Την 1ην του μηνός Σεπτεμβρίου η Εκκλησία μας εορτάζει την αρχή της ινδίκτου, δηλαδή του νέου έτους. Ινδικτιών είναι λατινική λέξις και σημαίνει ορισμός. Έτσι εκκλησιαστικώς ο Σεπτέμβριος είναι ο ππρώτος μήνας του Εκκλησιαστικού έτους, και τούτο διότι κατά τον μήνα Σεπτέμβριον παύει η γη να γεννά καρπούς, αρχίζει δε πάλιν να συλαμβάνη τρόπον τινά και να κυοφορή άλλους νέους. Κατ' αυτόν τον μήνα αρχίζει να οργώνεται η γη και να δέχεται εις τα αυλάκια της τους σπόρους, κατ' αυτόν αρχίζουν οι βροχές, και απαλύνεται η γη, που είχε σκληρανθή κατά το καλοκαίρι, και γίνεται έτοιμη εις το να θρέψη τους σπόρους, ώστε σιγά - σιγά να φυτρώσουν, να καλλιεργηθούν, να αναπτυχθούν και εν τέλει να καρποφορήσουν, όταν θα έλθη ο κατάλληλος καιρός.
Εις το Λευϊτικόν ο Θεός προστάσσει τους Ιουδαίους, τον μήνα Σεπτέμβριον αφού μαζέψουν τους καρπούς των, να γιορτάσουν επτά ημέρες, να φτιάξουν σκηνές, και να ευχαριστήσουν τον Θεό δια τους καρπούς. Λέγει ο Θεός στον Μωϋσή: <<Και εν τη πεντεκαιδεκάτη ημέρα του μηνός του εβδόμου τούτου, όταν συντελέσητε τα γεννήματα της γης, εορτάσατε τω Κυρίω επτά ημέρας>> (Λευϊτικόν κγ, 39).
Ο Σεπτέμβριος είναι ο πρώτος μήνας του Φθινοπώρου. Τι σημαίνει Φθινόπωρον; Σημαίνει οι οπώρες - οι καρποί φθήνουν - καταστρέφονται. Ο Μιχαήλ ο Ψελλός θεολόγος της Βυζαντινής εποχής λέγει, ότι η αρχή της δημιουργίας του κόσμου είναι η πρώτη Ισημερία του έτους, που συμπίπτει με τον μήνα Μάρτιο, ύστερα όμως από την κατάρα της παραβάσεως, αποτέλεσμα της οποίας ήταν η κοπιώδης ζωή και η φθορά, αρχή του χρόνου είναι η δευτέρα Ισημερία. Από τότε αρχίζουν τα πάντα και οδηγούνται στην φθορά. Επειδή δε, συνεχίζει ο Ψελλός, ο χρόνος έχει ονομασθή χρόνος από την φθοράν, άρα η αρχή του χρόνου και της φθοράς είναι ο μήνας Σεπτέμβριος. Μέχρι τον Σεπτέμβριον τα φυτά μεγαλώνουν και αυξάνουν, έκτοτε όμως καταστρέφονται και φθείρονται.
Λέγουν επίσης μερικοί, ότι μία αιτία που λέγεται αρχή του έτους ο Σεπτέμβριος, είναι όταν οι Ισραηλίτες εκυρίευσαν την γη της επαγγελίας, ήταν Σεπτέμβριος μήνας και από τον μήνα αυτόν άρχισαν να καλλιεργούν την γην εκείνην. Ακόμη, ότι οι παλαιοί Ρωμαίοι κατά τον μήνα αυτόν άρχιζαν τις πολιτικές των κρίσεις και υποθέσεις, οι αυτοκράτορες εξέδιδον τα διατάγματα και τα θεσπίσματα, που ωνομάζοντο ιντίκτια, δηλ. ορισμός ή διάγγελμα (περί του φόρου και άλλων υποθέσεων).
Κατά την αρχήν της Ινδικτιώνος εορτάζεται και η μετάβασις του Κυρίου εις την Συναγωγήν των Ιουδαίων, όπου του εδόθη το βιβλίον του Προφήτου Ησαΐου, από τον οποίον ανέγνωσε την αρχή του εξηκοστού πρώτου κεφαλαίου, όπου είναι γραμμένη η Προφητεία: <<Πνεύμα Κυρίου επ' εμέ, ού είνεκεν έχρισέ με, ευαγγελίσασθαι πτωχοίς απέσταλκέ με, ιάσασθαι τους συντετριμμένους την καρδίαν, κηρύξαι αιχμαλώτους άφεσιν και τυφλοίς ανάβλεψιν, αποστείλαι τεθραυσμένους εν αφέσει, κηρύξαι ενιαυτόν Κυρίου δεκτόν>> (Λουκά δ, 18-19), και διά την οποίαν είπε προς τον λαόν: <<Σήμερον πεπλήρωται η Γραφή αύτη εν τοις ωσίν υμών>> (Λουκ. δ, 22).
Η πνευματική έννοια της εορτής αυτής είναι να αρχίσουμε και εμείς να καλλιεργήσωμεν το χωράφι της ψυχής μας, να αφήσωμε τον λόγο του Θεού να σπαρή πλουσίως εις τας ψυχάς μας, να ενδυθούμε τον καινούργιο άνθρωπο, που είναι σύμφωνος με το θέλημα του Θεού και ζη στο φως της χριστιανικής αληθείας, να εγκαταλείψουμε μιά για πάντα τον παλαιόν εαυτόν μας, τον άνθρωπο της αμαρτίας, να μή δίνουμε αφορμή στο διάβολο να μας κυριεύη, να αγωνισθούμε δια την αλήθεια, να ζήσουμε εν μετανοία, να κατακτήσουμε την εσωτερική ειρήνη, να προσευχώμεθα αδιαλείπτως και να ζητάμε την χάριν του Θεού καθημερινώς, να έχωμε μέσα μας παντοτεινά την μνήμη του Θεού, να αγωνιζώμεθα δια την κάθαρσι της ψυχής μας από τα πάθη, και την απόκτησι των αρετών, να εκμεταλλευτούμε την καινούργια χρονιά <<εξαγοραζόμενοι τον καιρόν, ότι αι ημέραι πονηραί εισίν>> (Εφεσ. ε, 16), να αξιοποιήσουμε τον υπόλοιπον χρόνον της ζωής ημών, η πορεία μας για το νέο χρόνο να είναι κατά Χριστόν, να είμεθα <<ερριζωμένοι>> εις τον Χριστόν, να ζήσωμε δηλαδή την εν Χριστώ ζωήν, η οποία ουδέποτε μαραίνεται, ουδέποτε φθείρεται, ουδέποτε πεθαίνει, όπως πεθαίνει το σώμα, απλώς μεταφυτεύεται από την παρούσαν γην της φθοράς εις την αιώνιαν πόλιν, όπου δεν υπάρχει φθορά, αλλά πνευματική ευφροσύνη των δικαίων.
Όλα μέσα στην Εκκλησία είναι μυστήρια η κατά χάριν ζωήν είναι ένα μυστήριο, η πορεία προς την θέωσι είναι ένα μυστήριο, η πνευματική αναγέννησις <<η άνωθεν γέννησις>> είναι ένα μυστήριο. Όλα αυτά βιώνονται από τις πνευματικές αισθήσεις που δια να αναπτυχθούν μέσα μας πρέπει να υπάρξη κάποιος θάνατος, κάποια φθορά. Όπως ο σπόρος τώρα το Φθινόπωρο μπαίνει μέσα στην γη, όπου κυοφορείται, έτσι και ο λόγος του Θεού σπείρεται μέσα μας, θανατώνει τον φθειρόμενον-σαρκικόν άνθρωπον και γεννά τον νέον, ο οποίος μετά από πολλά στάδια πνευματικής ζωής, τα οποία εκφράζονται στην μετάνοια και την προσευχή, ξεπερνά τον χρόνο, την φθορά, και γίνεται τέκνον του αιωνίου Θεού και ζή μακράν της φθοράς...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου