ΑΝΑΓΚΗ ΑΓΩΝΟΣ

 

 (Το κείμενο το οποίο ακολουθεί είναι απόσπασμα από την Ομιλία κατά την Κυριακή της Ορθοδοξίας του 1995, του τότε Αρχ/του Κηρύκου Κοντογιάννη (νυν Μητροπολίτου Γ.Ο.Χ. Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών), την οποία είχε εκφωνήσει εις το Πνευματικό Κέντρο στο Περιστέρι).

 Η Ορθοδοξία λοιπόν έχει μίαν ουράνιον δύναμιν, διότι είναι ο ίδιος ο Χριστός. Ενώπιον του θείου κάλλους της, ενώπιον της δυνάμεώς της ''ύμνος άπας ηττάται''.
 Γεννάται όμως το ερώτημα. Αφού είναι τόσον δυνατή η Ορθοδοξία, ποίοι είμεθα εμείς που θα την υπερασπισθώμεν; Και τί θέσιν έχει εν προκειμένω, ο υπέρ της ορθοδόξου πίστεως και κατά των αιρέσεων αγών; Υπάρχει ανάγκη αγώνος;
 Η απάντησις δίδεται ήδη από την Παλαιά Διαθήκη '' Αγώνισαι περί της αληθείας και Κύριος ο Θεός πολεμήσει υπέρ σου'' (Σοφ. Σειράχ 4,28). Και οι Προφήτης Ιεζεκιήλ: Λέγει ο Θεός ''Υιέ ανθρώπου σκοπόν δέδωκά σε τω οίκω Ισραήλ'' (σε έβαλα φύλακα)... και εάν μή λαλήσης του φυλάξασθαι τον ασεβή από της οδού αυτού, αυτός ο άνομος τη ανομία αυτού αποθανείται, το δε αίμα αυτού εκ της χειρός σου εκζητήσω'' (Ιεζ. 3,17-18).
 Και εις την Καινήν Διαθήκην ο Κύριος λέγει:
 ''Μή φοβού, αλλά λάλει και μή σιωπήσης''.
 Επίσης οι Άγιοι Πατέρες τονίζουν την ανάγκη αγώνος ''Αγώνος χρεία μεγάλου και τούτου νομίμου'' (λέγει ο Μ. Βασίλειος. Δηλ. είναι ανάγκη μεγάλου αγώνος και μάλιστα αγώνος νομίμου).
 Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης λέγει ότι: ''και ο μαθητού τάξιν επέχων'' οφείλει να υπερασπίζεται την αλήθεια. Προπάντων τούτο είναι χρέος των μοναχών. ''Εάν, λέγει ο Αγ. Θεόδωρος, υπάρχουν σ' αυτούς τους καιρούς μοναχοί, ας το δείξουν από τα έργα τους. Έργον δε μοναχών είναι να μην ανέχωνται να καινοτομήται το Ευαγγέλιον, ούτε και εις το παραμικρόν''.
 Και πως το δικαιολογεί αυτό. Ιδού:
 ''Καιρός του λαλείν, αλλ' ου του σιγάν, τω οπωσούν δυναμένω επειδάν τις αίρεσις ενίσταται καθυλακτούσα της αληθείας''.
 Από την ιστορίαν του Μοναχισμού διδασκόμεθα, ότι εν καιρώ αιρέσεων οι ασκητές άφηναν την έρημο και ήρχοντο εις τας πόλεις δια να διδάξουν τον λαό την αλήθεια της Ορθοδοξίας. Άριστον παράδειγμα ο Άγιος Αντώνιος ο οποίος, όταν εκορυφώθη η αρειανική αίρεσις, άφησε την ερημία και κατήλθε εις την Αλεξάνδρεια, δια να στηρίξη τους πιστούς.
 Και ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης και ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός και ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, αν και ήσαν μοναχοί, όμως ανέλαβον τον υπέρ της Ορθοδοξίας και κατά των συγκεκριμένων αιρέσεων αγώνα.
 Κατά την περίοδον της Τουρκοκρατίας ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός παρακινηθείς από τον λόγο του Απ. Παύλου ''Μηδείς το εαυτού ζητείτω, αλλά το του ετέρου έκαστος'', άφησε την ποθητήν ησυχίαν του και εξήλθεν του Αγ. Όρους δια να διδάξη τον λαόν.
 Και εις τον αιώνα μας ο Ιερομ. Ματθαίος μετέπειτα Βρεσθένης και εν συνεχεία Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος και λοιποί ιερείς εξήλθον μετά την εορτολογικήν Καινοτομίαν του Αγίου Όρους και ηγωνίσθησαν σθεναρώς υπέρ της υγιαινούσης πίστεως και κατά της λαίλαπος του Νεοημερολογιτισμού-Οικουμενισμού. Και διατί έπραττον τούτο; Διότι η σιωπή '' όταν ο Χριστός διώκεται είναι δεινόν''. Και το ''μη διδάσκειν'', όταν η Ορθοδοξία κινδυνεύη, είναι προδοσία της αληθείας, κατά τον Αγ. Θεόδωρον τον Στουδίτην.
 Και αλλού τονίζει ότι: ''φοβερόν το της σιωπής κρίμα... δι' αυτό και εγώ ο ταπεινός αναγκάζομαι να μή σιωπώ, αλλά να αγωνίζωμαι εγγράφως και αγράφως''. Και αλλού πάλι τονίζει, ότι ''εάν το μοναδικόν τάγμα, δηλ. οι μοναχοί δεν θεωρήσουν τα πάντα ως σκύβαλα και αυτά τα μοναστήρια... πως ο λαϊκός άνθρωπος θα καταφρονήση την γυναίκα του και τα παιδιά του και τα άλλα και θα αγωνισθή''. Δια τούτο, λέγει, σας υπομιμνήσκω: ''Μή σιγήσωμεν, ίνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα''.
 Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αποδίδει την μεγάλη τρικυμία στην Εκκλησία στο ότι οι ναυαγήσαντες περί την πίστιν, δεν έτυχον της προσηκούσης επιτιμήσεως δηλ. του ελέγχου. Και απαντά σε όσους δικαιολογούνται και προφασίζονται:
 ''Μη μου πης εκείνο τον λόγο ο οποίος είναι γεμάτος αναλγησία (έλλειψι πόνου δια τον πλησίον), ότι δηλ. τί με ενδιαφέρει εμένα; Εγώ μεριμνώ δια τα δικά μου. Διότι (συνεχίζει ο Άγιος), τότε προπάντων θα μεριμνήσης δια τα ιδικά σου, όταν τα ιδικά σου ζητάς εις το συμφέρον του πλησίον''.
 Ο Άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς χαρακτηρίζει την σιωπή, όταν κινδυνεύη η πίστις: ''Τρίτον είδος αθεΐας'' (Γρηγ. Παλαμά, Συγγρ. 2.483). Επομένως πάντοτε, ιδιαιτέρως όταν κινδυνεύη η πίστις, είναι ανάγκη αγώνος. ''Απαραίτητος επί θύραις αγών'' κατά τον Αγ. Εφραίμ τον Σύρον. Προπάντων εις τους εσχάτους καιρούς τούτους, τους αποκαλυπτικούς και προδρομικούς της ελεύσεως του αντιχρίστου.
 Η υπεράσπισης της Ορθοδοξίας εν προκειμένω δεν έχει την έννοιαν ότι θα σώσωμεν ημείς την Ορθοδοξίαν, ή ότι θα νικήσωμεν ημείς τας αιρέσεις, αλλά ''μαθητεύοντες'' την αλήθειαν της Ορθοδοξίας εις πάντα τα έθνη θα δώσωμεν χείρα βοηθείας εις τοους ολισθήσαντας, και ως αδελφούς που έπεσαν θα τους βοηθήσωμεν να εγερθούν με την χάριν του Θεού βεβαίως.

''ΠΟΛΛΑ ΤΑ ΝΑΥΑΓΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΙΝ''

 Σήμερα συμβαίνει εκείνο που έλεγε ο Άγιος Βασίλειος δια τη εποχήν του, δηλ. ''σύνολος η των Πατέρων διδασκαλία πορθείται'' και ''τα ναυάγια περί την πίστιν είναι πυκνά'' ενώ ''τα στόματα των ευσεβών σιγούν''. Και όντως δεν υπάρχει προδοσία μεγαλυτέρα από αυτήν. Όπως δε τονίζει εις άλλο σημείο ο αυτός Άγιος '' Έχουν καταφρονηθεί τα δόγματα των Πατέρων. Καταπατούνται οι αποστολικές παραδόσεις. Εφευρέματα νεωτεριστών εισέρχονται εις την Εκκλησία. Τεχνολογούν και δεν θεολογούν οι άνθρωποι... Και οι πρεσβύτεροι οδύρονται και θρηνούν συγκρίνοντες τα παλαιά με τα τωρινά''.

ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

 Όταν τοιαύτη είναι η κατάστασις που επικρατεί, εμείς οι ορθόδοξοι τί πρέπει να πράξωμεν; Θα σιωπήσωμεν; Θα αδρανήσωμεν; Όχι, ασφαλώς. Ας ακούσωμεν όμως τι λέγει ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης:
 '' Ότε περί πίστεως ο λόγος, δεν είναι δυνατόν να πούμε εγώ ποιός είμαι, Ιερεύς, άρχων, στρατιώτης, γεωργός, πένης, και επομένως καμμιά φροντίδα δεν έχω για τα θέματα αυτά. Οι λίγοι θα φωνάξουν και εσύ θα μείνης σιωπηλός και χωρίς φροντίδα; Όχι, διότι ''Εις ευδοκιμών εις το θείον, προτιμότερος υπέρ μυριάδας αυθαδεία σεμνυνομένους. Αλλά εσύ μεν προτίμησε εάν νομίζης αντί του σωζομένου Νώε, το πλήθος που κατεποντίσθη μέσα εις τα ύδατα. Εις εμένα όμως συγχώρησον να τρέξω να εισέλθω μαζί με τους ολίγους εις την Κιβωτόν''.
 Το χρέος μας λοιπόν ως ορθοδόξων είναι να εργασθώμεν την σωτηρίαν μας εντός της Κιβωτού της Χάριτος της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας. ''Πορευθέντες δε μαθητεύσωμεν πάντα τα έθνη'', αγωνιζόμενοι αντιαιρετικώς και ιεραποστολικώς.

''ΑΓΙΑΣΑΤΕ ΠΟΛΕΜΟΝ''

 Ιδού και η φωνή του Θεού, η οποία δια του Προφήτου Ιωήλ μας προσκαλεί εις αυτούς τους ωραίους αγώνας:
 ''Κηρύξατε ταύτα εν τοις έθνεσιν, αγιάσατε πόλεμον, εξεγείρατε τους μαχητάς, προσαγάγετε και αναβαίνετε. Πάντες άνδρες πολεμισταί... συναθροίζεσθε και εισπορεύεσθε... ο πραΰς έστω μαχητής'' διότι ''κρείσσων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού''.