Πῶς γίνεται δεκτός εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κληρικός ἐπιστρέφων ἐκ τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν.

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. 43 Ἐν Κορωπίῳ Μάιος 2007 ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΘΕΜΑ: Πῶς γίνεται δεκτός εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν κληρικός ἐπιστρέφων ἐκ τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν. Κληρικός, ὁ ὁποῖος ὑπῆρξε μέλος τῆς Ἐκκλησίας λόγῳ ὅμως τῆς ἁπλότητος, ἤ ἀμαθείας, πάντως μετά φανατισμοῦ καί ἐξ’ ἀδιακρίτου ζήλου ἠκολούθησε τούς «πέντε» εἰς τήν σχισματοαίρεσίν των, μᾶς ἐνεπιστεύθη καί μέσω τρίτων καί προσωπικῶς, τήν βούλησίν του νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Μετά χαρᾶς ἐδέχθημεν νά συζητήσωμεν μετ’ αὐτοῦ καί τῆς συνοδείας του, πλήν ὅμως τοῦ ὑπενθυμίσαμεν καί ἡ ἐλαχιστότης μου καί ὁ π. Ἀμφιλόχιος καί ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, μετά τῶν ὁποίων ἐπίσης ἐπραγματοποιήθη συνάντησις, ὅτι διά νά γίνη δεκτός εἰς τήν Ἐκκλησίαν, πρέπει πρωτίστως νά συνειδητοποιήση τό μέγεθος τοῦ ἐγκλήματος τῆς προδοσίας κατά τῆς Ἐκκλησίας εἰς τό ὁποῖον ὑπέπεσαν οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, τούς ὁποίους καί ὁ ἴδιος παρασυρθείς ἠκολούθησεν. Δέν ἐλάβομεν κἄν ὑπ’ ὄψιν τό γεγονός ὅτι ἐξ’ ἀνάγκης ἔφθασε εἰς αὐτό τό σημεῖον, νά ἀναζητήση μίαν διέξοδον, ἤτοι διότι ἐδιώκετο ἀπό τόν Ναόν εἰς τόν ὁποῖον ἐφημέρευε, λόγῳ διαφωνίας του μετά τῶν «προϊσταμένων» του ψευδεπισκόπων, ἀλλά τοῦ ὑπενθυμίσαμεν μόνον τήν παρέκκλισιν τῶν πέντε, ἑπομένως καί τοῦ ἰδίου, ἀπό τήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, καί τό γεγονός, ὅτι οἱ «πέντε» μέ τό πρόσχημα τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας» ἐκίνησαν τήν μεγαλυτέραν προδοσίαν κατά τῆς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί κυρίως κατά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς. Τοῦ ἐξηγήσαμεν ὅτι οὗτοι τό 1995 ἀπεκόπησαν καί ἀπεσχίσθησαν ἐκ τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας, καταστάντες δεινοί ἐκκλησιομάχοι, καί ὅτι ἀκολουθήσας αὐτούς ἠκολούθησεν ἕνα σχίσμα – αἵρεσιν, ὅτι εὑρέθη ἐκτός Ἐκκλησίας, καί ὅτι ἐπιβαρύνεται καί ὁ ἴδιος μέ τάς ἀντικανονικότητας, ὑποκρισίας καί δολίας ἐνεργείας καί ἔκτροπα αὐτῶν. Τοῦ ὑπεμνήσαμεν ἀκόμη τό ἁγιοπατερικόν: «Εἴ τις σχίζοντι ἀκολουθεῖ βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομεῖ». Τοῦ εἴπομεν ὅτι, κατά τήν ταπεινήν μας ἄποψιν, ἡ ἀπόπειρα τῶν «προϊσταμένων» του ψευδεπισκόπων, νά καταλάβουν τάς ἐγκαταστάσεις τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Ἀττικῆς εἰς Μάνδραν, καί ἡ προσφυγή των εἰς τά δικαστήρια διά νά τόν ἐκδιώξουν ἐκ τοῦ Ναοῦ, ὅπου ἐφημερεύει ἐπί δεκάδες ἐτῶν, εἶναι παραχώρησις Θεοῦ, διά νά ἐγερθῆ ὁ ἴδιος ἐκ τοῦ θανατηφόρου ὕπνου καί ἐν μετανοίᾳ συντριβῆ καί ἐπιστρέψη εἰς τήν Μητέρα Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν εἰς τήν ὁποίαν ἐγαλουχήθη καί ἀνετράφη. Ἐπίσης τοῦ ἐξηγήσαμεν ὅτι οὔτε «νεοεικονομαχία» εἰς τούς κόλπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ὑπῆρξεν, οὔτε καί σήμερον ὑπάρχει, ὅμως ἐκ τῶν κειμένων των οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, ἀναμφισβητήτως προέκυψαν καί παραμένουν Εἰκονομάχοι ἀνθιστάμενοι εἰς τούς Ὅρους, τά θεσπίσματα καί τήν διδασκαλίαν τῆς ἁγίας Ζ΄ Οἱκουμενικῆς Συνόδου, ἀναθεματίσαντες ὀρθοδόξους Εἰκόνας, τάς ὁποίας ἔχει θεσμοθετήσει ἡ Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, καί τάς ὁποίας εχει εἰς χρῆσιν ἐπί 1500 ἔτη ἡ Ἐκκλησία. Τάς ὀρθοδόξους αὐτάς Εἰκόνας τάς ἀναθεμάτισαν ὡς δῆθεν ἐχούσας ἐπιρροάς ἀνατολικῶν θρησκειῶν, ἀποδεχθέντες καί κηρύξαντες ὡς μόνας «αύθεντικάς» Εἰκόνας τῆς Ὀρθοδοξίας. τάς ἐκ τῆς Δύσεως καί τήν Δυτικήν θεολογίαν εἰσαγαγούσας, νεωτέρας ἀναγεννησιακάς Εἰκόνας, φθάσαντες μάλιστα εἰς τό σημεῖον, διά νά πλανήσουν τούς μή γνωρίζοντας νά παραχαράξουν καί αὐτά τά Πρακτικά τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς, γεγονός τό ὁποῖον ἐπισύρει τάς ἀράς καί τά ἀναθέματα τῶν Πατέρων αὐτῆς τῆς Ἁγίας Συνόδου. Κατόπιν τούτου, τοῦ εἴπομεν, ὅτι ἐάν θέλη νά ἐνεργήση συμφώνως πρός τούς ἱερούς Κανόνας καί νά γίνη κατά Θεόν δεκτός εἰς τό «μικρόν ποίμνιον», ἤτοι εἰς τήν γνησίαν καί ἀκαινοτόμητον Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ὀφείλει νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ τό βλάσφημον καί Ἐκκλησιομάχον κίνημα τῶν «πέντε» εἰς ὅλας του τάς ἐκφάνσεις, μέχρι καί τάς κατά τό 1995 ἀντικανονικάς καί οὐσία ἀκύρους «Πράξεις καί ἀποφάσεις» των, καί νά ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ αὐτούς ὡς σχισματικούς καί αἱρετικούς καί ἀντιποιουμένους τήν Ἐπισκοπικήν διακονίαν καί τούς θεσμούς τῆς Ἐκκλησίας.. Εἰδικώτερον τοῦ συνεστήσαμεν, ὅτι ἡ μόνη ὁδός διά νά ἐπανέλθη εἰς τήν Ἐκκλησίαν εἶναι: 1) Νά ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΗ τό βλάσφημον φρόνημα τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου Ἐπιφανίου, τό ὁποῖον υἱοθετήθη καί ἐκηρύχθη καί ὑπό τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν, ὅτι δῆθεν «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός Ματθαίου», διότι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας ...» καί ὅτι τό 1971 «ἡμαρτήσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα ἀλλά ὡς Ἐκκλησία», ὅπερ σημαίνει ὅτι ἐχάθη ἡ Ἀποστολική Διαδοχή καί ἡ Ὁμολογία. Πρόκειται περί τῆς ἀπό 11.10.1992 «Ἐγκυκλίου ἐπιστολῆς», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν πέντε ὑπέγραψεν ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος ὁ Κύπριος. 2) Νά ΑΠΟΔΕΧΘΗ καί νά ὁμολογήση τήν ἀπ’ ἀρχῆς πρᾶξιν καί συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας, καθ’ ἥν «ὡς διεβεβαίωσεν ἡ ἐξ Ἀμερικῆς ἐπιστρέψασα Ἐξαρχία, οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο εἰς τούς Ἀρχιερεῖς Κάλλιστον καί Ἐπιφάνιον, ἀλλά μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, καί αὐτήν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεδέχθη οἰκονομικῶς διά τήν ἐνότητα τῆς Ἱεραρχίας, ἀλλά καί διά τήν ἐπιστροφήν καί ἐνσωμάτωσιν εἰς τήν Ἐκκλησίαν καί τῶν ἀπό τό 1937 σχισματικῶν Φλωρινικῶν, καί ταῦτα πάντα ὑπό τήν προὑπόθεσιν, ὅτι, ὅπως πάλιν ἐδήλωσεν ἡ ‘Εξαρχία, οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς ἀπεδέχθησαν τήν Ὁμολογίαν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». 3) Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας, διότι οὐσιαστικῶς οὗτοι μέ τά αἱρετικά των φρονήματα, τά ὁποῖα ἐκήρυξαν, ἀπεδείχθησαν ἀκριβεῖς συνεχισταί τοῦ Βαρλαάμ καί τοῦ Ἀκινδύνου. τούς ὁποίους ἀντιμετώπισεν σθεναρῶς τόν 13ον αἰῶνα ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς. 4) Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ καί τούς ἀντικανονικῶς καί κατά ἀπολύτως κακήν σκοπιμότητα καί ΑΚΥΡΩΣ (ὡς ἐκτός Ἐκκλησίας) ἐπισκοποιηθέντας ὑπό τοῦ πρώην Μεσσηνίας Γρηγορίου, καθ’ ὅσον τούτους ἐχειροτόνησεν μόνος του, οὐχί πρός συνέχισιν τῆς γνησίας καί Ὀρθοδόξου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (ἀφοῦ τήν ἀπώλεσαν διά τοῦ σχίσματός των), ἀλλά πρός διαιώνισιν τῆς σχισματοαιρέσεώς των, ἤτοι πρός συνέχισιν τῆς φοβερᾶς πληγῆς τοῦ σχίσματος καί τῆς αἱρέσεως, εὐτελίσαντες οὕτω τήν Ἀρχιερωσύνην καί ἱεροσυλήσαντες κατά τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθμοῦ, ὄντες πράγματι σχισματικοί καί βλάσφημοι καί αἱρετικοί. 5) Νά ΑΠΟΚΗΡΥΞΗ αὐτούς, ὄχι διότι τόν ἐδίωξαν καί τόν ἠδίκησαν, αὐτό εἶναι τό ὀλιγώτερον, ἴσως καί πρός ψυχικήν του ὠφέλειαν, ἀλλά διότι πρόκειται περί «ψευδεπισκόπων» καί «ψευδοδιδασκάλων», καί περί τῆς πλέον ὑπούλου καί φαρισαϊκῆς οὐνίας τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. 6) Νά ΑΝΑΚΑΛΕΣΗ καί ΑΠΟΠΤΥΣΗ καί ὅσα ὁ ἴδιος πλανηθείς ὑπό τοῦ ἀποβιώσαντος Γέροντός του καί Ἐπισκόπου του, ἐξεστόμισεν πολλάκις κατά τῶν ὀρθοδόξων Ὁμολογητῶν τῆς Πίστεως, ὡς τά περί «νεοεικονομάχων» «αἱρετικῶν», «μασώνων», καί νά δηλώση ὅτι ἀποδέχεται, ὁμολογεἰ καί κηρύσσει ὅσα περί τῶν Ἁγίων Εἰκόνων ὥρισεν ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἱκουμενική Σύνοδος. 7) Νά ΑΠΟΔΕΧΘΗ καί νά ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ἐν τῶ συνόλῳ της τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου ‘Εκκλησίας, τήν ὁποίαν ἐξέδωσεν ἡ ὑφ’ ἡμᾶς Μητροπολιτική Σύνοδος, κατά τάς συνεδρίας αὐτῆς τῆς 6 καί 15 Σεπτεμβρίου 2006, ἡ ὁποία, ΟΜΟΛΟΓΙΑ, περιλαμβάνει καί «ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ». Δυστυχῶς, ἐνῶ ἔδειξεν ὅτι ἐπροβληματίσθη καί τό ἐσκέπτετο, καί τοῦ ἐζητήθη νά ἐκφράση οἱανδήποτε ἀπορίαν του, ὅμως εἰς τήν συνέχειαν, ὅπως ἐπληροφορήθημεν, ἀπέρριψε τόν «Σταυρόν τῆς Ὁμολογίας», ἀπέρριψε τήν Μητέρα του Ἐκκλησίαν, καί ἠκολούθησεν, κατά πληροφορίας μας ἑτερόφρονας δεκατριμερίτας Ἐπισκόπους. Ὁ Κύριος νά τόν ἐλεήση καί νά τοῦ δώση ἔστω καί τήν τελευταίαν στιγμήν μετάνοιαν, πρός σωτηρίαν τῆς ψυχῆς του, διότι ποτέ δέν εἶναι ἀργά. + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος