( Πολλοί, από το 2008 όταν και με την βοήθειαν του Θεού επραγματοποιήθη η αγία Ένωσις της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος μετά της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, άρχισαν να λένε πως οι Σεβ/τοι κ. κ. Κασσιανός και Γερόντιος στερούνταν Καθαρας Ομολογίας Πίστεως και Αποστολικής Διαδοχής. Οι ανυπόστατοι αυτοί λόγοι, πολύ περισσότερο, προερχόντουσαν και προέρχονται από την ''σύνοδο'' του φερομένου ως ''αρχιεπ/που'' και ''ηγουμένου'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου, και τούτο διότι ο μόνος σκοπός τους είναι να σταματήσουν την επίτευξιν ενώσεων οι οποίες γίνονται με γνώμονα την Καθαρά Ομολογία Πίστεως και την Γνησίαν Αποστολικήν Διαδοχήν, ώστε εις την θέσιν αυτών, να ξεκινήσουν να γίνονται ενώσεις σύμφωνα με όσα διευκολύνουν τον άνθρωπο εις την καθημερινότητά του ( δι' αυτό άλλωστε πραγματοποιήθηκε, όπως πραγματοποιήθηκε και η προ δύο ετών Συμπροσευχή εις την Κύπρον, <<Επισκόπων>> της ''συνόδου'' του ''Αρχιεπ/που'' κ. Στεφάνου Τσακίρογλου μετά του Φλωριναίου ''μητροπολίτου Ωρωπού και Φυλής'' κ. Κυπριανού). Προκειμένου όμως να σταματήσουν να διαδίδονται φήμες, οι οποίες καμμίαν απολύτως σχέσιν δεν έχουν με την πραγματικότητα, και προκειμένου να βοηθήσουμε κάθε καλοπροαίρετον Χριστιανόν να μάθει την πάσα αλήθειαν, σύμφωνοι πάντοτε και ως προς τον Ευαγγελικόν λόγον : ''Ερευνάτε τας Γραφάς...'', παραθέτουμε εις την συνέχεια όσα είχαν γραφεί το 2008 εις το Επίσημον Δημοσιογραφικόν Όργανον της Ιεράς Μητροπόλεως Μεσογαίας και Λαυρεωτικής, της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, σχετικά με το θέμα της Ορθοδόξου Ομολογίας Πίστεως και της Κανονικής Αποστολικής Διαδοχής των Ρουμάνων Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου, επίσκοποι οι οποίοι απαρτίζουν την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, και Επίσκοποι μετά των Οποίων εγένετο το 2008 και η Ένωσις της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία εκπροσωπούνταν και εκπροσωπείται υπό του Ορθοδόξου Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών κ.κ. Κηρύκου, του και Τοποτηρητού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών και Αττικοβοιωτίας και Προέδρου της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου.
Ιδού λοιπόν τα γραφόμενα εις το περιοδικόν (Ο.Π.), τα οποία ομολογούν και την όλη αλήθεια, Ιστορική και Εκκλησιολογική, της Αποστολικής Διαδοχής των Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου):
Επί της ουσίας του θέματος, δηλαδή περί της Κανονικής καταστάσεως ( canonical status) και Ορθοδοξίας των υπό τους Σεβ. Επισκόπους κ.κ. Κασσιανόν και Γερόντιον Ρουμάνων Γνησίων Ορθοδόξων, συμειώνονται τα ακόλουθα:
Α. Εκκλησιολογικού χαρακτήρος το Σχίσμα
εις την Εκκλησίαν της Ρουμανίας
Είναι γνωστόν, ότι την ημερολογιακήν αλλαγήν εις την Ρουμανίαν επραγματοποίησεν ο Πριμάτος της Εκκλησίας της Ρουμανίας Μύρων Κριστέα, πρώην Ουνίτης, από δε το 1925 πρώτος Πατριάρχης της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ρουμανίας. Είναι επίσης γνωστόν ότι εις τους Ιερομονάχους της Σκήτης Ποκρώβ Γλυκέριον Τανάσε και Γαμαλιήλ Παπίλ, ( της Μονής Νεάμτς Μολδαβίας), ανήκει η τιμή της πρώτης αντιδράσεως κατά της καινοτομίας.
Η συμπόρευσις των δύο ως άνω ανδρών διεκόπη προς το τέλος της δεκαετίας του 1930, δια λόγους Εκκλησιολογικούς - Ομολογιακούς, διότι ο μεν Ιερομόναχος Γλυκέριος ήρχισεν να δέχεται , ότι η επίσημος <<Εκκλησία>> είναι μεν σχισματική, αλλά <<αχώριστος της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος>>!, ο δε Ιερομόναχος Γαμαλιήλ συνέχισεν να ομολογή και κηρύσση ότι η επίσημος <<Εκκλησία>>, της Ρουμανίας στερηθείσα της Ορθοδόξου Ομολογίας, έχει χάσει και την Αποστολικήν Διαδοχήν και συνεπώς είναι <<ερημωμένη της Χάριτος του Αγίου Πνεύματος>>. Κατά συνέπειαν εις πρακτικόν επίπεδον, δηλαδή εις τον τρόπον αποδοχής των επιστρεφόντων από το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, ο μεν Ιερομόναχος Γλυκέριος τους εδέχετο δια Μύρου, ο δε Ιερομόναχος Γαμαλιήλ δια Βαπτίσματος.
Ευθύς εξ αρχής τονίζεται ότι εις την εν τη πράξει <<επανάληψιν>> του βαπτίσματος των εκ του Νεοημερολογιτισμού επιστρεφόντων εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, πέραν της ημερολογιακής καινοτομίας, ελήφθη υπ' όψιν και ο μή Ορθόδοξος τρόπος τελέσεως του Βαπτίσματος και η παρουσία μεταξύ των Κληρικών του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου Ρουμανίας δεκάδων πρώην Ουνιτών Κληρικών. Ειδικώτερον:
I. Ο μή Ορθόδοξος τρόπος τελέσεως του Βαπτίσματος
Εις την Ρουμανίαν κατά την επίμαχον περίοδον ( τρίτη δεκαετία του 20ου αιώνος), εις μεγάλον βαθμόν, δεν ετηρείτο ο Ορθόδοξος τρόπος Βαπτίσματος ( των τριών καταδύσεων και αναδύσεων), κατά δε το Μυστήριον του Χρίσματος δεν εχρισημοποιείτο Άγιον Μύρον, αλλά κοινόν έλαιον. Αι καινοτομίαι αύται προέκυψαν εις την Ρουμανικήν Εκκλησίαν αφ' ενός λόγω της γειτνιάσεως της Ρουμανίας (και εις κάποιας περιπτώσεις κατοχής εδαφών της), τόσον από την ρωμαιοκαθολικήν Αυστρο - Ουγγαρίαν, όσον και από την Ορθόδοξον Ρωσίαν, αφ' ετέρου δε λόγω της επιρροής των Ουνιτών.
Εις την Αυστρο - Ουγγαρίαν ήτο φυσικόν να επικρατή το Παπικόν Ράντισμα, λόγω της Ρωμαιοκαθολικής Ομολογίας της χώρας, εις την Ρωσίαν όμως είναι ελάχιστα γνωστόν εις τον ελληνόφωνον κοινόν, ότι από το 1812 είχεν απαγορευθεί το Βάπτσιμα των τριών καταδύσεων και αναδύσεων, από τον Αυτοκράτορα Αλέξανδρο Α΄ (1801 - 1825). (*)
Αι καινοτομίαι αύται της Ρουμανικής Εκκλησίας (πριν, αλλά και μετά την ημερολογιακήν αλλαγήν του 1924) έχουν επισημανθεί και καταδικαστεί από επιφανείς Ρουμάνους Λειτουργιολόγους Πανεπιστημιακούς Καθηγητές ( και μάλιστα Κληρικούς του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου Ρουμανίας), όπως τον Πρωτοπρεσβύτερον Ene Bransite, Καθηγητήν της Λειτουργικής επί μίαν 50ετίαν, και τον μαθητήν του Πρωτοπρεσβύτερον, καθηγητήν της Θεολογικής Σχολής του Σιμπίου. (**)
Ο Έλληνας πανεπιστημιακός Πρωτοπρεσβύτερος Κων. Καραϊσαρίδης, ειδικός επί των Ρουμανικών θεμάτων, γράφει σχετικώς: << Η πιο απαράδεκτη νότα διαδόσεως Λειτουργικών καινοτομιών Ρωμαιοκαθολικής προελεύσεως, είναι αυτή της τελέσεως του Μυστηρίου του Βαπτίσματος δι' εκχύσεως ύδατος και μόνο η δια ραντισμού. Δυστυχώς, από μεγάλη άγνοια της αληθινής σημασίας του Βαπτίσματος, που είναι θάνατος και ανάσταση εν Χριστώ (Ρωμ. 6, 3-6), κατά παράβαση των πιο σημαντικών αρχών (50ος Αποστολικός Κανόνας), μερικοί Ιερείς τελούν το βάπτισμα με τις πιο πάνω αντορθόδοξες πρακτικές... Αλλά, έχουμε και μεγαλύτερη παράβαση στο Μυστήριο του Αγίου Βαπτίσματος, αφού σε μερικές περιπτώσεις πραγματοποιείται η ιερουργία του Αγίου Χρίσματος με ελαιόλαδο και όχι Άγιο Μύρο>>. ( Κων. Καραϊσαρίδη, << Τα ιδιάζοντα Λειτουργικά στοιχεία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρουμανίας>>, 1995, σελ. 33 και 34).
II. Ουνίται της Ρουμανίας
Ένας άλλος σοβαρός λόγος, ο οποίος ηνάγκασεν τους περί τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ Γνησίους Ορθοδόξους να επαναλαμβάνουν το Μυστήριο του Βαπτίσματος, αφορά τους Ουνίτες Κληρικούς της Ρουμανίας, οι οποίοι κατά καιρούς είχον προσχωρήσει εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
Αι παραδουνάβειοι Ηγεμονίαι (σημερινή Ρουμανία) είχον απ' αρχής, ήδη από την Ενωτικήν Σύνοδον της Βρέστης (1596), η οποία εδημιούργησεν την Ουνίαν, μεγάλον αριθμόν Ουνιτών, άλλως Ελληνοκαθολικών. Το 1597 μεγάλος αριθμός Ρουμάνων Ορθοδόξων μετεστράφησαν προς τον Ουνιτισμόν, λόγω της δραστηριότητος του Ιησουίτη Baranyi. Το επόμενον έτος 1598 ο Μητροπολίτης Αθανάσιος Angel Popa, εδημοσίευσεν εις την Τρανσυλβανίαν μίαν Ομολογίαν Πίστεως με την οποίαν μεγάλος αριθμός Ορθοδόξων της ηγεμονίας αυτής προσεχώρησαν εις τον Ρωμαιοκαθολοκισμόν. Κατά του Λατινόφρονος Popa αγωνίσθηκε εις την Ρουμανίαν ο Ορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων Δοσίθεος ο Νοταράς (+ 1707).
Από τότε και μέχρι το 1924, πολλοί Ουνίται κληρικοί ενετάχθησαν εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ρουμανίας, χωρίς να τηρηθή η Κανονική διαδικασία, χωρίς δηλαδή να επαναληφθή το ατελές (άκυρον) Βάπτισμά των, αλλά και να δεχθούν Κανονικήν χειροτονίαν, αλλ' απλώς μόνον αλλάζοντες επισκοπικήν δικαιοδοσίαν. Μάλιστα έφθασαν κάποιοι από αυτούς τους <<πρώην>> Ουνίτες κληρικούς, και εις υψηλά εκκλησιαστικά αξιώματα, όπως ο Πριμάτος Μύρων Κριστέα, ο οποίος επέβαλεν εις την Ρουμανίαν την Ημερολογιακήν Καινοτομίαν. Η ένταξις Ουνιτών εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν δεν πρέπει να αποδοθή τόσον εις λόγους Πίστεως, αλλά εις πολιτικάς ή άλλας σκοπιμότητας και πάντως υπό πίεσιν και βίαν κρατικήν.
Ο Επίσκοπος Διοκλείας Κάλλιστος Γουέρ (του Πατριαρχείου ΚΠόλεως, Καθηγητής του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης), γράφει σχετικώς με την βιαίαν υπαγωγήν των Ουνιτών της Ρουμανίας εις το Νεοημερολογιτικόν Πατριαρχείον: <<Μέχρι το 1948 η Ρουμανία περιλαμβάνει έναν μεγάλο αριθμό Ελληνοκαθολικών, περίπου 1.500.000. Αλλά το ίδιο έτος υποχρεώθηκαν, όπως και οι αδελφοί και αδελφές τους στην Ουκρανία, να ενωθούν με την Ορθόδοξη Εκκλησία... (Προηγουμένως) το 1956 με την Ένωση της Βρέστης και που αριθμεί σήμερα γύρω στα 3.500.000 μέλη - ενσωματώθηκε με την βία στην Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας και έπαψε να υπάρχει... Εξ αιτίας της άμεσης καταπίεσης και της αστυνομικής τρομοκρατίας, πολλοί Κληρικοί και λαϊκοί αναγκάστηκαν να συμμορφωθούν εξωτερικά με την Ορθόδοξη Εκκλησία, παραμένοντας όμως Καθολικοί στις πεποιθήσεις>> (Επισκόπου Καλλίστου Ware, <<Η Ορθόδοξη Εκκλησία>>, 1996, σελ. 264). Η ένωσις αυτή έγινε μετά από συμφωνία της Κομμουνιστικής Κυβερνήσεως της Ρουμανίας και του Βατικανού, οι δε Ουνίται, οι οποίοι υπήχθησαν εις το Πατριαρχείον Ρουμανίας, ήσαν συγκροτημένοι εις μίαν Μητρόπολιν και δύο Επισκοπάς. Μετά την πτώσιν του Καθεστώτος Τσαουσέσκου, το 1990, οι Ουνίται της Ρουμανίας υπήχθησαν πάλιν εις τον Ρουμανοκαθολικισμόν.
III. Η πρόκρισις της επαναλήψεως του Βαπτίσματος
Ενώπιον αυτής της καταστάσεως, δηλαδή, της μή τηρήσεως του Ορθοδόξου Τύπου Βαπτίσματος, της χρήσεως κοινού ελαίου κατά το Μυστήριον του Χρίσματος και της υπάρξεως εις τας τάξεις του Κλήρου πρ. Ουνιτών κληρικών, των οποίων τόσον το βάπτισμα, όσον και η ιερωσύνη δεν είχον αποκατασταθεί, ο Ομολογητής της Γνησίας Ορθοδοξίας εν Ρουμανία, Ιερομόναχος Γαμαλιήλ και οι λοιποί Ρουμάνοι Πατέρες, προέκριναν την ακρίβειαν έναντι της οικονομίας και έκτοτε όσους επιστρέφουν από το σχίσμα του Νέου Ημερολογίου εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν τους δέχονται δια Βαπτίσματος.
Είναι χαρακτηριστικόν ότι παρομοίαν πρακτικήν έχουν υιοθετήσει, ήδη από το 1927, (έτος Σοβιετοποιήσεως του Πατριαρχείου Μόσχας) και επιφανείς Επίσκοποι της Ρωσικής Εκκλησίας των Κατακομβών, όπως οι ιερομάρτυρες Επίσκοποι Μακάριος του Δνεπροπετρόβσκ και Ιλαρίων του Πόρετς (εκτελέστηκαν το 1937), επανελάμβανον τα Μυστήρια του Βαπτίσματος και του Γάμου των επιστρεφόντων εκ του Σεργιανισμού εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν των Κατακομβών. Τέλος ο Κατακομβίτης Επίσκοπος Αντώνιος (Galinsky - Michailovsky, + 1976), εις τους επιστρέφοντας εκ του Πατριαρχείου Μόσχας εις την δικαιοδοσίαν του επαναλάμβανεν το Βάπτισμα, εάν είχον <<βαπτισθεί>> με ράντισμα.
Την πρακτικήν αυτήν εύρεν εις την Ρωσίαν και ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, όταν δια πρώτη φοράν το 1995 μετέβη ως Έξαρχος εις τας υπαγομένας εις την Γνησίαν Ορθόδοξον Εκκλησίαν της Ελλάδος Κοινότητας της Εκκλησίας των Κατακομβών. Τέλος η πρακτική αυτή είναι σύμφωνος και με την σχετικήν απόφασιν του έτους 1983 της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ελλάδος, επί Αρχιεπισκόπου Ανδρέου, η οποία προβλέπει επανάληψιν του Βαπτίσματος δια τας περιπτώσεις εκείνας, κατά τας οποίας δεν έχει τηρηθεί ο Ορθόδοξος τύπος.
Β. Ποία η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας
Εις τα υπό εξέτασιν κείμενα του Περιοδικού του κ. Καββακίδη Μακαρίου <<Ορθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα>>, αμφισβητείται η Αποστολική Διαδοχή και Ομολογία - αλλά και αυτή η ψυχική ισορροπία - του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου, από τον οποίον έλκουν την Αποστολικήν διαδοχήν οι σήμερον Σεβ/τοι Επίσκοποι κ.κ. Κασσιανός και Γερόντιος.
Εξετάζοντες αμερολήπτως τα στοιχεία της υποθέσεως ( τα οποία, ιδιαιτέρως επισημαίνεται, κυρίως και αρχικώς έθεσεν εις την διάθεσίν μας ο κ. Φλωριανός Μπισίρ, το 1999 - 2000), χωρίς να αμφισβητούμεν τους αγώνας, τας θυσίας, τους διωγμούς, τα αίματα και τους νεκρούς των περί τον Ιερομόναχον Γλυκέριον πιστών, αλλά και τον ενάρετον βίον του ιδίου, πρέπει όμως να είπωμεν ότι, ήδη από το έτος 1955 και κυρίως από το 1979, ο ίδιος ο Γλυκέριος και οι περί αυτόν εξετέθησαν και παραμένουν σοβαρώς εκτεθειμένοι και έκπτωτοι εκ της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
I. Η προέλευσις των Επισκοπικών χειροτονιών των
Το 1955 προσεχώρησεν εις τα τάξεις των περί τον Ιερομόναχον Γλυκέριον ο Νεοημερολογίτης Επίσκοπος Γαλακτίων Κόρντουν, πρ. Αρχιγραμματεύς της Συνόδου του Νεοημερολογιτικού Πατριαρχείου της Ρουμανίας. Ο Γαλακτίων είχε χειροτονηθεί Επίσκοπος το 1935, εις το Σχίσμα του Νέου Ημερολογίου, και προσεχώρησεν εις το Παλαιόν Ημερολόγιον ενώ ήτο εφησυχάζων Αρχιερεύς, γενόμενος δεκτός με βάσιν την αποδοχήν από πλευράς του εκείνης της Ομολογίας - Εκκλησιολογίας του Ιερομονάχου Γλυκερίου, την οποίαν ήδη προσημειώσαμεν, χωρίς να αποκατασταθή η Ιερωσύνη του κατά τα προβλεπόμενα δια χειροθεσίας. Εις την συνέχεια μόνος ο Επίσκοπος Γαλακτίων επροχώρησεν εις την χειροτονίαν του Ιερομονάχου Μεθοδίου εις Επίσκοπον και έτσι εδημιουργήθη η λεγομένη <<Ιεραρχία της Μονής Σλατιοάρας>>.
Παρά το ότι εις την περίπτωσιν του Επισκόπου Γαλακτίωνος δεν υπήρχεν εις την Ρουμανίαν δεύτερος Αρχιερεύς δια να πραγματοποιήση την χειροθεσίαν, γεγονός παραμένει ότι η συγκεκριμένη Ιεραρχία της Σλατιοάρας έλκει την διαδοχήν από έναν νεοημερολογίτην, δεδομένου ότι προσεχώρησεν εις το παλαιόν επί τη βάσει της <<ομολογίας περί δυνάμει Νεοημερολογιτικού σχίσματος>>!...
II. Η κοινωνία με τους Ενισταμένους
Το έτος 1979 αυτή η σχισματική παλαιοημερολογιτική Ιεραρχία της Σλατιοάρας ηνώθη μετά της άρτι προελθούσης σχισματικής Φλωρινικής Παλαιοημερολογιτικής Ομάδος των Καλλιστικών, οι οποίοι <<αναγνώρισαν>> τας χειροτονίας του Επισκόπου Γαλακτίωνος! Η ένωσις αυτή προέκυψεν επειδή από το 1977 είχε συνδεθεί μαζί της ο αρχιμανδρίτης Κυπριανός Κουτσούμπας, ο οποίος το 1979 εχειροτονήθη <<Μητροπολίτης Ωρωπού και Φυλής>> υπό της νέας Φλωρινικής υποπαρατάξεως των Καλλιστικών. Το 1985 όταν ο κ. Κυπριανός, εδημιούργησεν την ανεξάρτητον ιδικήν του <<Ιεράν Σύνοδον των Ενισταμένων>>, η Ιεραρχία της Σλατιοάρας συνέχισεν την κοινωνίαν μαζί του, τόσον επί των ημερών του <<Μητροπολίτου>> Σιλβέστρου (1985 - 1992), όσον και επί του σημερινού <<Μητροπολίτου>> κ. Βλασίου (1992 κ. εξ.)
Εις το σημείον αυτό δεν πρέπει να αγνοηθή, ότι κατά ασφαλείς πληροφορίας ο κ. Βλάσιος είχεν ζητήσει από τον προσφάτως αποθανόντα <<Πατριάρχην Μόσχας>> Αλέξιο Β΄ να τον αναγνωρίση ως Παλαιοημερολογίτην Πατριάρχην Ρουμανίας!...
III. Οι περί τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ μέχρι το 1966
Κρίνοντες την πορείαν του μικρού πλην πιστού ορθοδόξου λείμματος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας υπό τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ, μέχρι το έτος 1966, οπότε προσεχώρησεν ο Επίσκοπος Βίκτωρ Λέου, οφείλομεν να τους αναγνωρίσωμεν συνέπειαν επί της Ομολογίας των. Πέραν της γνωστής διαφοράς των εις τον τρόπον αποδοχής των Νεοημερολογιτών, δεν ανεγνώρισαν την Ιεραρχίαν της Σλατιοάρας, διότι προήρχετο από τον Νεοημερολογίτην Επίσκοπον Γαλακτίωνα. Το πιστόν λείμμα της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας, υπό τον Ιερομόναχον Γαμαλιήλ, παρέμεινεν άνευ Επισκόπων μέχρι και την δεκαετίαν του 1960, ενώ είχον αποβιώσει και όλοι σχεδόν οι Κληρικοί και υπήρχεν αδήριτος ανάγκη δια την χειροτονίαν νέων κληρικών!...
IV. Η <<μεταστροφή>> του κ. Φλωριανού Μπισίρ
όσον αφορά εις τον Επίσκοπον Βίκτωρα Λέου
Ατύχως τα στοιχεία των κειμένων του Περιοδικού <<Ορθόδοξον Πατερικόν Σάλπισμα>> σχετικώς με τον Επίσκοπον Βίκτωρα ελέγχονται ως ανακριβή. Θα προεκάλει έκπληξιν η μεταστροφή του κ. Φλωριανού Μπισίρ σχετικώς με τον Επίσκοπο Βίκτωρα - εφ' όσον τα στοιχεία που έθεσεν εις την διάθεσίν μας το 1999 - 2000, δεν έχουν καμμίαν σχέσιν με αυτά τα οποία αναφέρει εις την δημοσιευόμενην επιστολήν του - αν δεν ήτο γνωστή μία λεπτομέρεια: Όταν το 2001 ο κ. Μπισίρ επισκέφθη την Ελλάδα και τον Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, είχε εις την βαλίτσα του και τα... ιερατικά, θεωρώντας την χειροτονία του από τον Σεβ. Κήρυκο ως δεδομένην. Ασφαλώς, αν κατά την ιδίαν ακριβώς περίοδον, δεν είχε προδοθεί η Ιεραποστολή εις την Ρουμανίαν από τους εγκαθέτους του παλαιοημερολογιτικού Οικουμενισμού εντός της υπό τον Αρχιεπίσκοπον Ανδρέα Ιεράς Συνόδου, είχεν δε επιτευχθεί και η ένωσις μετά του Ρουμάνου Επισκόπου Κοσμά Λάστουν, η εξέλιξις των πραγμάτων θα ήτο διαφορετική, ενώ ο κ. Μπισίρ δεν θα υπεστήριζεν αυτά, τα οποία σήμερον ισχυρίζεται.
V. Η χειροτονία του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου
Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία ο Επίσκοπος Βίκτωρ Λέου ως Πρεσβύτερος, υπήρξεν Κληρικός της Νεοημερολογιτικής Εκκλησίας της Ρουμανίας, ο οποίος διέφυγεν εις την Δύσιν, μη δεχόμενος το κομμουνιστικόν καθεστώς της χώρας του.
Η χειροτονία του εις Επίσκοπον το 1949, εις το Μόναχον της Γερμανίας, έγινεν από (Παλαιοημερολογίτας) Αρχιερείς αυτονόμων εκκλησιαστικών δικαιοδοσιών, αι οποίαι εδημιουργήθησαν εις δημοκρατίας της τότε Σοβιετικής Ενώσεως, μετά την κατάληψίν των (άλλως απελευθέρωσιν από τον Σταλινικόν ζυγόν) από τα Γερμανικά στρατεύματα, κατά τον Β΄ Παγκόσμιον Πόλεμον. Οι Επίσκοποι αυτοί δεν είχον κοινωνίαν με καμμίαν των τοπικών Εκκλησιών της λεγομένης <<επισήμου Ορθοδοξίας>>, διότι αι αυτόνομοι αύται δικαιοδοσίαι δεν αναγνωρίσθησαν από καμμίαν τοπικήν Εκκλησίαν. Μάλιστα δεν είχον κοινωνίαν ούτε με την υπό τον Μητροπολίτην Αναστάσιον Ρωσικήν Διασποράν, διότι η Ρωσική Διασπορά ήτο εις κοινωνίαν με όλας τας λεγομένας επισήμους Ορθοδόξους Εκκλησίας και από το 1965 και μετά με τα Πατριαρχεία Ιεροσολύμων και Σερβίας. Αι δικαιοδοσίαι αύται εδραστηριοποιήθησαν, δια μικρότερον της δεκαετίας διάστημα, μετά δε την ανακατάληψιν των χωρών των υπό των Σοβιετικών διελύθησαν, <<κατέβηκαν>> εις τας κατακόμβας ή συνεχωνεύθησαν με άλλας δικαιοδοσίας.
Είναι χαρακτηριστικαί αι περιπτώσεις των Κατακομβιτών Επισκόπων Αντωνίου Abashidze ( + 1952) και Θεοδοσίου Bakhmetev ( +1986). Ο πρώτος αρχικώς αντετάχθη εις το αυτοκέφαλον της Ουκρανίας, το 1941 όμως, με την εισβολήν των Γερμανών προέβη μαζί με άλλους Αρχιερείς, ( τον Επίσκοπον Παντελεήμονα Rudik, τον Κατακομβίτην Επίσκοπον Ηλίαν και τον Επίσκοπον Μακάριον), εις την δημιουργίαν ανεξαρτήτου από το Σεργιανιστικόν Πατριαρχείον Μόσχας Εκκλησίας εις την Ουκρανίαν και εχειροτόνησεν Επισκόπους, όπως τον Θεοδόσιο Bakhmetev. Ο δεύτερος το 1940 εγκατεστάθη εις την Λευκορωσίαν, όπου έγινε Ηγούμενος Μονής της Αυτονόμου Λευκορωσικής Εκκλησίας και Αρχιμανδρίτης. Το 1942 εχειροτονήθη Επίσκοπος Πίνσκ, εις την Λαύραν των Σπηλαίων του Κιέβου, από Ιεράρχες της Αυτονόμου Εκκλησίας της Ουκρανίας, τον Αντώνιον Abashidze, τον Παντελεήμονα Rubik, τον Κατακομβίτην Επίσκοπον Ηλίαν και τον Επίσκοπον Μακάριον.
Μετά την αποχώρησιν των Γερμανών αι αυτόνομοι δικαιοδοσίαι σταδιακώς διελύθησαν και οι Επίσκοποι αυτοί ηνώθησαν με την υπό τον Μητροπολίτην Αναστάσιον Ρωσικήν Εκκλησίαν της Διασποράς (ο Επίσκοπος Θεοδόσιος εμνημόνευεν μέχρι τον θάνατόν του τον Μητροπολίτην Φιλάρετον).
Είναι άξιον σημειώσεως, ότι μεταξύ των Επισκόπων των αυτονόμων εκείνων δικαιοδοσιών (συγκεκριμένως της Ουκρανικής), ήτο και ο έπειτα Αρχιεπίσκοπος Χιλής Λεόντιος Φιλιππόβιτς, ο οποίος φέρεται ότι συνέπραξεν το 1962 με τον Ακάκιον Παππάν εις την χειροτονίαν των Φλωρινικών.
Η χειροτονία του Επισκόπου Βίκτωρος το 1949 χαρακτηρίζεται από τον κ. Μπισίρ ως σιμωνιακή, διότι δήθεν οι χειροτονήσαντες Αρχιερείς πληρώθηκαν από κάτι αντίστοιχο του Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών. Πρόκειται περί ανακριβείας. Οι χειροτονήσαντες Αρχιερείς τον Πρεσβύτερον Βίκτωρα εις Επίσκοπον, έπραξαν τούτο διότι ήλπιζον εις την δημιουργίαν μιας αντικομμουνιστικής Ρουμανικής δικαιοδοσίας, αντιστοίχου της Ουκρανικής και Λευκορωσικής τας οποίας εξεπροσώπουν. Περαιτέρω ο Επίσκοπος Βίκτωρ εχειροτονήθη από Επισκόπους<<εν τόπω και χρόνω Παλαιοημερολογίτας>>, οι οποίοι δεν είχον κοινωνίαν με καμμίαν επίσημον τοπικήν Εκκλησίαν. Εις την γραμματεία της Ρωσικής Διασποράς ασφαλώς δεν υπάρχουν έγγραφα δια την χειροτονίαν αυτήν, διότι οι Αρχιερείς οι οποίοι την ετέλεσαν δεν ήσαν μέλη της.
VI. Η δραστηριότης του Επισκόπου Βίκτωρος εις την Ρουμανίαν
Ο κ. Μπισίρ, ισχυρίζεται, ότι ο Επίσκοπος Βίκτωρ μετά την αποφυλάκισίν του έζη εις το Βουκουρέστι πάμπτωχος και εις αυτή την κατάστασιν τον επλήρωσαν, οι <<Παλαιοημερολογίται της νοτίου Μολδαβίας>>. Το αληθές είναι ότι ο Επίσκοπος Βίκτωρ, μετά την αποφυλάκισίν του, έζη υπό καθεστώς κατ' οίκον περιορισμού και με μεγάλην δυσκολίαν επεσκέφθη την Μονήν Σλατιοάρας, όπου συνηντήθη με τον Μητροπολίτην Γλυκέριον και τους λοιπούς Αρχιερείς, από τους οποίους έγινε δεκτός ως Επίσκοπος. Με τον Μητροπολίτην Γλυκέριον ο Επίσκοπος Βίκτωρ διέκοψεν κάθε σχέσιν, όταν επληροφορήθη ότι τας χειροτονίας του 1955 είχε τελέσει ο νεοημερολογίτης Επίσκοπος Γαλακτίων.
Κατόπιν όλων αυτών, ο Επίσκοπος Βίκτωρ έγινεν δεκτός από τους <<Παλαιοημερολογίτας της νοτίου Μολδαβίας>>, κατόπιν της ορθοδόξου Ομολογίας του επί της Εκκλησιολογίας, και με δεδομένην την επισκοπικήν του χειροτονίαν υπό επισκόπων της ιδίας Ορθοδόξου Ομολογίας. Το θέμα αυτό της χειροτονίας του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου κατά το έτος 1949, εξητάσθη κατά την διευρυμένην Σύνοδον της 1/14.2.2008 υπό τον Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον, η οποία και κατέληξεν εις απόφασιν την οποίαν επαναδημοσιεύομεν εις το κύριον και ουσιαστικόν μέρος αυτής.
<<... Επί του εν λόγω θέματος και με βάσιν τας ιστορικάς πηγάς και τας διαβεβαιώσεις της υπό τον Σεβ/τον κ. Γερόντιον Εξαρχίας, και υπό το φως της Ομολογίας - Εκκλησιολογίας, εξητάσθη και η Αποστολική Διαδοχή των τριών Αρχιερέων, οι οποίοι κατά το 1949 εν Μονάχω της Γερμανίας, εχειροτόνησαν εις Επίσκοπον τον Ιερέα Βασίλειον Λέου, ήδη λαβόντα το μοναχικόν σχήμα και μετωνομασθέντα εις Βίκτωρα. Επ' αυτού προέκυψεν ότι οι Αρχιερείς Σεραφείμ, Στέφανος και Φίλιππος, ( οι οποίοι το 1949 εχειροτόνησαν εις Επίσκοπον τον Βίκτωρα), ήσαν παλαιοημερολογίται εν τόπω και χρόνω, χωρίς από τα μέχρι σήμερον υπάρχοντα ντοκουμέντα να προκύπτη σαφώς, εάν είχον και εκήρυσσον, και πρό και μετά την χειροτονίαν, την απολύτως καθαράν Ομολογίαν - Εκκλησιολογίαν.
Επ' αυτού ελήφθησαν υπ' όψιν, όσα εν τη ειρημένη ΑΠΟΦΑΝΣΕΙ διετυπώθησαν, ως και η σχετική διδασκαλία του Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου, όστις αποφαίνεται: <<Εκζητήσωμεν τοίνυν και πολυπραγμονήσωμεν, παρ' ου οφείλομεν κοινωνήσαι, ει την πίστιν ομολογοίη ορθήν, ει μη χρήμασι κεχειροτόνηται, ει μη τι άλλο των κατά τον βίον αυτού υποπτευομένων και ηκουσμένων είτε εξ αιρετικού είτε εκ χρηματοχειροτονήτου, αυτός δε ούτε αιρετικός ούτε εν γνώσει εκ χρηματολήπτου είτουν Σιμωνιακού κεχειροτονημένος, ομολογοίη δε όμως την πάσαν αλήθειαν, την τε πίστιν φυλάττειν και τους κανόνας απαρατρώτους, τους τε κατ' αμφότερα παρατετραμμένους αποβαλλόμενος, ουδείς ημίν λόγος αποχής προς αυτόν ακατάγνωστος γαρ ο τοιούτος κατά τους προδεδηλωμένους αγίους, και δι' αυτών κατά πάντας>>.
Κατόπιν τούτων επικαλεσθέντες την Χάριν του Παναγίου Πνεύματος, εμελετήσαμεν περαιτέρω μετά προσοχής και συνέσεως το θέμα, με σαφές το δεδομένον ότι εργαζόμεθα δια την ένωσιν ουχί μετά προσώπου τινός ή προσώπων, αλλά μετά μιάς τοπικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, εν προκειμένω μετά της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, η Οποία παραμείνασα απολύτως Ορθοδόξος, διεφύλαξεν από το 1924 ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΝ ΕΝ ΠΑΣΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ, διο η Μητροπολιτική Ιερά Σύνοδος, ομοφώνος ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ οιανδήποτε άλλην αντιμετώπισιν του θέματος της Αποστολικής Διαδοχής του Επισκόπου Βίκτωρος και των διαδόχων του, μέχρι και των Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου, ήτοι απέκλεισεν το ενδεχόμενον χειροθεσίας επ' αυτών, διότι αύτη (η χειροθεσία) αφορά τους (κακοδόξους) σχισματικούς. Εν προκειμένω, λαμβάνοντες σοβαρώς υπ' όψιν και το γεγονός, ότι εν τη Ορθοδοξία, η Ιερά Σύνοδος, ως θείος θεσμός (όργανον), κατευθυνομένη υπό του Αγίου Πνεύματος και υπό το φως της Ορθοδόξου Ομολογίας - Εκκλησιολογίας της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, δύναται δι' Αποφάσεώς Της, να προσεπικυρώση και αναγνωρίση τας εν λόγω χειροτονίας.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΜΕΝ
ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ την εν έτει 1949 χειροτονίαν του πρώτου Επισκόπου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας της Ρουμανίας, Βίκτωρος Λέου, από την οποίαν (χειροτονίαν) έχει σήμερον την Αποστολικήν Διαδοχήν η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας. Ωσαύτως ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΜΕΝ και την εν τόπω και χρόνω, ήτοι, λόγω του διωγμού και μή υπάρχοντος ετέρου Ορθοδόξου Επισκόπου, καθ' υπέρβασιν της Κανονικής τάξεως υπό μόνου του Επισκόπου Βίκτωρος Λέου, χειροτονίαν εις Επίσκοπον του αγιορείτου Ιερομονάχου Νήφωνος, με το σύμψηφον του Επισκόπου Βίκτωρος, τελεσθείσας χειροτονίας των Σεβ/των Επισκόπων Κλήμεντος, Κασσιανού και Γεροντίου, ως Κανονικάς, Ορθοδόξους και Εγκύρους. Όθεν την εκκλησιαστικήν ένωσιν και κοινωνίαν εν τω κοινώ Αγίω Ποτηρίω μετά της εν Ρουμανία Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας θεωρούμεν όχι μόνον ΑΚΩΛΥΤΟΝ, αλλά και ΕΠΙΒΕΒΛΗΜΕΝΗΝ...>> ( <<Ο.Π.>>) Μάιος - Ιούνιος 2008 Α.Τ. 181 ΣΕΛ. 209 - 210)
Παρακαλούμεν τους Ορθογράφους - Επιστολογράφους κ.κ. Αρχιμανδρίτην Ιάκωβον και Πρεσβύτερον Άνθιμον Μπισίρ, όταν γράφουν να είναι ελεύθεροι και μακράν σκοπιμοτήτων, να μελετούν καλώς τα κείμενα, εις τα οποία αναφέρονται και να είναι μακράν από κακάς σκοπιμότητας.
Ο Επίσκοπος Βίκτωρ το 1967, εχειροτόνησεν μόνος τον Αρχιμανδρίτην Νήφωνα, εις Επίσκοπον λόγω μή υπάρξεως άλλου Γνησίως Ορθοδόξου Επισκόπου εις την Ρουμανίαν και της αδυναμίας επικοινωνίας με την Ελλάδα, λόγω του κομουνιστικού καθεστώτος της Ρουμανίας, όπου ήδη είχε συγκροτηθεί η περί τον Αοίδιμον Αρχιεπίσκοπον Ματθαίον Ιερά Σύνοδος. Ο Επίσκοπος Νήφων εχειροτόνησεν μόνος τον Επίσκοπον Κλήμεντα, όχι επειδή διεφώνησεν με τον χειροτονήσαντα αυτόν, Επίσκοπον Βίκτωρα, αλλά διότι μετά την ανάληψιν υπό του τελευταίου της ηγεσίας των Ρουμάνων Γνησίων Ορθοδόξων, το κομμουνιστικόν καθεστώς τον περιώρισεν πλήρως εις διαμέρισμα του Βουκουρεστίου, όπου και απεβίωσεν φρουρούμενος, ενεταφιάσθη δε από το Νεοημερολογιτικόν Πατριαρχείον εις την Μονή Τσερνίκας.
Από τα προηγούμενα επαρκώς τεκμηριώνεται, ότι η Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία εις την Ρουμανίαν εκφράζεται από τους Σεβ. Επισκόπους κ.κ. Κασσιανόν και Γερόντιον και το υπ' αυτούς <<μικρόν ποίμνιον>> και όχι από το <<μεγάλο ποίμνιο>> του κ. Βλασίου, το μεγαλύτερον του Πατριαρχείου Ρουμανίας ή το ανύπαρκτον του κ. Φλωριανού - Ανθίμου Μπισίρ.
VII. Η σημερινή κατάστασις
των Σεβ. Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου
Παρά το εμπερίστατον, δεν ισχύει το γραφόμενον εις το εν λόγω Περιοδικόν, ότι << δύο απομονωμένοι Επίσκοποι με ολιγοστόν ποίμνιον προβάλλονται ως η μοναδική Γνησία Ορθόδοξος Εκκλησία της Ρουμανίας>>. Πέραν του ότι εις τα εκκλησιαστικά πράγματα το ζητούμενον είναι ποιοτικόν, ήτοι, η Ομολογία - Εκκλησιολογία και όχι ποσοτικόν ( ο αριθμός των μελών), η δικαιοδοσία των Σεβ. Επισκόπων κ.κ. Κασσιανού και Γεροντίου με δεκάδα Κληρικούς, τρεις μονάς όπου μονάζουν 50 περίπου μοναχοί και μοναχαί και ωρισμένας χιλιάδας ποιμνίου πιστών Ορθοδόξων ( μόνον εις την πανήγυριν της Ζωοδόχου Πηγής 2008 συμμετείχον περί τους 1.500 πιστούς), είναι ασφαλώς αριθμητικά μεγαλύτερη από πολλές Μητροπόλεις του Πατριαρχείου ΚΠόλεως ( λ.χ. εκείνη της Σουηδίας), αλλά και της Ελλάδος ( εκείνη των Κυθήρων).
_________________
(*) Μάλιστα, αν ο Αλέξανδρος πράγματι ταυτίζεται με τον <<Άρχοντα>> που επισκέφθηκε τον αγ. Σεραφείμ του Σάρωφ και αν πράγματι δεν απέθανεν το 1825, αλλά εσκηνοθέτησεν τον θάνατόν του και έζησεν εις την Σιβηρίαν μίαν ζωήν μετανοίας ως λαϊκός Στάρετς Θεόδωρος Κούσμιτς (άποψιν την οποίαν δέχονται πολλοί ερευνηταί), φαίνεται ότι εδέχθη από τον Μεγάλον αυτόν Όσιον τον <<κανόνα>>, διότι <<επέβαλε βιαίως νεωτεριστικούς και αντορθοδόξους θεσμούς αποστατώντας από την Εκκλησίαν και ακολουθώντας τον δυτικόν σκοταδισμόν και τα ονομαζόμενα <<φιλελεύθερα>> κηρύγματά του>>. ( Βλ. <<Όσιος Νεκτάριος - Ο τελευταίος μεγάλος Στάρετς της Όπτινα>>, έκδοσις Ι.Μ. αγ. Συμεών του Νέου Θεολόγου Καλάμου Αττικής, σελ. 58 και V. Jarintzeff, <<Ρωσία, η χώρα των άκρων>>, σελ. 133 - 152). Ασφαλώς μεταξύ των νεωτερισμών που επέβαλεν ο Τσάρος Αλέξανδρος, είναι και η απαγόρευσις του Ορθοδόξου τύπου Βαπτίσματος.
(**) Βλ. Ene Bransite, <<Despre inovatii in sarvisire servicillor divine. Για τις καινοτομίες στην τέλεση των Ιερών Ακολουθιών>>, εις το περιοδικόν <<Studii Theologice>>, 1593, τεύχος 3-4. Επίσης Liviu Streza, << Pastrarea unitatii in sanirsirea culutului divin si importanta ei pentru unitatea Biserici Orthodoxe Romane - Combaterea inovatiilor si practilor liturgice necanonice. Η διατήρηση της ενότητας στην τέλεση της θείας Λατρείας και η σημασία της για την ενότητα της Ορθοδόξου Ρουμανικής Εκκλησίας. Καταπολέμηση των αντικανονικών Λειτουργικών καινοτομιών και πρακτικών>>, εις το Περιοδικόν <<Mitropolia Ardealului>>, 1989, τεύχος 2 και του ιδίου <<Botezul in difertie rityri liturgice crestine. Το Βάπτσιμα στους διαφόρους Χριστιανικούς Λειτουργικούς τύπους>>, Διδακτορική Διατριβή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου