Ο ΜΕΓΑΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΩΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

 Η Εκκλησία τροφοδοτείται απ' το παρελθόν, αγωνίζεται στο παρόν και ατενίζει με το πρίσμα της αιωνιότητος το μέλλον. Το παρελθόν για την Εκκλησία είναι ανεξάντλητη πηγή ζωής. Οι άγιοι ζουν για την Εκκλησία και αποτελούν σύγχρονα παραδείγματα. Οι άγιοι ζουν στον ουρανό και αποτελούν τη θριαμβεύουσα Εκκλησία, αλλά ζουν και στη γη. Ζουν στη συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας. Ζουν στη ζωή της Εκκλησίας. Ζουν στις καρδιές των πιστών. Για τους πιστούς οι άγιοι δεν αποτελούν απομακρυσμένα όντα του παρελθόντος, όντα που έζησαν <<τω καιρώ εκείνω>>, αλλ' αποτελούν ζωντανές μορφές του παρόντος, ζωντανά πρότυπα προς μίμηση. 

 Αθάνατοι στον ουρανό οι άγιοι, αθάνατοι και στη γη. Υπάρχουν δε ωρισμένοι άγιοι, Προφήτες, Απόστολοι, Πατέρες, Μάρτυρες, Όσιοι, που έχουν ξεχωριστή θέση στη ζωή της Εκκλησίας. Το όνομά τους είναι βαθύτερα χαραγμένο στις ψυχές των πιστών. Ένα απ' τα ονόματα των αθανάτων αγίων είναι και το όνομα Αθανάσιος. Αθάνατος ο Αθανάσιος. Σαν άνθρωπος πέθανε πριν από 16 αιώνες, το 373 μ. Χ. Εν τούτοις ζει. Στο στίχο του συναξαρίου του ο υμνογράφος τονίζει:

 <<Αθανάσιος και θανόντα ζην λέγω. Οι γαρ δίκαιοι ζώσι τεθνηκότες>>.

 Ζει και φωτίζει. Ζει και διδάσκει. Ζει και κατευθύνει. Ζει και ελέγχει. Ζει με τα συγγράμματά του, τα θεολογικά και πολεμικά. Ζει με την αλησμόνητη μνήμη του. Το πέρασμά του απ' την παρούσα ζωή ήταν τόσο φωτεινό και ζωντανό, άφησε τόσο ανεξίτηλα τα ίχνη του, ώστε η μορφή του εξακολουθεί να παραμένει ζωντανή μπροστά στους αγωνιζομένους χριστιανούς όλων των αιώνων. Ζει ο Αθανάσιος με το πνεύμα του, το ορθόδοξο, το αγωνιστικό, το αδούλωτο πνεύμα του. Όλοι οι παλαιότεροι και οι νεώτεροι αγωνισταί της Ορθοδοξίας ενσάρκωσαν και ενσαρκώνουν το πνεύμα του Αθανασίου.

Προετοιμασία.

 ... Εδώ θα δούμε τον Αθανάσιο ως Επίσκοπο. Για να γνωρίζουν οι πιστοί ποιος είναι ο αληθινός επίσκοπος και ποιμένας της Εκκλησίας. Αλλά και για άλλο λόγο επιθυμούμε να παρουσιάσουμε τον Αθανάσιο ως επίσκοπο: για να δουν οι χριστιανοί της εποχής μας τους αγώνες των Πατέρων  εναντίον φαύλων επισκόπων, ψευδαδέλφων, και να μη σκανδαλίζονται, αν και στις ημέρες μας συμβαίνουν παρόμοια πράγματα. 

 Ο Αθανάσιος ως επίσκοπος! Ο αρχιεπισκοπικός θρόνος της Αλαξανδρείας γνώρισε στις ημέρες του τον φωτεινότερο και γνησιώτερο ποιμένα. Αλλά για να φθάσει στο σημείο ο Αθανάσιος ν' ανέβει στο θρόνο αυτό και να τον δοξάσει, πέρασε προηγουμένως από δύο στάδια. Πρώτον: Απ' το στάδιο της πνευματικής προετοιμασίας. Μαθήτευσε στα πόδια του μεγάλου <<γυμνασιάρχου>> της ερήμου, του Μεγάλου Αντωνίου. Κοντά του διδάχθηκε την τέχνη της πνευματικής ζωής, της καθάρσεως του νου, της αδιαλείπτου προσευχής, της παρθενικής και ασκητικής ζωής. Δεύτερον: Πέρασε απ' το στάδιο του πολέμου. Νέος σχετικά ανέβηκε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο. Καίτοι νέος, είχε ήδη διαπρέψει στις μάχες της Ορθοδόξου Πίστεως. Στις μάχες εναντίον του Αρείου και των οπαδών του. Ανέβηκε στο θρόνο ώριμος πια πολεμιστής της παρατάξεως Κυρίου. Η γλώσσα του είχε ασκηθεί να κηρύττει και να ομολογεί την αλήθεια της Πίστεως. Το χέρι του είχε ασκηθεί να γράφει έργα θεολογικά, πολεμικά, και ερμηνευτικά. Δεν ανέβηκε στον επισκοπικό θρόνο, απροετοίμαστος, ακατάρτιστος, άψητος.

Η εκλογή του

 Δεν έχει σημασία μόνο ποιος ήταν προτού να γίνει επίσκοπος. Σημασία, και μάλιστα ιδιαίτερη, έχει και το πως έγινε επίσκοπος και το πως πολιτεύθηκε σαν αρχιεπίσκοπος. Πως έγινε; Το λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος. Έγινε <<ψήφω λαού παντός, ου κατά τον ύστερον νικήσαντα πονηρόν τρόπον>>. Δεν έγινε επίσκοπος κατά τον πονηρό τρόπο, που επικράτησε αργότερα στην Εκκλησία, όπου λίγοι επίσκοποι συνεδριάζουν εν αγνοία του λαού και εκλέγουν επίσκοπο με κριτήρια συνήθως σκοπιμότητος και φαυλότητος. Ο Αθανάσιος έγινε επίσκοπος <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>. 

 Ο Αθανάσιος ήταν ο εκλεκτός του ευσεβούς και ορθοδόξου κλήρου και λαού. Τον Αθανάσιο επιθυμούσε ν' αφήσει διάδοχό του και ο γέροντας αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας Αλέξανδρος. Τον Αθανάσιο επίμονα ζητούσε στην επιθανάτια κλίνη του: - Αθανάσιε! Που είσαι, παιδί μου Αθανάσιε; Νομίζεις ότι θα φύγεις κρυπτόμενος. Δεν θα το κατορθώσεις τελικά. Τον Αθανάσιο επιθυμούσαν διάδοχο του Αλεξάνδρου και οι σεμνοί και ορθόδοξοι επίσκοποι, που συνάχθηκαν στο μεγάλο ναό της Αλεξανδρείας. Τον Αθανάσιο κυρίως επιθυμούσε για ποιμένα του ο ευσεβής λαός. Όλος ο ευσεβής λαός συγκεντρώθηκε έξω απ' το ναό, που συνεδρίαζαν οι επίσκοποι. Παρέμειναν εκεί πολλές ημέρες και πολλές νύχτες. Προσεύχονταν και ζητούσαν τον Αθανάσιο για επίσκοπό τους. Πολλές φορές οι προσευχές και οι ύμνοι σταματούσαν, κι άρχιζαν ρυθμικά να φωνάζουν τον όνομα του Αθανασίου και απαιτούν απ' τους επισκόπους, να ψηφίσουν τον Αθανάσιο σαν επίσκοπο Αλεξανδρείας. 

 Όλοι οι πιστοί και ευσεβείς τον Αθανάσιο θέλουν για επίσκοπο. Ένας μόνο δεν θέλει. Ο ίδιος ο Αθανάσιος. Καταλαβαίνει, πριν να πεθάνει ο Αλέξανδρος, τι τον αναμένει, και γι' αυτό φεύγει. Κρύβεται στα βάθη της ερήμου. Κι ελπίζει, ότι θα κατορθώσει να διαφύγει και να ζήσει στην αφάνεια. Αλλά δεν το πετυχαίνει. Ήταν ευδοκία Θεού να γίνει επίσκοπος, αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Ήταν αίτημα του ευσεβούς πληρώματος. ήταν ανάγκη ιστορική της Εκκλησίας. Ποιος θα εκλεγόταν επίσκοπος σε τέτοιες κρίσιμες για την εκκλησία στιγμές; Μήπως κανένας απ' εκείνους τους κληρικούς, που χρησιμοποιούσαν φαύλα μέσα για να εκλεγούν; Μήπως κανένας απ' τους επισκόπους, που ήσαν ακατάρτιστοι και αγράμματοι και δεν μπορούσαν ούτε να κηρύξουν ούτε να γράψουν εναντίον των αιρετικών και απίστων; Όχι! Αρχιεπίσκοπος πρέπει να εκλεγεί ο Αθανάσιος. Και εξελέγει . Ανεσύρθει απ' την αφάνεια. Απ' το κρησφύγετό του οδηγήθηκε στην Αλεξάνδρεια. Χειροτονήθηκε επίσκοπος και ανέλαβε στα χέρια του, τα νενανικά, αλλά έμπειρα, το πηδάλιο της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας.

Πόλεμος εναντίον του

 Η παρουσία του στον αρχιεπισκοπικό θρόνο γέμισε χαρά και ενθουσιασμό τις ψυχές των πιστών. Ο λύχνος βρίσκεται <<επί την λυχνίαν>>. Αλλά συγχρόνως η παρουσία του Αθανασίου πάνω στο θρόνο προκαλεί τη λύσσα και τη μανία του Διαβόλου και των οργάνων του, των αιρετικών. Ο Διάβολος επιστρατεύει όλες τις δυνάμεις του και χρησιμοποιεί όλα τα μέσα, για να κλονίσει τον γίγαντα της Πίστεως απ' την υψηλή θέση του. Όργανα του Διαβόλου στη μάχη του κατά του Αθανασίου όλα τα έκφυλα και ελεεινά υποκείμενα της Αλεξανδρείας, κληρικοί και λαϊκοί. Άρχισαν τις ραδιουργίες και τις σκευωρίες κατά του Αθανασίου. Όργανά του οι άρχοντες του κόσμου τούτου, βασιλείς και κυβερνήτες. Τρεις βασιλείς τον πολέμησαν: Ο Κωνσταντίνος, ο Ιουλιανός και ο Ουάλης. Μ' όλη τη δύναμη της εξουσίας προσπάθησαν να καταπνίξουν τη φωνή της αλήθειας, που κήρυττε ο Αθανάσιος. Όργανά του ιδιαίτερα οι φαύλοι και αιρετικοί επίσκοποι. Ούτε στιγμή έπαυσαν να πολεμούν τον Αθανάσιο. Υπήρξαν μάλιστα ορισμένοι, όπως ο Νικομηδείας Ευσέβιος και ο Νικαίας Θεόγνις, που ξυπνούσαν κάθε πρωΐ με τον εφιάλτη του Αθανασίου. Αφιέρωσαν όλη τη ζωή τους για την εξόντωση του Αθανασίου.
 Πολλά λοιπόν τα όργανα του αντιχρίστου εναντίον του υπερασπιστού και υμνητού της Θεότητος του Ιησού Χριστού. Και τα μέσα που χρησιμοποίησε ο Διάβολος; Πολλά και φοβερά! Πρώτο όπλο η συκοφαντία. Αυτός, που ήταν αγνός και καθαρός και από λογισμούς ακόμα, συκοφαντήθηκε ότι αμάρτησε με αμαρτωλό δυστυχισμένο γύναιο, που, όταν όμως κλήθηκε στη Σύνοδο να καταθέσει, δεν ήξερε ποιος είναι ο Αθανάσιος. Αυτός, που πολεμούσε τους εχθρούς του μόνο με τη γλώσσα και την πέννα, συκοφαντήθηκε ότι σκότωσε κάποιο μοναχό Αρσένιο, ο οποίος όμως, προς καταισχύνη των συκοφαντών, βρέθηκε και παρουσιάσθηκε στη Σύνοδο ζωντανός. Αυτός, που έδειχνε αγάπη και θαυμαστή ανοχή στους εχθρούς του, συκοφαντήθηκε ότι έστειλε κάποιο Μακάριο να κακοποιήσει κάποιον δήθεν ιερέα, που τον λέγανε Ισχύρα, ο οποίος όμως αποδείχθηκε ότι ήταν ένας αχειροτόνητος ιερέας, απατεώνας και κακοποιός.
 Άλλο μέσο, που χρησιμοποίησε ο Διάβολος εναντίον του Αθανασίου, ήταν η Σύνοδος. Σύνοδος! Ευλογημένη λέξις για τους ορθοδόξους. Πολλές φορές καταντά όργανο σατανικό. Σύνοδοι, όχι μία και δύο, αλλά πολλές, συνεκλήθησαν, καταδίκασαν και καθήρεσαν τον Αθανάσιο. Σύνοδος στην Καισάρεια της Παλαιστίνης, σύνοδος στην Αντιόχεια, σύνοδος στη Φιλιππούπολι, σύνοδος στην Αρελάτη, σύνοδος στα Μεδιόλανα. Κι όλες αυτές οι Σύνοδοι συνεκαλούντο με κρατικά διατάγματα, με την υποστήριξη της Πολιτείας, με συμμετοχή πολλών επισκόπων, με όλους τους εξωτερικούς τύπους και τρόπους. Πλην όμως ήταν Σύνοδοι <<Ληστρικαί>>. Πολέμησαν την αλήθεια και καταδίκασαν το μάρτυρα της αλήθειας, τον Αθανάσιο.

Πικρίες

 Ήταν φυσικό να πετύχει πολλά πράγματα η τόσο καλά οργανωμένη επίθεσις του Σατανά κατά του Αθανασίου. Πολλές πικρίες δοκίμασε ο Αθανάσιος. Τρεις οι κυριότερες:

 Η πρώτη: Η απομάκρυνσις απ' το ποίμνιό του. Μόνο όσοι είναι ποιμένες γνήσιοι της Εκκλησίας μπορούν να αισθανθούν τη θλίψη του Αθανασίου, που πέντε φορές αναγκάσθηκε ν' αφήσει το ποίμνιό του. Ένα ποίμνιο που θερμά αγαπούσε, που τον άκουγε και τον ακολουθούσε. Σαράντα έξι χρόνια έκανε ως αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας. Απ' αυτά τα δέκα έξι χρόνια τα πέρασε μακρυά απ' το ποίμνιό του.

 Η δεύτερη: Η εξορία. Πέντε φορές τον κατέβασαν βίαια απ' το θρόνο του και τον οδήγησαν στην εξορία. Και που δεν εξορίσθηκε; Στα Τρέβηρα της Γαλλίας, στη Ρώμη, στα βάθη του Ιλλυρικού, στα βάθη της ερήμου της Αιγύπτου, και σ' άλλους τόπους έζησε, άλλοτε αιχμάλωτος των εχθρών του και άλλοτε κρυπτόμενος απ' αυτούς. 

 Η τρίτη και μεγαλύτερη πικρία του: Είδε δύο φορές κατά τα χρόνια της εξορίας του ν' ανεβαίνουν στο θρόνο του άλλοι επίσκοποι, άνθρωποι διεφθαρμένοι και αγράμματοι, αιρετικοί και κακοποιοί. Τη μία φορά με την υποστήριξη του κράτους και των φαύλων επισκόπων ανέβηκε κάποιος Γρηγόριος, που την ημέρα της ενθρονίσεώς του βεβηλώθηκε ο πρώτος ναός της Αλεξανδρείας. Ο αγροίκος αυτός και ανήθικος άνθρωπος δίωξε με λύσσα τους ευσεβείς και με όσα γελοία έκανε έδινε αφορμή να βλασφημείται το όνομα του Χριστού απ' τους εθνικούς. Να τι λέγει γι' αυτόν ο Αθανάσιος: <<Τα έθνη αναγκάζει βλασφημείν και υπονοείν ότι μή κατά θείον δεσμόν, αλλ' εξ εμπορίας και προστασίας αι καταστάσεις των επισκόπων γίγνονται>>. Τη δεύτερη φορά οι αιρετικοί ανέβασαν κάποιον Καππαδόκη Γεώργιο, που ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος τον ονομάζει <<Καππαδόκειον τέρας>>. Ήταν άνθρωπος τόσο γελοίος και ανίκανος και διεφθαρμένος, ώστε προκάλεσε εναντίον του τη μήνι του όχλου, που κάποια ημέρα τον έπιασε και τον διεπόμπευσε στην αγορά. Φαντάζεσθε την πικρία, που αισθανόταν ο άγιος Αθανάσιος, βλέποντας πάνω στον ένδοξο θρόνο της Αλεξανδρείας ανθρώπους αιρετικούς, ασεβείς, απίστους, διεφθαρμένους, ανθρώπους <<τέρατα>>!.......

Μη σκανδαλίζεσθε

 Ο Μέγας Αθανάσιος και στα θλιβερά γεγονότα της επισκοπικής του ζωής και στις περιπέτειές του αισθανόταν μία μυστική χαρά και αγαλλίαση, διότι έπασχε για το Χριστό και την Ορθόδοξο πίστη. Η φράσις, που συνήθιζε να λέγει για κάθε επερχόμενη θλίψη, ήταν: <<Νεφρύδιον εστί, και θάττον παρελεύσεται>>.

 Αγαπητοί! Ο Μέγας Αθανάσιος ούτε τη γαλήνη ούτε την ταραχή είχε τάξει σαν σκοπό της επισκοπικής του ζωής. Ούτε δηλαδή προσπαθούσε να υπάρχει πάντοτε γαλήνη και να τάχει καλά με όλους αδιαφορώντας για την αλήθεια, ούτε πάλι επιθυμούσε να υπάρχει ταραχή κι αυτός να βρίσκεται στο επίκεντρο της ταραχής. Σκοπό του είχε τάξει την επιτέλεση του καθήκοντος, την υποστήριξη της αλήθειας, τον αγώνα για την ορθή πίστη και την ηθική ζωή. Και πάνω στην εκτέλεση αυτού του καθήκοντος έζησε και στιγμές γαλήνης και στιγμές ταραχής. Είδε πολλές φορές να ταράζεται και να κλυδωνίζεται το σκάφος της Εκκλησίας. Αλλά παρέμενε πάντοτε ακλόνητος και αλύγιστος. Κι όχι μόνο αυτός, αλλά κι ο πιστός λαός, το ποίμνιό του, έμενε σταθερό και ακλόνητο. Δεν σκανδαλιζόταν με όσα έβλεπε να συμβαίνουν μεσ' στην Εκκλησία.

 Πάντοτε, και σήμερα κλυδωνισμοί και ταραχή στο σκάφος της Εκκλησίας. Τί με τούτο; Θα σκανδαλίζονται και θα κλονίζονται οι πιστοί; Όχι! Κλονίζονται και σκανδαλίζονται οι άπιστοι, όσοι δεν πιστεύουν στην αποστολή της Εκκλησίας, όσοι δεν βλέπουν το θαύμα του Θεού, που με τόσες ταραχές και σεισμούς και κλυδωνισμούς η Εκκλησία ζει. Οι πιστοί δεν κλονίζονται. Θλίβονται, αλλά δεν σκανδαλίζονται. Παραμένουν σταθεροί, κοντά στους αγωνιστάς της Αλήθειας, στους αγωνιστάς της Ορθοδόξου πίστεως, στους αγωνιστάς της ηθικής ζωής.

 Πόσοι επίσκοποι στα χρόνια του Μεγάλου Αθανασίου ήταν αιρετικοί και φαύλοι! Όλοι λησμονήθηκαν. Ποιός μιλάει σήμερα για τον Ευσέβιο Νικομηδείας, για το Θεόγνι Νικαίας, για τον Ισχύρα, για τον άγριο Γρηγόριο, για τον Γεώργιο, το καππαδόκειο τέρας; Κανείς. όλοι μιλάνε για τον Αθανάσιο, για τον άγιο, για τον αγωνιστή. Ο Αθανάσιος ζει. Και μαζί με τον Αθανάσιο ζει και η πίστις, η Ορθόδοξος Εκκλησία, που πάντοτε θα ζει, μέχρι συντελείας των αιώνων. 

Πηγή: Τόμος <<ΑΓΙΟΙ ΜΟΝΟΝ ΤΟΤΕ;>> του Αρχιμ. Δανιήλ Αεράκη Αθήνα 1984 σελ. 39-46. 

ΣΧΟΛΙΟ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΟΥ

 Ένα πολύ εξαιρετικό κείμενο, το οποίο μας κάνει γνωστά τα σημαντικότερα σημεία από την ζωή του Μεγάλου Αθανασίου και το οποίο αντικατοπτρίζει την σύγχρονη πραγματικότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Το κείμενο αυτό πρέπει να το διαβάσουμε όλοι. Περισσότερο όμως πρέπει να το διαβάσουν και να του δώσουν ιδιαίτερη σημασία οι ακολουθούντες τη <<σύνοδο>> του <<αρχιε/που>> κ. Στεφάνου. Το σημείο δε εις το οποίο πρέπει ούτοι να επικεντρωθούν, είναι εκείνο που μας κάνει γνωστό τον τρόπο με τον οποίο έγινε Επίσκοπος ο Άγιος Αθανάσιος <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>.  Μήπως συνέβει το ίδιο με την ''εκλογή'' του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου ως δήθεν <<αρχιεπ/που>> το 2003; Ενός <<επισκόπου>> ο οποίος βαρυνόταν με το Βούλευμα της Χρονικής Περιόδου του 1976, του οποίου η βαρύτητα είναι ιδιαίτερα μεγάλη καθώς το νόημα αυτού ήταν πως ο η Χειροτονία του συγκεκριμένου <<επισκόπου>. (σ.σ. του κ. Νικολάου), προερχόταν από τους Ρώσους της Διασποράς, διότι ο Άγιος Πατέρας βιάσθηκε να αποκηρύξει τους δύο πρώην συνεπισκόπους του, καταφέρνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο να ιδρύσει μία δική το Εκκλησία. Δυστυχώς αυτό είναι το νόημα του κατάπτιστου αυτού Βουλεύματος, το οποίο ο πρώην Πειραιώς κ. Νικόλαος δέχθηκε χωρίς κανέναν δισταγμό κι επιπλέον για μεγάλο χρονικό διάστημα το έκρυψε από την Ιερά Σύνοδο.  Μήπως όμως ο βίος του αγίου Αθανασίου δεν είναι εκείνος που υπερτονίζει και όλα τα μελανά σημεία της από το 2003 <<συνόδου>> του κ. Νικολάου; Διότι ούτε και κάποιες από τις μετέπειτα <<επισκοπικές χειροτονίες>> της <<συνόδου>> αυτής δεν έγιναν <<ψήφω του ευσεβούς λαού παντός>>. Όπως για παράδειγμα η κακός τω τρόπω αιματηρή <<χειροτονία>> του φερομένου ως <<μητροπολίτου Κιτίου>> κ. Σεβαστιανού Σταύρου, αλλά και οι άλλες δύο <<χειροτονίες>>, αυτή του <<μητροπολίτου Λαρίσης>> κ. Ιγνατίου αλλά και του <<μητροπολίτου Αμαθούντος>> κ. Λαζάρου. Οι δε δύο πρώτες <<χειροτονίες>> είναι παντελώς παράνομες, διότι τα άτομα τα οποία <<επισκοποιήθηκαν>> εκτός του ότι δεν ετύγχαναν της καθ' ολοκληρίαν αποδοχής του κόσμου, επρόκειτο και για ανθρώπους που από τους πνευματικούς τους πατέρες είχαν εξαιρετικά σοβαρούς Κανόνες. Ο Ιερομ/χος π. Σεβαστιανός είχε λάβει από τον πνευματικό του π. Μιχαήλ το επιτίμιο της επί μακράν ακοινωνησίας, ενώ ο δεύτερος, Ιερομ/χος Ιγνάτιος, είχε τεθεί από τον τότε Ιερομ/χο και νυν Μητροπολίτη Λαρίσης κ. Αμφιλόχιο, σε Αργία. Κανόνες οι οποίοι ισχύουν έως της σήμερον. Δυστυχώς αυτοί είναι οι <<καλοί καρποί>> της εν λόγω <<συνόδου>>. <<Σύνοδος>> που για την Εκκλησία δεν υφίσταται, διότι ο τρόπος με τον οποίο προέκυψε, κατά τους Θείους και Ιερούς Κανόνες ήταν εξαιρετικά παράνομος, καθώς κάποιοι επέβαλλαν εις τον τότε Ζώντα κανονικό Αρχιεπ/πο κ. Ανδρέα να παραιτηθεί, προκειμένου τον Θρόνο να καταλάβει ο επιβαρυμένος με πολλά και σοβαρά αιρετικά φρονήματα κ. Νικόλαος, ώστε εκείνος να ικανοποιήσει τα πλούσια εγώ του και δι' αυτών να επιτελέσει τα σχέδια των ξένων κέντρων, τα οποία ήθελαν και συνεχίζουν να θέλουν, την ένωση με όλες τις υπόλοιπες παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις, αρχής γενομένης μετ' αυτής των Φλωριναίων. Εξ ου και η επιτέλεση της εν Κύπρω ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΗΣ, εξ ου και το ότι ο <<αρχιε/πος>> κ. Στέφανος ομολόγησε πως δεν επιθυμεί η <<σύνοδός>> του να συντάξει και να κυκλοφορήσει μία έγγραφη Ομολογία Πίστεως, η οποία θα κάνει φανερά τα Πιστεύω της <<συνόδου>> του. Και τούτο διότι οι Φλωριναίοι εις το άκουσμα και μόνο αυτής της πράξεως παγώνουν! Τι μπορεί λοιπόν κανείς να πει δι' αυτό; Τι μπορώ να πως εγώ ως ελάχιστος των Ορθοδόξων; 

 Όπως λοιπόν ο Άγιος Αθανάσιος είδε με τα ίδια του τα μάτια εις τον Θρόνο του να ανεβαίνουν ανάξιοι και φαύλοι επίσκοποι, έτσι και ο Αρχιεπ/πος κ. Ανδρέας, το 2003, είδε μπροστά στα μάτια του κάποιοι να επιτελούν την πνευματική του κηδεία και εις τον Θρόνο των Αθηνών να τοποθετούν κάποιον, ο οποίος ούτε από τον λαό ψηφίστηκε, ούτε όμως και από σύμπασα την τάξη των Αρχιερέων. Καθώς τρεις Αρχιερείς διαφώνησαν με αυτό. Οι Σεβ/τοι Μητροπολίται Βεροίας κ. Ταράσιος, Λαρίσης κ. Πανάρετος και Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κήρυκος, χωρίς όμως ποτέ οι Μητροπολίται αυτοί να εισακουσθούν από τους υπολοίπους. Επομένως η σημερινή <<σύνοδος>> του <<αρχιεπ/που>> κ. Στεφάνου, όσο συνεχίζει την πορεία της κάτω από τις προϋποθέσεις του 2003, ποτέ δεν θα αποτελέσει για την Εκκλησία μία Κανονική <<σύνοδο>>, αλλά θα είναι ως μία εκ των υπολοίπων παλαιοημερογιτικών <<συνόδων>>. Διότι για να λογισθεί ως Κανονική και Τίμια, πρέπει πρώτα να καταδικάσει όλα όσα το 2003 δημιούργησαν το σχίσμα, να καταδικάσει το Βούλευμα του πρώην Πειραιώς κ. Νικολάου, να τοποθετηθεί ορθά επί του σημαντικού θέματος των χειροτονιών του 1971 και να δεχθεί, ως οφείλει, να προχωρήσει σε έναν εν εν Χριστώ και εν Αληθεία διάλογο μετά του Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας κ. Κηρύκου, ώστε δια του τρόπου αυτού να βρεθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις δια την επίτευξη της λύσεως του σχίσματος του 2003, που η <<σύνοδος>> αύτη επροξένησε.