Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 2003 ΕΠΙ ΤΗ ΣΥΜΠΛΗΡΩΣΕΙ 53 ΕΤΩΝ ΑΠΟ ΤΗΣ ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ 2003

᾿Επί τῇ ῾Αγίᾳ Πεντηκοστῇ καί τῇ συμπληρώσει 53 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας Κοιμήσεως τοῦ ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου τοῦ 20οῦ αἰῶνος ἀοιδίμου Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου (+1950)

Α.Π. 331 ᾿Εν Κορωπίῳ τῇ 1-6-03 (π.ἡ.)

Πρός τούς ὑφ᾿ ἡμᾶς

εὐλαβεστάτους Κληρικούς καί λαϊκούς

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

Ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου εἴη ἐπί πάντας ὑμᾶς φωτίζουσα, ὁδηγοῦσα καί στηρίζουσα εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν.

᾿Επί τῇ συμπληρώσει 53 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας Κοιμήσεως τοῦ ἀοιδίμου ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου ᾿Αρχιεπισκόπου τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Ματθαίου τοῦ Α', ἀντί ἄλλης τιμητικῆς ἐκδηλώσεως γράφομεν τήν παροῦσαν ᾿Εγκύκλιον ἐπιστολήν μας, ἐκκινοῦντες ἐκ τῆς ῾Αγίας Πεντηκοστῆς καί ἀναφερόμενοι εἰς τό μυστήριον τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Ακολούθως ὅσον εἶναι δυνατόν συντόμως καί περιληπτικῶς ἀναφερόμεθα εἰς τήν ᾿Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον αὕτη ἔχει σχέσιν μέ τάς ἀπό τοῦ 1924 δολίας ἐπιθέσεις κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἤτοι κατά τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, δι᾿ ἀμφότερα τά ὁποῖα ἠγωνίσθη ὁ ἀοίδιμος ᾿Αρχιεπίσκοπος Ματθαῖος.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί

Τά βασικά γνωρίσματα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀπό τήν ἡμέραν τῆς ῾Αγίας Πεντηκοστῆς καί μέχρι σήμερον καί εἰς τόν αἰῶνα, εἶναι ἡ ἀκαινοτόμητος ᾿Αποστολική Πίστις καί ἡ ἀδιάκοπος καί γνησία ᾿Αποστολική Διαδοχή. Αὐτή ἡ Μία, ῾Αγία Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι πρωτίστως ὁ θεματοφύλαξ αὐτῶν τῶν δύο θείων οὐσιαστικῶν γνωρισμάτων, καί ἐν ταυτῷ ὁ φύλαξ τῆς Καθολικῆς Παρακαταθήκης, ἤτοι τῆς ἀποκαλυφθείσης Καθολικῆς ἀληθείας τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀπό τήν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἡ συνέχεια τῆς θείας Οἰκονομίας, τήν ῾Οποίαν ἐνεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Παρακλήτου διά τῶν ᾿Ορθοδόξων καί γνησίων διαδόχων τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων. ῾Ο Παράκλητος, λοιπόν, τό Πνεῦμα τῆς ᾿Αληθείας, ἀφ᾿ ἐνός ἀεί συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐνῶ διά τῶν ἀκτίστων θείων ἐνεργειῶν του, μέσω τῆς μυστηριακῆς ζωῆς, συγκροτεῖ καί ἡμᾶς ἐν τῷ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, φωτίζει, ἁγιάζει καί ποδηγετεῖ. Τοῦτο, λοιπόν, τό ῞Αγιον Πνεῦμα, ἀπό τῆς ῾Αγίας Πεντηκοστῆς, πληροῖ τήν ᾿Εκκλησίαν καί ἐνεργεῖ τά πάντα καθιστόν Αὐτήν ζῶσαν, ῾Αγίαν καί ἀπρόσβλητον. ῾Ως ὁ Χριστός ΕΙΣ καί ὁ αὐτός χθές καί σήμερον καί εἰς τούς αἰῶνας, οὕτω καί τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον εἶναι ΕΝ, καί ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ΜΙΑ, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῆς συντελείας.

ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ = ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Τό δόγμα τοῦτο τῆς Μοναδικότητος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἠμφισβήτησεν καί ἀμφισβητεῖ ἡ δεινή ᾿Εκκλησιολογική αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία δέν συγκρίνεται μέ καμμίαν ἐκ τῶν μέχρι σήμερον ἄλλων αἱρέσεων καί θέλει παντί σθένει νά προσβάλῃ τό μέγα μυστήριον τῆς ᾿Εκκλησίας, διότι προσβάλλουσα ἡ αἵρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ τό δόγμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιολογίας, προσβάλλει, οὕτως εἰπεῖν συλλήβδην, τήν ᾿Ορθόδοξον Δογματικήν Διδασκαλίαν, τήν Καθολικήν ἀποκεκαλυμμένην ᾿Αλήθειαν καί "ἀκυρώνει" τήν θείαν Οἰκονομίαν, διότι ἐξάγει τούς ὑποπίπτοντας εἰς αὐτήν τήν αἵρεσιν πιστούς ἐκ τοῦ Παραδείσου τῆς ᾿Εκκλησίας καί τούς ρίπτει εἰς τήν "ἀντιεκκλησίαν" τοῦ διαβόλου. ᾿Αντιλαμβανόμεθα, λοιπόν, ὅτι πάντοτε ἀλλ᾿ ἰδιαιτέρως εἰς τόν αιῶνά μας, ἡ πρώτη καί βασική ὁμολογία Πίστεως εἶναι ἀποδοχή καί βίωσις, ἀλλά καί διακήρυξις αὐτῆς τῆς ᾿Εκκλησιολογίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, διότι πρέπει νά παραμείνωμεν ὀργανικῶς ἑνωμένοι εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. ῾Ο νεοημερολογιτισμός, ἐπιβληθείς τό 1920-1924, ὑπό τήν εὐρεῖαν καί βαθυτέραν οὐσίαν του, ἀναμφισβητήτως προκύπτει ὅτι εἶναι σχισματοαίρεσις ᾿Εκκλησιολογικῆς φύσεως καί κατόπιν ὅ,τι ἄλλο προκύπτει ἐκ τῆς ἐπιβολῆς αὐτοῦ.

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗΣ ΦΥΣΕΩΣ

ΚΑΙ ΤΟ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΝ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1937

᾿Απολύτως ὅμως ἰδία, ἤτοι ᾿Εκκλησιολογική, ἦτο καί παραμένει καί ἡ φύσις καί οὐσία τοῦ πρώτου παλαιοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τοῦ γνωστοῦ ὡς Φλωρινικοῦ (1937). ῾Η κακοδοξία τοῦ πρώην Φλωρίνης καί τῶν περί αὐτόν "παλαιοημερολογιτῶν" ᾿Αρχιερέων ἦτο ἐκκλησιολογικῆς φύσεως. Οὗτοι ἠμφισβήτησαν τήν φύσιν καί οὐσίαν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, καί ἐφρόνησαν καί ἐκήρυξαν ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀποτελεῖ ἁπλῆν παράβασιν Κανονικήν, ἑορτολογικήν, χωρίς καί αὐτό τό γεγονός νά ἔχη προκαλέσει ὁριστικόν πραγματικόν σχίσμα, καί νά ἔχη ἐκβάλει τόν Νεοημερολογιτισμόν ἐκ τῆς Καθολικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Κατ᾿ αὐτούς μόνον ὅταν περί αὐτοῦ ἀποφανθῇ μία Πανορθόδοξος σύνοδος θά εἶναι δυνατόν νά γίνεται λόγος διά ἐνεργείᾳ πραγματικόν σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἐκήρυξεν ὀ πρώην Φλωρίνης καί αὐτό κατέστησε τό σχίσμα του δογματικῆς φύσεως, διότι παραλλήλως ἠμφεσβήτησεν εὐθέως καί τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, κηρύσσων ἕναν κενόν καί καινόν παλαιοημερολογιτισμόν, ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΣΥΜΒΙΒΑΣΤΙΚΩΣ ΠΡΟΕΤΕΙΝΕ ΚΑΙ ΕΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΕΝ ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἀπεπειρᾶτο νά ὑλοποιήση διά σειρᾶς ἐγκαθέτων του!... ὁ μεγαλύτερος τῶν ὁποίων παρέμεινεν οὗτος, ἤτοι ὁ πρώην Φλωρίνης. ῾Επομένως, κατ᾿ αὐτούς, οἱ ἀπό τό 1924 Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί καλῶς μέν παρέμειναν εἰς τό παλαιόν, δέν δύνανται ὅμως νά ὁμολογοῦν ὅτι τό 1924 αὐτοί μόνον παρέμειναν πιστοί καί ἐντός τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἐνῶ οἱ Νεοημερολογῖται, ἕνεκα τῆς ῾Ημερολογιακῆς Καινοτομίας καί τῆς στροφῆς των πρός τήν Δύσιν, κατέστησαν ἑαυτούς πράγματι σχισματικούς. ᾿Επολέμησε μέ ἰδιαίτερον μένος, ἀλλά καί μεθοδικότητα τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τήν ὁποίαν ἀπό τό 1924 ὁ ἀοίδιμος ᾿Αρχιεπίσκοπος Ματθαῖος (ὡς ῾Ιερ/χος τότε) μετά πλήθους ἄλλων ἀληθινά ζηλωτῶν ῾Αγιορειτῶν ῾Ιερομονάχων ὡμολόγησεν καί ἐφύλαξεν καί κατά τήν ὁποίαν διά τῶν ἐνεργείᾳ σχισματικῶν "λειτουργῶν" τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ "᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων", δέν ἐπενεργεῖ ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διό καί δέν ἀναγνωρίζονται ὡς ἔγκυρα τά ὑπ᾿ αὐτῶν τελούμενα μυστήρια.

ΝΑ ΕΚΛΕΙΨΗ

ΚΑΙ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ

Κατ᾿ αὐτῆς τῆς ῾Ομολογίας ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἀλλά καί ἡ σχισματική Παλαιοημερολογιτική Φλωρινική παράταξις (1937) ἐκίνησαν ὕπουλον καί ἰδιόμορφον διωγμόν, πιστεύσαντες ὅτι αὕτη ἡ ῾Ομολογία θά ἐκλείψη, ἐάν προηγουμένως σύν τῷ χρόνῳ, ἐκλείψουν οἱ λειτουργοί της, δηλαδή οἱ ᾿Ορθόδοξοι ᾿Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι. Τότε τό πλήρωμά Της, οἱ πιστοί εὔκολα θά ἀφομοιωθοῦν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. ῾Η ἔλλειψις δέ τῶν λειτουργῶν (᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων) θά ἐπήρχετο, ἐάν οἱ τότε ᾿Επίσκοποι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐπείθοντο νά μή προβοῦν εἰς τό ἑξῆς εἰς νέας χειροτονίας ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, γεγονός τό ὁποῖον τελικῶς ἐπέτυχον ἐφ᾿ ὅλων, πλήν ἑνός ἐκ τῶν ᾿Επισκόπων.

Εἰς τήν πρώτην, λοιπόν, αἰτίαν τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, ἤτοι, εἰς τήν κατά τό 1937 ἄρνησιν τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, μετ᾿ οὐ πολύ (1945) προσετέθη καί δευτέρα, ἤτοι ἡ ἄρνησις τοῦ πρ. Φλωρίνης νά προβῇ εἰς νέας χειροτονίας ᾿Επισκόπων. ᾿Αργότερα (1952) ὁ πρώην Φλωρίνης ΠΑΡΑΙΤΕΙΤΑΙ καί τῆς ἡγεσίας τῆς σχισματικῆς παρατάξεώς του. Κατόπιν τούτου ὅλοι ἐπίστευσαν, ὅτι ἕνεκα τῆς παντελοῦς ἐλλείψεως ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων, σύν τῷ χρόνῳ τό "παλαιοημερολογιτικόν" θά διελύετο καί πάντως θά ἐτίθετο (ὅπως ἐν πολλοῖς ἐτέθη) εἰς τήν διοικητικήν καί ποιμαντικήν ἐξάρτησιν καί ἔλεγχον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

ΣΥΝΤΡΙΒΕΤΑΙ

ΤΟ ΚΑΤΑΧΘΟΝΙΟΝ ΣΧΕΔΙΟΝ

Τοῦτο τό καταχθόνιον σχέδιον συνέτριψε καί διέλυσεν ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος, διά τοῦ ἀοιδίμου ᾿Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου. ῾Ο μακάριος οὗτος ἐκκλησιαστικός ἀνήρ, ἐπί μακράν σειράν ἐτῶν προέβαινεν εἰς συντόνους καί ἀγωνιώδεις προσπαθείας νά ἐπανέλθη ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησιολογίαν καί νά συμπράξη καί εἰς χειροτονίας νέων ᾿Επισκόπων, ἀλλά τοῦτο δέν κατέστη δυνατόν, ὅπως δέν κατέστη δυνατόν νά πεισθῇ πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν καί ὁ Κυκλάδων Γερμανός Βαρυκόπουλος, ὁ ὁποῖος τελικά προσεχώρησεν εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα. Κατόπιν τούτων ὁ ὁμολογητής ᾿Αρχιερεύς Ματθαῖος, παραμείνας μόνος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς, καί διά νά μήν μείνη ἡ ᾿Εκκλησία χωρίς ᾿Επισκόπους, καί χειμασθῇ, ὅπως ἐσχεδίαζον οἱ σχισματικοί, μόλις ἕνα καί ἤμισυ ἔτος πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του, ὑπερβάς[1] τήν Κανονικήν τάξιν, προέβη μόνος του εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου, χειροτονήσας τήν 13 Σεπτεμβρίου 1948, τόν ᾿Αρχ/την Σπυρίδωνα Πάσσιον εἰς ᾿Επίσκοπον Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου. ᾿Ακολούθως οἱ δύο ἐκεῖνοι ᾿Επίσκοποι προέβησαν καί εἰς ἄλλας ᾿Επισκοπικάς χειροτονίας.

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ

Μετά τό ἱστορικόν γεγονός τοῦ 1948 οἱ ἴδιοι Νεοημερολογιτικοί καί Φλωρινικοί παράγοντες, πέραν τῶν ἄλλων διωγμῶν ἤγειραν καί μεῖζον τεχνητόν θέμα περί "μή ἐγκυρότητος" τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας, ἤτοι ὑπό μόνου τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Χειροτονία ὑφ᾿ ἑνός καί κάθε ἄλλη ἀντικανονικῶς γενομένη χειροτονία, ὑπόκειται εἰς ἀναγνώρισιν ἤ ἀκύρωσιν καί καθαίρεσιν τοῦ τε χειροτονήσαντος καί τοῦ χειροτονηθέντος. ῎Αν π.χ. μία τοιαύτη χειροτονία ἐγένετο, εἴτε λόγῳ καταφρονήσεως τῆς Κανονικῆς τάξεως, εἴτε διά χειροτονίαν ἀναξίου, εἴτε πρός δημιουργίαν φατρίας καί σχίσματος, ἀσφαλῶς εἰς τοιαύτας περιπτώσεις ἰσχύει ἡ πρᾶξις τῆς ᾿Εκκλησίας, ἤτοι, Καθαίρεσις τοῦ τε χειροτονήσαντος, καί τοῦ χειροτονηθέντος. ᾿Εν προκειμένῳ ὅμως, εἰς τήν χειροτονίαν τοῦ 1948, οὐδείς τῶν ἀνωτέρω λόγων ἤ ἄλλος τις ὑφίσταται. ῾Ο ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος προβάς εἰς τήν συγκεκριμένην χειροτονίαν τό 1948, καί τήν Κανονικήν τάξιν ἐγνώριζε καί ἐσέβετο, ἀλλά καί τήν ἀδήριτον ἀνάγκην νά ἀφήση διαδόχους ᾿Επισκόπους εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν δέν παρέβλεψεν. Περαιτέρω ἐγνώριζεν καί τήν πρᾶξιν τῆς ᾿Εκκλησίας ἐπί παρομοίων προηγουμένων περιπτώσεων "ὑφ᾿ ἑνός", τάς ὁποίας καί ἔλαβεν ὑπ᾿ ὄψιν του. ῾Επομένως ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1948, ἐχειροτόνησε μόνος του, ὄχι διά νά προκαλέση σκάνδαλα - φατρίαν καί σχίσμα, ἀλλά διά νά συντρίψῃ τά σχέδια τοῦ σχισματοαιρετικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί Φλωρινισμοῦ, τά ὁποῖα ἐγνώριζε καί διά νά ἐξασφαλίση τήν ἀπρόσκοπτον (ἐκ τῆς ἐπόψεως ταύτης) πορείαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, συνεπής πάντοτε πρός τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας.

ΣΤΟΧΟΣ ΤΩΝ ΔΙΩΚΤΩΝ Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ

ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ

᾿Από τό 1948 μέχρι καί σήμερον ὅλαι αἱ κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐπιθέσεις τῶν διωκτῶν της, ἔχουν ὡς στόχον αὐτάς τάς χειροτονίας τοῦ 1948. ῎Εχουν ὡς στόχον νά προσβάλουν αὐτήν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἐνῶ ὁ Νεοημερολογιτισμός στοχεύει καί εἰς τήν προσβολήν τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 ὑπό τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ἰσχυριζόμενος ΨΕΥΔΩΣ ὅτι δῆθεν οὗτοι πρῶτον καθηρέθησαν, καί κατόπιν προέβησαν εἰς χειροτονίας ᾿Επισκόπων, ἐνῶ ἐπ᾿ ἀληθείᾳ συνέβη ἀκριβῶς τό ἀντίθετον. Οἱ τρεῖς ᾿Επίσκοποι ἐπιστρέψαντες εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπεκήρυξαν τόν Νεοημερολογιτισμόν καί, συνεπεῖς πρός αὐτήν τήν ἱστορικήν ῾Ομολογίαν των, προέβησαν εἰς χειροτονίαν 4 νέων ᾿Αρχιερέων, συγκροτήσαντες τήν πρώτην Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ἑπταμελῆ ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Δι᾿ αὐτόν δέ τόν λόγον πανικοβληθείς καί τότε (τό 1935) ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος προέβη διά λίαν συνοπτικῆς, παρανόμου καί ἀντικανονικῆς διαδικασίας εἰς "καθαιρέσεις", πρῶτον τῶν τριῶν χειροτονησάντων καί μετά καί τῶν τεσσάρων χειροτονηθέντων. Περιττεύει νά τονίσωμεν τό ἄκυρον αὐτῶν τῶν "καθαιρέσεων", ἀφοῦ οἱ τρεῖς ᾿Αρχιερεῖς ἐπιστρέψαντες εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον καί ἀκαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς ἐνεργείᾳ σχίσμα.

Οἱ ἀμαθεῖς ὅμως καί μισαλλόδοξοι σχισματικοί ὀπαδοί τοῦ πρ. Φλωρίνης, ποτέ δέν ἠθέλησαν νά κατανοήσουν τό θέμα τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ πρώην Φλωρίνης, ἐστόχευσεν νά προσβάλη αὐτάς τάς χειροτονίας, ἐξαρτῶν καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον αὐτάς ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἤ ἐν ὅσῳ ἔζη (ἀπέθανε τό 1955) ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἰδίου.

᾿Από τό 1948 μέχρι τό 1971 συνελήφθη τό σχέδιον κατά τό ὁποῖον, ἄν ὁ Νεοημερολογιτισμός μετά τοῦ Φλωρινισμοῦ κατώρθωνον νά εἰσχωρήσουν οἱ ἐγκάθετοί των αθέτους των εἰς τό σῶμα τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τότε ἡ προσβολή τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 θά ἐπετυγχάνετο βάσει τοῦ ἀπό τοῦ 1952 σχεδίου (γνωματεύσεως) τοῦ ἰδίου τοῦ πρώην Φλωρίνης, τό ὁποῖον προέβλεπε διπλοῦν κτύπημα κατά τῶν ᾿Επισκόπων καί πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας! Δηλαδή, "ἐν εὐθέτῳ χρόνῳ" νά ἀντιμετωπισθοῦν καί ὡς "σχισματικοί" καί ὡς "ὑφ᾿ ἑνός" διά χειροθεσίας κατά τόν Η τῆς Α' Οἰκουμ. Συνόδου, ὁπότε θά κατερρίπτετο καί ἡ ᾿Εκκλησιολογία καί ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή....

ΕΙΣ ΤΕΛΙΚΗΝ ΕΥΘΕΙΑΝ

ΤΟ ΣΧΕΔΙΟΝ ΤΟΥ ΠΡ. ΦΛΩΡΙΝΗΣ

Τό 1969-70 εἷς ἐπίορκος Φλωριναῖος Κληρικός, ὁ ᾿Αρχ/της Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, (κατ᾿ ἀρχάς ἦτο πνευματικόν τέκνον καί διάκονος τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου) ἀσταθής περί τήν ὁμολογίαν, κατορθώνει καί εἰσχωρεῖ δολίως ἐκ τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., προσκοληθείς εἰς τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον. Οὗτος πολύ γρήγορα ἐνεφανίσθη ὄχι ἁπλῶς ὡς ὑπερορθόδοξος, ἀλλά ἐπέρασε καί τό μήνυμα ὅτι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία πρέπει "νά ἐξέλθη τῶν τειχῶν τῆς Κερατέας". ῎Ετσι μέ τό πρόσχημα τῆς ῾Ιεραποστολῆς εἰς τήν Σύνοδον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, εἰς τήν οὐσίαν ἀνέλαβε μαζί μέ ἄλλους νά προσβάλη τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἐξιδανίκευσε τούς ᾿Επισκόπους τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς διασπορᾶς προβάλλων καί τό δέλεαρ καθ᾿ ὅ, ἄν τελικά αὐτοί, οἱ κατά τά ἄλλα "ὀρθοδοξώτατοι", "ζηλωταί", "ἀσκητικοί", "θεολόγοι", "ἅγιοι" κλπ. ὀρθοτομήσουν πλήρως τόν λόγον τῆς ἀληθείας, δηλαδή ἀποδεχθοῦν τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί διακόψουν πᾶσαν κοινωνίαν μετά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, τότε ὁ θρίαμβος τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀνά τόν κόσμον θά εἶναι δεδομένος. Τό μεῖζον ὅμως ἦτο ὅτι μετά τήν καθαράν των ὁμολογίαν καί τῆς ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ ἑνώσεως, οὗτοι οἱ θεολόγοι καί "ἅγιοι" ᾿Επίσκοποι, συνεπεῖς πρός τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, θά ἀνεγνώριζον καί τάς χειροτονίας τοῦ Βρεσθένης καί ἑπομένως θά ἐφράσσοντο τά ἀπύλωτα στόματα τῶν Φλωρινικῶν. ῎Ετσι ὡρίσθη ἐξαρχία ὑπό τῶν Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου κ. ᾿Επιφανίου καί ἀπεστάλη νά ἐνεργήση ῾Ιεραποστολήν καί ἀφοῦ θά ηὐλογεῖτο αὐτή θά ἐτίθετο καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίας.

᾿Ασχέτως ἄν ἡ Ρωσική Σύνοδος ὀρθοτόμησεν, ἤτοι, ἐδέχθη τήν ᾿Εκκλησιολογίαν ἤ ὄχι, καί ἀσχέτως ἐπίσης ἄν τούς δύο ᾿Αρχιερεῖς (Κάλλιστον καί ᾿Επιφάνιον), εἰς τήν πρᾶξιν ἡ Ρωσική Σύνοδος τούς ἀνεγνώρισεν ἤ τούς ἠμφεσβήτησεν καί τούς "ἐχειροθέτησεν ὡς σχισματικούς", ἤ καί τούς "ἀνεχειροτόνησεν", οὗτοι ἐπιστρέψαντες, ὡμολόγησαν ἐν ὠμοφορίῳ καί ἐπιτραχηλίῳ, ὅτι μετά τήν καλήν ὁμολογίαν καί τήν ἐν τῇ μιᾷ πίστει (᾿Εκκλησιολογίᾳ) ἕνωσιν, ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἑνός, μεθ᾿ ὅ ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀνεγνώρισεν τήν ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948. Τοῦτο ἐγένετο καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐπεκοινώνει μετά τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως καί ἑπομένως ἔπρεπε νά δοθῆ ἀπάντησις καί πρός τούς Φλωριναίους, ὅτι ἡ ἕνωσις των μετά τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῶν ᾿Επισκόπων τῶν ἀπό Βρεσθένης, δέν κωλύεται λόγῳ τῆς ὐφ᾿ ἐνός χειροτονίας των καί ὅτι αὗται ἀναγνωρίζονται ὡς χειροτονίαι ἔγκυροι, ἡ δέ ὑπέρβασις τοῦ Κανόνος ἦτο ἀπολύτως δικαιολογημένη, ἀλλά καί ἐπιβεβλημένη. Αὐτά ὡμολόγησαν οἱ δύο ᾿Αρχιερεῖς καί οἱ λοιποί τῆς ᾿Εξαρχίας ὅτι συνέβησαν εἰς ᾿Αμερικήν καί ὅτι ἡ λεγομένη "χειροθεσία" δέν εἶναι "χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν", ἀλλά εἶδος συγχωρητικῆς εὐχῆς καί τοῦτο ὑπό τάς προϋποθέσεις τάς ὁποίας ἐτονίσαμεν. Αὐτό ἐνέκρινε καί ἐδέχθη καί ἡ ῾Ιερά Σύνοδος μετά τοῦ Κλήρου καί τοῦ Λαοῦ καί αὐτό καί ἔγινε καί εἰς τήν ῾Ελλάδα.

ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΖΟΥΝ

ΔΙΟΤΙ ΕΧΑΣΑΝ ΤΗΝ ΕΥΚΑΙΡΙΑ

Κατά τήν ᾿Εξαρχίαν καί τήν συνείδησιν καί πρᾶξιν τῆς ᾿Εκκλησίας ἐν ῾Ελλάδι τό 1971, καί ἡ τυπική αὐτή ἐξωτερική πράξις τῆς "χειροθεσίας" ἐγένετο ὡς ἕνα εἶδος συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί ὁπωσδήποτε μετά τήν ἐγγύησιν, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησε τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Αὐτήν τήν συνείδησιν εἶχεν ἠ ῾Ιερά Σύνοδος πάντοτε. ῞Ομως ἐδῶ ὑπάρχουν μερικά μελανά σημεῖα, τό ὁποῖα ὀφείλει πρωτίστως ὁ Μακαριώτατος νά διαλευκάνη, διότι ἄν καί τοῦ ἔθεσα προσωπικῶς καί παλαιότερον καί πρό δύο ἐτῶν τήν ἐρώτησιν: "Μακαριώτατε ποίαν εὐχήν ἀνεγνώσατε, τήν συγχωρητικήν, ὡς τουλάχιστον κατά τήν ᾿Εξαρχίαν καί τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον ἔπραξαν οἱ Ρῶσοι, ἤ εὐχήν χειροτονίας, ὅπως διαδίδεται παρά ἐξωεκκλησιαστικῶν παραγόντων καί δή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ;". καί ἀποφεύγοντας νά ἀπατήση μοί εἶπεν ὅτι δέν ἐνθυμεῖτε. (Σημείωσις: ῾Ο κ. Βασίλειος Σακκᾶς εἰς ἐπιστολάς του γράφει ὅτι ἀνεγνώσθησαν εὐχαί χειροτονίας καί ὄχι συγχωρητική. ᾿Επ᾿ αὐτοῦ δέν ἐδόθη εἰσέτι καμμία ἀπάντησις). Καί ἔτερον μελανόν σημεῖον. ῾Ο Μακαριώτατος ἐδήλωσεν, ἐνώπιον τῆς Συνόδου ἐν ἔτει 1981 κατά τήν μεγάλην ἐκείνην Σύνοδον τῶν ᾿Αρχιερέων ῾Ελλάδος καί Κύπρου, τά ἐξῆς: "᾿Εγώ τούς τό εἶπα (ἀνεφέρετο εἰς τήν ᾿Εξαρχίαν), αὐτή ἡ ἀπόφασις βγάζει παράνομο τόν ἅγιο Πατέρα". ᾿Εφ᾿ ὅσον, λοιπόν, ὁ Μακαριώτατος ἰδών τήν ᾿Απόφασιν τοῦ Σεπτ. τοῦ 1971, (τήν ὁποίαν παρουσίασαν ὡς γνωστόν κατόπιν ἑορτῆς) διατί μέχρι σήμερα δέν ἔλαβε καμμίαν δημοσίαν, εὐθαρσῆ, πεπαρρησιασμένην θέσιν ἔναντι αὐτῆς; Διατί ἄφησε καί τόν μοναχό π. Κοσμᾶ, ὁ ὁποῖος διἐκοψε τήν μετ᾿ αὐτοῦ κοινωνίαν δι᾿ αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον, καί δέν τόν ἐβοήθησε μέ μίαν πεπαρρησιασμένην ὁμολογίαν, νά ἐπιστρέψη καί νά μή ἀποχωρήση τοῦ κόσμου τούτου, ὅπως ἀπεχώρησε, δηλαδή χωρίς νά διαλαγῇ μετ᾿ αὐτοῦ;[2]. Ποῖος θά δώση λόγον διά τάς ψυχάς τόσων ἀνθρώπων πού ἐχάθησαν ἐξ᾿ αἰτίας αὐτῆς τῆς καθόλου ὁμολογιακῆς ἀντιμετωπίσεως τῆς ἀποφάσεως τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀφοῦ αὐτή πάλιν κατά τήν δήλωσιν τοῦ Μακαριωτάτου "βγάζει παράνομο τό ῞Αγιο Πατέρα;"

Πατέρες καί ἀδελφοί

Συνείδησις ὅλων ἦτο ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον ὅτι ἡ γενομένη "χειροθεσία" ἦτο μία ἐξωτερική τυπική πράξις εἰς τύπον συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί τοῦτο, ὅπως ἀπ᾿ ἀρχῆς ἔγραψα, ἦτο λάθος καί ἐγένετο πέραν τῶν ἄλλων καί καθ᾿ ὑπέρβασιν τῆς Κανονικῆς τάξεως. Καί ἐστηρίχθημεν ἅπαντες εἰς ὅσα μᾶς εἶπεν ἠ ᾿Εξαρχία, ἅμα τῇ ἐπιστροφῇ της, εἰς ὅσα ἐδήλωσεν ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος καί ἡ Σύνοδός του, ὄταν τοῦτο ἐζητήθη παρά τῶν ᾿Αρχιερέων, τοῦτο ἐδήλωσαν καί ἅπαντες οἱ ᾿Αρχιερεῖς οἱ λαβόντες μέρος εἰς τήν Σύνοδον τοῦ 1981. ῎Ηκουσα χαρακτηριστικῶς ἀπό τούς λαβόντας ἐμμέσως ἤ ἀμέσως "χειροθεσίαν" ᾿Αρχιερεῖς: "Οὐδέποτε εἰς τόν λογισμόν μας πέρασε σκέψις, ὅτι μέ τήν χειροθεσίαν συνεπληρώθη κάτι ἐλλεῖπον ἀπό τό μυστήριον τῆς χειροτονίας τήν ὁποίαν ἐδέχθημεν". Καί ἐνῶ ταῦτα δήλωσαν άπ᾿ ἀρχῆς ἅπαντες οἱ Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, μηδέ αὐτοῦ τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου ἐξαιρουμένου, ὅμως οἱ ὡς ἐγκάθετοι εἰσελθόντες εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν Καλλιόπιος καί Καλλίνικος ὡδήγησαν ὅλως ἀσυνέτως τινάς ἐξ᾿ αὐτῶν νά ὑποτροπιάσουν ἐκ τῶν ὑστέρων καί νά ἀναιρέσουν τάς πρώτας διαβεβαιώσεις. Τοῦτο ἐστάθη ἡ αἰτία, ὥστε νά ἐξετασθῇ ἐξ ὑπαρχῆς τό θέμα. ῎Ετσι ἐζητήθησαν ἐξηγήσεις κατά πόσο ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾿Εκκλησιολογίαν, καί κατά πόσον ἀνεγνωρίσθησαν ὡς πλήρεις καί τέλειαι δογματικῶς αἱ χειροτονίαι τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Δυστυχῶς τίποτε δέν προέκυψεν ἀπόλυτα καθαρόν ἐκ τῆς ὅλης ὑποθέσεως, διό καί μετά πενταετίαν (1976) διεκόπη ἡ κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Τότε ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, συνεχίζων νά εἶναι ὑπό τήν ἐπιρροήν τοῦ Καλλιοπίου, ἐδήλωσεν ὅτι ἐχειροθετήθη οὐσιαστικά ὡς σχισματικός. Μετά ἀπό αὐτήν τήν ἐπίσημον δήλωσιν - ἀποκάλυψίν του προσέφυγε εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα καί "ἀνεγνωρίσθη" ὑπ᾿ αὐτῶν ὡς ᾿Επίσκοπος ἀπό τό 1971! Δι αὐτούς τούς λόγους καθηρέθη.

ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟΝ (!)

Οἱ παράγοντες ὅμως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τοῦ Φλωρινισμοῦ δέν παραιτοῦνται, ἀλλά φροντίζουν καί εἰσχωροῦν εἰς τά "ἐνδότερα τοῦ καταπετάσματος" τῆς ᾿Εκκλησίας. Δυστυχῶς καί ἔτεροι Κληρικοί, ὅπως ὁ τότε ᾿Αττικῆς Ματθαῖος, κατ᾿ ἀρχάς πλαγίως καί ἐμμέσως καί ἀργότερα καί εὐθέως ἐτάχθη ὑπέρ τῆς "χειροθεσίας" ὡς δῆθεν οὐσιαστικῆς πράξεως ἐπί σχισματικῶν. Τοῦτο τό ἐξέφραζε μέ τήν σταθεράν θέσιν του: "Μή μιλᾶτε γιά τήν χειροθεσία[3], διότι βάσει αὐτῆς μᾶς ἀναγνωρίζουν ὅλοι, καί τώρα ἔχουμε ψηλά τό κεφάλι". Παράλληλα, ὁ ἴδιος, καθ᾿ ὄλην τήν δεκαετίαν 1980-1990, ἠγωνίσθη, μέ ὑπολανθάνον τό δεδομένον τῆς "χειροθεσίας", νά ἀναγνωρισθῇ ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., καί νά ὑπαχθῇ εἰς τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων, γεγονός τό ὁποῖον, παρά τά τρία ἐπίσημα διαβήματα πρός παράγοντας τοῦ Κράτους, δέν ἐπέτρεψε μέ τήν παρέμβασίν του ὁ κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης, ὅπερ ποτέ δέν τοῦ ἐσυγχώρησεν ὁ ἀποθανών Ματθαῖος.

Σημειωτέον ὅτι προηγουμένως ἤδη ἀπὀ τό 1972, τό καθεστώς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου, ἐπειδή δέν τά πήγαινε καλά μέ τόν νεοημερολογιτισμόν, ἐπρότεινε χειροτονίας ᾿Επισκόπων καί σχηματισμόν δωδεκαμελοῦς Συνόδου, προκειμένου νά ἀναγνωρισθῇ ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. παράλληλα πρός τήν Νεοημερολογιτικήν. ῎Ετσι προέκυψαν αἱ κατά τό 1973 ἐσπευσμέναι καί ὁμαδικῶς γενόμεναι ἑπτά χειροτονίαι, ἤτοι τῶν ᾿Αττικῆς Ματθαίου, Πειραιῶς Νικολάου, ᾿Αργολίδος Παχωμίου, Βρεσθένης Λαζάρου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, ῾Ηρακλείου Εὐμενίου, καί Σερβίων Τίτου. ῎Ηδη, ὅμως, τό καθεστώς τοῦ Γ. Παπαδοπούλου εἶχε κλονισθεῖ ἀπό τό πραξικόπημα τοῦ ἀντιπάλου του ᾿Ιωαννίδη, ἀλλά καί ὁ κύριος παράγων, ὁ πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος, κλονισθείσης τῆς ὑγείας του παρητήθη τῆς ἐνεργοῦ δράσεως, καί μετ᾿ ὀλίγον ἀπέθανε, καί οὕτω τό θέμα πέραν τῶν χειροτονιῶν δέν ἔλαβεν περαιτέρω διαστάσεις.

Πρός ἀποφυγήν παρεξηγήσεων πρέπει νά σημειωθῇ ὅτι ὅλα αὐτά τά φαινόμενα δέν ἐπέρασαν ἀπαρατήρητα, ἀντιθέτως προεκάλεσαν ἐπανειλημμένα συζητήσεις εἰς τάς Συνόδους διά τό θέμα τοῦτο, οἱ δέ θεολόγοι καί κυρίως ὁ ᾿Ελευθ. Γκουτζίδης καί ἡμεῖς ἐζητούσαμεν ἐξηγήσεις, ἡ ἐλαχιστότης μου δέ ἠρνούμην νά χειροτονηθῶ, μέχρις ὅτου δηλωθῇ σαφῶς καί ρητῶς ἡ θέσις - συνείδησις τῆς Συνόδου.

Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΑΠΟΦΑΙΝΕΤΑΙ

Εἰς τήν μεγάλην Σύνοδον κατ᾿ Αὔγουστον τοῦ 1981 εἰς τήν ὁποίαν συμμετεῖχεν καί ἡ ᾿Εκκλησία τῆς Κύπρου, διά τοῦ Μητροπολίτου της κ. ᾿Επιφανίου, ὅστις ἦτο τό ἕν μέλος τῆς ᾿Εξαρχίας, καί ἑπομένως ἐγνώριζεν ἀπολύτως τά γεγονότα, ἐξητάσθη εἰς ὅλας τάς λεπτομερείας του τό θέμα. ῾Η μεγάλη αὐτή Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας, τῆς ὁποίας ὑπάρχουν πλήρη Πρακτικά, τελικῶς ἀπεφάνθη ὅτι ἡ ἀπ᾿ ἀρχῆς πράξις καί συνείδησις τῆς ᾿Εκκλησίας ἦτο ὅτι τό 1971 δέν ἐδέχθημεν "χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν", ἀλλά ἡ λεγομένη "χειροθεσία" ἦτο ἁπλῶς μία ἐξωτερική τυπική πρᾶξις, εἶδος συγχωρητικῆς εὐχῆς, καί τοῦτο ὑπό τήν βασικήν προϋπόθεσιν, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καί ἡ ἕνωσις ἐν τῇ μιᾷ πίστει καί ῾Ομολογίᾳ - ᾿Εκκλησιολογίᾳ ἦτο ἀληθής καί βεβαία. Κατόπιν τούτου πρῶτος ἐδέχθη νά ἱερωθῆ ὁ ὑποφαινόμενος καί ἀργότερα καί ὁ θεολόγος καί Νομικός κ. Εὐστάθιος Τουρλῆς.

Καί ἠ ἀπόφανσις ὅμως αὕτη ἠμφισβητήθη ἀργότερον ὑπό τοῦ τότε ᾿Αττικῆς Ματθαίου, ὡς γραφεῖσα παρά τοῦ θεολόγου ᾿Ελευθερίου Γκουυτζίδη καί ὡς ἐκφράζουσα αὐτόν καί οὐχί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον. ᾿Αλλά καί τό κίνημά του, τό γνωστόν ὡς κίνημα τῶν "πέντε" (1990-1995,) οὐσιαστικά εἶχεν ὡς σκοπόν νά "θέση ἐκτός" συγκεκριμένα πρόσωπα, τά ὁποῖα, ὅπως καί τώρα γράφουν, ἔτσι καί τότε ἔγραφον κατά τῆς δολίας, πλήν ἀνεπιτυχοῦς προδοσίας κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Κατόπιν αὐτῶν τά ξένα Κέντρα μέ τήν ψευδῆ κατηγορία τοῦ "νεοεικονομάχου" ἐπεχείρησαν νά τεθοῦν ἐκτός ᾿Εκκλησίας συγκεκριμένα πρόσωπα διά νά προχωρήση ἀκώλυτα ἡ προδοσία. ᾿Αποκαλυπτικόν αὐτῆς τῆς ἀληθείας εἶναι τό ἀποτολμηθέν ὑπό τοῦ πρώην ᾿Αττικῆς Ματθαίου κατά τήν Σύνοδον τοῦ ᾿Οκτωβρίου τοῦ 1993. Τότε ὁ ἐν λόγῳ ᾿Επίσκοπος, ὑπερμαχῶν ἐν Συνόδῳ καί τῆς βλασφήμου θέσεως τοῦ Κυπρίου ῾Ιερομονάχου Εὐθυμίου, (᾿Εγκύκλιος ἐπιστολή του ἀπό 11-10-1992), καθ᾿ ἥν "μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας" κλπ, ἐδέχθη αὐστηρόν ἔλεγχον ὑπό τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη. ῞Οταν δέ ὁ θεολόγος ἐπεκαλέσθη καί τήν ἱστορικήν ᾿Απόφανσιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τοῦ 1981, τότε ὁ ᾿Επίσκοπος ἀπήντησεν πρός τόν θεολόγον εἰπών: "Αὐτή τήν ἔγραψες ἐσύ"! Τοῦτο, ἀσφαλῶς, δέν ἦτο ἀληθές, διότι ἡ ἀπόφανσις τῶν ᾿Επισκόπων δέν ἦτο μόνον ἀβίαστος, ἀλλά καί ἀπολύτως ἐλευθέρα, καί τεκμηριωμένη, προκύψασα πράγματι ἐκ τῆς πράξεως καί τῆς κοινῆς συνειδήσεως τῆς ᾿Εκκλησίας. Κατόπιν αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ του, ὁ κ. Ελευθ. Γκουτζίδης ἐντός τῆς Συνόδου τόν ἀπεκήρυξεν εἰπών: "Εν τοιαύτῃ περιπτώσει δέν εἶσθε οὔτε ὀρθόδοξος, οὔτε ᾿Αρχιερεύς καί σᾶς ἀποκηρύσσω".

ΚΑΙ Ο ΣΕΒ/ΤΟΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ

Πέραν τοῦ τότε ᾿Αττικῆς Ματθαίου καί ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος ὑπό εἰδικάς συνθήκας καί εἰς ἰδιαιτέρας περιπτώσεις, ἔλεγεν : "Μή μιλᾶτε γιά τήν χειροθεσία, διότι μέ αὐτή μᾶς ἀναγνωρίζουν τά δικαστήρια", ἐνῶ τό 1976, προκειμένου νά ἀπαλλαγῆ τῆς διώξεως ἐπί ἀντιποιήσει ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀρχῆς - λειτουργήματος, ΑΠΕΔΕΧΘΗ τό ὑπέρ αὐτοῦ ἄκρως βλάσφημον "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς" (54/76), κατά τό ὁποῖον ἀφ᾿ ἑνός ὁ Σεβ. Πειραιῶς "ἀνήκει εἰς μίαν β' ᾿Εκκλησίαν, τήν ὁποίαν ἵδρυσεν τό 1937 ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος", καί ἀφ᾿ ἑτέρου ἡ χειροτονία του εἰς ᾿Επίσκοπον εἶναι ἔγκυρος, διότι αὐτή ἐπεκυρώθη μέ τήν γενομένην χειροθεσίαν τό 1971 ὐπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς διασπορᾶς, δηλαδή ὁ Σεβ. κ. Νικόλαος κατά τό Βούλευμα εἶναι καθαρά σχισματικός ἔναντι τοῦ Φλωρινισμοῦ!

Τοῦτο τό "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" 54/76, τό ὁποῖον ἀφορᾶ τόν Σεβ. κ. Νικόλαον, τό ἰδιαιτέρως βλάσφημον καί κατά τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς , πρέπει νά εἴπωμεν ὅτι δέν ἐτέθη ποτέ ἐπί τῆς Τραπέζης τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ἀφοῦ ὀ ἴδιος τόν ὁποῖον ἀφεώρα καί ἀφορᾶ ἀμέσως καί εὐθέως, οὐδέποτε τό ἔφερεν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί οὐδέποτε ἠσθάνθη τόν ἔλεγχον τῆς ὀρθοδόξου συνειδήσεώς του, ὄτι αὐτό τόν καθιστᾶ ΑΡΝΗΤΗΝ καί τῆς ᾿Εκκλησιολογίας του καί τῆς ᾿Αποστολικῆς του Διαδοχῆς[4]. ᾿Αλλά καί ὅταν αὐτό, πρό τεσσάρων περίπου ἐτῶν, ἦλθεν εἰς φῶς, διότι ἤδη ἀπό τό 1994 εἶναι δημοσιευμένον ὑπό τοῦ Καλλιοπίου εἰς τόν 11ον Τόμον τῶν "ΠΑΤΡΙΩΝ" σελ. 157-170, τότε ἐπειδή ἐζητήθη, κἄν μετά 25 ἔτη, τόσον ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος, ὅσον καί ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, νά λάβουν ὀρθόδοξον καί ὁμολογιακήν θέσιν, ὡρισμένοι "ὠρκίσθησαν" νά μήν ἀσχοληθοῦν μέ τό βλάσφημον βούλευμα, ἀλλά μέ τούς κατ᾿ αὐτούς "ἀσεβεῖς", οἱ ὁποῖοι ζητοῦν νά ἔλθη αὐτό τό θέμα εἰς τήν Σύνοδον!!! ῾Η μία δικαιολογία, ἡ ὁποία προεβλήθη ὑπό τοῦ Σεβ. κ. Νικολάου εἶναι ὅτι: "Αὐτά τά γράφει τό δικαστήριο, δέν τά λέγω ἐγώ, δέν μέ ἀφορᾶ τί λέγει ἡ ἀπόφασις, ἀλλά τί ἐγώ κατέθεσα"! καί ἡ ἄλλη, ὅτι "κανείς οὔτε ᾿Αρχιερεύς, οὔτε ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, δέν ἐδέχθημεν αὐτό τό Βούλευμα"!

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, ἀντιλαμβάνεσθε ὅτι καί τό ἕνα ἀδιανόητον καί ἀπαράδεκτον καί τό ἄλλο ἀναληθές, διότι ἄν ἐξ᾿ εἰλικρινείας κινούμενοι ἰσχυρίζονται τά ἀνωτέρω, τότε ποῖος καί διατί κωλύεται καί παρακωλύει νά ἔλθη ό "᾿Απαλλαικτικόν Βούλευμα" εἰς τήν Σύνοδον καί νά δοθῇ οὕτως εἰπεῖν "διαχρονική" καθαρά ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΗ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ καί ὡς πρός τήν "β' ᾿Εκκλησίαν" καί ὡς πρός τάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί 1948 καί ὡς πρός τήν "χειροθεσίαν"; Διατί διεσαλεύθη ἡ Κανονική Τάξις καί οἱ θεσμοί καί κλυδωνίζεται τό σκάφος τῆς ᾿Εκκλησίας. Εἰς ταῦτα δέον νά προστεθῇ ὅτι τό ἐν λόγῳ "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" ἀποτελεῖ πλέον νομολογία Δικαστηρίων, ἐπί τῆς ὁποίας ἐστηρίχθη καί μεταγενέστερον δικαστήριον καί προφανῶς καί ἄλλα τά ὁποῖα δέν γνωρίζομεν, καί ἐξέδωκε παρόμοιον Βούλευμα! (τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 46/91 τοῦ Συμβουλίου Πλημελειοδικῶν Δράμας) (Αὐτόθι σελ. 47-67. ᾿Αμφότερα τά Βουλεύματα παρατίθενται ἐν φωτοτυπίᾳ εἰς τήν "ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ", Τεῦχος Τρίτον, Μαίου 2003). ῾Επομένως κατά τόν Νόμον, ἤτοι κατά τό "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα", ὁ Σεβ/τος Πειραιῶς ἦτο σχισματικός ως προερχόμενος "ἐκ μιᾶς β' ᾿Εκκλησίας, τήν ὀποίαν ἵδρυσεν τό 1937 ὁ ἀποσχισθείς Βρεσθένης Ματθαῖος, διότι αἱ χειροτονίαι τοῦ 1935 καί 1948 ἦσαν παράνομοι, καί ἀπεκατεστάθησαν ὡς μυστήριον διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971(!!!). Ταῦτα δέν ἰσχύουν μόνον διά τόν Σεβασμιώτατον κ. Νικόλαον, ἀλλά καί οἱονδήποτε ἄλλον, ὁ ὁποῖος δέχεται ταῦτα σιωπηλῶς καί δέν λαμβάνει θέσιν ἔναντι αὐτοῦ τοῦ Βουλεύματος, διότι τόν ... "βολεύει" !!!, ἐνῶ καθίσταται βλάσφημος καί προδότης. ῾Επομένως κατά τήν μετά τό 1995 καί ἰδιαίτερα μετά τό 1997 περίοδον, ἀποκαλύπτεται ὅτι ὑποβόσκει σημαντική φθορά συνειδήσεων καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ᾿Εκκλησιολογίας καί τῆς λεγομένης "χειροθεσίας". Καί μετά τό 1995 τά ἴδια Κέντρα, τά ὁποῖα ἐκίνησαν τούς πέντε δι᾿ ἄλλων ἐγκαθέτων των, κάμνουν διά τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἀποδεκτόν ὅτι δῆθεν τό 1971 καί εἰς τήν ᾿Αμερικήν καί εἰς τήν ῾Ελλάδα ἐγένετο "χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν", καί ἐπομένως ἐφ᾿ ὅσον οἱ ᾿Αρχιερεῖς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὅπως ἀκριβῶς λέγει τό ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 τά ἀφορῶν τόν Σεβ. κ. Νικόλαον, ἀπεκατεστάθησαν ὡς ᾿Αρχιερεῖς τό 1971, διά ποῖον ῞Αγιον Πατέρα καυχῶνται καί διά ποίαν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν ὁμιλοῦν καί κατά ποῖον τρόπον δέν ἀναγνωρίζουν Νεοημερολογιτισμόν;

Τήν θέσιν αὐτήν τοῦ "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος" ἐδήλωσεν ἐπισήμως τό 1992 ὁ Φλωρινισμός διά τοῦ προέδρου της Συνοδικῆς των ᾿Επιτροπῆς ἐπί τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου τοῦ "Οἰνόης" Ματθαίου Λαγγῆ. ᾿Εδήλωσεν κατηγορηματικῶς, ὅτι "ἀφοῦ συμφωνήσαμε ἐπί τῶν δύο πρώτων θεμάτων μέ τά ὁποῖα ἐξητάσθη τό ᾿Εκκλησιολογικόν καί κατελήξαμεν εἰς κοινήν ὁμολογίαν, δέν χρειάζεται περαιτέρω διάλογος, διότι ἡμεῖς ἀναγνωρίζουμε τούς ᾿Επισκόπους σας, ἀναγνωρεῖστε καί ἐσεῖς τούς δικούς μας καί ἀμέσως ἐπέρχεται ἡ ἔνωσις, διότι καί οἱ δύο ἔχουμε τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς" καί δι᾿ αὐτῶν, ἐννοεῖται, ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Αὐτό εἶναι τό σχέδιον τῆς νέας τάξεως πραγμάτων ... τό ὁποῖον ἔγινεν αἰτία νά μή λειτουργῇ ὁ Συνοδικός θεσμός καί οὕτω νά ὀλοκληρωθῇ ἡ προδοσία, ὅπως ἀνωτέρω τήν εἰσηγήθη ὁ Φλωριναῖος Ματθαῖος Λαγγῆς. ῎Εξω καί πέραν ἀπό ᾿Εκκλησιολογίες καί ᾿Αποστολική Διαδοχή, νά ἑνωθοῦν ὄλοι οἱ Παλαιοημερολογῖτες εἰς ἕνα σχῆμα, χωρίς νά θεωρηθῇ καί ἀπαραίτητον, τό ὁποῖον θά κρατᾶ τό παλαιόν ἐορτολόγιον, ἀλλά ἀμέσως ἤ ἔμμέσως, ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, θά ἐξαρτᾶται διοικητικῶς καί πνευματικῶς ἀπό τόν κ. Χριστόδουλον...

Τό πρόβλημα ὅμως, Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, δέν εἶναι οἱ Φλωριναῖοι, διότι αὐτοί τουλάχιστον ἐνίοτε ἐμφανίζονται είλικρινεῖς καί ἑπομένως εἰς τό σημεῖον αὐτό εἶναι τίμιοι, ἀλλά τό γεγονός ὅτι παράγοντες ἐκ τοῦ περιβάλλοντός μας δέν εἶναι εἰλικρινεῖς εἰς τάς δηλώσεις των καί ἔρχονται εἰς ἀντίφασιν μέ τήν πρᾶξιν πού ἀκολουθοῦν, ἐνῶ εἰς τούς ἐπερωτῶντας αὐτούς ὁμολογοῦν ὅτι κρατοῦν τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν καί ὅτι προέρχονται ἀπό τόν ῞Αγιο Πατέρα. ῾Υπάρχει ἄλλη πλέον ἱερόσυλος ἐπίκλησις καί τοῦ ὀνόματος τοῦ ῾Αγίου Πατρός Ματθαίου; Ποίαν σχέσιν μποροῦν νά ἔχουν οἱ οὕτω πως σκεπτόμενοι καί ἐνεργοῦντες μέ τόν ῾Ομολογητήν ῾Ιεράρχην; ῾Ωρισμένοι οὔτε μέ τόν προδότην πρ. Φλωρίνης δέν μποροῦν νά συγκριθοῦν, διότι ἐκεῖνος, τουλάχιστον, ὁποῖος ἦτο, αὐτός καί ἐφαίνετο. Δέν ὑπεκρίνετο, δέν ἦτο δειλός καί ἀσήμαντος Φαρισαῖος ... Οὗτοι ὅμως, ἐνῶ ὑποκρίνονται ὅτι κρατοῦν τήν ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν καί βαδίζουν εἰς τά ἴχνη τοῦ ῾Αγίου Πατρός, εἰς τήν πρᾶξιν ἀρνοῦνται καί τήν ᾿Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ὑβρίζουν τήν μνήμην τοῦ ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου, καί ἐπιδιώκουν καί πάλιν νά θέσουν ἐκτός ὅσους ζητοῦν ἀπό αὐτούς συνέπειαν! Τί ζητοῦμε ἐμεῖς: Νά ἐπιληφθῇ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὅπως ἐδεσμεύθη μέ τήν ὁμόφωνον ἀπόφανσιν .... τοῦ ..... 1998, ὥστε νά προχωρήση ὁ νέος θεολογικός διάλογος, τόν ὁποῖον ἐκίνησαν ὁ κ. Κάτσουρας καί οἱ κ.κ. Σαραντόπουλος καί Σακαρέλλος, νά ἔλθουν εἰς τήν κοινήν τράπεζαν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ὅλαι αἱ τελευταῖαι μετά τό 1995 δικαστικαί ἀποφάσεις καί πρωτίστως τό "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" 54/76. Αὐτοί ὄχι μόνον ἀρνοῦνται, ἀλλά θέτουν ὅλα τά θέματα εἰς τό ἀρχεῖον καί εὑρίσκουν πάλιν μαζί μέ τούς Φλωριναίους, ἀντί τῆς "νεοεικονομαχίας" τό "ἀμάρτυρον" καί τήν "καινοτομίαν" τοῦ κ. Γκουτζίδη, τόν ὁποῖον, καί Φλωριναῖοι καί "δικοί" μας, θέτουν ὑπό διωγμόν, καί δέν θέλουν οὔτε τήν φωτογραφίαν του, ἐνῶ καί τήν ἐλαχιστότητά μας ἔθεσαν ἔξω ἀπό κάθε διακονίαν, διά νά "τοποθετήσουν" ἐκεῖ ἀνεπαρκῆ καί πειθήνια ὄργανα τῶν Τσακίρογλου καί τοῦ κ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι ἐν τῷ συνόλῳ των ἐπέχουν θέσιν ἐγκαθέτων τῶν ξένων Κέντρων καί ἐνεργοῦν ὡς ὄντως ἐγκάθετοι. Οὗτοι καθ᾿ ὅλα τά τελευταῖα ἔτη ἐμαθήτευσαν παρά τῷ κ. Βασιλείῳ Σακκᾶ, ἀλλά ὡρισμένοι καί παρά τῷ μεγάλῳ διώκτη τῆς ᾿Ορθοδοξίας, (τό γνωστόν καί ὡς "μεγάλον πειρασμόν" κατά Φλωριναῖον ᾿Επίσκοπον). Αὐτοί ἀπεδείχθησαν "ἱκανοί" καί "ἄξιοι" νά μᾶς ἐξοστρακίσουν καί νά πλευρίσουν καί "αἰχμαλωτίσουν" ὡρισμένους ᾿Αρχιερεῖς, πρῶτα βεβαίως τόν Μακαριώτατον, τόν ὁποῖον κατέστησαν ἀποδειγμένως ἀπό τό 1997 ... ἄσπονδον ἐχθρόν μας. Τά σχέδια τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τοῦ Φλωρινισμοῦ νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾿Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας δέν διακόπτονται τό 1995, ἀλλά συνεχίζονται καί μετά, δι᾿ ἄλλων ἐγκαθέτων, οἱ ὁποῖοι διέβρωσαν καί ἠφάνισαν συνειδήσεις ᾿Επισκόπων.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί.

Τό γεγονός, ὅτι σήμερον ἑορτάζομεν τήν ῾Αγίαν Πεντηκοστήν, ἑορτάζομεν τήν "γενέθλιον ἡμέραν" τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία εἶναι ἡ διαχρονική Πεντηκοστή, διότι τό ῞Αγιον Πνεῦμα τό κατελθόν κατά τήν ἠμέραν ἐκείνην μένει ἐν Αὐτῇ καί συγκροτεῖ μέχρι σήμερον καί εἰς τούς αῖῶνας ὅλον τόν θεσμόν τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτό λέγω μᾶς ὡδήγησεν εἰς αὐτήν τήν μακράν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ. Μᾶς ἠνάγκασε τό γεγονός, ὅτι δι᾿ ὄλων αὐτῶν πολεμεῖται ἰδιατέρως εἰς τόν αιῶνά μας, αὐτή Αὕτη ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πολεμεῖται ἡ ἀλληλοδιάδοχος χειροτονία τῶν ᾿Επισκόπων Της, ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή, δηλαδή αὐτή ἡ συνεχής Πεντηκοστή". Καί ναί μέν ἡ ᾿Εκκλησία ὡς ὁ Χριστός δέν ἔπαθε καί δέν θά πάθη ποτέ τίποτε, πάσχομεν ὅμως ἡμεῖς καί πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀγωνιζόμεθα νά μήν "πάθωμεν", δηλαδή νά μήν εὑρεθῇ δολία δύναμις ἤ ἐνέργεια νά μᾶς βγάλῃ ἐκ τῆς σωτηρίου Κιβωτοῦ.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, δέν διανοούμεθα καί δέν κάμνομεν σχίσμα, ἀλλά ἀγωνιζόμεθα νά μείνωμεν ὅλοι ἐντός τῆς ᾿Εκκλησίας, ὥστε ἡ θεία Χάρις νά θεραπεύση τά ἀσθενῆ διά τῆς καλῆς ὁμολογίας τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Οὕτε τό 1995 ἔγινε σχίσμα, οὔτε τώρα θά γίνη, ἀλλά ἁπλῶς ἡ τρικυμία, ἠ ὁποία ἠγέρθη τό 1995 ἐκ τῆς ἐπιχειρηθείσης προδοσίας καί πάλιν ἐγείρεται, διότι ἡ ᾿Εκκλησία δέν δέχεται καί θέλει νά ἐκβράση (νά ἐκβάλη) ὅλα τά νεκρά καί σεσηπότα κατά τήν πίστιν μέλη. ῾Η ᾿Ορθοδοξία, ἡ ᾿Εκκλησία, ὁ Χριστός, ὀ ῾Οποῖος μακροθυμεῖ καί ἀγαπᾶ "τάς πόρνας καί τούς τελώνας", ἤτοι τούς ἁμαρτωλούς, δέν δέχεται τούς ὑποκριτάς Φαρισαίους, δέν δεχεται τούς προδότας τοῦ Χριστοῦ καί τῆς ᾿Εκκλησίας Του.

Μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ μέχρι σήμερον ἔχομεν τήν συνείδησιν ὄτι δέν ὑπηρετήσαμεν τόν ἑαυτόν μας, ποτέ δέν "ἐζηλώσαμεν" τήν θέσιν αὐτήν, πολύ δέ περισσότερον δέν ἐπιθυμοῦμε ᾿Αρχιεπισκοπικόν θῶκον, ὄπως ἀνελπίστως ἔφθασαν νά μᾶς συκοφαντοῦν διά νά καλύψουν ἱεροσυλίας περί "παραιτήσεως"! ᾿Αρκούμεθα εἰς τήν διακονίαν τοῦ ᾿Επισκόπου, εἰς τήν ῾Οποίαν μᾶς κατέστησεν ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, διά χειρῶν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου, διά τήν ὁποίαν ἐλεγχόμεθα, διότι δέν εἴμεθα ἐπαρκεῖς ἤ δέν κάμνομεν τήν διακονίαν μας, ὅπως τήν θέλει ὁ Χριστός. ᾿Αγαπῶμεν καί εὐλαβούμεθα ὅλους τούς ἐν Χριστῷ Πατέρας καί ᾿Αδελφούς, ἀπό τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον καί Πατέρα ὅλων μας μέχρι καί τόν τελευταῖον πιστόν. ᾿Εγίναμε μισητός, διότι μέ ὅλας τάς δυνάμεις μας πολεμοῦμεν τήν Παλαιοημερολογιτικήν Οἰκουμενιστικήν προδοσίαν καί ΖΗΤΟΥΜΕΝ ἐν ὀνόματι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί συνέπειαν πρός Αὐτήν. Ζητῶμεν ἐπιμόνως καί δέν ὑποχωρῶμεν ἀπό τήν θέσιν αὐτήν, νά ἐξετασθοῦν τά θέματα τά ὁποῖα ἀμέσως ἤ ἐμμέσως προσβάλλουν τήν ᾿Εκκλησιολογία καί τήν ᾿Αποστολική Διαδοχήν, ὅπως:

α) Ζητοῦμεν τήν ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν τῆς σχισματοαιρέσεως τῶν "πέντε" κατά τήν ἀπόφασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας κατά τό 1997.

β) Ζητοῦμεν τήν ὁμολογιακήν ἀντιμετώπισιν τοῦ βλασφήμου "᾿Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος" 54/76, ὅπως καί τῶν μετά τό 1995 νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων.

γ) Ζητοῦμεν τήν ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ συνέχισιν τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μέ τούς Φλωρινικούς καί μέ κάθε ἄλλον παράγοντα.

δ) Ζητοῦμεν νά ἀποδείξουν τό ὑποκατάστατον τῆς "νεοεικονομαχίας", τό ὁποῖον ἐχάλκευσαν οἱ Φλωριναῖοι μαζί μέ τό παρασυνοδικόν μας κατεστημένον περί δῆθεν "ἀμαρτύρου" καί "καινοτομίας".

ε) Ζητοῦμεν νά γίνη σεβαστή ἠ Κανονική Τάξις καί νά λειτουργήση Κανονικά ὁ Συνοδικός θεσμός καί νά ἐξετασθοῦν Κανονικῶς καί μέ σεβασμόν πρός τήν ᾿Αλήθειαν καί τό Δίκαιον, ἅπασαι αἱ Καταγγελίαι - ᾿Αναφοραί ἐπί θεμάτων Πίστεως, καί νά ἀποδοθῆ τό δικαιον πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν,.

στ) Ζητοῦμεν νά ἐξετασθῆ τό θέμα τῆς ἀποτυχίας τῆς ἱεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί νά ἀποδοθοῦν εὐθῦνες.

ζ) Ζητοῦμεν νά ἀνακληθῇ ἡ ἱερόσυλος περί παραιτήσεως τοῦ Μακαριωτάτου συμπαιγνία, ἡ ὁποία τελικά ἐξυπηρετεῖ τήν προδοσίαν κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, καί νά ἀνακληθοῦν τά ψεύδη τά ὁποῖα ἐλέχθησαν εἰς τήν Εἰσήγησιν τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου, προκειμένου νά θεωρήση τήν "παραίτησιν τοῦ Μακαριωτάτου" σύμφωνον μέ τήν Κανονικήν τάξιν.

Τοῦτο τό θέμα, ὅπως καί τά προηγούμενα εἶναι μείζονα καί πρωτεύοντα θέματα Κανονικῆς Τάξεως, ἀλλά καί Πίστεως, δά τοῦτο, ὅπως ὅλοι οἱ ὁμολογηταί ἅγιοι, καί ἐν τοῖς ἐσχάτοις καιροῖς ὁ ὁμολογητής ῾Ιεράρχης Ματθαῖος δέν ὑπεχώρησαν, οὔτω δι᾿ εὐχῶν των καί μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, δέν θά ὑποχωρήσωμεν καί ἠμεῖς μέχρις ἐσχάτης μας ἀναπνοῆς, καί πιστεύομεν ὅτι Κύριος ὁ Θεός θά πολεμήσει τούς ἐχθρούς του ἀσχέτως ἄν ἡμεῖς, ἐφ᾿ ὅσον ζῶμεν, ἐνδέχεται νά εἰσέλθωμεν καί εἰς τάς Κατακόμβας.

Κατόπιν ὅλων αὐτῶν δηλώνομεν, ὅτι δέν ἀνεγνωρίσαμεν καί δέν θά ἀναγνωρίσωμεν, μέχρις ὅτου ἀνακληθῆ αὐτή ἡ συμπαιγνία, ἤ ἐκδικασθῇ ἡ ὑποδικία εἰς τήν ὁποίαν ἔρριψαν αἱ σκοτειναί δυνάμεις, τόσον τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν, ὅσον καί τόν Σεβ. Μητροπολίτην Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικόλαον, καί ἐν συνεχείᾳ ἐξετασθοῦν Κανονικῶς ὅλα τά θέματα καί ληφθοῦν ἀποφάσεις, αἱ ὀποῖαι νά συμφωνοῦν μέ τήν Κανονικήν Τάξιν καί τήν ᾿Αλήθειαν.

Πατέρες καί ᾿Αδελφοί, ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ καί ὁ Κύριος θά εἶναι μαζί μας, ἐφ᾿ ὅσον ἀγωνιζόμεθα νά μείνωμεν πιστοί εἰς τήν ῾Αγίαν Του ᾿Εκκλησίαν, ἀφ᾿ ὅσον ἀγωνιζόμεθα διά τό μικρόν λεῖμμα, ὥστε νά μείνη ἀλύμαντον ἀπό τῆς συγχρόνου λύμης τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

῎Ετσι θά τιμήσωμεν ἀξίως καί τήν 53ην ᾿Επέτειον τῆς ῾Οσίας Κοιμήσεως τοῦ ῾Ομολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου καί θά ἔχωμεν πλουσίας τάς πρός Θεόν πρεσβείας του. ΑΜΗΝ.

Διατελῶ

᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις

+῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ

________________________________________

[1] Κατ᾿ ἄλλην ἄποψιν δέν ὐπῆρξε κἄν ὑπέρβασις, διότι ἦτο ὁ μόνος ἐναπομείνας ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς.

[2] Εἰς μνημόσυνον τοῦ μακαριστοῦ ἀναδόχου μου, τοῦτο μόνον λέγω, ὅτι σταμάτησε κάθε πνευματικήν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ Μακαριωτάτου, διότι κατά τήν γνώμη του ὁ Μακαριώτατος μέ τό νά δεχθῇ τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων ἔβγαλε τόν ἅγιο Πατέρα παράνομο. Τό λέγω ἔτσι ἠπίως, διότι ὁ ἴδιος μοῦ τό εἶπε πολύ αὐστηρότερα, διότι ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος εἶχε πολλές καί πικρρές ἐμπειρίες, διότι ἦτο πολύ στενά συνδεδεμένος μέ τόν Μακαριώτατο.

[3] ᾿Εν ἔτει 1975, ὅταν στρατιώτης ὤν, καί ἐλθών μέ ἄδειαν εἰς ᾿Αθήνας, μοί ἀνετέθη ὑπό τότε ᾿Αττικῆς Ματθαῖος, νά συντάξω (βάσει ἐνός σχεδίου ἀποφάσεως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου) τό ἔγγραφον, τό ὁποῖον θά ἀπεστέλετο εἰς τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, διά νά ἐνημερωθῇ (ἡ Σύνοδος τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου), διά τήν ἀπόφασιν (τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου) περί διακοπῆς μετ᾿ αὐτῶν κοινωνίας. ῎Εχων καί τήν γνώμην τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη μετά τοῦ ὀποίου συνειργάσθην διά τήν τελικήν διατύπωσιν τοῦ ἐγγράφου, προέτεινα καί ἐσημείωσα εἰς τό σχέδιον τό ὁποῖον παρέδωσα καί τήν θέσιν ὅτι πρέπει νά σημειωθῇ περί τῆς ἀποφάσεως των τοῦ Σεπτ. τοῦ 71, ὅτι πρόκειται περί "ἀντικανονικῆς καί ἀκύρου" ἀποφάσεως, καί ὅτι κατ᾿ οὐσίαν οὐδέποτε ἐγένετο δεκτή ὑφ᾿ ἡμῶν. Δυστυχῶς ὅμως ὅταν ἐδημοσιεύθη εἰς τόν Κήρυκα τό ἔγγραφον τό σταλέν εἰς τούς Ρώσους, διαπίστωσα ὅτι ἔλειπεν αὐτή ἡ διατύπωσις. ῞Οταν δέ ἀργότερα ἀποστρατευθείς μέ ἐκάλουν καί συμμετεῖχα εἰς τήν Σύνοδον καί ἠρώτησα διατί ἀπήλειψαν αὐτήν τήν διατύπωσιν, ἡ ἀπάντησις ῆταν περίπου ἡ ἑξῆς: "᾿Εν τάξει δέν εἶναι σωστή ἡ ἀπόφασις, ἀλλά βάσει αὐτῆς μᾶς ἀναγνωρίζουν ὅλοι. ῎Εχουμε καί δικαστήρια ... " ῏Ηταν τότε πού ἠναγκάσθην νά κάνω Καταγγελία κατά τῆς ᾿Εξαρχίας. ῾Η Καταγγελία αὕτη συνεζητήθη στήν μεγάλη Σύνοδο τοῦ 1981.... Μετά ἀπό αὐτά, ὅμως, πόσον ὑποκριτική εἶναι ἡ ἀπόφασις τῶν Σεβ/των ᾿Αρχιερέων, ἐν ἔτει 2003, ὅτι ὑπεύθυνοι διά τό ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα δέν εἴμεθα ἡμεῖς, ἐμεῖς δέν δεχόμεθα τό σκεπτικόν του. ῾Υπεύθυνος εἶναι ὁ Δικαστής, ὁ ὁποῖος ἐξέδωκε τό Βούλευμα 54/76, (τό ὁποῖον εἶναι ἐπανάληψις τῆς ᾿Αποφάσεως τῶν Ρώσων τοῦ 1971). Δυστυχῶς, συνέβη τό ἐξῆς παράλογο: ᾿Ενῶ πρός τούς "ἐνισταμένους" πιστούς, λέγουν «καταδικάζομεν τήν ᾿Απόφασιν», πρός τά ἔξω (διά νά μᾶς ἀναγνωρίζουν τά δικαστήρια καί νά μᾶς ἀπαλάσσουν τῆς κατηγορίας, ἤ διά μᾶς ἀναγνωρίζουν οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες) "κρατᾶμε" στά συρτάρια μας τήν ἀπόφασι τοῦ 71, καί ὅταν χρειασθῇ τήν χρησιμοποιοῦμε. Νά γιατί οἱ σημερινοί ᾿Αρχιερεῖς, ἀρνοῦνται, ἄν καί ἔχει γίνει τόσος "θόρυβος" νά καταδικάσουν τό Βούλευμα". Καί "ὅ,τι ἔγινε ἔγινε, ἀφοῦ τώρα καί τά δικαστήρια, καί οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες μᾶς ἀναγνωρίζουν, τί τά σκαλίζετε, μή τά βάζουμε μέ τά δικαστήρια". Καί ἔτσι περνᾶνε οἱ θέσεις τοῦ Βουλεύματος: "῾Ο Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 ἵδρυσε μιά δεύτερη ᾿Εκκλησία" "Οἱ χειροτονίες τοῦ 1935 καί τοῦ 1948 εἶναι παράνομες". "Ἡ χειροθεσία τοῦ 1971 ἀπεκατέστησε ὡς μυστήριον τίς παράνομες χειροτονίες». ᾿Ιδού ἡ προδοσία καί τῆς ῾Ομολογίας καί τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς....