Πως πρέπει νάναι ο Ιερέας; Δε φτάνει μόνο να είναι άγιος, καθαρός και άψαυστος κηλίδος, αλλά και συνετός. <<Νηφάλιον [συνετόν] δει τον Ιερέα είναι (βροντοφωνάζει ο άγιος) και διορατικόν και μυρίους πανταχόθεν κεκτήσθαι τους οφθαλμούς, ως ουχ εαυτώ μόνον, αλλά και πλήθει ζώντων τοσούτω>> (Λογ. Γ΄ περί Ιερωσύνης).
<<Πριν δεχθείς να γίνεις ποιμήν των ψυχών, εξέτασε προσεκτικά τον εαυτό σου... Αν δεις ότι κάπου δε θα τα καταφέρεις, μη προχωράς. Αν πεις σε κάποιον που δεν είναι κτίστης, να σου κτίσει ένα σπίτι, θα σου πει χωρίς ντροπή πως δε ξέρει. Όσο κι αν τον πιέσεις, δε θα δεχθεί... Ο γεωργός δε θα δεχθεί ποτέ να γίνει καπετάνιος, ούτε ο καπετάνιος στρατηγός, έστω κι αν τους απειλούσαν με μυρίους θανάτους. Λόγω του ότι δεν έχουν πείρα. Φοβούνται να αναλάβουν τέτοιο έργο. Ένας ο οποίος πρόκειται να αναλάβει διαποίμανση ψυχών, θα πρέπει να δεχθεί το αξίωμα, κι ας μην έχει ιδέα από επιμέλεια ψυχών, μόνο και μόνο επειδή διατάζει ο δείνα και εκβιάζει ο τάδε; Εν ημέρα Κρίσεως δε θα μπορέσεις να δικαιολογηθείς, ούτε ότι σε πίεσαν ούτε ότι ήσουν άπειρος... (περί Ιερωσύνης, λόγος δ΄).
Έτσι ο Ιερέας πρέπει νάναι αξιοπρεπείς και απερηφάνευτος και αυστηρός και γλυκομίλητος και επιβλητικός και κοινωνικός και αδέκαστος και εξυπηρετικός και ταπεινός και ανεπηρέαστος και ορμητικός και πράος... Ένας μονάχα πρέπει νάναι ο οραματισμός του, η οικοδομή της Εκκλησίας και να μη επηρεάζεται σε κάθε του ενέργεια ούτε από φιλία ούτε από έχθρα>>. (περί Ιερωσύνης λογ. Γ΄ 16).
Δε μιλάμε να έχει κάποιος κωλύματα και να προσέλθει στην Ιερωσύνη, ή να του πει όχι ο πνευματικός του ή ο Επίσκοπος και να επιμένει αυτός να γίνει Ιερέας, ή να δώσει χρήματα για να αγοράσει τη θέση ή, ακόμη χειρότερο, να αποκρύψει κάτι στην εξομολόγηση... Αυτά είναι αδιανόητα για σύνολη την Πατερική Παράδοση... Ο Ιερός Χρυσόστομος τονίζει ότι ο μέλλων κληρικός πρέπει νάναι ηθική και άψογη προσωπικότητα, διότι η ζωή και η αποστολή του μέσα στο κόσμο είναι σαφώς πιο δύσκολη κι από τη μοναχική πολιτεία. Λέγει σχετικά: <<Πόση νομίζεις δύναμη και πόση αυτοκυριαρχία πρέπει νάχει ένας ιερωμένος, για να μπορέσει να τραβήξει τη ψυχή του μακριά από κάθε μολυσμό και να διατηρήσει ανέπαφη την πνευματική του ωραιότητα.
Γιατί η ομορφιά του προσώπου και τα βεργολυγίσματα του κορμιού και το επιτηδευμένο περπάτημα και τα τσακίσματα της φωνής και το βάψιμο των ματιών με στίμμι και τα πολυφροντισμένα κτενίσματα και η πολυτέλεια των ενδυμάτων και τα διάφορα χρυσαφικά και τα πετράδια και τα αρώματα των γυναικών και τα αρώματα και οι μυρωδιές... είναι ικανά να ταράξουν την ψυχή, αν δεν τύχει νάναι ολωσδιόλου σκληρή, από τη μεγάλη σωφροσύνη και αυστηρότητα>>. (περί Ιερωσύνης, λόγ. Στ΄ 2). Ακόμη να θυμώνει, να μην φθονεί και να μην εκδικείται. Με άλλα λόγια νάναι κληρικός του μέλλοντος, αγνός, πράος, συνετός, ανεξίκακος και ικανός στο λόγο και στο χειρισμό των ψυχών.
Τέλος, βασικό προσόν και αρετή είναι η ανιδιοτελής, ανυπόκριτη, εκτενής <<εκ καθαράς καρδίας>> αγάπη. <<Ο γαρ τον Χριστόν φιλών και την ποίμνην Αυτού φιλεί>>. (Προς Ρωμ. 29, δ). Και συνεχίζει: <<Αν οι μητέρες δείχνουν τόση φιλοστοργία στα τέκνα τους, πολύ περισσότερον πρέπει ο Ιερεύς να δείχνει μεγάλη φροντίδα και επιμέλεια για το ποίμνιό του>>. (περί Ιερωσύνης, λογ. β΄,4 και δ΄,6).
ΥΠΑΚΟΗ ΚΑΙ ΥΠΟΜΟΝΗ
Δύσκολο λοιπόν, αλά και ωραίο το λειτούργημα του Ιερέως! Ωραίο, αλλά και βαρύ! Βαρύ, αλλά και ωφέλιμο... Μακάρι όσοι προσέρχονται να ακούουν όχι τη φωνή μόνο της καρδιάς τους, αλλά και του θεού Πατέρα... Παλιά, παίζαμε στην αυλή ή στη γειτονιά με τ' αδέλφια μας ή με άλλα παιδιά και κάποια στιγμή μας φώναζε ο πατέρας μας να το βοηθήσουμε σε κάποια δουλειά... αυτή τη φωνή πρέπει να ακούσουμε, για να πούμε ναι στην Ιερωσύνη. Ν' αφήσουμε τα παιγνίδια και να μπούμε στο χρηστό ζυγό του Κυρίου, όχι για εξουσία αλλά για δουλειά πνευματική και διακονία, ως άλλοι Κυρηναίοι να άρουμε το βαρύ σταυρό του Χριστού και της Εκκλησίας μας στο σύγχρονο κόσμο.
ΑΡΑΓΕ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΓΙΝΩ ΙΕΡΕΥΣ;
Η Ιερωσύνη είναι Μυστήριο.
Είναι όμως και Κριτήριο.
Και ιδιαίτερα στις μέρες μας είναι και μαρτύριο.
Στο μυστήριο απαιτεί Πίστη και Ευλάβεια.
Σαν κριτήριο ζητεί καθαρότητα και φόβο Θεού.
Σαν μαρτύριο τέλος, θέλει ηρωϊσμό και αυταπάρνηση.
Στην ψυχή, στην καρδιά, στην ύπαρξη, σε όποια γλώσσα κι αν ακούγεται...
Όμως σκέπτεσαι το βάρος της;
Μετράς το μέγεθός της;
Τρέμεις την ευθύνη της;
Ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής, λέγει ότι:
<<Διάκονοι πρέπει να γίνονται όσοι νίκησαν τα πάθη!
Πρεσβύτεροι, όσοι υπέταξαν τους λογισμούς!! και
Επίσκοποι, όσοι έφτασαν στη Θέωση!!!>>.
Είμαστε κάπου εκεί κοντά;
ΤΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΛΗΡΙΚΟΙ;
<<Το μόνο όνειρο (Από ένα Χειροτονητήριο λόγο) είναι να γίνω το χαλάκι στο κατώφλι της Εκκλησίας>>!
Αυτός που θα μαζεύει τις λάσπες όλων μας, για να μένει η πίστη και η ζωή μας καθαρή.
Τίποτε δε θα μούδινε μεγαλύτερη χαρά...
Όταν κλείσω τα μάτια μου, να φύγω από αυτόν τον κόσμο, εγώ μεν λασπωμένος, αφήνοντας όμως πίσω μου την Εκκλησία και τους αδελφούς μου καθαρούς>>.
Προσευχή (Ανωνύμου Ησυχαστού εν μέρει)
Αλλ' Εσύ Κύριε Ιησού Χριστέ, ο έρως, η Αγάπη, η ηδύτης και ο άρρητος Γλυκασμός, όλων εκείνων που σε αγαπούν εξ όλης των της ψυχής, δυσωπούμενος και αυτών και εμού τα δάκρυα, καθάρισόν με από πάσαν ανομίαν και αμαρτίαν και υπερ χιόνα λεύκανον την μέλαιναν ψυχήν μου. Χάρισαί μοι αγνήν διάθεσιν, ειλικρινή πρόθεσιν και ανιδιοτελή προαίρεσιν και μη μου καταλογίσης τον πόθον μου και το τόλμημά μου ως θράσος και ασέβεια προς το πρόσωπόν Σου και την Εκκλησίαν Σου!
ΑΜΗΝ!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου