( Ένα προς Ένα τα παρακάτω κείμενα, να τα διαβάσουν και να τα λάβουν σοβαρά υπ' όψιν τους ο Σεβαστός Σεβ/τος Λαρίσης και Τυρνάβου κ. Αμφιλόχιος, οι Θεολογικοί του Σύμβουλοι αλλά και όσοι τον ακολουθούν (εκείνοι δηλαδή που είναι σφόδρα ενάντιοι της Ενώσεως του 2019 αλλά και του <<Εν Αγάπη και εν Αληθεία Διαλόγου>>. Ο καθ' ένας απ' όλους αυτούς, από την πλευρά του, στιγματίζεται και ελέγχεται από τα κείμενα αυτά).
ΔΙΑΛΟΓΟΣ!!!
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣΣΑΣ
Ένα από τα κυριότερα γνωρίσματα του ανθρώπου είναι ο διάλογος. Είναι η φυσική απόρροια της εικόνας του Θεού στον άνθρωπο.
Πρώτος χρησιμοποίησε το διάλογο ο Θεός. Τα τρία πρόσωπα της αγίας Τριάδος, προτού φτιάξουν τον άνθρωπο σκέφτηκαν μεταξύ τους. <<Ποιήσωμεν άνθρωπον...>> είπαν.
Ο άνθρωπος είναι καρπός διαλόγου.
Ο Θεός διαλέγεται με τους πρωτόπλαστους.
Στη Π. Διαθήκη χρησιμοποιεί το διάλογο για να αποκαλύψει την αλήθεια του. Διαλέγεται με τους προφήτες, τους ηγέτες του λαού και με τον ίδιο το λαό.
Αλλά και η νέα περίοδος της Κ. Διαθήκης αρχίζει πάλι με διάλογο.
Διάλογο κάνει ο Αρχάγγελος Γαβριήλ με την Παναγία. Ο Χριστός σαν άνθρωπος υπήρξε αποτέλεσμα διαλόγου της Παναγίας με τον Αρχάγγελο.
Διάλογο κάνει και ο Χριστός με τους μαθητές του.
Διάλογο κάνει και με τους αντιρρησίες συζητητές του.
Διάλογο κάνει και με το λαό.
Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος που έκανε ο Χριστός και με τη Σαμαρείτισσα του σημερινού Ευαγγελίου. Στην αρχή έσπασε το φράγμα της απαγόρευσης να διαλέγονται δημόσια άνδρες και γυναίκες. Σ' αυτό το σημείο οφείλει πολλά η γυναίκα και γενικά ο πολιτισμός στο Χριστό. Ο Χριστός έκανε διάλογο υποδειγματικό με τη Σαμαρείτισσα. Εκμεταλλεύτηκε όλα τα στοιχεία της ανθρώπινης ύπαρξης και οδήγησε τη Σαμαρείτισσα από τα φυσικά στα μεταφυσικά, από τα γήινα στα ουράνια, και από τα φθαρτά στα άφθαρτα. Ο Χριστός, σαν άριστος παιδαγωγός, είχε άριστα αποτελέσματα με το διάλογό του. Η Σαμαρείτισσα μεταβλήθηκε, φωτίστηκε, αγιάστηκε.
Αυτά τα αποτελέσματα έχει κάθε καλόπιστος διάλογος με το Χριστό. Το επαναλαμβάνουμε: καλόπιστος. Γιατί οι κακόπιστοι διάλογοι, που έκαναν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι με το Χριστό και που κάνουν και σήμερα μεταξύ τους άρχοντες, πολιτικοί και θρησκευτικοί, καταλήγουν στη διαστροφή. Δεν αποκαλύπτουν την αλήθεια αλλά την καλύπτουν. Δεν την φωτίζουν, την σκοτίζουν.
Η αλήθεια δεν έχει ανάγκει από πιέσεις και εκβιασμούς. Είναι αυτοδύναμη και επιβάλλεται ελεύθερα.
Όποιος δεν δέχεται την αλήθεια ελεύθερα δεν είναι άξιος γι' αυτή.
Και μεις κάνουμε, πρέπει να κάνουμε καθημερινά, διάλογο. Διάλογο με τον εαυτό μας, με τον κόσμο, με το Θεό. Αρκεί να γίνεται καλόπιστα, και θά 'χουμε θαυμαστά αποτελέσματα.
Ο διάλογος είναι η βάση για την εύρεση της αλήθειας. Αρκεί βάση του διαλόγου να είναι η ειλικρίνεια. Διάλογος χωρίς ειλικρίνεια είναι παράλογος.
ΤΟ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΕΤΡΟ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΑΠΟΚΡΕΩ
Το ν' αγαπάει ένας άνθρωπος ορισμένους ανθρώπους που τον αγαπάνε και του ταιριάζουνε είναι φυσικό.
Το ν' αγαπάει ένας βασιλιάς μικρούς και μεγάλους, <<επίσημους>> και <<άσημους>> είναι βέβαια εκπληκτικό, αλλά κι αυτό αρκετά φυσικό. Το να ταυτίζεται όμως με τους ρακένδυτους, τους πάσχοντες και τους φυλακισμένους είναι <<αφύσικο>. Είναι πρωτάκουστο.
Και είναι ακόμα πιο αδιανόητο το γεγονός αυτό όταν αυτός ο βασιλιάς δεν είναι απλώς ένας άνθρωπος, αλλά ο παμβασιλέας του σύμπαντος κόσμου, ο Θεάνθρωπος Χριστός. Αυτός, που με τον τρόπο αυτό, με την ταύτισή του αυτή, ανάτρεψε την σάπια ιστορία κι' έφερε την <<καινή κτίση>> μέσα στη δημιουργία. Αυτός, που με την ταπείνωσή του και την αγάπη του θα κρίνει <<ζώντας και νεκρούς>>. Αυτός, που δημιούργησε τον άνθρωπο <<κατ' εικόνα του>>.
Εμείς ασφαλώς, θα θέλαμε να ταυτίζαμε, αν μπορούσαμε, τον εαυτό μας με επίσημους και διάσημους ταλαντούχους. Με ανθρώπους που έχουν κάποια επιφάνεια και κάνουν εντύπωση. Με ισχυρούς της γης. Ο Χριστός όμως έκανε το αντίθετο. Ταυτίστηκε με τους αδύνατους. Έτσι έδωσε τον αληθινό προσανατολισμό στην ανθρωπότητα. Χάραξε τη νέα πορεία της ισότητας και της αδελφότητας όλων των ανθρώπων. Κατάργησε τις ανόητες τάξεις και τις μάταιες διακρίσεις. Μπήκε στην ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης, που είναι η αδελφοποίηση όλων των ανθρώπων με κέντρο το Χριστό. Γιαυτό είπε <<όποιος βοηθάει και συμπάσχει μ' έναν τούτων των ελαχίστων, βοηθάει εμένα τον ίδιο>>. <<Κι όποιος περιφρονεί έναν απ' αυτούς περιφρονεί εμένα>>.
Να το υπέροχο μέτρο για να μετρηθούμε, πόσο αληθινοί είμαστε. Είναι μέτρο ποιότητας.
ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΔΑΣΚΑΛΟΙ
Δ' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
<<Διδάσκαλε ήνεγκα τον υιόν μου προς σε>>.
Ο Χριστός, χωρίς να έχει ανθρώπινα διδασκαλικά διπλώματα, είχε επιβληθεί στη συνείδηση του λαού σα δάσκαλος μοναδικός. Τον είχαν επιβάλει τα λόγια του και τα έργα του. Καθοδηγούσε και θεράπευε μέρα-νύχτα το λαό. Σαν αυτοαλήθεια και σαν Θεάνθρωπος ακτινοβολούσε συνέχεια φως. Γιαυτό κι επιβλήθηκε σα διδάσκαλος αγαθός.
Υπήρχαν και υπάρχουν και σήμερα πολλοί που έχουν αναλάβει το ρόλο του δασκάλου, κατωχυρωμένοι μάλιστα και με παιδαγωγικά, ψυχολογικά, κοινωνιολογικά και άλλα πανεπιστημιακά διπλώματα.
Δυστυχώς όμως δεν είναι όλοι τους αληθινοί διδάσκαλοι του λαού. Εκπαιδευτικοί, γιατροί, δικηγόροι, κληρικοί, κοινωνικοί λειτουργοί όλων των κλάδων, δεν παίζουν πάντοτε σωστά το ρόλο του δασκάλου. Δεν νιώθουν πάντα τις ανάγκες, τον πόνο, τα προβλήματα του λαού. Αντίστροφα, τον εκμεταλλεύονται για τα συμφέροντά τους.
Γιαυτό οι λαοί μένουν, σχεδόν, <<σαν πρόβατα μή έχοντας ποιμένα>>.
Ο ποιμένας ο καλός θυσιάζει και τη ζωή του ακόμα για τα πρόβατά του. Αυτός είναι ο αληθινός δάσκαλος.
Γιαυτό ο σημερινός ταλαίπωρος πατέρας πλησίασε τον αληθινό δάσκαλο του λαού και του ζήτησε βοήθεια. Και την έλαβε, αφού εξετάστηκε στη πίστη και πήρε άριστα. Έτσι σώθηκε κι' αυτός και το παιδί του.
Σήμερα ίσως θάπρεπε να τεθούν δύο σοβαρά ερωτήματα: Έχουμε τέτοιους δασκάλους; Και, ο λαός καταφεύγει στους αληθινούς δασκάλους;
Ασφαλώς, έχουμε αρκετούς τέτοιους δασκάλους, που εκπέμπουν <<Φως εκ φωτός>>. Αλλά έχουμε και πολλούς που σκοτίζουν το φως. Είναι <<οι πονηροί δάσκαλοι>>. Οι λαοπλάνοι. Οι δημαγωγοί. Οι διαστροφείς. Κι έχουμε αρκετό λαό που καταφεύγει σε καλούς δασκάλους, που τον εμπνέουν και τον ζωογονούν. Υπάρχει όμως και πολύς λαός που παραπλανιέται από τους πονηρούς δημαγωγούς.
Προσοχή. <<Στώμεν καλώς>>.
Όσοι δάσκαλοι δεν στρέφουν το λαό κατ' ευθεία προς το αληθινό, που δεν είναι άλλο από το Χριστό, διαστρέφουν το λαό. Είναι α-δίδακτοι. Τέτοιους δασκάλους δεν τους θέλουμε ποτέ. Γιατί ξέρουμε ότι <<Μ' όποιο δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις>>.
Μακρυά λοιπόν από τους πονηρούς δασκάλους.
ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΘΕΛΟΥΝ ΟΥΣΙΑ
Ε' ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΝΗΣΤΕΙΩΝ
Τα πάθη του Χριστού πλησιάζουν. Ο Ιησούς με τους μαθητές του ανεβαίνουν προς τα Ιεροσόλυμα. Ο Χριστός βρίσκει την ευκαιρία να μιλήσει προφητικά στους μαθητές του για τη σύλληψή του, τα βασανιστήριά του, τη σταύρωσή του και την ανάστασή του. Θέλησε να τους προετοιμάσει για την αντιμετώπιση των μεγάλων γεγονότων, αλλά και για να του συμπαρασταθούν στις δύσκολες ώρες του.
Αυτοί, δυστυχώς, δεν κατάλαβαν τίποτε απ' όσα τους έλεγε. Ο Πέτρος μάλιστα τον συμβούλεψε να εγκαταλείψει το μαρτύριο. Οι άλλοι μαθητές μάλωναν ποιός είναι τάχα ο σπουδαιότερος μεταξύ τους.Τώρα τα δύο παιδιά του Ζεβεδαίου, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, ζητούν πτωτοκαθεδρίες, δεξιά και αριστερά του Χριστού.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερο μαρτύριο για το δάσκαλο όταν δεν τον καταλαβαίνουν ούτε οι μαθητές του.
Ο Χριστός πήγαινε για θυσία και αυτοί, αντί να του συμπαρασταθούν, του ζητούσαν πρωτεία. Ακόμα δεν είχαν αναγεννηθεί. Ζούσαν <<κοσμικά>>.
Το πρωτείο είναι φυσικό αίτημα στον κάθε άνθρωπο. Το φύτεψε ο Θεός για να άρχει απάνω στη φύση και στη κτίση. <<Και αρχέτωσαν επί πάσης της γης>> εντέλλεται ο Θεός στους ανθρώπους. Αυτό ίσχυε απόλυτα προτού πέσει ο άνθρωπος όταν ήταν αντιβασιλιάς της δημιουργίας. Μετά την πτώση όμως τα πράγματα αντιστράφηκαν. Οι άνθρωποι, εκτός από τους αγίους, έγιναν δούλοι της ύλης και των παθών τους. Χάσαμε τα πρωτεία και δημιουργήθηκαν μέσα μας αισθήματα κατωτερότητας.
Αυτά μας δημιούργησαν πλέγματα. Γιαυτό προσπαθήσαμε να δώσουμε διάφορες διεξόδους. Ήταν όμως λαθεμένες. Και μιά από αυτές ήταν και είναι η τάση του καθενός μας να άρχει και να καταδυναστεύει τους άλλους. Άλλοτε φανερά και άλλοτε ύπουλα.
Ο πατέρας εκμεταλλεύεται την πατρική του ιδιότητα και, πολλές φορές, τυραννεί την οικογένειά του.
Το ίδιο κάνει και ο αυταρχικός σύζυγος.
Το ίδιο κάνει και ο εγωϊστής αδελφός.
Το ίδιο κάνουν και πολλοί άρχοντες, κληρικοί και λαϊκοί. Εκμεταλλεύονται την εξουσία τους.
Τα πρωτεία δεν κατακτώνται με την τυραννική εξουσία, αλλά με τη θυσία.
Γιαυτό ο Χριστός βρήκε την ευκαιρία να τονίσει στους μαθητές του και σε όλους μας, ότι, αν θέλουμε ν' αναδειχτούμε πρώτοι, πρέπει να ταπεινωθούμε και να θυσιαστούμε πρώτοι, όπως ακριβώς έκανε και ο ίδιος. Έγινε πρώτος, γιατί ταπεινώθηκε και θυσιάστηκε πρώτος.
Τ' αληθινά πρωτεία κατακτούνται με αυτοθυσία.
Θέλεις, πατέρα, να είσαι πρώτος; Θυσιάσου για την οικογένειά σου πρώτος.
Θέλεις δάσκαλε, να είσαι διακεκριμένος; Θυσιάσου για τους μαθητές σου.
Θέλεις, μητέρα, να είσαι τιμημένη; Θυσιάσου πρώτη για τον άντρα σου, για τα παιδιά σου.
Θέλεις άρχοντα, να είσαι πρώτος; Θυσιάσου για το λαό σου.
Θέλεις, αξιωματικέ, να είσαι πρώτος; Θυσιάσου πρώτος για την πατρίδα σου και το στρατό σου.
Θέλεις, κληρικέ, να γίνεις μεγάλος; Θυσιάσου για το ποίμνιό σου.
Ας το ξαναπούμε: Άλλος δρόμος για τ' αληθινά και αιώνια πρωτεία δεν υπάρχει, εκτός από το δρόμο της θυσίας. Οι άλλοι δρόμοι και τα άλλα πρωτεία της γης είναι όλα γελοία.
Τ' αληθινά πρωτεία θέλουν πάντα θυσία.
ΟΧΙ ΑΛΛΟΙ ΣΤΑΥΡΩΤΕΣ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ
Ο λαός των Εβραίων υποδέχεται το Χριστό στα Ιεροσόλυμα μέσα σ' ένα πρωτοφανές παραλήρημα ενθουσιασμού. Γιατί όμως; Γιατί νομίζει, ότι ήρθε η ώρα πιά και σε λίγο ο Χριστός θα γκρεμίσει τη Ρώμη και θα ανακηρύξει πρωτεύουσα του κόσμου τα Ιεροσόλυμα. Θα διαλύσει τον ρωμαϊκό στρατό και θα συγκροτήσει τον εβραϊκό. Θα κατεβάσει τον Καίσαρα και θ' αναλάβει αυτός αυτοκράτορας.
Τρομερή, όμως, η παρανόηση των Εβραίων. Δεν κατάλαβαν, ότι <<η βασιλεία του Χριστού ούκ έστι εκ του κόσμου τούτου>>.
Δεν κατάλαβαν, ότι ο θρόνος του Χριστού δεν θα στηθεί στη Ρώμη, αλλά στο Γολγοθά.
Δεν κατάλαβαν, ότι δεν ήρθε να κάμει επίδειξη δύναμης και χρήση βίας, αλλά ταπείνωσης και ελευθερίας.
Τίποτα δεν κατάλαβαν απ' όλ' αυτά, γι' αυτό και τον σταύρωσαν.
Και, δυστυχώς, η παρανόηση και το σταύρωμα συνεχίζεται.
Πλήθος ανθρώπων δεν πιστεύουν στο Θεό, επειδή τον βλέπουν ταπεινό και άσημο.
Δεν πιστεύουν στο Θεό, επειδή το Ευαγγέλιό του δεν έχει φιλοσοφικές και επιστημονικές θεωρίες. Λες και μένουν κι αυτές ίδιες.
Δεν πιστεύουν στο Θεό, επειδή δεν επεμβαίνει να ματαιώνει αμέσως τους πολέμους, τις αδικίες, τις αρρώστιες και τα τόσα κακά που συμβαίνουν στη γη. Θέλουν το Θεό χωροφύλακα.
Δεν πιστεύουν στο Θεό, γιατί κρατάει ένα σταυρό στον ώμο και όχι ένα οπλοπολυβόλο στο χέρι. Τον θέλουν δικτάτορα.
Αλλοίμονο όμως αν ο Χριστός ερχόταν με όλη τη δύναμη και τη δόξα του πάνω στη γη. Κανένας μας δεν θα την άντεχε. Όλοι θα θαμπωνόμασταν, θα συντριβόμασταν.
Γι' αυτό μας προειδοποίησε, αιώνες ολόκληρους πρίν, ο προφήτης: <<Μή φοβηθείς Ιερουσαλήμ, γιατί ο βασιλιάς Χριστός δεν θα έρθει με δύναμη για να σε εξοντώσει, αλλά πράος απάνω σ' ένα γαϊδουράκι για να σε βοηθήσει και να σε σώσει>>.
Στην πρώτη του παρουσία ο Χριστός ήρθε σαν ελεητής και όχι σαν κριτής. Σα βοηθός και όχι σαν τιμωρός.
Ο Χριστός, πάνω απ' όλα, σέβεται την ελευθερία, γιαυτό και δεν έμεινε απάνω στη γη εντυπωσιακά. Δεν θέλει να τον ακολουθήσουμε από ψυχολογική βία. Προτίμησε να θυσιάσει τη ζωή του, παρά την ελευθερία του ανθρώπου.
<<Τοιούτος ημίν έπρεπε αρχιερεύς>>. Πράος, ταπεινός και άγιος. Αν τον κατανοούμε θα τον ακολουθούμε. Αν τον παρανοούμε θα τον σταυρώνουμε.
ΚΑΛΟΠΙΣΤΗ ΕΡΕΥΝΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ
Ο Θωμάς, με τη στάση του, εκφράζει την τάση του ανθρώπου, ιδιαίτερα της επιστήμης, για έρευνα. Ο άνθρωπος, από τη φύση του, θέλει να ερευνά. Θέλει να τα ελέγχει όλα. Θέλει αποδείξεις. Η Θεότητα όμως, η αιωνιότητα, το άναρχο, το άπειρο, τα μυστήρια, δε μπαίνουν στον έλεγχο. Δεν ερευνούνται. Δεν αποδεικνύονται. Και όμως υπάρχουν.
Ο άνθρωπος θα κινείται πάντα μεταξύ γνωστού και αγνώστου. Φυσικού και μεταφυσικού. Αισθητού και υπεραισθητού. Το γνωστό θα ικανοποιεί. Το άγνωστο θα μαγνητίζει, αλλά και θα προβληματίζει.
Ο Θωμάς ζήτησε έλεγχο του μυστηρίου. Είχε καλή πρόθεση και δεν του το αρνήθηκε ο Χριστός. Του επέτρεψε να τον ψηλαφήσει. Του έδωσε τεκμήρια πέρα από το επιστητό.
Ο ίδιος ο Χριστός αρνήθηκε στο σατανά, πρίν από τρία χρόνια, να κάνει τα λιθάρια ψωμί, για να δώσει δείγματα της θεότητάς του. Γιατί ό,τι δείγματα κι αν του έδινε ο σατανάς δεν θα πίστευε επειδή είναι διαστραμένος. Ο σατανάς πήγε με πονηριά. Ο Θωμάς με αγαθότητα. Ο Θωμάς κέρδισε.
Ο Θεός αποκαλύπτει τα μυστήρια στους αγαθούς. Από τους πονηρούς <<αφαιρεί>> και τη λογική τους ακόμη και γίνονται παράλογοι. Όταν η λογική δεν είναι εισαγωγή στο υπέρλογο γίνεται παράλογη.
Αν έπρεπε να συστήσουμε κάτι στο σύγχρονο κόσμο είναι τούτο: Να ερευνά με καλή πρόθεση και θα του αποκαλυφτεί η αλήθεια.
Όποιος διψάει την αλήθεια τη βρίσκει.
Η αλήθεια είναι οι σωστές σχέσεις με το Θεό, με τους ανθρώπους και με την κτίση.
ΔΙΨΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΣΑΜΑΡΕΙΤΙΣΣΑΣ
Η Σαμαρείτισσα του σημερινού Ευαγγελίου, αντί για μιά, βρέθηκε σε δύο πηγές. Ενώ πήγαινε μόνο για το πηγάδι του Ιακώβ, μπροστά της βρέθηκε και ο Χριστός. Το πηγάδι της έδωσε το υλικό νερό και ο Χριστός το πνευματικό. Η Σαμαρείτισσα ήταν μία πολύ διψασμένη ψυχή.
Αλλά και η δική μας ψυχή είναι μία διψασμένη Σαμαρείτισσα. Η ψυχή μας έχει μεγάλη δίψα για γνώση.
Ο αιώνας μας είναι αιώνας γνώσεων. Επιστήμες, φιλοσοφίες, τέχνες, όλα μας πλημμυρίζουν με πλήθη γνώσεων και όμως πλέουμε στον ωκεανό της άγνοιάς μας. Και δεν αγνοούμε μόνο το μεταφυσικό, αλλά και τα φυσικά. Αγνοούμε και αυτά που πιάνουμε, με τα οποία ζούμε καθημερινά. Αγνοούμε την ουσία των όντων.
Διψάει η ψυχή μας για ειρήνη.
Σε καμία άλλη εποχή δεν έγιναν τόσα συνέδρια ειρήνης όσα στη δική μας. Ποτέ δε χύθηκαν τόσα αίματα χάριν της ειρήνης όσα σήμερα. Και όμως ειρήνη δεν έχουμε. Το φάσμα του πολέμου και της αγωνίας μας κυκλώνει συνέχεια.
Διψάει η ψυχή μας για δικαιοσύνη.
Νόμοι επί νόμων συντάσσονται για την κατοχύρωση του δικαίου, και στο τέλος όλα, σχεδόν, αποδεικνύονται κάλυμμα της αδικίας. Και όποιος τολμήσει να καταδικάσει την παρανομία των νόμων, καταδικάζεται από τους άδικους νόμους. Σ' αυτό το χαλί βρίσκεται η δικαιοσύνη.
Διψάμε για ελευθερία.
Πλασθήκαμε ελεύθεροι και καταντήσαμε δούλοι. Δούλοι των παθών μας. Δούλοι οι μεν των δε. Δούλοι οικονομικών, τεχνικών, θρησκευτικών και φυλετικών διακρίσεων. Δούλοι στο ψέμα και στο σκοτάδι.
Διψάμε για αλήθεια.
Το ψέμα έχει γίνει κατάσταση, δεύτερη φύση μας. Ο ένας ξεγελάει τον άλλο και όλοι τον εαυτό μας. Γιαυτό αναρρωτιόμαστε: υπάρχει αλήθεια σ' αυτό το κόσμο; Φυσικά υπάρχει, είναι μέσα μας και γύρω μας, αλλά δεν την δεχόμαστε, για να ξεδιψάσει η ψυχή μας.
Αλήθεια είναι ο ίδιος ο Χριστός.
Διψάμε για ζωή και για χαρά.
Ο πόνος και ο θάνατος μας θερίζουν. Τα βουνά και οι θάλασσες υπάρχουν χιλιάδες χρόνια. Ο άνθρωπος είναι μόνο για πενήντα και εκατό χρόνια; Αδύνατο! Οι πόθοι της αιωνιότητας που πάνε;
Τέλος, διψάμε για αγάπη.
Για αγάπη αληθινή, ανιδιοτελή, γνήσια, που να θυσιάζεται χάριν των άλλων και όχι να θυσιάζει τους άλλους χάριν του εαυτού της. Αγάπη σαν του Χριστού.
Διψάμε, λοιπόν, φοβερά για όλα αυτά. Αλλά, δυστυχώς, δεν βρήκαμε την πηγή τους, για να ξεδιψάσουμε. Και η πηγή όλων αυτών είναι μία: Ο Χριστός.
Αυτός φωνάζει και πάλι στο σημερινό Ευαγγέλιο: <<Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω>>.
Σ' αυτό πήγαν αμαρτωλοί και βγήκαν άγιοι. Πήγαν σκοτεινοί και βγήκαν φωτεινοί, όπως η Σαμαρείτισσα. Πήγαν διώκτες και έγιναν Απόστολοι. Πήγαν τραυματισμένοι και βγήκαν δυναμωμένοι. Πήγαν αγράμματοι και βγήκαν σοφοί. Πήγαν δούλοι και βγήκαν ελεύθεροι.
Και μεις, αν αποφασίσουμε να πάμε κοντά στο Χριστό, θα ξεδιψάσουμε για πάντα.
Ο Χριστός είναι που δίνει τη χαρά και την ειρήνη.
ΠΙΟ ΔΥΝΑΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΤΥΦΛΟΥ
Με δύο τρόπους προσπάθησαν οι γραμματείς και οι φαρισαίοι να σταματήσουν το εκτυφλωτικό φως, που ακτινοβολούσε ένας πρώην τυφλός: Με τη βία και με την ειρωνεία. Με τη βία προσπάθησαν να τον τρομοκρατήσουν. Με την ειρωνεία να τον εξευτελίσουν.
Και οι δύο τρόποι είναι γνωστοί στην ιστορία. Χρησιμοποιούνται συχνά για τη συσκότιση της αλήθειας.
Ο Ηρώδης με τη βία αποκεφάλισε τον Πρόδρομο, για να μη τον ελέγχει.
Οι γραμματείς και οι φαρισαίοι σταύρωσαν το Χριστό, για να μη τους ανατρέψει.
Η Ρώμη θανάτωσε εκατομμύρια χριστιανούς, για να μη χάσει τη κυριαρχία της.
Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα χρησιμοποιούν πάντοτε βία, για να επικρατούν.
Αλλά και ο άλλος τρόπος, της ειρωνείας, είναι το ίδιο φρικτός.
Ειρωνεύονται οι φαύλοι τους αγνούς. Οι <<δυνατοί>> τους αδύνατους. Οι <<μορφωμένοι>> τους αγράμματους.
Οι μειονεκτικοί τους άλλους, για να νιώθουν αισθήματα υπεροχής απέναντί τους.
Στην εποχή μας, ο ανατολικός κόσμος χρησιμοποιεί περισσότερο τη βία. Ο δυτικός την ειρωνεία. Γιαυτό δεν έχει σημασία σε ποιό στρατόπεδο ανήκουν οι πολέμιοι της αλήθειας. Ανατολικοί και Δυτικοί πολέμιοι είναι το ίδιο εχθροί του Χριστού.
Όμως η μανία τους πέφτει στο κενό. Η αλήθεια λάμπει και φωτίζει. Τ' αποτελέσματα της βίας και της ειρωνείας είναι αρνητικά για τους εχθρούς του Χριστού. Προσωρινά φαίνονται ότι κυριαρχούν κι εντυπωσιάζουν. Στο τέλος όμως ξευτελίζονται, όπως οι γραμματείς και οι φαρισαίοι από τον άοπλο τυφλό, κι αλλαλιάζουν.
Που είναι οι Ηρώδεις; Οι Νέρωνες και οι Διοκλητιανοί; Που είναι οι είρωνες και οι εκβιαστές; Που είναι οι άθεοι και οι μηδενιστές των περασμένων αιώνων, που απειλούσαν με μανία το Χριστιανισμό; Χάθηκαν, όπως θα χαθούν και όλοι όσοι εξακολουθούν να πολεμούν το Χριστό.
Όποιος θέλει να σβύσει το φως της αλήθειας σβύνει αυτός.
Οι αληθινοί χριστιανοί θα νικούν πάντα. Αρκεί να έχουν το θάρρος του τυφλού. Να ομολογούν την αλήθεια.
Τίποτα δεν είναι πιο δυνατό από την αλήθεια.
Τελικά λάμπει.
ΕΝΟΤΗΤΑ
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ
Ο Άρειος δύο πράγματα προσπάθησε να σπάσει στη συνείδηση της Εκκλησίας: Την ενότητα της Αγίας Τριάδας, λέγοντας ότι ο Χριστός είναι κτίσμα και όχι ομοούσιος με τον Πατέρα, και την ενότητα της Εκκλησίας.
Γιαυτό η Εκκλησία μας, τόσο χθές στον Εσπερινό του Σαββάτου, όσο και σήμερα, τοποθέτησε τέτοια αναγνώσματα, ώστε να τονίζεται έντονα η ανάγκη της ενότητας. Όλα τ' αναγνώσματα μας υπενθυμίζουν γεγονότα που δείχνουν τα θαυμαστά αποτελέσματα της ενότητας:
Ο Αβραάμ, ενωμένος με όλους τους συγγενείς του, νίκησε τους εχθρούς του.
Οι άρχοντες του Ισραήλ, ενωμένοι, δίκαζαν τις υποθέσεις του λαού.
Οι Απόστολοι, ενωμένοι μαζί με πλήθος χριστιανών προσηύχοντο προς το Θεό.
Οι 318 πατέρες που γιορτάζει η Εκκλησία μας, ενωμένοι στη πρώτη οικουμενική σύνοδο της Νίκαιας, καταδίκασαν την φοβερή αίρεση του Αρείου.
Και ο Κύριος στην Αρχιερατική του προσευχή, όπως ακούσαμε στο σημερινό Ευαγγέλιο, γι' αυτή την ενότητα προσευχήθηκε στον ουράνιο Πατέρα του.
Μεγάλο θέμα ήταν η ενότητα για την Εκκλησία, για το Έθνος, για την οικογένεια, για την ανθρωπότητα. Χωρίς ενότητα τίποτε σωστό δεν μπορεί να υπάρξει. Οι άνθρωποι ενωμένοι, με βάση την αλήθεια, θαυματουργούν. Διασπαρμένοι καταστρέφονται.
Το μεγαλύτερο θαύμα στη γη είναι η ενότητα. Μεγαλύτερο και από την ανάσταση των νεκρών. Είναι το θαύμα των θαυμάτων. Γιαυτό θα προηγηθεί η ενότητα της Εκκλησίας και θ' ακολουθήσει η δεύτερη παρουσία του Χριστού. Στη βασιλεία του Θεού θα είναι μία ποίμνη μ' ένα ποιμένα.
Η Εκκλησία μας εύχεται <<υπέρ της των πάντων ενώσεως>>. Αλλά και η όλη δομή της Εκκλησίας μας, από την κεφαλή της ως τα μυστήριά της και το σώμα της, που είμαστε όλοι μαζί, την ενότητα επιδιώκει και επιτελεί.
Κανένας μας δεν υπάρχει μόνος του, γιατί όλοι γεννιώμαστε από άλλους. Ο ένας υπάρχει από τον άλλον. Ατομική σωτηρία δεν υπάρχει. Σωζόμαστε μέσα στο σώμα της Εκκλησίας <<συν πάσι τοις αγίοις>>. Αυτή η ενότητα μας συνδέει με τον πόνο, τη χαρά και τα προβλήματα όλων των αδελφών μας. Μας ενώνει με όλο το σώμα της Εκκλησίας.
Αλλά μία τέτοια αληθινή ενότητα, που στηρίζεται στην σάρκωση, στην θυσία και στην ανάσταση του Χριστού, απαιτεί θυσία του διεστραμμένου εγώ μας, που είναι και η αιτία της διασπάσεώς μας. Η αληθινή ένωση απαιτεί ταπείνωση, αγάπη, αλληλοσεβασμό, ειλικρίνεια, θυσία εγωϊστικών τάσεων και συμφερόντων. Κάθε άλλη μορφή ένωσης είναι επίπλαστη, συμβατική, που τελικά, διαλύεται.
Όλοι μας ζούμε σήμερα τη διάσπαση του ατόμου. Όχι μόνο της πυρηνικής φυσικής, αλλά και του ανθρώπου. Δεν απειλούμεθα τόσο από την διάσπαση της ατομικής ενέργειας, όσο από την διάσπαση των ανθρώπων και του προσώπου μας, που είναι χωρισμένο στα δύο. Αν θέλουμε να προλάβουμε την καταστροφή μας δεν έχουμε παρά να ενωθούμε και πάλι με το Θεό και μεταξύ μας.
ΕΙΜΑΣΤΕ ΞΕΝΟΙ;
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ 318 ΠΑΤΕΡΩΝ
Ξένος σημαίνει άγνωστος. Πολλές φορές και αποκρουστικός, κρύος, απλησίαστος.
Οι πρόγονοί μας, επειδή από τη φύση τους ήταν φιλόξενοι, είχαν επινοήσει δύο θεότητες, μία ανδρική και μία γυναικεία, τον ξένιο Δία και την ξενία Αθηνά,για την προστασία των ξένων, έτσι ώστε να σπάνε τον πάγο του ξένου. Τόσο φοβερό ένιωθαν το αίσθημα του ξένου.
Ο σημερινός άνθρωπος δεν κάνει σχεδόν τίποτα για να μην νιώθει ξένος και για να μή δημιουργεί ξένους. Αντίστροφα, κάνει το πάν για ν' απομονώνεται. Κλείνεται στο εγώ του κι' απομονώνεται απ' όλους κι' απ' όλα. Γιαυτό του φταίνε όλοι και όλα. Έτσι ζεί ξένος από τη γη που τον τρέφει. Την βλέπει μόνο σαν άσφαλτο... Ζεί ξένος από τον καθαρό αέρα, που πιά δεν τον ζωογονεί. Αναπνέει καυσαέρια.Ζεί ξένος από τις καταγάλανες θάλασσες. Κολυμπάει μεσ' στα πετρέλαια. Ζεί ξένος προς τις χαρές και τις λύπες του γείτονα και της <<πόλης>>. Είναι ο έγκλειστος των πολυκατοικιών και τον πονάει μόνο ο δικός του ο πόνος.
Ο σύγχρονος άνθρωπος ζεί ξένος κι' από τον ίδιο τον εαυτό του.
Δεν θέλει να μιλήσει μαζί του. Κι αν καμιά φορά συναντηθούν και δει ο ένας τον άλλο στον καθρέφτη της αλήθειας, αμέσως μαλώνουν και γίνονται <<από δύο χωριά>>. Αλληλομισούνται φοβερά.
Γιαυτό το νόημα του σημερινού Ευαγγελίου είναι κατεπείγον. Αν θέλουμε να σωθούμε πρέπει να ξαναενωθούμε. Να γίνουμε ένα μεταξύ μας. <<Ίνα ώσιν εν>>, είπε ο Χριστός. Ένα με τη φύση. Ένα με τον εαυτό μας. Ένα με το Θεό.
Και η ενότητα αυτή δεν θα είναι απρόσωπη, <<αθροιστική>>, <<μαθηματική>> ή <<χημική>>. Θα είναι μυστηριακή, πνευματική, προσωπική. Η ενότητα μέσα στο σώμα της Εκκλησίας δεν είναι μαθηματικό άθροισμα. Είναι σχέση, είναι τρόπος ύπαρξης και ζωής. Αυτό είναι και το μυστικό της υπέρβασης του χρόνου, της φθοράς και του θανάτου.
Όποιος είναι ενωμένος έτσι υπαρξιακά, υπερπηδά το χρόνο, τη φθορά και το θάνατο που είναι ξένοι προς την ουσία του αληθινού ε ί ν α ι του ανθρώπου.
Ο Χριστός ήρθε στη γη για να μας ενώσει με τη ζωή. Ας μη μείνουμε λοιπόν ξένοι προς τη ζωή. Η ζωή είναι για μας. Όχι ο θάνατος. Αυτός είναι ξένος. Μακρυά απ' αυτό το φοβερό ξένο. Μακρυά από τη διάσπαση.
Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΝΕΙ
ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗ
Οι πατέρες της Εκκλησίας χρησιμοποιούν μία ωραία συμβολική εικόνα, για να εκφράσουν τις σχέσεις Χριστού και Εκκλησίας.
Ό,τι υπήρξε, λένε, η Εύα για τον Αδάμ, είναι και η Εκκλησία για το Χριστό. Η Εκκλησία είναι η νύμφη του Χριστού. Είναι τροφός και δίνει ζωή. Εύα σημαίνει ζωή.
Μυστήριο η Εκκλησία. Προσλαμβάνει και μεταμορφώνει τον κόσμο. Ο κόσμος είναι μέρος της Εκκλησίας. Η Εκκλησία είναι το παν. Παίρνει το χώρο και τον κάνει άπειρο. Παίρνει τον αμαρτωλό και τον κάνει άγιο.
Δεν υπάρχει ιστορική περίοδος μετά Χριστού που να μην έχει τους αγίους της. Αγίους όλων των τύπων. Αγίους απ' όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη. Η Εκκλησία, σα πάνσοφη και παντοδύναμη, μπαίνει παντού και αγιάζει τα πάντα. Αυτή είναι η αληθινή Εκκλησία. Αιώνια δυναμική.
Αυτή έχει την ευθύνη της αλήθειας μέσα στην ιστορία.
Κάθε άλλη παραχάραξη δημιουργεί προβλήματα και περιπέτειες. Δεν είναι η αληθινή Εκκλησία.
Η Εκκλησία χαριτώνει και μεταμορφώνει όλα τα χαρίσματα που έχουν οι άνθρωποι. Σωματικά, διανοητικά, ψυχικά προσόντα, όλα χρησιμοποιούνται για τη καλλιέργεια του σώματός της. Όλοι οι άνθρωποι μέσα στην Εκκλησία διατηρούν ακαίρια τη προσωπικότητά τους. Σύγχρονα όμως νιώθουν ενωμένοι με όλο το σώμα της Εκκλησίας. Αυτό είναι από τα μεγαλύτερα χαρίσματα της Εκκλησίας. Εάν δεχτούμε όλοι οι άνθρωποι να καλλιεργηθούμε διανοητικά, ψυχολογικά, ηθικά μέσα στην Εκκλησία, τότε και φωστήρες θα αναδειχτούμε.
Μόνο η Εκκλησία μπορεί να μεταμορφώσει την ιστορία.
Και τούτο γιατί η Εκκλησία δεν είναι επίθεμα. Δεν είναι μία ιδεολογία, ένα σύστημα, μιά τελετουργία. Δεν είναι τυποποιημένο δόγμα.
Είναι ο Χριστός μέσα στους αιώνες. Η <<καινή κτίση>>.
Ο νέος τρόπος ζωής. Είναι <<η ζωή και η ανάσταση>>.
Η Εκκλησία προσλαμβάνει συνέχεια την ανθρώπινη πτώση και τη μεταμορφώνει δυναμικά μέσα στο αναστημένο και θεωμένο σώμα και αίμα του Χριστού.
Η Εκκλησία δε φοβάται την αμαρτία. Μόνο την αίρεση <<φοβάται>>. Η αίρεση μένει απρόσληπτη, γιατί διαστρέφει συνειδητά την αλήθεια. <<Βλαστημάει κατά του αγίου Πνεύματος>>. Σπάει την ενότητα της Εκκλησίας. Κομματιάζει την αλήθεια, απολυτοποιώντας το σχετικό και σχετικοποιώντας το απόλυτο. Αυτό έκαναν ο Αρειανισμός, ο μονοφυσιτισμός, ο μονοθελητισμός και γενικά όλες οι αιρέσεις. Έκαναν το απόλυτο σχετικό και το σχετικό απόλυτο. Αμφισβήτησαν τη θεότητα του Χριστού και θεοποίησαν την κτίση. Γιαυτό δε σώζουν οι αιρέσεις.
Μόνο η Εκκλησία μεταμορφώνει και σώζει.
ΣΥΝΕΠΕΙΑ
Α' ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ
Πολλά συστήματα και οργανώσεις στηρίζουν την επιβολή τους κυρίως στη μυστικότητά τους. Τηρούν ως βάση τη μυστικότητα προς τους έξω, αλλά και προς τους μέσα. Τα κάνουν όλα κρυφά.
Το αντίθετο, ακριβώς, συμβαίνει με το Χριστιανισμό. Σα βάση του έχει την ομολογία, την διαφάνεια. Τα φανερώνει όλα. Κι αυτό γιατί ο Χριστιανισμός είναι φως και αλήθεια και δε φοβάται τίποτα. Ομολογεί και φανερώνει τα πάντα δημόσια. Ακριβώς για να ελκύσει όλους στο φως και στην αλήθεια.
Δόγματα, λατρεία, μυστήρια, όλα είναι καταφάνερα μέσα στο Χριστιανισμό για να σώσουν τον κόσμο.
Γιαυτό ο Χριστός θέτει σαν όριο, ότι όποιος ομολογήσει με θάρρος Αυτόν και την αλήθεια του θα πάρει πρώτη θέση στον ουρανό. Θα ομολογήσει γι' αυτόν ο Χριστός μπροστά στον ουράνιο πατέρα του.
Η ομολογία του Χριστού και της αλήθειας στη καθημερινή ζωή μας είναι η επιβεβαίωση της σωτηρίας μας.
Η ομολογία όμως αυτή δεν είναι μόνο τα θαρρετά λόγια της αλήθειας, όπως νομίζουν πολλοί. Ομολογία είναι το μαρτύριο, η άσκηση, η λειτουργική ζωή. Ομολογία είναι η αληθινή αγάπη, και η αληθινή βίωση των μυστηρίων. Όταν βλέπει ο κόσμος όλ' αυτά να γίνονται σωστά στους Χριστιανούς, τότε γνωρίζει το φως και την αλήθεια. Τότε ομολογείται ο Χριστός.
Δεν μπορούμε να ομολογούμε Χριστό και να ζούμε με τον αντίχριστο. Δεν μπορούμε να κοβόμαστε για την αλήθεια και όπου δεν μας συμφέρει να χρησιμοποιούμε το ψέμα. Δεν μπορούμε να ζητάμε δικαιοσύνη και μεις ν' αδικούμε. Η ομολογία του Χριστού και της αλήθειας απαιτούν συνέπεια στη ζωή μας.
Οι αληθινοί ομολογητές είναι και αληθινοί άγιοι. Αυτούς θα ομολογήσει ο Χριστός μπροστά στον ουράνιο πατέρα του, όπως μας είπε και στο σημερινό Ευαγγέλιο.
Όποιος, λοιπόν, θέλει να πάρει θέση κοντά στο Θεό πρέπει να ομολογήσει με όλη του τη ζωή, παντού και πάντοτε, το Χριστό.
(Τα παραπάνω κείμενα είναι παρμένα από το βιβλίο <<ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΜΒΩΝΑ>> του Ιερομονάχου π. Τιμοθέου Κ. Κιλίφη. Β' Έκδοση).
Η ΠΑΡΑΒΟΛΗ ΤΟΥ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΟΥ ΔΟΥΛΟΥ
<<Πόσες φορές να συγχωρήσω τον αδελφό μου;>>
Το συνηθισμένο όριο δια τους Ιουδαίους ήτο τρείς φορές. Ο Πέτρος με την πεποίθησι πως φθάνει σε ύψη μακροθυμίας υπερδιπλασιάζει το όριο και προτείνει επτά φορές. Ο Κύριος όμως με την απάντησί του συντρίβει οποιοδήποτε όριο. <<Ού λέγω σοι έως επτάκις, αλλά έως εβδομηντάκις επτά>>, δηλαδή εάν ο αδελφός σου συνεχίζει να σου κάνη κακό, εσύ θα τον συγχωρέσης όχι μέχρι επτά φορές, αλλά μέχρι εβδομήκοντα επτά φορές, το οποίον σημαίνει απεριόριστα, χωρίς όριο, πάντοτε.
Εξ αφορμής του παρά πάνω διαλόγου ο Χριστός διηγήθηκε την παραβολή αυτή που φέρει το όνομα του σκληρόκαρδου δούλου. Δηλαδή, ένας δούλος ήταν βαρειά χρεωμένος στον άρχοντα του τόπου του, και επειδή δεν είχε να πληρώση τα χρέη του ο άρχοντας του τα εχάρισε, οπότε ο δούλος γυρνάει στο σπίτι του γεμάτος χαρά δια να αναγγείλει αυτό το μεγάλο γεγονός. Στο δρόμο συνάντησε κάποιον άλλον δούλο (σύνδουλό του) που χρώσταγε κάτι ελάχιστα σ' αυτόν και τον βιάζει να του τα επιστρέψει αμέσως. Ο σύνδουλός του όμως δεν μπορούσε να επιστρέψη το μικρό αυτό χρέος. Γι' αυτό τον έβαλε στη φυλακή. Ο άρχοντας όμως μόλις το έμαθε, μόλις είδε την άσπλαχνη συμπεριφορά του δούλου του διέταξε και τον έβαλαν φυλακή.
Κάθε παραβολή έχει πάντα ένα βασικό - βαθύτερο στόχο. Το κεντρικό μήνυμα αυτής της παραβολής το βρίσκουμε στην τελευταία φράση: <<Έτσι και ο πατήρ μου ο επουράνιος θα σας συμπεριφερθή, εάν δεν συγχωρήτε τον αδελφό σας δια τα σφάλματά του, από τα βάθη της καρδιάς σας>>. Η παραβολή λοιπόν αυτή είναι πολύ σπουδαία, έχει μεγάλο νόημα και πρέπει όλοι να την προσέξουμε. Μας ξεκαθαρίζει ένα από τα μεγάλα θέματα της ζωής μας.
Όλοι οφείλουμε πολλά στον Θεό, ο Οποίος είναι ο απόλυτος Άρχοντάς μας. Του οφείλουμε μεγάλες χάριτας δια τα αναρίθμητα δώρα Του που μας στέλνει καθημερινώς και τα υλικά, αλλά προπάντων τα πνευματικά. Του χρωστάμε ακόμη πολλές και αναρίθμητες χάριτες διότι πάντοτε μας συγχωρεί δια το πλήθος των αμαρτιών μας. Ο Θεός είναι πολυέλεος και πολυέσπλαγχνος. Η αγάπη Του είναι απέραντη. Πέλαγος ευσπλαγχνίας. Σβήνει από το χρεώγραφον, την οφειλήν, σχίζει το χειρόγραφον των αμαρτιών, όταν προσπέσωμεν και του ζητήσωμεν το έλεος.
Ο <<Θεός αγάπη εστίν>> (Α' Ιω. δ, 8) λέγει ο μαθητής της αγάπης. Ο χριστιανός έχει την αποστολή, αλλά και την δυνατότητα να <<ομοιωθή>> με τον Θεό. Ο δρόμος δια να φθάση κανείς στον Θεό είναι η αγάπη. Η συγχώρησις είναι το πρώτο βήμα στον δρόμο της αγάπης. Εκείνος που δεν μπορεί ή δεν θέλει να συγχωρή δεν μπορεί να αγαπά. Όταν ο άνθρωπος συγχωρή τον εχθρό του, τότε μιμείται τον Χριστό. Ο Χριστός με την σάρκωσι και την Σταύρωσι έδωσε το μοναδικό και αιώνιο παράδειγμα της συγγνώμης. Το αποκορύφωμα αυτής της αγάπης -συγγνώμης-ανεξικακίας το συναντάμε την στιγμή του Φρικτού Πάθους: <<Πάτερ άφες αυτοίς. Ού γαρ οίδασι τι ποιούσι>> (Λουκ. κγ. 34).
Η ιδική μας συγχώρησις προς τους εχθρούς μας είναι μικρόν αντίδωρον έναντι της μεγάλης συγγνώμης του Θεού σ' εμάς. Η συγγνώμη προς τους συνανθρώπους μας είναι εκδήλωσις ηρωισμού, είναι ηρωισμός, είναι δείγμα ψυχικής ανωτερότητας. Εάν δεν μάθουμε να συγχωρούμε, δεν θα αισθανθούμε ποτέ μέσα μας την γλυκείαν αύραν της χάριτος του Θεού. Η συγχώρησις μας οδηγεί στο να γευθούμε την χάριν της Πνευματικής ζωής. Διότι μόνο όποιος συγχωρεί έχει θέσιν κοντά στον Χριστό. Διότι το να συγχωρούμε σημαίνει ότι καταλάβαμε πλήρως τι είναι Χριστός, χριστιανική πνευματική ζωή, τί σημαίνει να ζούμε κατά το θέλημα του Χριστού. Η αγάπη προς τους εχθρούς, η ανεξικακία και η συγγνώμη είναι ο πιό σίγουρος δρόμος για να φθάσουμε στην ένωσί μας με τον Χριστό, να γίνουμε παιδιά του Θεού. Τούτο ακριβώς εκήρυξεν ο Χριστός << Αγαπάτε τους εχθρούς υμών... όπως γένησθε υιοί του πατρός υμών εν τοις ουρανοίς>> (Ματθ. ε, 44-45).
Δύο χριστιανοί από την Αντιόχεια, ο Σαπρίκιος και ο Νικηφόρος είχαν μίσος αναμεταξύ τους. Κατά τον διωγμόν επί του Βαλεριανού ο Σαπρίκιος ομολογήσας τον Χριστό συνελήφθη και ωδηγείτο στο μαρτύριο. Ο Νικηφόρος, μόλις το έμαθε, έτρεξε να ζητήση συγγνώμη από τον Σαπρίκιο. Μάλιστα με δάκρυα τον παρακαλούσε να τον συγχωρήση προτού φύγη δια τον ουρανό. Ο Σαπρίκιος επ' ουδενί λόγω ήθελε να συμφιλιωθή. Ο Νικηφόρος τον ακολουθεί μέχρι τον τόπο του μαρτυρίου επιμένοντας να τον παρακαλή να συγχωρεθούν. Εκεί όμως συνέβη κάτι το φοβερόν. Ο σκληρόκαρδος Σαπρίκιος, μπροστά στα βασανιστήρια εδειλίασε και αρνήθηκε τον Χριστό. Τότε ο ανεξίκακος Νικηφόρος ωμολόγησε την πίστιν του εις τον Χριστό και εμαρτύρησε αυτός αντί του Σαπρικίου. Ο Θεός την τελευταίαν στιγμήν εγκατέλειψε τον σκληρόκαρδον Σαπρίκιον και εστεφάνωσε με την δόξα του μαρτυρίου τον ανεξίκακο Νικηφόρον. Ας μας διδάξη αυτό το παράδειγμα.
(Το κείμενο αυτό είναι αντιγραφή από το βιβλίο του τότε Ιερομ. (νυν Μητροπολίτου Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών) κ. Κηρύκου, <<ΑΝΘΟΛΟΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΩΝ, ΤΟΜΟΣ ΠΡΩΤΟΣ, ΑΘΗΝΑΙ 1987).
ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ:
Ελπίζω στον Θεό, όλα τα παραπάνω κείμενα να δώσουν όλα εκείνα που πρέπει να καταλάβουν ο καθ' ένας από την Λάρισα (ο καθ' ένας κακοπροαίρετος και όχι καλοπροαίρετος, διότι μπορεί να υπάρχουν και μερικοί από αυτούς. Και με τον τρόπο αυτό να μπορέσει να ξεκινήσει πλέον ο διάλογος των δύο Επισκόπων, του Σεβ/του Λαρίσης κ.κ. Αμφιλοχίου και του Σεβ/του Μεσογαίας κ. Κηρύκου. Διότι σε διαφορετική περίπτωση, αν πλέον γίνει κάτι (γραφτεί η κυκλοφορηθεί που θα είναι εναντίον της Ενώσεως και του Σεβ/του Κηρύκου, και μάλιστα εξ ολοκληρίαν ΑΝΑΛΗΘΕΣ, τότε κι εγώ θα αναγκαστώ πλέον να τοποθετηθώ διαφορετικά. Πράγμα που το απεύχομαι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου