατεξουσιασμοῦ, ἐλέγχου καὶ καταδυναστεύσεως ὅλων τῶν κατὰ τόπους Εκκλησιῶν. Εἶναι μὲ μεγάλην λύπην που ἀκούομεν ἐδῶ καὶ ἀρκετὸν καιρὸν τὴν διαδιδόμενον προπαγάνδαν, ἰδίως ἀπὸ τὸν ἐπ. Ἄργους Γεράσιμον, ὅτι δῆθεν οἱ Ἀρχιερεῖς «σηκωθήκαμε καὶ φύγαμε» ἀπὸ τὴν Σύνοδον τὸν Μάιον τοῦ 2023 καὶ ἔκτοτε δῆθεν καλούμεθα εἰς συνεδριάσεις ἀλλὰ δὲν συνεργαζόμεθα παρὰ τὴν δῆθεν «καλὴν θέλησιν» ποὺ ἐπιδεικνύει ἡ ἄλλη πλευρὰ. Ἠνέχθημεν διὰ πολὺν καιρὸν τὰς ἐν λόγῳ συκοφαντίας. Εἶναι λυπηρὸν, οἱ ὑπαίτιοι τῆς παρούσης ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως νὰ μετασχηματίζονται εἰς «ἀγγέλους φωτός», παρασύροντες τοὺς μὴ γνωρίζοντας τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ὅπως ἐξίσου λυπηρὸν εἶναι τὸ ὅτι διὰ τῆς προπαγάνδας αὐτῆς, παρασύρονται καλοπροαίρετοι πιστοὶ καὶ ψυχαί, ὑπὲρ ὧν ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν. Διερωτώμεθα, ποίαν συνεργασίαν ἀναζητοῦσι καὶ ἐπιδιώκουσι οἱ ἐν λόγῳ ἀρχιερεῖς με τὴν συστηματικὴν τοὺς ἀμφισημίαν καὶ τὰς παλινδρομήσεις, ὅταν διαστρέφωσιν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας ἤ ερμηνεύωσιν αὐτοὺς κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατὰ τὸ προσωπικόν συμφέρον αὐτῶν, παρὰ πρὸς τὸ συμφὲρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀληθείας; Ὅταν διὰ δύο πανομοιοτύπους καταστάσεις ἐφαρμόζουσι τοὺς ἰδίους Ἱεροὺς Κανόνας κατὰ τρόπον ὅμως πλήρως ἀμφινομικὸν, ἀντίθετον, ἀντιφατικόν, ἀντικανονικὸν, ἀπαράδεκτον, ἀκόμα καὶ συγκρουόμενον μὲ παλαιοτέρας γνωμοδοτήσεις τῶν ἰδίων; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν με τὰ λόγια καὶ ἄλλα, παντελῶς ἀντίθετα, καταδεικνύωσι μὲ τὰς πράξεις τους; Ὅταν π.χ. ὁ Ἄργους Γεράσιμος εἰς ἰδιωτικὰς συζητήσεις κατακεραυνοῖ τὸν παρανομοῦντα ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ δημοσίᾳ παρέχει εἰς αὐτὸν πλήρην ὑποστήριξιν καὶ τιμὴν; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν εἰς ἡμᾶς σὲ κατ᾽ ἰδίαν συναντήσεις καὶ ἄλλα διαδίδωσιν εἰς τὸν λαόν; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν εἰς ἡμᾶς τὴν μίαν ἡμέραν καὶ ἄλλα τὴν ἄλλη; Ὅταν δὲν ἀναλαμβάνωσι τὰς εὐθύνας τῶν πράξεών των; Ὅταν ἀναισχύντως χρησιμοποιῶσιν ὡς ὄχημα καὶ πρόσχημα τὸν ὑπεραιωνόβιον ἐπ. Παχώμιον διὰ νὰ ἐπιβάλωσι καὶ ἐδραιώσωσι τὰς ἐπιδιώξεις τους; Ὅταν ὅλαι τῶν αἱ ἀποφάσεις συντάσσωνται κατὰ παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἐπ. Εὐστάθιον, πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἰδιοτελῶν σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων; Ὅταν ὁ ἴδιος ἐπ. Εὐστάθιος συγγράφῃ ἤ ἀνέχηται νὰ «διορθώνῃ» ἐριστικὰς καὶ διχαστικὰς ἐπιστολὰς τοῦ παρανόμως εὐρισκόμενου εἰς Ῥουμανίαν ἐπ. Κιτίου, διὰ τῶν ὁποίων καθυβρίζονται καὶ λοιδοροῦνται ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλοι ἀγωνιοῦντες ὀρθόδοξοι ὡς «ἀθκειασεροὶ», δηλ. «ἀργόσχολοι» καὶ ἄλλα πολλὰ; Ὅταν διχάζωσιν με τὰς ἐνεργείας τους τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν εἰς ὅλας τὰς κατὰ τόπους Ἐκκλησίας; Ὅταν διχάζωσιν οἰκογενείας μὲ τὴν ἐπιμονὴν τοὺς εἰς τὴν καταπάτησιν καὶ κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως 14 καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὴν ὁποίαν καταπάτησιν ἐπιχειροῦσιν ἐτσιθελικῶς νὰ ἐπιβάλωσιν ὑπὸ τὸν μανδύαν «Συνοδικῶν Ἀποφάσεων», ἐπικαλούμενοι μίαν κακῶς νοουμένην «πλειοψηφίαν»; Ἤ ὅταν ἐφευρίσκωσι διάφορας εὐφαντάστους θεωρίας περὶ δῆθεν «ὁμοφωνίας» εἰς τὴν λήψιν ἀποφάσεων, προτάσσοντες τὴν παντελῶς ἀντικανονικὴν «ἀρνησικυρίαν», γνωστήν μὲ τοὺς κοσμικοὺς ὁρους ὡς «βέτο» καὶ ἀπαιτοῦντες ὅπως ὁποιαδήποτε ἀπόφασις ληφθεῖ, νὰ ἔχῃ ἀπαραίτητα καὶ τὴν ἔγκρισιν αὐτῶν; Ὅταν χειροτονώσιν ἐπισκόπους ἄνευ πομνίου, ἄνευ ἀνάγκης καὶ ἄνευ ἐπαρχίας, ἐπὶ «ψιλῷ τίτλῳ», ἤτοι «ἀπολελυμένους», ἀπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ εἶναι «περισσότεροι» ὥστε εὐκολότερον νὰ ἐπιβάλωσιν, ὡς νομίζουσι, τὰ θελήματά τους «πλειοψηφικῶς» ὅταν ἡ περὶ «ὁμοφωνίας» και «ἀρνησικυρίας» θεωρία τοὺς δὲν ἐκατίσχυσε; Ὅταν ἀπεργάζωνται τὰ ψέμματα, τὰς ραδιουργίας, τὰς δολοπλοκίας, τὰς παρανομίας, τὰς ἀνταλλαγὰς, τὰς συμπαιγνίας, συμπεριφέρωνται ἐν Συνόδῳ ἐτσιθελικῶς καὶ ἐμμονικῶς, μὲ μικρότητας καὶ μικροπρεπῶς, μὲ δοκησισοφίαν, ἀλαζονείαν, ἔπαρσιν, οἴησιν, μὲ πνεῦμα μὴ συνεργασίας ἀλλ᾽ ἐπιβολῆς, μὲ πνεῦμα δικανιστικὸν καὶ ὅχι ἐκκλησιαστικὸν, καταλύοντες τὴν Κανονικὴν Τὰξιν καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν Συνοδικὸν θεσμὸν; Ὅταν πρὸ τῶν συνεδριάσεων προσυνεδριάζωσιν παρασυνοδικῶς λαμβάνοντες ἐκ τῶν προτέρων τὰς ἀποφάσεις τοὺς καὶ προσέρχωνται ἔπειτα μὲ προαποφασισμένα τὰ θέματα καὶ προσυντεταγμένας τὰς ἀποφάσεις, ἀπαιτοῦντες νὰ ὑπογράψωμεν καὶ νὰ ἀποδεχθῶμεν προειλημμένες ἀποφάσεις, τὶ ἀντιμετώπισιν ἀναμένουσιν; Ὅταν, λόγου χάριν, διὰ μίαν καὶ πλέον ὥραν, τὸν Μάιον τοῦ 2023 ἀντὶ νὰ συνεδριάζωμεν καὶ νὰ συζητῶμεν γιὰ σοβαρὰ ζητήματα, ἠσχολούμεθα μὲ τὰς ἐμμονὰς, τὰς ἐμπαθείας καὶ τοὺς μισογυνισμούς ἑνὸς ἀρχιερέως ποὺ δὲν ἀπεδέχετο νὰ ἔχῃ ὁ ἐπίσκοπος Κιέβου μεταφραστὴν τῆς ἐπιλογῆς του, ἀπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἡ ἐπὶ χρόνια μεταφράστριά του ἦτο γυναίκα, τί συμπέρασμα μπορεῖ κανεῖς νὰ ἐξάξῃ; Ὅταν ἕτερος, νεαρότατος ἐπίσκοπος καὶ συγκεκριμένως ὁ ἐπ. Γεράσιμος, ἀπευθύνεται ρατσιστικῶς καὶ χυδαίως πρὸς τὸν συνεπίσκοπόν του, τὸν Κένυας Ματθαῖον, κατὰ δεκαετίας μεγαλύτερόν του τόσον εἰς τὴν ἠλικίαν ὅσον καί εἰς τὰ πρεσβεία τῆς ἱερωσύνης, λέγων πρὸς αὐτὸν ὅτι «ἐσὺ ἔχεις κόμπλεξ ἐπειδή εἶσαι μαῦρος» καὶ «καλὴν ἐπιστροφὴν στὴν χῶραν σου», τὶ νὰ εἰπῇ κανεὶς; Ὅταν χρησιμοποιῶσιν ἱεροεξεταστικὰς καὶ μεσαιωνικὰς πρακτικὰς καὶ ἀπειλῶσιν ἐκφοβιστικῶς ἡμᾶς τοὺς ἀρχιερεῖς ἀκόμα καὶ μὲ μηνύσεις προκειμένου νὰ ἐπιτύχωσι τὴν φίμωσιν μας; Ὅταν ἐν Συνόδῳ ἔφθασαν μέχρι τοῦ ἀνηκούστου σημείου νὰ ἀμφισβητῶσι τὴν ὀρθοδοξίαν τοῦ κοιμηθέντος ἀδελφοῦ ἐπισκόπου Γεροντίου -οὗ αἰωνία εἶη ἡ μνήμη- καὶ νὰ θέτωσιν ὡς θέμα πρὸς ἐξέτασιν ἐὰν πρέπει ὁ μακαριστὸς Γερόντιος νὰ μνημονεύηται, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι τελοῦσι κηδεῖας γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς τελοῦσι καὶ τὰ μνημόσυνα καὶ που διαπράττουσιν ἀνερυθριάστως ὅλα ὅσα προαναφέρθησαν! Ὅταν τὰ ἴδια πρόσωπα, ζῶντος τοῦ μακαριστοῦ Γεροντίου, διέπραξαν κατ᾽ αὐτοῦ πλῆθος παρανομιῶν καὶ ἀδικιῶν, ἀλλ᾽ οὐδέποτε εἶχον τὸ σθένος νὰ τὸν ἀντιμετωπίσωσιν ἐν ζωῇ; Ὅταν ἀναμιγνύωνται ἐτσιθελικῶς καὶ πειρατικῷ τῷ τρόπω, προσχηματικῶς καὶ πλαγίως, εἰς τὰς ἐσωτερικὰς 15 ὑποθέσεις πασῶν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, μὲ ἐκφοβιστικὰς τακτικάς, προκαλοῦντες σκάνδαλα καὶ σχίσματα; Ὅταν ἐνεφύτευσαν εἰς ὅλας τὰς τοπικὰς Ἐκκλησίας, εἰς θέσεις - κλειδιά, πρόσωπα ποὺ πρόσκεινται εἰς αὐτοὺς προκειμένου νὰ ἐλέγχωσιν τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα; Ὅταν εἶναι ἔκδηλον ὅτι ἀπεδύθησαν εἰς ἀγῶνα κατεξουσιασμοῦ καὶ ἐλέγχου τῶν πάντων, δίκην ἐκκλησιαστικῶν πειρατῶν; Ὅταν ἀπεπειράθησαν, ἀνεπιτυχῶς, νὰ θέσωσιν ὑπὸ τὸν ἔλεγχὸν τους καὶ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῶν Βρεττανικῶν Νήσων καὶ τῆς Ἀμερικῆς; Ὅταν ἀνέχωνται μεταξὺ αὐτῶν νὰ παρακάθηται καὶ νὰ συνεδριάζῃ μετ᾽ αὐτῶν ἐπίσκοπος ὁ ὁποῖος παράλληλα, ἐδῶ καὶ καιρὸν, διεξάγει «διερευνητικὰς ἐπαφὰς» προκειμένου νὰ μεταπηδήσῃ εἰς σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς εἰς Ἀμερικήν, ὅμως παρὰ ταύτα προσφέρουσιν εἰς αὐτὸν ἀεροπορικὰ εἰσητήρια, διαμονὲς καὶ ἄλλα πολλά, ἀπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ παραστῇ καὶ νὰ ψηφίσῃ ὑπὲρ τῶν προειλημμένων ἀποφάσεων; Τί πλέον ἀναμένουσι καὶ τί συμπεράσματα δύναται τίς νὰ ἐξάξῃ; Τό δικό μας συμπέρασμα εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει πνεῦμα εἰλικρινοῦς καὶ κατὰ Θεὸν συνεργασίας, ἀλλὰ κυριαρχεῖ τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοδικαιώσεως καὶ τῆς ἐπιβολῆς, μέσῳ μίας πολύ κακῶς νοουμένης καὶ μὴ ὀρθοδόξου ἀντιλήψεως περί «πλειοψηφίας» καὶ «ὁμοφωνίας». Εἶναι, θεωροῦμεν, κατάλληλον καὶ πρόσφορον τὸ στάδιον τοῦτον τῆς ἀποφάσεώς μας, νὰ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς τὴν ὕπαρξιν, συγκρότησιν καὶ λειτουργίαν τῆς «Πανορθοδόξου Συνόδου». Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συνεκροτήθη ὑφ' ἡμῶν, μὲ μόνον σκοπόν τὸν καλύτερον συντονισμόν καὶ συνεργασίαν μεταξὺ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἅπαντα τὰ μέλη που συμμετέχουσιν εἰς αὐτήν, τὸ πράττουσιν οἰκειοθελῶς καὶ ὄχι ἐξαναγκαστικῶς ἤ ἐπιβλητικῶς. Εἰς αὐτήν συμμετέχουσιν ἐκπρόσωποι ἀπὸ σχεδόν ὅλα τὰ πατριαρχεῖα καὶ τὰς τοπικὰς ἐκκλησίας· ἀπὸ τὸ κλίμα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου, τοῦ πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, τοῦ πατριαρχείου Ἀντιοχείας, τοῦ πατριαρχείου τῆς Ῥωσίας, τὴν ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας καὶ τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἐσχάτως παρατηροῦμεν τὸ παράδοξον καὶ καταδικαστέον φαινόμενον, νὰ ἐπιχειρῶσιν οἱ ἐπίσκοποι που οὐδόλως ἐκοπίασαν διὰ τὴν Πανορθόδοξον ἐνότηταν καὶ δὴ οἱ τελευταῖοι εἰς τὰ πρεσβεία τῆς τιμῆς, νὰ ὑφαρπάσωσι «τὰς πρωτοκαθεδρίας» καὶ «τήν πρωτοκλισίαν» τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου, οὐχὶ θυσιαστικῶς, ἀλλ᾽ ἐξουσιαστικῶς, οὐχὶ πρὸς ὑπηρεσίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πρὸς ὑπηρεσίαν καὶ ἐξυπηρέτησιν ἱδιωτικῶν ἐπιδιώξεων καὶ σκοπιμοτήτων, μὲ ἐπιβλητικὴν συμπεριφορὰν καὶ πνεῦμα αὐταρχισμοῦ πρὸς τοὺς συμμετέχοντας ἀρχιερεῖς, ἄνευ οὐδενός δικαιώματος. Καθιστῶμεν σαφές ὅτι δὲν εἴμεθα διατεθειμένοι νὰ ἀποδεχθῶμεν, καὶ δὲν θὰ ἁποδεχθῶμεν, ὑπὸ οἱονδήποτε μανδύαν, οἱανδήποτε «ἀπόφασιν» συγκρούεται μὲ τὴν ἀρχιερατικὴν μας συνείδησιν, ὅσον «πλειοψηφικῶς» καὶ ἐάν ἐλήφθη τούτη. Νοεῖται ὅτι δὲν ὑποκείμεθα εἰς καμμίαν τεχνητὴν «πλειοψηφίαν» που ἐδημιούργησαν ἐπὶ σκοπῷ οἱ ἐν λόγῳ 16 ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ κατεξουσιάζωσιν, ὡς νομίζωσιν, ἐπὶ πασῶν τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐπαναλαμβάνομεν ἐμφατικῶς ὅτι, πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ἀναφερθέντα θέματα, ὡς θέματα Κανονικῆς Τάξεως, θὰ ἦσαν διαχειρίσιμα καὶ ἴσως καὶ ἀμελητέα, ἐὰν δὲν περιεπλέκοντο μὲ θέματα σοβαρότερα, που ἄπτονται τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, τῆς Ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ὄντως ἠνέχθημεν καὶ ὑπεμείναμεν πάρα πολλά, σιωπῶντες. Δὲν εἶναι ὅμως πλέον δυνατὸν νὰ συνεχισθῇ αὐτὴ ἡ κατάστασις πραγμάτων. Ὁ καιρὸς τοῦ σιγᾶν παρῆλθεν καὶ ἐπέστη ὁ καιρὸς τοῦ λαλεῖν, διότι κινδυνευόμενον εἶναι πλέον ἡ Πίστις καὶ ἡ Ὁμολογία μας. Ὅποιος μετὰ ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω ἐπιθυμεῖ νὰ πληροφορηθῇ γιὰ τὰ ὅσα συνέβησαν καὶ συμβαίνουσι, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μαζί μας, ὥστε νὰ ἀκούσῃ καὶ νὰ κρίνῃ δικαὶως καὶ ἀντικειμενικῶς. Τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἕτερα, μᾶς ὤθησαν νὰ ἐπανεξετάσωμεν τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως τοῦ 2019, καθότι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν προβλημάτων που ἀντιμετωπίζομεν εἶναι τὰ πρόσωπα που ἐνετάχθησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸ 2019 καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐνετάχθησαν, ἤτοι ἀμετανοήτως καὶ ἄνευ τῆς πραγματικῆς ἐπιλύσεως τῶν ὅσων μᾶς ἐχώριζον, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι πολλὰ ἐξ αὐτῶν θὰ ἐπιλύοντο ὁριστικῶς ἐν Συνόδῳ, σὺν τῷ χρόνῳ, μὲ καλὴν διάθεσιν καὶ συνεργασίαν καὶ συμφώνως με τὰς καλὰς προφορικὰς διαβεβαιώσεις που ἐλαμβάνομεν. Πλήν, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν ἀπεδείχθη ματαία! Καὶ τοῦτο διότι, ὡς τώρα, ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων διαφαίνεται, μὲ τὰ ἔγγραφα ποὺ ὑπεγράφησαν, ἤτοι μὲ τὸν δικολαβικὸν «Τόμον Ἑνώσεως» καὶ τὴν «κοινὴν ὁμολογίαν», ἐπετεύχθη πλαγίως μία ἕνωσις «ἐπὶ σκοπῷ», ὄχι ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας, τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοπραξίας καὶ τῆς γραμμῆς καὶ ὁμολογίας που ἐκρατοῦσαμε μέχρις ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἀλλὰ μία ἕνωσις ἐπί τῇ βάσει «συμπαθειῶν» καὶ κεκρυμμένων προσωπικῶν φιλοδοξιῶν καὶ ἐπιδιώξεων. Πλεῖστα ὅσα θέματα, εἴτε συνεσκοτίσθησαν, εἴτε συνεκαλύφθησαν, εἴτε μὲ δικολαβικὰς διατυπώσεις παρεχαράχθησαν. Τὰ ὅσα μᾶς ἐχώρισαν τὸ 2005 δὲν ἐπελύθησαν. Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἐπελύθησαν, ἀλλ᾽ ἐπιχειρεῖται τώρα, σχεδὸν 20 χρόνια μετὰ, ἡ ἐπαναφορά τους καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν θέσεων που ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε πρὸ 20ετίας περίπου. Δὲν εἶναι, λ.χ., ἀποδεκτὸν, νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «ἁμάρτυρος» ἡ θέσις περὶ «κοινωνίας προσώπων», διὰ τῆς ὁποίας ψευδοκαθῃρέθη ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος καὶ οἱ τότε κληρικοὶ του, καθῶς καὶ ἅλλοι κληρικοὶ που συνετάχθησαν μετ᾽ αὐτοῦ, θέσις που συναντᾶται κατὰ κόρον εἰς τὴν πατερικὴν γραμματείαν ὡς ἔχει πλειστάκις καταδειχθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ, ὅπως ἐξ ἴσου μὴ ἀποδεκτοὶ εἶναι καὶ πολλαὶ ἄλλαι θέσεις, τὰς ὁποίας ἐθέσαμεν πρὸς συζήτησιν πολλάκις, τόσον προφορικῶς ὅσον καὶ γραπτῶς, ὅμως χωρὶς καμμία διάθεσιν συνεργασίας καὶ χωρὶς ἀνταπόκρισιν. 17 Συνεπείᾳ τῶν ἀνωτέρω καὶ κατανοοῦντες τὴν ἀφαίρεσιν σημαντικῶν πτυχῶν ἀπὸ τὴν ὁμολογίαν που διετηροῦμεν πρὸ τῆς ἑνώσεως τοῦ 2019, ἡ ὁποῖα, ἐπαναλαμβάνομεν, ἐπροωθήθη καλῇ τῇ πίστει καὶ μὲ σκοπὸν νὰ βοηθήσωμεν τοὺς πρῴην ἀδελφοὺς μᾶς νὰ ἐπανέλθωσιν εἰς τὴν ὀρθὴν πορείαν, ἐκ τῆς ὁποίας παρεξέκλινον, πιστεύομεν ὅτι ὀφείλομεν νὰ ἐπαναδιατρανώσωμεν καὶ νὰ καταστήσωμεν σαφὲς ὅτι παραμένομεν στερροὶ εἰς τὴν διαχρονικὴν ὁμολογίαν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ὡς αὐτὴ διετυπώθη εἰς πληθώραν ἐγγράφων καὶ ἀποφάσεων πρὸ τοῦ 2019 καὶ ὅτι οὐδέποτε ἀφέστημεν αὐτῆς. Πρὸς τούτοις: Α. Ἀνακαλοῦμεν τὰς ὑπογραφὰς μας ἐκ τῶν κάτωθι ἐγγράφων καὶ ἀπορρίπτομεν: 1. τὸ «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ» τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς 24ης Νοεμβρίου 2018· 2. τὸ «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΥ» τῆς 10ης Ἰανουαρίου 2019, ὑπογραφὲν εἰς τά Ἐξαμίλια Κορινθίας· καὶ, 3. τὸν «ΤΟΜΟΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» τῆς 27ης Ἰανουαρίου 2019, τὸν συγγραφέντα ὑπό τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς εἰς αὐτόν συνημμένης «ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς 26ης Ἰανουαρίου 2019. Β. Περαιτέρω, ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν: 1. τήν ἀπό Μαΐου 2004 καὶ ὑπ. Ἀ.Π. 357, ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου· 2. τήν ἀπό 21 Σεπτεμβρίου 2006 ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τῆς Μητροπολιτικῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ἡ ὁποῖα περιλαμβάνει καὶ τὴν Ὁμολογίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ· 3. τὰς κάτωθι καθαιρετικὰς ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων: 18 α) ὑπ. Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009, περὶ καθαιρέσεως τοῦ πρώην Μητροπολίτη Πειραιῶς Νικολάου Μεσσιακάρη, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 492/2/15.1.2009 κατηγορητηρίου, β) απόφασιν, ἡμ. 18/02/2011 ἐ.ἑ., περὶ καθαιρέσεως τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου, εἰς τὴν ὑπόθεσιν ὑπ᾽ ἀριθμὸν 1, τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, συγκροτηθέντος εἰς Λεμεσὸν τῆς Κύπρου τὴν 18/02/2011, μεταξὺ Μητροπολίτη Κιτίου Παρθενίου -καταγγέλλοντος- και Σεβαστιανοῦ Σταύρου - κατηγορουμένου, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 575/26.11.2010 κατηγορητηρίου, ὡς ἀείποτε ἰσχύουσας καὶ ὡς πραγματευομένας εἰς βάθος ἅπαντα τὰ σοβαρὰ θέματα πίστεως, ὁμολογίας καὶ ἀποστολικῆς διαδοχῆς, που ὡδήγησαν εἰς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ 2007 ἀντιστοίχως καὶ ὡς διατυπώσασας τὰς ὀρθοδόξους θέσεις καὶ τὴν διαχρονικὴν μας ὁμολογίαν πίστεως, ἡ ὁποῖα ἦτο, εἶναι καὶ θὰ παραμείνῃ ἀναλλοίωτος, καὶ ἡ ὁποῖα ἀντικατοπτρίζει τὸν διαχρονικόν ἀγῶναν καὶ ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ 1924, 1937, 1948, 1997, 2005, 2007 καὶ ἐντεῦθεν. 4. τὴν ἀπὸ 15 Ἰουνίου 2014 καὶ Ἀ.Π. 673 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Ἐνδημούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἀπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γ. Καλοῦμεν ἅπαντας τοὺς ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς, πρὸς θεραπείαν τοῦ ὑφισταμένου σχίσματος καὶ πρὸς ἀποφυγὴν παγιώσεως αὐτοῦ: 1. νὰ ἀποδεχθῶσι καὶ συνυπογράψωσι μεθ᾽ ἡμῶν ἅπαντα τὰ ἀνωτέρω που ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν, ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν· καὶ δὴ, τὰς καθαιρετικὰς ἀποφάσεις που ἀναφέρονται ὺπὸ Β3, α) καὶ β) ἀνωτέρω. 2. εἰς περίπτωσιν που διαφωνῶσι μὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἀποδεχομένων, συνομολογουμένων, συνυπογραφομένων καὶ διατρανουμένων ὑφ᾽ ἡμῶν, ἐπὶ μέρους ἤ καθ᾽ ὁλοκληρίαν, νὰ καταθέσωσιν εἰς ἡμᾶς, γραπτῶς, ἐντὸς προθεσμίας 20 ἡμερῶν ἀπὸ τὴν ἡμερομηνίαν λήψεως ὑπ᾽ αὐτῶν τῆς παροῦσης ἀποφάσεώς μας, τὴν συγκεκριμένην καὶ τεκμηριωμένην διαφωνίαν των καὶ νὰ ὑποβάλωσιν γραπτῶς ἐξειδικευμένας εἰσηγήσεις πρὸς διόρθωσιν τῶν ὅσων θεωροῦσιν ὅτι χρήζουσι διορθώσεως, τὰ ὁποία ἀφοῦ 19 ἐξετασθώσιν θὰ ληφθῶσιν ἐπ᾽ αὐτῶν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις καὶ θά ἐνημερωθώσι δεόντως6· 3. νὰ δώσωσι γραπτῶς καὶ δημοσίως, τόσον εἰς ἡμᾶς ὅσον καὶ εἰς τὸ εὐσεβὲς ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα, ἰκανοποιητικὰς ἐξηγήσεις διὰ τὸ πῶς, τὸ γιατί, ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως, ἐτέλεσαν τὴν κηδείαν ἐνὸς ἐκτὸς κοινωνίας αἱρετικοῦ «ἐπισκόπου» ἤτοι τοῦ Φιλοθέου Τουρτούνη καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως τελοῦσιν εἰς αὐτὸν μνημόσυνα· 4. νὰ δηλώσωσι γραπτῶς καί ἐνυπογράφως ὅτι τόσον οἱ ἴδιοι ὅσον καί ὁ ὑφ᾽ αὐτοῖς κλῆρος δὲν ἀναγνωρίζωσι οὔτε τιμῶσι ὡς «ἁγίους» οὔτε καὶ ἔχωσι πρὸς προσκύνησιν εἰκόνες ἤ λείψανα κανενὸς προσώπου ποὺ ἐτελεύτησεν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καἰ ἐκτὸς κοινωνίας, εἴτε διὰ προσωπικοὺς εἴτε διὰ ὀποιουσδήποτε ἄλλους λόγους, ὅσον «ἐπαρκείς» καὶ ἐὰν θεωροῦσιν αὐτοὺς, περιλαμβανομένων ὀνομαστικῶς καὶ συγκεκριμένως τῶν Γλυκερίου καὶ Ἰωάννου Μαξίμοβιτς· 5. ἀνακαλέσωσι πάσας τὰς ληφθεῖσας, εἴτε συλλογικῶς εἴτε μεμονωμένως, ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν 6ην Μαΐου 2023 μέχρι καὶ σήμερα, περιλαμβανομένου καὶ τοῦ παρανόμου «διορισμοῦ» τοῦ ἐπ. Ἄργους Γερασίμου σὲ δῆθεν «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος»· 6. ἀποδοκιμάσωσι ἀπεριφράστως καὶ ἐμπράκτως, ἄνευ οὐδεμίας ὑπεκφυγῆς, τὰς ἐκδήλως παρανόμους καὶ ἀντικανονικὰς ἐνεργεὶας τοῦ ἐπ. Κιτίου Παρθενίου, περιλαμβανομένης καὶ τῆς μονίμου ἐγκαταλείψεως τῆς ἐπισκοπικῆς τοῦ ἕδρας καὶ τῆς αὐτοβούλου ἐγκαταστάσεως καὶ ἐπιβάσεως αὐτοῦ εἰς Ῥουμανίαν καὶ εἰς τὴν ἐκεῖ τοπικὴν Ἐκκλησίαν καὶ παύσωσι νὰ παρέχωσιν εἰς αὐτὸν κάλυψιν καί ἀμνήστευσιν εἰς τὴν σωρεὶαν κανονικῶν παραπτωμάτων αὐτοῦ. Ἄχρι τῆς λήψεως ἰκανοποιητικῶν ἀπαντήσεων ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἐπισκοπικὴ μας συνείδησις δὲν μας ἐπιτρέπει τὴν συνέχισιν τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν μὴ ὀρθοδόξως καὶ ὀρθῶς φρονούντων καἰ δὴ μετὰ τῶν κοινωνούντων τοῖς ἀκοινωνήτοις, ὅπερ παντελῶς ἀπαράδεκτον (βλ. καν. Ι᾽, ΙΑ᾽ Ἁγ. Ἀποστόλων, Β᾽ Ἀντιοχείας κ.ἄ.). «Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β Κορ., 6, 17). 6 Σημειωτέον ὅτι ἡ προθεσμία αὐτὴ δίδεται «καταχρηστικῶς», ἄκρως οἰκονομικῶς καὶ ἐπιεικῶς, καθότι προθεσμία ἐδόθη ἀπό τῆς ἐνώσεως τοῦ 2019 καὶ μέχρι τῆς σήμερον. Παρὰ ταύτα, εἴμεθα διατεθειμένοι νὰ δώσωμεν μίαν ὑστάτην εὐκαιρίαν διορθώσεως, ἀνανήψεως καὶ διατρανώσεως τῆς ὀρθῆς ὁμολογίας. 20 Παρελθούσης ἀπράκτου τῆς ὡς ἄνω προθεσμίας, θα ληφθώσιν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις. Ἡ παροῦσα απόφασις ἐλήφθη ὑπὸ τῶν ὑπογραφόντων αὐτὴν ἀρχιερέων κατὰ τὴν κοινὴν αὐτῶν συνεδρίασιν, ἥτις ἔλαβεν χώραν κατὰ τὴν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ Πανσόφου Αἰκατερίνης, ἤτοι τὴν 25ην Νοεμβρίου 2023, εἰς Κορωπὶ Ἀττικῆς. Νοεῖται ὅτι, ἡ παροῦσα οὐδόλως πραγματεύεται ἤ λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν οἰαδήποτε γεγονότα ἐλάβασι χώραν μετὰ τὴν ὡς ἄνω ἀναφερόμενην ἡμερομηνίαν. Συνταχθείσης, ἀναγνωσθείσης καὶ ἐγκριθείσης αὐτῆς, ὑπογράφεται ὡς ἕπεται. ΕΛΗΦΘΗ τὴν 25ην Νοεμβρίου 2023 ΣΥΝΕΤΑΧΘΗ καὶ ΕΞΕΔΟΘΗ τὴν 15ην Ἰανουαρίου 2024 ἐ.ἑ.. + Ὁ Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, Σωζόμενος + Ὁ Κένυας, Ματθαῖος + Ὁ Κιέβου, Σεραφεὶμ + Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, Κήρυκος + Ὁ Μπακάου, Ναθαναὴλ Ἀκριβὲς ἀντίγραφον ἐκ τῶν πρωτοτύπων. + Ὁ Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, Σωζόμενος 21