Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ
ΠΕΡΙΣΤΕΡΙΟΥ κ. ΓΑΛΑΚΤΙΩΝΟΣ!!!
Την 29ην Αυγούστου 1995 ημέραν κατά την οποίαν επανηγύριζε ο Ι. Ναός Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου εγένετο εις αυτόν μετά πάσης εκκλ/κης μεγαλοπρεπείας και τάξεως η ενθρόνισης του νέου Μητροπολίτου Περιστέριου Σεβασμιωτάτου κ. Γαλακτίωνος.
Η τελετή έλαβε χώραν κατά ην απόλυσιν λαμπράς αρχιερατικής Θείας λειτουργίας προεξάρχοντος του Μακ. Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ανδρέου, συμαραστατουμένου υπό του ενθρονιζομένου Μητροπολίτου Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος, του Σεβ. Μητροπ. Πειραιώς και Νήσων κ. Νικολάου, του Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου και πολλών κληρικών της περιοχής. Παρέστησαν πολλά πνευματικά τέκνα του νέου Μητροπολίτου και πλήθος πιστών από διάφορα μέρη.
Κατά την Θ. Λειτουργίαν τον θ. Λόγον εκήρυξε ο Σεβ. κ. Νικόλαος. Τον ενθρονιζόμενον Ιεράρχη κατά την τελετήν της ενθρονίσεως προσεφώνησεν ο Μακ/τος και ακολούθησε ο ενθρονιστήριος λόγος του Σεβ. κ. Γαλακτίωνος. Προηγουμένως είχε αναγνωσθεί υπό του Αρχιγραμματέως της Ι. Συνόδου Σεβ. κ. Κηρύκου η Πράξις της Ιεράς Συνόδου περί εγκαταστάσεως του Μακ. Αρχ/που και ο ενθρονιστήριος λόγος του νέου Ιεράρχου της Εκκλησίας μας.
Ο Ενθρονιστήριος λόγος του Σεβ. Μητροπολίτου
Περιστερίου κ. Γαλακτίωνος
Εις το Όνομα του πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.
Μακαριώτατε Άγιε Προκαθήμενε και πνευματικέ μου Πατέρα,
Σεβασμιώτατοι άγιοι αδελφοί και συλλειτουργοί, Τίμιον Πρεσβυτέριον, ευλαβέστατοι ιεροδιάκονοι, ευλογημένε και πιστέ λαέ του Θεού. Δόξαν και ευχαριστίαν αναπέμπω προςτον Κύριον και Σωτήρα ημών Ιησού Χριστόν, όστις με ηξίωσε εμέ τον ελάχιστον και ταπεινόν οικέτην Αυτού, ίνα ομοθύμω και κανονική φήφω της Ιεράς Συνόδου της Ιεραρχίας της Εκκλησίας των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών της Ελλάδος, ανέλθω εις τον θρόνον της νεοσυστάτου Ιεράς Μητροπόλεως Περιστερίου.
Ως άνθρωπος βεβαίως, διστάζω και δειλιώ διότι γνωρίζω το ύψος του λειτουργήματος της Αρχιερωσύνης Θαρρώ όμως εις την πλουσίαν χάριν και το άπειρον έλεος του Θεού, ο οποίος καλεί κάθε πιστόν, ίνα άρη τον Σταυρόν του, ίνα σηκώση το φορτίον του, διβεβαιώνοντας ωστόσο ότι ο ζυγός Του είναι χρηστός και το φορτίον Του ελαφρόν εστί.
Διότι η Ιερωσύνη, έτι περισσότερον δε η αρχιερωσύνη είναι Λειτούργημα, ολοκληρωτική θυσία δια βίου ζωής εις τον βωμόν της Ορθοδοξίας, της αγάπης, της αρετής.
Δι' αυτό είμαι υποχρεωμένος, όπως είχα αγαπήσει τα πνευματικά τέκνα της ενορίας μου, να επεκτείνω την αγάπην μου με τον ίδιον τρόπον και εις τα νέα πνευματικά μου τέκνα της Ιεράς Μητροπόλεως ταύτης.
Έτι δε απεφάσισα να δεχθώ το βαρύ τούτο φορτίον, μήπως έστω και εις τας δυσμάς του βίου μου δυνηθώ να συμβάλλω ι΄ευχών του Αγίου Πατρός Ματθαίου, εις την φύλαξιν των Παραδόσεων, την αγάπην και ένωσιν με πνεύμα ορθόδοξον, όλων των Γνησίων Ορθοδόξων Χριστιανών.
Χωρίς συμβιβασμόν εις την αμαρτίαν, εις την πλάνην και το ψεύδος θα αγωνισθώμεν δι' όλους με ενδιαφέρον, ιδιαίτερα δια τον πλανεμένον, τον πάσχοντα και τον εχθρόν μας ακόμη. Θα παραμείνυμε ένθερμοι υποστηρικταί του διαλόγου με πνεύμα αγάπης και ειλικρινείας διότι πιστεύουμε ότι όποιος κατέχει την αλήθεια δεν έχει να φοβηθή τίποτα.
Ευλπιστώντας εις την βοήθειαν και συμπαράστασιν όλων υμών, θα προσπαθήσωμεν να εκπληρώσωμεν το μεγάλο καθήκον όλων μας, απέναντι εις την νεότητα. οι νέοι σήμερον δοκιμάζονται σκληρά και διατρέχουν μεγάλους κινδύνους. Έχουμε όλοι ευθύνη και πρώτος απ' όλους ο Επίσκοπος, να επιδείξουμε εις αυτούς ειλικρίνεια, απλότητα, κατανόησι και να τους πλησιάσωμεν, να τους βοηθήσωμεν με επιμονήν, υπομονήν και αγάπην. Είναι απαραίτητο ν' αποκατασταθή ο κανονικός ρυθμός εις την ενοριακήν ζωήν, με την ιδιαίτερη φροντίδα ενός μονίμου Ιερέως, την λειτουργίαν κατηχητικού σχολείου και όχι μόνον. Διότι ο μόνιμος Ιερεύς έχει πολλά πλεονεκτήματα δια την ενορίαν. Χρειάζεται όμως μεγάλη προσοχή. Αι ιεραί ακολουθίαι, η εξομολόγησις, το κήρυγμα αλλά και τυχόν άλλαι δυνατότητες, το φύραμα δια να ζυμωθή όλο και περισσότερο ζύμη εντός αυτής της συγχρόνου μεγαλουπόλεως του Περιστερίου. Δι' αυτό προέχει, όλα τα μέλη της Εκκλησίας, Κληρικοί και λαϊκοί, να έχωμεν αγάπην δια τα πρόσωπα και τα πράγματα της εκκλησίας και να εργαζώμεθα, ο καθένας από την θέσιν του δια ην διατήρησιν της ενότητος.
Αδελφοί και πατέρες, οι καιροί τους οποίους διερχόμεθα είναι χαλεποί. Η ευθύνη βαρύνει όλους μας, κληρικούς και λαϊκούς. Οι εχθροί της Ορθοδοξίας καραδοκούν, η κακοδοξία διευρύνεται, τα σχίσματα πολλαπλασιάζονται. Χρειάζεται πολύ προσευχή και μεγάλη προσοχή δια να μην παρασυρθώμεν εις τα σχέδια του πονηρού.
Με αίσθημα ευθύνης και συνοχής καρδίας κάνω έκκλησι προς τους πάντε αρχιερείς, καθώς και προς όλους τους εν Χριστώ αδελφούς, να επιστρέψουν εις την Εκκλησίαν δια να θεραπευθή ο αδικαιολόγητος διχασμός. Ας αναλάβουν τις ευθύνες των ενώπιον του Θεού, του λαού και της Ιστορίας. Όπως τους εκτιμήσαμεν και εσεβασθήκαμεν τόσα χρόνια, θα έχουν πάλι την ιδίαν αγάπην. Εικονομαχία δεν υπάρχει. Εμείς θα παραμείνωμεν με την χάριν του Θεού και τας ευχάς των αγίων αδελφών Αρχιερέων της Ιεράς Συνόδου, πιστοί και αμετακίνητοι, εις όσα εμάθομεν, παρελάβομεν και αυτά θα παραδώσωμεν.
Εν συνεχεία και πριν κλείσω την ομιλίαν μου, θα ήθελα να αναφέρω και να ευχαριστήσω όσους συνέβαλον και με εβοήθησαν εις την ζωήν μου, ώστε να φθάσω εις το μέγα αυτό και φοβερόν (δια τας ευθύνας) αξίωμα του Αρχιερέως.
Πρώτων βεβαίως ευχαριστώ τον Πανάγαθον Θεόν, όστις τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί. Την Υπεραγίαν Θεοτόκον, όπου 30 χρόνια υπηρετώ εις τον Πάνσεπτον Ναόν της.
Επικαλούμαι τας πρεσβείας του Τιμίου Προδρόμου, εις τον οποίον είναι αφιερωμένος ο καθεδρικός ναός της Μητροπόλεως ταύτης και του οποίου την μνήμ επιτελούμεν. Των Αγίων Γαλακτίωνος και Επιστήμης, του οποίου αναξίως το νόμα φέρω.
Εκζητώ ωσαύτως τας ευχάς του Μακαριωτάτου Αγίου μας Πατρός Ματθαίου του στυλοβάτου της Ορθοδοξίας, τον οποίον δια πρώτην φοράν το 1935 τον εγνώρισα, τότε μικρό παιδί (6) έξι ετών, συνοδεία του Γέροντος παππού μου και της γιαγιάς μου. Θα ήθελα να αναφέρω κάτι χαρακτηριστικόν εκ των παιδικών μου αναμνήσεων. Μέχρι της στιγμής κατά την οποίαν εσυναντήθημεν μετά του αοιδίμου επισκόπου τότε Βρεσθένης Ματθαίου ακολουθούσαμε μεν το ορθόδοξον πλην όμως εις τας κινητάς εορτάς εκκλησιαζόμασταν εις τον ναόν του χωρίου μας. Ενεργούσαμε άνευ καθοδηγήσεως. Όταν ήλθε εκείνος μας είπε τα ξής: <<Το παιδί (εννοώντας εμένα) θα πηγαίνη Σχολείον, όχι όμως εκκλησίαν διότι είναι νεωτερισταί και σχισματικοί>>. Και ποιός θα μας ψάλλη Άγιε Πατέρα μου που δεν έχωμεν εκκλησίαν; ερώτησε ο παππούς <<Ο μικρός Γεώργιος (ήτο το βαπτιστικόν μου όνομα) απεκρίθη ο Άγιος του Θεού. Και πράγματι εις τον θάνατον και των δύο ιερεύς δεν υπήρχε και τους εθάψαμε άνευ ιερέως. Κατά την πρόρρησιν μάλιστα του Αγίου εγώ, ηλικίας τότε 13-14 ετών, ήμουν εκείνος ο οποίος βαστάζοντας την εικόνα του Χριστού στεκόμουν μπροστά κατά την ταφήν και των δύο. Τ' αναφέρω αυτά δια να πάρωμεν μία εικόνα, τι αντιμετώπισαν οι πατέρες μας, δια να φυλαχθή η Ορθοδοξία την οποίαν σήμερον κομματιάζουμε με το πρόσχημα της εικονομαχίας.
Εν συνεχεία μνημονεύω των κατά σάρκα Γονέων μου, οι οποίοι δια την Ορθοδοξίαν εθυσίασαν τα πάντα.
Ιδιαιτέρως δε ευχαριστώ τον Μακαριώτατον και Πνευματικόν μου Πατέρα Κον Κον Ανδρέαν, τον πολυσυκοφαντημένον, εις τον οποίον επί 55 συναπτά έτη υποτάσσομαι, πέντε χρόνια ως έφηβος, δέκα ως Μοναχός, δέκα ως Διάκονος και τριάντα ως Ιερεύς.
Επίσης ευχαριστώ του οικείον Μητροπολίτην της ενορίας μου, με τον οποίον επί 23 χρόνια συνεργάσθην δια το καλόν της ορθοδοξίας. Ευχαριστώ τους Σεβασμιωτάτους Μητροπολίτας, οι οποίοι τιμούν με την παρουσίαν των σήμερον, την εκκλησιαστικήν τελετήν της ενθρονίσεώς μου. Καθώς και όλους τους αγαπητούς εν Χριστώ Ιερείς και Διακόνους.
Ευχαριστώ επίσης όλους τους συνεργάτας μου, παλιούς και νωτέρους επιτρόπους, ιεροψάλτας, κατηχητάς, το πλήρωμα της ενορίας ταύτης και όλους εσάς οι οποίοι ήλθατε να τιμήσητε την Ιεράν ταύτην τελετήν. Τελειώνοντας, αδελφοί μου παρακαλώ και ικετεύω, όπως εύχεσθε δι' εμέ ίνα δυνηθώ ως το τέλος της ζωής μου, να ποιμάνω το ποίμνιον, το οποίον μου ενεπιστεύθη ο Θεός. Εύχεσθε δια την Εκκλησίαν του Θεού, ίνα όλοι μαζί προσευχόμενοι, ενωμένοι με αγάπην, ειρήνην και Ορθόδοξον Πίστιν, έχωμεν χριστιανά τα τέλη της ζωής ημών και όπως εδώ εις τον πρόσκαιρον τούτον βίον, ζήσω τα λιγοστά έστω χρόνια όπου μου απέμειναν, ωσάν Πατέρας φιλόστοργος, εν μέσω τέκνων υπακοής και αγάπης. Και όταν έλθη ο καιρός να παραστώ έμπροσθεν του Κυρίου και με παρρησίαν και θάρρος να δυνηθώ να είπω: <<Ιδού εγώ και τα παιδία, α μοι έδωκεν ο Θεός>>.Αμήν. Γένοιτο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου