ΕΟΡΤΙΟΣ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ κ.κ. ΚΗΡΥΚΟΥ,
ΤΟΠΟΤΗΡΗΤΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΑΤΤΙΚΟΒΟΙΩΤΙΑΣ
ΚΑΙ ΠΡΟΕΔΡΟΥ ΤΗΣ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
( Ανεγνώσθη ως εόρτιος αναστάσιμος χαιρετισμός
εις τον Καθεδρικόν Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα ).
<<Θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν Άδου την καθαίρεσιν, άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχήν>>.
Σηνιθίζομεν, αγαπητοί αδελφοί και τέκνα εν Κυρίω πνευματικά, σηνιθίζομεν, ημείς οι πνευματικοί πατέρες, να εκφωνούμεν και να αποστέλλωμεν, επ' ευκαιρία της λαμπροφόρου Αναστάσεως, ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΑ, πολλά των οποίων κατήντησαν εθιμοτυπικά χωρίς να συμβάλλουν εις την βίωσιν του Σταυρού και της Αναστάσεως. Ωσαύτως προσφωνούμεν αλλήλους με τον αναστάσιμον χαιρετισμόν, χωρίς να ανταποκρίνεται αυτός ο χαιρετισμός εις την ιδικήν μας προσωπικήν ταφήν του παλαιού μας ανθρώπου, ούτε και εις την συνανάστασίν μας μετά του Χριστού! Τούτο δε όταν ο Κύριος εσταυρώθη και ανέστη δι΄ημάς αποκλειστικώς! Και τούτο διότι απουσιάζει από μέσα μας η συνανάστασις, σκοπός δια τον οποίον έγινε και τρόπος με τον οποίον βιώνεται η του Σωτήρος ανάστασις, και κατ' ακολουθίαν η <<άλλης βιοτής της αιωνίου απαρχή>.
Το μυστήριον τούτο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού μετά της προσωπικής ενός εκάστου συσταυρώσεως και συναναστάσεως είναι το μυστήριον της σωτηρίας, το οποίον δεν περιγράφεται, δεν αναλύεται, αλλά μόνον βιώνεται όταν γκρεμισθή μέσα μας το βασίλειον της αμαρτίας, σπάσουν τα κλείθρα του Άδου και ξεπροβάλη μέσα μας η ειρήνη και το φως της Αναστάσεως. Διαφορετικά, όσον και αν χαιρετίζωμεν αλλήλους με το <<Χριστός Ανέστη>>, και όσον και εάν διακηρύσσωμεν με το στόμα και με τα χείλη το <<Αληθώς Ανέστη>>, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αμαρτωλής βιοτής, της πονηρίας, της υπερηφανείας και της αμετανοησίας, μένομεν εκτός του μυστηρίου της σωτηρίας.
Έτσι ενώ λέγομεν μεγάλα λόγια, ενώ διατυπώνομεν φανταχτερά μηνύματα, ενώ αισθανόμεθα μία επιφανειακήν κοσμικήν χαράν, δεν συναντώμεν τον Αναστάντα, μάλλον δε και τον αρνούμεθα με τας πράξεις μας τας πονηράς. Ημείς από της Ωραίας Πύλης εκφωνώμεν το <<Δεύτε λάβωμεν φως, εκ του ανεσπέρου φωτός>> και εσείς τρέχετε να ανάψετε τας λαμπάδας σας, ενώ οι περισσότεροι μένομεν εις το σκοτάδι. Εάν όμως σβήνωμεν με την αμαρτωλή μας ζωή το εν ημίν φως, ποτέ δεν θα ίδωμεν το φως της Αναστάσεως. Εάν τα χείλη μας αναφωνούν το <<θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν>>, αλλ' αυτή η νέκρωσις δεν μας εγγίζει και μένωμεν ωσεί νεκροί, απηλπισμένοι και άτολμοι, εάν δεν μας συγκινή η τόλμη του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, όστις ετόλμησεν και ητήσατο το σώμα του Ιησού προς το ενταφιάσαι, εάν δεν μας ενθουσιάζη το θάρρος του ευσχήμονος βουλευτού Νικοδήμου και των Μυροφόρων Γυναικών η ανδρεία, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αρνήσεως και της απιστίας, τότε τί μας ωφελεί να λέγωμεν το <<Χριστός Ανέστη>>;
Πως λοιπόν θα εργασθώμεν την έξοδόν μας εκ του τάφου της αμαρτίας; Πως θα εορτάσωμεν αληθινόν Πάσχα; Πως θα φθάσωμεν εις την συνανάστασιν μετά του Χριστού; Μόνον εάν δια βίου συμπορευώμεθα τω Κυρίω εις την οδόν προς τον Γολγοθά! Η συμπόρευσις και η συνανάστασις αρχίζει και γίνεται πραγματικότης μόνον με την ταπείνωσιν και την συντριβήν, αλλά και οσάκις αμαρτάνωμεν, οσάκις αρνούμεθα τον Κύριον εις τον καθ' ημέραν βίον μας, δια της μετανοίας, όπως και ο Απόστολος Πέτρος, όστις αρνησάμενος τον Κύριον, <<εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς>>.
Μόνον οι ταπεινοί και συντετριμμένοι τη καρδία ευρίσκουν τον δρόμον της μετανοίας και συντριβής. Μόνον αυτοί διαβαίνουν τον προσωπικόν τους Γολγοθά όπερ σημαίνει μετάνοια, υπομονή, νέκρωσις του σαρκίου, θάνατος του παλαιού ανθρώπου, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, και τότε ο Αναστάς Χριστός μας συνιστά όπως συνανέστησεν τους πρωτοπλάστους και όλους τους δικαίους. Έτσι το εσφαγμένον Αρνίον και δι' έναν <<έκαστον χωριστά>> νικά τον θάνατον, έτσι κατανοούμεν το ότι <<ήλθεν νικών και ίνα νικήση>>.
Αγαπητοί μου αδελφοί, όπως πάντοτε έτσι και σήμερον ο δρόμος του Γολγοθά, είναι ο δρόμος τον οποίον υποδεικνύει η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Μάλλον η Εκκλησία είναι ο μόνος δρόμος του Γολγοθά. είναι η μόνη οδός προς την Ανάστασιν. Έτσι νοείται ότι είναι Εκκλησία της χαράς και της Αναστάσεως. Όσοι παραμένουν γνήσια μέλη Της, όσοι πρωτίστως διακρατούν ανόθευτον και απαραχάρακτον την καλήν Ομολογίαν, αυτοί ανεβαίνουν εν τοις πράγμασι τον μαρτυρικό δρόμο του Γολγοθά, αυτοί εορτάζουν πραγματικά ανάστασιν, αυτοί αξιώνονται της συναναστάσεως. Δι' αυτούς γίνεται πραγματικότης ο αναστάσιμος χαιρετισμός ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ>>. Ας προσπαθήσωμεν έτσι να βιώσωμεν τούτο το Πάσχα!
Το μυστήριον τούτο του Σταυρού και της Αναστάσεως του Χριστού μετά της προσωπικής ενός εκάστου συσταυρώσεως και συναναστάσεως είναι το μυστήριον της σωτηρίας, το οποίον δεν περιγράφεται, δεν αναλύεται, αλλά μόνον βιώνεται όταν γκρεμισθή μέσα μας το βασίλειον της αμαρτίας, σπάσουν τα κλείθρα του Άδου και ξεπροβάλη μέσα μας η ειρήνη και το φως της Αναστάσεως. Διαφορετικά, όσον και αν χαιρετίζωμεν αλλήλους με το <<Χριστός Ανέστη>>, και όσον και εάν διακηρύσσωμεν με το στόμα και με τα χείλη το <<Αληθώς Ανέστη>>, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αμαρτωλής βιοτής, της πονηρίας, της υπερηφανείας και της αμετανοησίας, μένομεν εκτός του μυστηρίου της σωτηρίας.
Έτσι ενώ λέγομεν μεγάλα λόγια, ενώ διατυπώνομεν φανταχτερά μηνύματα, ενώ αισθανόμεθα μία επιφανειακήν κοσμικήν χαράν, δεν συναντώμεν τον Αναστάντα, μάλλον δε και τον αρνούμεθα με τας πράξεις μας τας πονηράς. Ημείς από της Ωραίας Πύλης εκφωνώμεν το <<Δεύτε λάβωμεν φως, εκ του ανεσπέρου φωτός>> και εσείς τρέχετε να ανάψετε τας λαμπάδας σας, ενώ οι περισσότεροι μένομεν εις το σκοτάδι. Εάν όμως σβήνωμεν με την αμαρτωλή μας ζωή το εν ημίν φως, ποτέ δεν θα ίδωμεν το φως της Αναστάσεως. Εάν τα χείλη μας αναφωνούν το <<θανάτου εορτάζομεν νέκρωσιν>>, αλλ' αυτή η νέκρωσις δεν μας εγγίζει και μένωμεν ωσεί νεκροί, απηλπισμένοι και άτολμοι, εάν δεν μας συγκινή η τόλμη του Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, όστις ετόλμησεν και ητήσατο το σώμα του Ιησού προς το ενταφιάσαι, εάν δεν μας ενθουσιάζη το θάρρος του ευσχήμονος βουλευτού Νικοδήμου και των Μυροφόρων Γυναικών η ανδρεία, εάν παραμένωμεν εις τον τάφον της αρνήσεως και της απιστίας, τότε τί μας ωφελεί να λέγωμεν το <<Χριστός Ανέστη>>;
Πως λοιπόν θα εργασθώμεν την έξοδόν μας εκ του τάφου της αμαρτίας; Πως θα εορτάσωμεν αληθινόν Πάσχα; Πως θα φθάσωμεν εις την συνανάστασιν μετά του Χριστού; Μόνον εάν δια βίου συμπορευώμεθα τω Κυρίω εις την οδόν προς τον Γολγοθά! Η συμπόρευσις και η συνανάστασις αρχίζει και γίνεται πραγματικότης μόνον με την ταπείνωσιν και την συντριβήν, αλλά και οσάκις αμαρτάνωμεν, οσάκις αρνούμεθα τον Κύριον εις τον καθ' ημέραν βίον μας, δια της μετανοίας, όπως και ο Απόστολος Πέτρος, όστις αρνησάμενος τον Κύριον, <<εξελθών έξω έκλαυσε πικρώς>>.
Μόνον οι ταπεινοί και συντετριμμένοι τη καρδία ευρίσκουν τον δρόμον της μετανοίας και συντριβής. Μόνον αυτοί διαβαίνουν τον προσωπικόν τους Γολγοθά όπερ σημαίνει μετάνοια, υπομονή, νέκρωσις του σαρκίου, θάνατος του παλαιού ανθρώπου, όπως διδάσκει ο Απόστολος Παύλος, και τότε ο Αναστάς Χριστός μας συνιστά όπως συνανέστησεν τους πρωτοπλάστους και όλους τους δικαίους. Έτσι το εσφαγμένον Αρνίον και δι' έναν <<έκαστον χωριστά>> νικά τον θάνατον, έτσι κατανοούμεν το ότι <<ήλθεν νικών και ίνα νικήση>>.
Αγαπητοί μου αδελφοί, όπως πάντοτε έτσι και σήμερον ο δρόμος του Γολγοθά, είναι ο δρόμος τον οποίον υποδεικνύει η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Μάλλον η Εκκλησία είναι ο μόνος δρόμος του Γολγοθά. είναι η μόνη οδός προς την Ανάστασιν. Έτσι νοείται ότι είναι Εκκλησία της χαράς και της Αναστάσεως. Όσοι παραμένουν γνήσια μέλη Της, όσοι πρωτίστως διακρατούν ανόθευτον και απαραχάρακτον την καλήν Ομολογίαν, αυτοί ανεβαίνουν εν τοις πράγμασι τον μαρτυρικό δρόμο του Γολγοθά, αυτοί εορτάζουν πραγματικά ανάστασιν, αυτοί αξιώνονται της συναναστάσεως. Δι' αυτούς γίνεται πραγματικότης ο αναστάσιμος χαιρετισμός ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ>>. Ας προσπαθήσωμεν έτσι να βιώσωμεν τούτο το Πάσχα!
+ Ο Μεσογαίας, Λαυρεωτικής και Αχαρνών
κ.κ. ΚΗΡΥΚΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου