''Η ΚΑΘΟΔΟΣ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ''

 ( Το κείμενο που ακολουθεί, καλό θα ήταν να το λάβουν σοβαρά υπόψιν τους οι ''Επίσκοποι'' και οι οπαδοί των <<πέντε>>, τα σχίσματα που έχουν προκύψει από αυτήν την παράταξη αλλά και οι πιστοί ακόλουθοι της ''συνόδου'' του φερομένου ως ''αρχιεπ/που'' και ηγουμένου κ. Στεφάνου Τσακίρογλου.Οι δε τελευταίοι, ακόμη και εις αυτό το θέμα, ενώ το 1995 είχαν ηγηθεί ενός Ορθοδόξου αγώνος, ο οποίος τα θέματα των εικόνων τα τοποθετούσε εις την σωστή τους θέση και ενώ ο κατά σάρκα αδερφός του κ. Στεφάνου ''μοναχός'' Μάξιμος, είχε αποστείλει εις τον πρώην Θεσσαλονίκης κ. Χρυσόστομο Μητρόπουλο επιστολή εις την οποία παρουσίαζε τις σωστές θέσεις περί της Ορθοδόξου Εικόνος της Ανατάσεως του Κυρίου ( της εις Άδου Καθόδου), εν τούτοις όμως, έρχονται σήμερα οι συγκεκριμένοι άνθρωποι και ασπάζονται τις εικόνες εκείνες που οι ίδιοι το '95 εξεδίωξαν ως κακόδοξες, δείχνοντας έτσι πως ο τότε αγώνας της Εκκλησίας έναντι του σχίσματος των <<πέντε>> ήταν τελικά <<λανθασμένος>>. Δυστυχώς από αυτό και μόνο, κανείς μπορεί να καταλάβει πως εις το μυαλό του ''αρχιεπ/που'' και ''ηγουμένου'' κ. Στεφάνου επικρατεί πλήρη σύγχυση... Εκτός αν η αποδοχή και η ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΗ των εικόνων αυτών, συμπεριλαμβανομένου και του ότι ποτέ ως όφειλαν δεν κατεδίκασαν τους <<πέντε>> ως σχισματικούς, σημαίνει κάτι για την περεταίρω συμπόρευση των δύο αυτών <<συνόδων>> (πέντε και ''αρχιεπ/που'' Στεφάνου).  

 Όπου λάμπει το Φως, εκεί διαλύεται το σκοτάδι. Όπου θριαμβεύει η ζωή, εκεί καταργείται ο θάνατος. Ο Χριστός, ο ζωοδότης, κατεβαίνει στον Άδη και διαλύεται το σκοτάδι! Με την ανάσταση του Χριστού το σκοτάδι του Άδη γεμίζει από φως. Πως όμως έγινε η Ανάσταση; Ποιος μπορεί να περιγράψει τη μεγαλειώδη εκείνη στιγμή;

 Για την Ορθοδοξία η στιγμή της Αναστάσεως του Χριστού παραμένει ανεικόνιστη. Τόσο τα Ευαγγέλια, όσο και η Παράδοση της Εκκλησίας σιγούν για τη στιγμή αυτή. Η Ανάσταση του Χριστού έγινε θεοπρεπώς με τρόπο απρόσιτο για τα ανθρώπινα μάτια. Τον αναστημένο Κύριο πολλοί τον είδαν, μίλησαν μαζί Του, κλήθηκαν να τον εγγίσουν και να τον ψηλαφήσουν. Κανένας όμως δεν είδε πως έγινε η Ανάστασή του. Γι' αυτό και η Ορθόδοξη εικονογραφία δεν περιγράφει την Ανάσταση, αλλά ιστορεί τη νίκη του Κυρίου κατά του θανάτου με την κάθοδό Του στον Άδη.

 Στη δυτική εικονογραφία βλέπουμε τον Αναστημένο Κύριο, να κρατά το λάβαρο της νίκης, μία σημαία συνήθως κόκκινη, να τινάζεται μ' ένα ζωηρό άλμα μεσ' από τον τάφο, που την πλάκα του σηκώνει ένας άγγελος. Οι στρατιώτες που τον φρουρούσαν πέφτουν κάτω έντρομοι. Όμως σύμφωνα με τις διηγήσεις των Ευαγγελίων, η πέτρα δεν κυλίστηκε για να βγει ο Χριστός, αλλά για να δουν οι άνθρωποι το άδειο μνήμα και να διαπιστώσουν την Ανάσταση. Ο Χριστός αναστήθηκε <<εσφραγισμένου του τάφου>>.

 Στη δυτική εικόνα η ανάσταση φαίνεται ότι αφορά μόνον τον Χριστό, που θαμπώνει και συντρίβει τους ανθρώπους με την υπερφυσική δύναμή Του.

 Στην εικόνα της Μονής Δαφνίου ( 11ος αι.), κυρίαρχο πρόσωπο, στο κέντρο, είναι ο Χριστός, με εμφανείς τις πληγές που του προξένησαν τα καρφιά. Είναι ψηλότερος από τα άλλα πρόσωπα και η στάση του σώματός Του δείχνει το δυναμισμό της παρουσίας Του. Πατά με δύναμη τις σπασμένες πύλες του Άδη, που ανοίγει κάτω από τα πόδια Του σαν μαύρη άβυσσος, σαν σπήλαιο σκοτεινό. Στο δεξί Του χέρι κρατάει το τρόπαιο της νίκης, τον Σταυρό και συντρίβει τον άρχοντα του σκότους, το σατανά και μαζί του το θάνατο, που παριστάνεται σαν γέρος αναμαλλιασμένος, τρομαγμένος και αλυσοδεμένος. Με το αριστερό Του χέρι εγείρει (σηκώνει) από μια σαρκοφάγο τον Αδάμ, το σύμβολο του ανθρωπίνου γένους. Πίσω Του ακολουθεί η Εύα με τα χέρια υψωμένα σε δέηση. Μέσα στο σκοτάδι του Άδη είναι πεταμένα και σκορπισμένα κλειδιά, σύρτες και μοχλοί, σα να εκσφενδινίστηκαν από κάποια υπερφυσική δύναμη. Ο θάνατος πλέον νικήθηκε συντριπτικά.

 Η αριστουργηματική παράσταση της Καθόδου στον Άδη, στη Μονή της Χώρας ( αρχές 140υ αι. Παλαιολόγεια Τέχνη), δεσπόζει πάλι ο νικητής του θανάτου, ο Χριστός. Φέρει αστραφτερά και ακτινοβόλα ενδύματα και περιβάλλεται από φωτεινή δόξα, που συμβολίζει το μεταμορφωμένο σώμα Του, τη φωτεινή διάσταση της παρουσίας Του, αλλά και το ανέσπερο φως της βασιλείας Του. Το πρόσωπό Του είναι αυστηρό αλλά και φιλάνθρωπο και περιβάλλεται από φωτοστέφανο δόξας. Ο βηματισμός Του είναι εξουσιαστικός και φανερώνει την ορμή της κυριαρχικής και παντοκρατορικής καθόδου Του, και με δυναμική ζωντάνια και θεοπρεπή συγκατάβαση τραβά τα παραλυμένα χέρια του Αδάμ και της Εύας. Είναι σα να θέλει να ξεριζώσει από την ανθρώπινη φύση τους - και κατ' επέκταση από όλους τους ανθρώπους - το θάνατο.

 Οι προπάτορες, που γνωρίζουν πια ποιος είναι ο Νικητής του θανάτου, αφήνονται ελεύθερα στα χέρια του Χριστού. Στα πρόσωπά τους φαίνεται η έκφραση της αγωνίας αλλά και της ικανοποίησης, γιατί ήλθε η ώρα που περίμεναν τόσους αιώνες, η ώρα της λύτρωσης από τα δεσμά του Άδη.

 Δεξιά και αριστερά στην εικόνα βλέπουμε τους δικαίους και τους προφήτες της Παλαιάς Διαθήκης με φωτοστέφανα να περιστοιχίζουν το Λυτρωτή τους και να στέκονται με θάμβος. Όταν είδαν τον Κύριο, τον προϋπάντησαν, και τον αναγνώρισαν, δείχνοντας στους άλλους Εκείνον που είχαν προαναγγείλει. Ανάμεσά τους ξεχωρίζει ο Βαπτιστής και ο Πρόδρομος Ιωάννης, που ζωγραφίζεται να δείχνει με το δάκτυλό του τον Χριστό, αφού, όχι μόνο στη γη, αλλά και στον Άδη υπήρξε ο Πρόδρομός Του. Έτσι παριστάνεται η λύτρωση της ψυχής του Αδάμ και όλων των ψυχών που χρόνια και χρόνια περίμεναν την έλευση του Λυτρωτή.

 Η ανάσταση δεν αφορά μόνον όσους περιγράφει η εικόνα. Η ανάσταση δεν αφορά μόνο το τέλος της ιστορίας. Η ανάσταση μπορεί να βιώνεται και σήμερα από τον καθένα μας. Ο Κύριος Ιησούς Χριστός σε στάση θριάμβου και δόξας, σε στάση κίνησης και ζωής, σε στάση έγερσης και ανάβασης, κατεβαίνει και στη δική μας ιστορία και στη δική μας ζωή. Απλώνει και σε μας τα παντοδύναμα χέρια της αγάπης Του, για να μας αναστήσει από το σκοτάδι της αμαρτίας και του θανάτου, στο φως και τη χαρά της αληθινής ζωής. Αυτός, αν είναι το επίκεντρο της προσδοκίας και της ελπίδας μας, μπορεί να γίνει η Ανάσταση και η ζωή μας>>. 

( <<Προς την ΝΙΚΗ>> Αρ. Τ. 710 Απρίλιος 2009 σελ. 126 - 128)