Προσκυνοῦντες,
λοιπόν, τήν εἰκόνα τοῦ Ἁγίου Πατρός μας, ἐν αὐτῶ προσκυνοῦμεν τόν
Χριστόν τόν λέγοντα ἐν τῶ ἱερῶ Αὐτοῦ Εὐαγγελίῳ: «’Εν ἐκείνη τῆ ἡμέρᾳ
γνώσεσθε ὑμεῖς ὅτι ἐγώ ἐν τῶ Πατρί μου καί ὑμεῖς ἐν ἐμοί, καγώ ἐν ὑμῖν»
(Ἰω. ιδ, 20-21). Θέλομεν ὄντως νά εἴμεθα φιλοπάτορες υἱοί καί οὐχί
ἀχάριστοι πρός τόν Μακαριώτατον Πατέρα μας καί Διδάσκαλον, τόν ὁδηγόν
καί εὐεργέτην μας, τοῦ ὁποίου τάς Ἱεράς Μονάς κατοικοῦμεν, τῶν
διδασκαλιῶν ἐντρυφῶμεν, καί τόν ἄρτον τρώγομεν.
Τά θαύματα καί σημεῖα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου – σέ συνδιασμό μέ τήν προσφορά του στόν Ἀγῶνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί στήν διαμόρφωση, διατύπωση καί διάδωση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας - ὡς ἐπιβεβαιωμένα καί μαρτυρημένα στοιχεῖα ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἐνέκρινε καί ἐπιβράβευσε τόν ἀγῶνα τοῦ μακαρίου Πατρός Ματθαίου καί τόν ὁποῖο ἐλέησε μέ τά εἰδικά χαρίσματα πού δίδει μόνο στούς Ἁγίους Του, ὅπως τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς προφητείας, τῆς θαυματουργίας, τῶν θεραπειῶν καί τῆς μυροβλυσίας. Γιά τοῦτο καί ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀπ’ ἀρχῆς ἀπό τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τοῦ πνευματικοῦ χώρου τῆς Ὁποίας ἀναδείχθηκε, δηλαδή τῆς οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ «Ἁγιοπατερική, συνεχής καί ἀμετάβλητη συνείδηση εἶναι, ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μέ βάση τήν φανέρωσή της ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας αὐθεντικῶν θαυμάτων (καί) αὐτό τό κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικό, τό ἀσφαλέστερο καί ἐπικρατέστερο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 4).
Διά πρεσβειῶν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Αὐτός
ἡμᾶς ἐφώτισε καί τώρα αὐτός πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν καί μᾶς βοηθεῖ πάντοτε
ὡς Πατήρ φιλόστοργος εἰς τούς διωγμούς τῶν ἀντιχρίστων
Φραγκοδεσποτοπαπάδων, ὡς καί αὐτός μόνος θά ἀνορθώση καί πάλιν τήν
Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῶν σημερινῶν συμφορῶν, διότι
ὁ ἴδιος κατευθύνει ἀδιαλείπτως τόν Ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνα. Καί ἄν
μή γένοιτο, ἀθετήσωμεν αὐτόν, εἴμεθα παραβάται τῶν Ἀποστολικῶν Διαταγῶν
(βιβλ. ζ, κεφ. ιζ) καί ἀθετοῦμεν Αὐτόν τόν Χριστόν κατά τάς Γραφάς.
Ὅθεν ὁ ἅγ. ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ὁ νέος Μυροβλήτης καί Θαυματουργός, εἶναι παντός εἴδους ὕμνων, εὐφημιῶν καί ἐγκωμίων ἄξιος εἰς τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς καί θά τόν τιμήσουν λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅταν γνωρίσουν τήν ἄμαχον αὐτοῦ δύναμιν καί τήν ἐν οὐρανοῖς παρρησίαν του, ἄνθρωποι καί δαίμονες θά θαυμάσωσιν (ἀναγνώσατε τήν δι’ Ἀγγέλου ἀποκάλυψιν τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου καί τόν βίον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς Μεγάλου).
Ἀμφιβάλλετε; Ἰδού λοιπόν ἀφοῦ ἀπῆλθεν τῆς ζωῆς ταύτης ἡ ἱερά ἐκείνη κεφαλή, ἤρχισαν αἱ θλίψεις καί οἱ ἀναστεναγμοί μας, τά κακά καί αἱ συγχύσεις, αἱ ταραχαί καί αἱ ἀποστασίαι, οἱ διωγμοί καί αἱ φυλακαί καί αἱ ἐξορίαι, τό κλείσιμον τῶν Ἱερῶν Ναῶν μας, ἡ διάλυσις τῶν Ἱερῶν τῆς Ὀρθοδοξίας Μονῶν, ἡ ἐξουδένωσις καί ἡ χαλάρωσις τῆς «παρατάξεώς» μας καί ὅσα ἄλλα δεινά καί ἀδιήγητα καί χαλεπά! Ὅλοι οἱ τόποι τώρα ἐμπίπτουν ἀπό συμφορᾶς εἰς συμφοράν καί «ἐπί τῆς γῆς συνοχή ἐθνῶν ἐν ἀπορία, ἠχούσης θαλάσσης καί σάλου. Ἀποψυχώντων ἀνθρώπων ἀπό φόβου καί προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῆ οἰκουμένη» (Λουκ. ΚΑ, 25,26) Καί ἄν, παρακαλοῦμεν, δέν ὑπῆρχεν ὁ στερρός καί ἀσάλευτος πύργος τῶν Ἱερῶν Μονῶν του, ἔνθα τόν θησαυρόν τόν πολύτιμον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καί τό μύρον τῆς εὐσεβείας ἐκ τοῦ ἁγίου Λειψάνου τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Ποιμενάρχου πλουτοῦμεν πάντες, ποῖοι καί πόσοι θά ἦσαν σήμερον Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι πιστοί καί γνήσιοι; Δέν εἶναι κατά ταῦτα, ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ ἐκεῖνος ὅπου ἐπέστρεψεν πολλούς τῶν υἱῶν τοῦ νέου Ἰσραήλ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ, ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ; Πόσοι ἐξάλλου ἐλθόντες εἰς τάς Ἱεράς Μονάς του καί προσπίπτοντες εἰς τούς πόδας του μετά πίστεως, ἐλυτρώθησαν ἐκ παντοίων νόσων καί κινδύνων, ἀνέβλεψαν πνευματικῶς ἐκ τοῦ σκότους τῶν ἁμαρτιῶν, λαβόντες διπλῆν τήν θεραπείαν, ψυχῆ τε καί σώματι;
Ὅθεν ὁ ἅγ. ΜΑΤΘΑΙΟΣ, ὁ νέος Μυροβλήτης καί Θαυματουργός, εἶναι παντός εἴδους ὕμνων, εὐφημιῶν καί ἐγκωμίων ἄξιος εἰς τούς ἐσχάτους τούτους καιρούς καί θά τόν τιμήσουν λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅταν γνωρίσουν τήν ἄμαχον αὐτοῦ δύναμιν καί τήν ἐν οὐρανοῖς παρρησίαν του, ἄνθρωποι καί δαίμονες θά θαυμάσωσιν (ἀναγνώσατε τήν δι’ Ἀγγέλου ἀποκάλυψιν τοῦ Ἀββᾶ Μακαρίου καί τόν βίον τοῦ Ὁσίου Παχωμίου τῆς Μεγάλου).
Ἀμφιβάλλετε; Ἰδού λοιπόν ἀφοῦ ἀπῆλθεν τῆς ζωῆς ταύτης ἡ ἱερά ἐκείνη κεφαλή, ἤρχισαν αἱ θλίψεις καί οἱ ἀναστεναγμοί μας, τά κακά καί αἱ συγχύσεις, αἱ ταραχαί καί αἱ ἀποστασίαι, οἱ διωγμοί καί αἱ φυλακαί καί αἱ ἐξορίαι, τό κλείσιμον τῶν Ἱερῶν Ναῶν μας, ἡ διάλυσις τῶν Ἱερῶν τῆς Ὀρθοδοξίας Μονῶν, ἡ ἐξουδένωσις καί ἡ χαλάρωσις τῆς «παρατάξεώς» μας καί ὅσα ἄλλα δεινά καί ἀδιήγητα καί χαλεπά! Ὅλοι οἱ τόποι τώρα ἐμπίπτουν ἀπό συμφορᾶς εἰς συμφοράν καί «ἐπί τῆς γῆς συνοχή ἐθνῶν ἐν ἀπορία, ἠχούσης θαλάσσης καί σάλου. Ἀποψυχώντων ἀνθρώπων ἀπό φόβου καί προσδοκίας τῶν ἐπερχομένων τῆ οἰκουμένη» (Λουκ. ΚΑ, 25,26) Καί ἄν, παρακαλοῦμεν, δέν ὑπῆρχεν ὁ στερρός καί ἀσάλευτος πύργος τῶν Ἱερῶν Μονῶν του, ἔνθα τόν θησαυρόν τόν πολύτιμον τῆς Ἁγίας ἡμῶν Πίστεως καί τό μύρον τῆς εὐσεβείας ἐκ τοῦ ἁγίου Λειψάνου τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Ποιμενάρχου πλουτοῦμεν πάντες, ποῖοι καί πόσοι θά ἦσαν σήμερον Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι πιστοί καί γνήσιοι; Δέν εἶναι κατά ταῦτα, ὁ Ἅγιος ἡμῶν Πατήρ ἐκεῖνος ὅπου ἐπέστρεψεν πολλούς τῶν υἱῶν τοῦ νέου Ἰσραήλ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ, ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ; Πόσοι ἐξάλλου ἐλθόντες εἰς τάς Ἱεράς Μονάς του καί προσπίπτοντες εἰς τούς πόδας του μετά πίστεως, ἐλυτρώθησαν ἐκ παντοίων νόσων καί κινδύνων, ἀνέβλεψαν πνευματικῶς ἐκ τοῦ σκότους τῶν ἁμαρτιῶν, λαβόντες διπλῆν τήν θεραπείαν, ψυχῆ τε καί σώματι;
Καί
οὐ μόνον τότε, ἀλλά καί σήμερον ἐκεῖνος ὅστις θέλει τόν ἐπικαλεσθῆ μετά
πίστεως, τόν εὑρίσκει βοηθόν καί ἱατρόν εἰς πᾶσαν αὐτοῦ θλῖψιν καί
ἀσθένειαν. Καί ὄχι μόνον ὅσοι ἔρχονται εἰς τόν ἅγιόν του τάφον, τόν
μυροβόλον καί ἁγιόλεκτον, ἀλλά καί ὅσοι ἀπό
μακρόθεν ἤθελον τόν ἐπικαλεσθῆ μετά θείου δέους ἤ τήν ἁγίαν του εἰκόνα
ἤθελον μετά ὁλοψύχου ζέσεως κατασπασθῆ, εἴτε πάσχωσιν, εἴτε ὑποφέρωσιν,
εἴτε παντοιοτρόπως κινδυνεύουσι καί θλίβονται, φθάνει παρευθύς,
θεραπεύων τάς ἀνάγκας ἑκάστου καί ἀποπληρῶν παντοτεινήν ἐπιθυμίαν, κἄν
καί τό ὄνομά του προφέρωσιν!
Θά ἀπαλλάξη, τέλος, ἡμᾶς ὁ ἱερομύστης ΜΑΤΘΑΙΟΣ ἐκ τοῦ σχισματικοῦ ὀλέθρου τῶν ψευδαδέλφων Φλωρινικῶν, ἤτοι ἐκ «τῆς συναγωγῆς τοῦ Σατανᾶ τῶν λεγόντων Ἰουδαίους εἶναι (δηλονότι ἐκλεκτοί τοῦ νέου Ἰσραήλ ἤ Παλαιοημερολογῖται) καί οὐκ εἰσίν, ἀλλά ψεύδονται» (Ἀποκ. γ, 9), ἵνα πλανῶσι τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους πιστούς Χριστιανούς τά εἰδωλόθυτα τῆς Ἑσπερίας - ἐξέλιξιν καί συγχρονισμόν – τρώγωσι χάριν τῆς προόδου καί τῆς μόδας, λησμονοῦντες οἱ τάλαινες ὅτι «ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα». Οἱ σύγχρονοι αὐτοί «Νικολαῖται», ἐν ὄψει τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας, κατηγοροῦσιν ἡμᾶς ἡμέραν καί νύκτα, ἔχοντες λόγους συμβιβασμοῦ καί συνοδοιπορίας μέ τόν διάβολον τῆς πλάνης.
Οἱ Φλωρινιακοί μιγάδες ἀντιστρατεύονται εἰς τάς ἐπαγγελίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν περί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξουθενοῦντες τάς προφητείας καί τόν Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα διαβάλλοντες. Ἐάν πράγματι ψεύδονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ψευδόμεθα καί ἡμεῖς. Εἰ δέ μή οἱ ψευδοπροφῆται Φλωρινικοί οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν, ἐκπειράζουν καί ἀπιστοῦν εἰς τόν Θεόν, ὡς ὁ ἀγνώμων ληστής, θά φιμωθῶσιν ἐξάπαντος.
Ὅθεν ὅσοι πιστοί προσέλθετε νά ψάλλωμεν ὅλη ψυχῆ καί διανοίᾳ τόν παρά πόδας κατανυκτικώτατον ὕμνον, πανευφροσύνως πρός τόν ἀλήστου μνήμης Ἀρχιποίμενα, προστάτην καί ὁδηγόν μας:
Θά ἀπαλλάξη, τέλος, ἡμᾶς ὁ ἱερομύστης ΜΑΤΘΑΙΟΣ ἐκ τοῦ σχισματικοῦ ὀλέθρου τῶν ψευδαδέλφων Φλωρινικῶν, ἤτοι ἐκ «τῆς συναγωγῆς τοῦ Σατανᾶ τῶν λεγόντων Ἰουδαίους εἶναι (δηλονότι ἐκλεκτοί τοῦ νέου Ἰσραήλ ἤ Παλαιοημερολογῖται) καί οὐκ εἰσίν, ἀλλά ψεύδονται» (Ἀποκ. γ, 9), ἵνα πλανῶσι τούς Γνησίους Ὀρθοδόξους πιστούς Χριστιανούς τά εἰδωλόθυτα τῆς Ἑσπερίας - ἐξέλιξιν καί συγχρονισμόν – τρώγωσι χάριν τῆς προόδου καί τῆς μόδας, λησμονοῦντες οἱ τάλαινες ὅτι «ἡ ἀλήθεια τοῦ Κυρίου μένει εἰς τόν αἰῶνα». Οἱ σύγχρονοι αὐτοί «Νικολαῖται», ἐν ὄψει τοῦ θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας, κατηγοροῦσιν ἡμᾶς ἡμέραν καί νύκτα, ἔχοντες λόγους συμβιβασμοῦ καί συνοδοιπορίας μέ τόν διάβολον τῆς πλάνης.
Οἱ Φλωρινιακοί μιγάδες ἀντιστρατεύονται εἰς τάς ἐπαγγελίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν περί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξουθενοῦντες τάς προφητείας καί τόν Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα διαβάλλοντες. Ἐάν πράγματι ψεύδονται οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ψευδόμεθα καί ἡμεῖς. Εἰ δέ μή οἱ ψευδοπροφῆται Φλωρινικοί οἱ ὁποῖοι βλασφημοῦν, ἐκπειράζουν καί ἀπιστοῦν εἰς τόν Θεόν, ὡς ὁ ἀγνώμων ληστής, θά φιμωθῶσιν ἐξάπαντος.
Ὅθεν ὅσοι πιστοί προσέλθετε νά ψάλλωμεν ὅλη ψυχῆ καί διανοίᾳ τόν παρά πόδας κατανυκτικώτατον ὕμνον, πανευφροσύνως πρός τόν ἀλήστου μνήμης Ἀρχιποίμενα, προστάτην καί ὁδηγόν μας:
Ἦχος πλ. α΄. «Βασίλισσα τοῦ κόσμου»
Ματθαῖε Ἱεράρχα, ἀστέρα φαεινέ, καύχημα Ὀρθοδόξων, τραῦμα τῶν κακοδόξων, Ποιμήν ἀληθινέ.
Μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, προστάτα τῶν Μονῶν, τήν ποίμνην σου σκορπῖσαν, ὅπως τήν παρασύρουν, εἰς σπήλαιον ληστῶν.
Βλέπε, Πατέρα, βλέπε, πῶς μᾶς διώκουνε, τό πῶς μᾶς ὀνειδίζουν καί ἀποσχηματίζουν καί μᾶς ἐμπαίζουνε.
Ματθαῖε Μυροβλῦτα, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν, διωγμούς νά ὑποστῶμεν, ὅπως ἀξιωθῶμεν μετά τῶν ἐκλεκτῶν.
Προφύλαξόν μας, Πάτερ, ἀπό τῶν συμφορῶν καί χαροποίησόν μας, τρέξε καί σκέπασόν μας, ἐκ ζάλης πειρασμῶν.
Ματθαῖε Ποιμενάρχα, Μακαριώτατε, πηγή Ὀρθοδοξίας, ψυχῆς παρηγορία, Πατέρα Ἱερώτατε.
Προστάτα τῶν Μονῶν μας, πάντας ἐνίσχυσον, εἰς συμφοράς καί θλίψεις μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, ἀλλά βοήθησον.
Πληγαί νηπίων εὔχου ἵνα μᾶς λογισθοῦν, οἱ ἐμπαιγμοί τοῦ κόσμου καί οἱ ἐχθροί τοῦ σκότους, ὅπως καταισχυνθοῦν.
Στερέωσόν μας, Πάτερ, διά Χάριτος Θεοῦ, Πίστιν ν’ ὁμολογῶμεν, ἄν καί θανατωθῶμεν, ἐξ’ ἀσεβοῦς λαοῦ.
Τό πνεῦμα προηγεῖται καί ἡ σάρξ ἀσθενεῖ, νεφέλη ἡ εὐχή σου, εἰς τέκνα σου νά δίδη χαρά καί ὑπομονή.
Ποσῶς μή φοβηθῶμεν, νά ὑπομείνωμεν καί σέ τόν Μυροβλήτην, πρός Κύριον μεσίτην, νά μεγαλύνωμεν.
Καί στήριξόν μας, Πάτερ, πρέσβευε πρός Θεόν, νά μή λιποψυχοῦμε καί νά μή κλονισθοῦμε στόν ἔσχατον καιρόν. ΑΜΗΝ.
Ἀπό τήν ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρουσα καί μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας αὐτή ἐπιστολή προκύπτουν τά ἀκόλουθα σημαντικά στοιχεῖα:
Ματθαῖε Ἱεράρχα, ἀστέρα φαεινέ, καύχημα Ὀρθοδόξων, τραῦμα τῶν κακοδόξων, Ποιμήν ἀληθινέ.
Μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, προστάτα τῶν Μονῶν, τήν ποίμνην σου σκορπῖσαν, ὅπως τήν παρασύρουν, εἰς σπήλαιον ληστῶν.
Βλέπε, Πατέρα, βλέπε, πῶς μᾶς διώκουνε, τό πῶς μᾶς ὀνειδίζουν καί ἀποσχηματίζουν καί μᾶς ἐμπαίζουνε.
Ματθαῖε Μυροβλῦτα, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν, διωγμούς νά ὑποστῶμεν, ὅπως ἀξιωθῶμεν μετά τῶν ἐκλεκτῶν.
Προφύλαξόν μας, Πάτερ, ἀπό τῶν συμφορῶν καί χαροποίησόν μας, τρέξε καί σκέπασόν μας, ἐκ ζάλης πειρασμῶν.
Ματθαῖε Ποιμενάρχα, Μακαριώτατε, πηγή Ὀρθοδοξίας, ψυχῆς παρηγορία, Πατέρα Ἱερώτατε.
Προστάτα τῶν Μονῶν μας, πάντας ἐνίσχυσον, εἰς συμφοράς καί θλίψεις μή μᾶς ἐγκαταλείψεις, ἀλλά βοήθησον.
Πληγαί νηπίων εὔχου ἵνα μᾶς λογισθοῦν, οἱ ἐμπαιγμοί τοῦ κόσμου καί οἱ ἐχθροί τοῦ σκότους, ὅπως καταισχυνθοῦν.
Στερέωσόν μας, Πάτερ, διά Χάριτος Θεοῦ, Πίστιν ν’ ὁμολογῶμεν, ἄν καί θανατωθῶμεν, ἐξ’ ἀσεβοῦς λαοῦ.
Τό πνεῦμα προηγεῖται καί ἡ σάρξ ἀσθενεῖ, νεφέλη ἡ εὐχή σου, εἰς τέκνα σου νά δίδη χαρά καί ὑπομονή.
Ποσῶς μή φοβηθῶμεν, νά ὑπομείνωμεν καί σέ τόν Μυροβλήτην, πρός Κύριον μεσίτην, νά μεγαλύνωμεν.
Καί στήριξόν μας, Πάτερ, πρέσβευε πρός Θεόν, νά μή λιποψυχοῦμε καί νά μή κλονισθοῦμε στόν ἔσχατον καιρόν. ΑΜΗΝ.
Ἀπό τήν ἐξαιρετικῶς ἐνδιαφέρουσα καί μεγάλης ἱστορικῆς σημασίας αὐτή ἐπιστολή προκύπτουν τά ἀκόλουθα σημαντικά στοιχεῖα:
1. Ἡ ὡς πρός Ἅγιο τιμή πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ματθαῖο ἄρχισε ἀμέσως μετά τήν ὁσιακή του κοίμηση.
2. Ἡ τιμή αὐτή ἐκφράστηκε μέ τήν κυκλοφορία εἰκόνας του («ἱστορήσαμεν τήν ἱεράν του εἰκόνα μέ τόν φωτοστέφανον τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς Θεοῦ κατοικητήριον τοῦτον ὄντα ἀναντιρρήτως καί πεπληρωμένον καθολοκληρίαν ὑπό τῶν δωρεῶν τῆς θείας Χάριτος»), μέ τήν σύνθεση ὕμνου πρός τιμήν του καί τήν προσκύνηση τοῦ τάφου καί τῶν Λειψάνων του («τό μύρον τῆς εὐσεβείας ἐκ τοῦ ἁγίου Λειψάνου τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Ποιμενάρχου πλουτοῦμεν πάντες»).
3. Ἡ ἀδελφότητα τεκμηριώνει θεολογικά καί Πατερικά αὐτή τήν τιμή («πανευλαβῶς καί προσηκόντως ἐκ καθήκοντος ὑπερτάτου καί πατροπαραδότου ἀπονέμωμεν τόν δίκαιον σεβασμόν καί τήν θείαν προσκύνησιν πρός τόν Μακαριώτατον Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα καί Ποιμενάρχην ΜΑΤΘΑΙΟΝ τόν νέον Μυροβλύτην καί θαυματουργόν…, ἵνα μή εἴπη τις, (ἀπατώμενος ἐκ τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου), ὅτι ἡμεῖς οἱ οὐτιδανοί καί ἀνάξιοι καί πάσης ἀρετῆς ἔρημοι ἁγιοποιοῦμεν αὐθορμήτως ἤ αὐθαιρέτως τόν μέγαν Ἀρχιποίμενα καί ἀείμνηστον τῶν Ἀθηνῶν Πρόεδρον Μακαριώτατον Ματθαῖον ἤ ὅτι μέ οὐρανομήκεις ἐπαίνους πλέκομεν ἐγκώμια καί τιμῶμεν τήν μνήμην αὐτοῦ, γράφοντες τάς γραμμάς ταύτας παρά τά διατεταγμένα».
4. Ἡ πρός αὐτόν τιμή βασίζεται: Α’ στήν παγκοίνως ὁμολογουμένη ἀσκητική βιοτή τοῦ ἀνδρός («τῆς τρισηλίου Θεότητος τό ἐθελόθυτον θῦμα, ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῆ τό ἀθλοφόρον καί σεπτόν αὐτοῦ σῶμα ἀναλώσας») καί στήν ἀρετή του («ὑπῆρξεν τύπος Χριστοῦ, εἰς πρᾶξιν, λόγον καί θεωρίαν καί ἐκατώρθωσε πᾶσαν ἀρετήν… τοῦ ὁποίου τάς ἀρετάς καί τά ἔνθεα κατορθώματα ἀποθαυμάζουν καί ἀνομολογοῦν καί αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως»), Β’ στά δι’ εὐχῶν του (καί μετά θάνατον διά πρεσβειῶν του) σημεῖα καί θαύματα («ἐδοξάσθη διά τῶν ἐπακολουθούντων θαυμάτων… Ὅστις θέλει τόν ἐπικαλεσθῆ μετά πίστεως, τόν εὑρίσκει βοηθόν καί ἱατρόν εἰς πᾶσαν αὐτοῦ θλῖψιν καί ἀσθένειαν… φθάνει παρευθύς, θεραπεύων τάς ἀνάγκας ἑκάστου καί ἀποπληρῶν παντοτεινήν ἐπιθυμίαν, κἄν καί τό ὄνομά του προφέρωσιν»), Γ’ στή μυροβλυσία τοῦ Λειψάνου του («νέον Μυροβλήτην παρευθύς τοῦτον καθομολογοῦμεν, ἐπειδή εἴδομεν μέ τούς ὀφθαλμούς μας καί ἐψηλάφισαν αἱ χεῖρες ἡμῶν τό σημεῖον τοῦτο εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ σκῆνος") καί Δ’ στήν συμβολή τοῦ στόν Ἀγῶνα ὑπέρ τῆς γνησιότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως («εἰς τάς ἐσχάτας αὐτάς ἡμέρας τοῦ 8ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος», ὡς «καθαιρέτης καί ἀναιρέτης τῆς ἀθέου Νεοημερολογιτικῆς πλάνης» καί «ἐκεῖνος ὅπου ἐπέστρεψεν πολλούς τῶν υἱῶν τοῦ νέου Ἰσραήλ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ, ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ», τοῦ ὁποίου «δέν ἔκλεισε ποτέ τό εὔλαλον ἐκεῖνο στόμα εἰς τούς θέλοντας ἐν ἀληθείᾳ σωθῆναι, τό ὁποῖον Πνευματοκινήτως ἀνεβλάστησε τά Πατρῶα Δόγματα τῆς υἱοθεσίας καί τό φρύαγμα τῶν νεοφανῶν θεομάχων ἠδάφισε ἐπί τῆς πέτρας τῆς ἐνθέου ἡμῶν Πίστεως»).
2. Ἡ τιμή αὐτή ἐκφράστηκε μέ τήν κυκλοφορία εἰκόνας του («ἱστορήσαμεν τήν ἱεράν του εἰκόνα μέ τόν φωτοστέφανον τῆς αἴγλης τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὡς Θεοῦ κατοικητήριον τοῦτον ὄντα ἀναντιρρήτως καί πεπληρωμένον καθολοκληρίαν ὑπό τῶν δωρεῶν τῆς θείας Χάριτος»), μέ τήν σύνθεση ὕμνου πρός τιμήν του καί τήν προσκύνηση τοῦ τάφου καί τῶν Λειψάνων του («τό μύρον τῆς εὐσεβείας ἐκ τοῦ ἁγίου Λειψάνου τοῦ σεπτοῦ ἡμῶν Ποιμενάρχου πλουτοῦμεν πάντες»).
3. Ἡ ἀδελφότητα τεκμηριώνει θεολογικά καί Πατερικά αὐτή τήν τιμή («πανευλαβῶς καί προσηκόντως ἐκ καθήκοντος ὑπερτάτου καί πατροπαραδότου ἀπονέμωμεν τόν δίκαιον σεβασμόν καί τήν θείαν προσκύνησιν πρός τόν Μακαριώτατον Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα καί Ποιμενάρχην ΜΑΤΘΑΙΟΝ τόν νέον Μυροβλύτην καί θαυματουργόν…, ἵνα μή εἴπη τις, (ἀπατώμενος ἐκ τοῦ ἐχθροῦ ἅμα καί ἀνθρωποκτόνου διαβόλου), ὅτι ἡμεῖς οἱ οὐτιδανοί καί ἀνάξιοι καί πάσης ἀρετῆς ἔρημοι ἁγιοποιοῦμεν αὐθορμήτως ἤ αὐθαιρέτως τόν μέγαν Ἀρχιποίμενα καί ἀείμνηστον τῶν Ἀθηνῶν Πρόεδρον Μακαριώτατον Ματθαῖον ἤ ὅτι μέ οὐρανομήκεις ἐπαίνους πλέκομεν ἐγκώμια καί τιμῶμεν τήν μνήμην αὐτοῦ, γράφοντες τάς γραμμάς ταύτας παρά τά διατεταγμένα».
4. Ἡ πρός αὐτόν τιμή βασίζεται: Α’ στήν παγκοίνως ὁμολογουμένη ἀσκητική βιοτή τοῦ ἀνδρός («τῆς τρισηλίου Θεότητος τό ἐθελόθυτον θῦμα, ἐν νηστείᾳ, ἀγρυπνίᾳ καί προσευχῆ τό ἀθλοφόρον καί σεπτόν αὐτοῦ σῶμα ἀναλώσας») καί στήν ἀρετή του («ὑπῆρξεν τύπος Χριστοῦ, εἰς πρᾶξιν, λόγον καί θεωρίαν καί ἐκατώρθωσε πᾶσαν ἀρετήν… τοῦ ὁποίου τάς ἀρετάς καί τά ἔνθεα κατορθώματα ἀποθαυμάζουν καί ἀνομολογοῦν καί αὐτοί οἱ ἐχθροί τῆς Πίστεως»), Β’ στά δι’ εὐχῶν του (καί μετά θάνατον διά πρεσβειῶν του) σημεῖα καί θαύματα («ἐδοξάσθη διά τῶν ἐπακολουθούντων θαυμάτων… Ὅστις θέλει τόν ἐπικαλεσθῆ μετά πίστεως, τόν εὑρίσκει βοηθόν καί ἱατρόν εἰς πᾶσαν αὐτοῦ θλῖψιν καί ἀσθένειαν… φθάνει παρευθύς, θεραπεύων τάς ἀνάγκας ἑκάστου καί ἀποπληρῶν παντοτεινήν ἐπιθυμίαν, κἄν καί τό ὄνομά του προφέρωσιν»), Γ’ στή μυροβλυσία τοῦ Λειψάνου του («νέον Μυροβλήτην παρευθύς τοῦτον καθομολογοῦμεν, ἐπειδή εἴδομεν μέ τούς ὀφθαλμούς μας καί ἐψηλάφισαν αἱ χεῖρες ἡμῶν τό σημεῖον τοῦτο εἰς τό ἅγιον αὐτοῦ σκῆνος") καί Δ’ στήν συμβολή τοῦ στόν Ἀγῶνα ὑπέρ τῆς γνησιότητος τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως («εἰς τάς ἐσχάτας αὐτάς ἡμέρας τοῦ 8ου αἰῶνος τοῦ ἀπατεῶνος», ὡς «καθαιρέτης καί ἀναιρέτης τῆς ἀθέου Νεοημερολογιτικῆς πλάνης» καί «ἐκεῖνος ὅπου ἐπέστρεψεν πολλούς τῶν υἱῶν τοῦ νέου Ἰσραήλ ἐπί Κύριον τόν Θεόν αὐτοῦ, ἐν πνεύματι καί δυνάμει Ἠλιοῦ», τοῦ ὁποίου «δέν ἔκλεισε ποτέ τό εὔλαλον ἐκεῖνο στόμα εἰς τούς θέλοντας ἐν ἀληθείᾳ σωθῆναι, τό ὁποῖον Πνευματοκινήτως ἀνεβλάστησε τά Πατρῶα Δόγματα τῆς υἱοθεσίας καί τό φρύαγμα τῶν νεοφανῶν θεομάχων ἠδάφισε ἐπί τῆς πέτρας τῆς ἐνθέου ἡμῶν Πίστεως»).
5.
Ἡ ἀδελφότητα δέν διστάζει νά κατονομάσει τίς κατηγορίες κατά τοῦ
πνευματικοῦ της Πατρός, ἀλλά καί τόν χῶρο προελεύσεως τῶν κατηγοριῶν
αὐτῶν. Οἱ κατηγορίες προέρχονται ἀπό τόν χῶρο τῶν Φλωρινικῶν
Παλαιοημερολογιτῶν καί ἀναφέρονται τόσο στήν κατάσταση
τοῦ Λειψάνου του («ὅτι δυσωδίασεν καί διελύθη ἤ ὅτι ἀνεκομίσθη εἰς
κατάστασιν ἀφωρισμένου καί ὅσας ἄλλας βλασφημίας ἐξερεύγονται τοῦ
ψεύδους τά ταμεῖα»), ὅσο καί στήν πίστη στίς σχετικές μέ τήν ΚΠολη
προφητείες («ἀντιστρατεύονται εἰς τάς ἐπαγγελίας τῶν Θεοφόρων Πατέρων
ἡμῶν περί τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἐξουθενοῦντες τάς προφητείας καί τόν
Πνευματικόν ἡμῶν Πατέρα διαβάλλοντες. (Ὅμως) ἐάν πράγματι ψεύδονται οἱ
Ἅγιοι Πατέρες, ψευδόμεθα καί ἡμεῖς»).
6. Ἐκφράζεται, τέλος, στήν ἐπιστολή ἡ βεβαιότητα τῆς νίκης τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, τόσο ἔναντι τῶν ἐξωτερικῶν, ὅσο καί τῶν ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν Της («αὐτός ἡμᾶς ἐφώτισε καί τώρα αὐτός πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν καί μᾶς βοηθεῖ πάντοτε ὡς Πατήρ φιλόστοργος εἰς τούς διωγμούς τῶν ἀντιχρίστων Φραγκοδεσποτοπαπάδων, ὡς καί αὐτός μόνος θά ἀνορθώση καί πάλιν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῶν σημερινῶν συμφορῶν, διότι ὁ ἴδιος κατευθύνει ἀδιαλείπτως τόν Ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνα» καί «θά ἀπαλλάξη ἡμᾶς ὁ ἱερομύστης ΜΑΤΘΑΙΟΣ ἐκ τοῦ σχισματικοῦ ὀλέθρου τῶν ψευδαδέλφων Φλωρινικῶν»), ἀλλά καί τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἰδίου προσωπικῶς ὡς Ἁγίου, Μυροβλήτου καί Ὁμολογητοῦ («θά τόν τιμήσουν λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅταν γνωρίσουν τήν ἄμαχον αὐτοῦ δύναμιν καί τήν ἐν οὐρανοῖς παρρησίαν του»).
Πλέον τῶν προηγουμένων, ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Παναγίας συνέθεσε καί Ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ψαλλομένη κατ’ ἔτος κατά τήν ἐπέτειο τῆς κοιμήσεώς του, τήν 14η Μαΐου, τήν ὁποία τιμοῦσε μέ ὁλονύκτιο ἀγρυπνία. Ἀκόμη, μετά ἀνακομιδή τῶν τιμίων Λειψάνων του, αὐτά κατατέθηκαν ἀρχικά σέ ἁπλή ξύλινη λάρνακα καί στή συνέχεια σέ καλλιτεχνική μεταλλική, λιτανεύονταν κατά τίς πανηγύρεις τῆς Μονῆς (ἑορτές Κοιμήσεως, Εἰσοδείων, Ζωοδ. Πηγῆς καί Ἁγίας Τριάδος, καθώς καί στόν Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης), ἐκτιθέμενα ἔκτοτε σέ προσκύνηση στήν αἴθουσα τοῦ Δεσποτικοῦ, μαζί μέ τόν τρίχινο σάκκο του καί τήν ἁλυσίδα τῆς ἀσκήσεώς του.
Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη τήν μέχρι σήμερα (2010) πορεία τοῦ θέματος τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ πρακτική αὐτή (τῆς ἀπονομῆς, δηλαδή, πρός αὐτόν τιμῶν ὡς πρός Ἅγιο) τῆς Μονῆς Παναγίας, δέν ἦταν κάτι πού ἐξέφραζε ἀποκλειστικά καί μόνο τήν ἀδελφότητά της (πολυμελή ἄλλωστε, ἀποτελουμένη τήν ἐποχή πού συντάχθηκε ἡ ἐπιστολή ἀπό 300 περίπου μοναχές!), ἀλλά καί τήν κοινή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόσο σέ Ἑλλαδικό, ὅσο καί σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο.
6. Ἐκφράζεται, τέλος, στήν ἐπιστολή ἡ βεβαιότητα τῆς νίκης τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας, τόσο ἔναντι τῶν ἐξωτερικῶν, ὅσο καί τῶν ἐσωτερικῶν ἐχθρῶν Της («αὐτός ἡμᾶς ἐφώτισε καί τώρα αὐτός πρεσβεύει ὑπέρ ἡμῶν καί μᾶς βοηθεῖ πάντοτε ὡς Πατήρ φιλόστοργος εἰς τούς διωγμούς τῶν ἀντιχρίστων Φραγκοδεσποτοπαπάδων, ὡς καί αὐτός μόνος θά ἀνορθώση καί πάλιν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀπό τῶν σημερινῶν συμφορῶν, διότι ὁ ἴδιος κατευθύνει ἀδιαλείπτως τόν Ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνα» καί «θά ἀπαλλάξη ἡμᾶς ὁ ἱερομύστης ΜΑΤΘΑΙΟΣ ἐκ τοῦ σχισματικοῦ ὀλέθρου τῶν ψευδαδέλφων Φλωρινικῶν»), ἀλλά καί τῆς ἀναγνωρίσεως τοῦ ἰδίου προσωπικῶς ὡς Ἁγίου, Μυροβλήτου καί Ὁμολογητοῦ («θά τόν τιμήσουν λαοί, φυλαί καί γλῶσσαι, ὅταν γνωρίσουν τήν ἄμαχον αὐτοῦ δύναμιν καί τήν ἐν οὐρανοῖς παρρησίαν του»).
Πλέον τῶν προηγουμένων, ἡ ἀδελφότητα τῆς Μονῆς Παναγίας συνέθεσε καί Ἀκολουθία πρός τιμήν τοῦ ἁγίου Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ψαλλομένη κατ’ ἔτος κατά τήν ἐπέτειο τῆς κοιμήσεώς του, τήν 14η Μαΐου, τήν ὁποία τιμοῦσε μέ ὁλονύκτιο ἀγρυπνία. Ἀκόμη, μετά ἀνακομιδή τῶν τιμίων Λειψάνων του, αὐτά κατατέθηκαν ἀρχικά σέ ἁπλή ξύλινη λάρνακα καί στή συνέχεια σέ καλλιτεχνική μεταλλική, λιτανεύονταν κατά τίς πανηγύρεις τῆς Μονῆς (ἑορτές Κοιμήσεως, Εἰσοδείων, Ζωοδ. Πηγῆς καί Ἁγίας Τριάδος, καθώς καί στόν Ἑσπερινό τῆς Ἀγάπης), ἐκτιθέμενα ἔκτοτε σέ προσκύνηση στήν αἴθουσα τοῦ Δεσποτικοῦ, μαζί μέ τόν τρίχινο σάκκο του καί τήν ἁλυσίδα τῆς ἀσκήσεώς του.
Λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψη τήν μέχρι σήμερα (2010) πορεία τοῦ θέματος τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, διαπιστώνουμε ὅτι ἡ πρακτική αὐτή (τῆς ἀπονομῆς, δηλαδή, πρός αὐτόν τιμῶν ὡς πρός Ἅγιο) τῆς Μονῆς Παναγίας, δέν ἦταν κάτι πού ἐξέφραζε ἀποκλειστικά καί μόνο τήν ἀδελφότητά της (πολυμελή ἄλλωστε, ἀποτελουμένη τήν ἐποχή πού συντάχθηκε ἡ ἐπιστολή ἀπό 300 περίπου μοναχές!), ἀλλά καί τήν κοινή συνείδηση τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τόσο σέ Ἑλλαδικό, ὅσο καί σέ οἰκουμενικό ἐπίπεδο.
Παρόμοιες
τιμές πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ματθαῖο ἀποδόθηκαν καί ἀπό τήν ἀδελφότητα
τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως (ἡ ὁποία κατά τήν κοίμησή του ἀριθμοῦσε περί
τούς 170 μοναχούς), στό προσκυνητάρι τῆς ὁποίας ὑπάρχει ἔκτοτε καί μέχρι
σήμερα ἡ εἰκόνα του! Μάλιστα ἰδιαίτερες
τιμές ἀποδόθηκαν καί ἀπό πρόσωπα τά ὁποῖα ἐντός τοῦ 1950, ἀποσχίστηκαν
ἀπό τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος καί προσχώρησαν στήν
Φλωρινική παρασυναγωγή, χωρίς ὅμως - ὅπως δήλωναν - νά προδώσουν τήν
μνήμη του καί τήν πνευματική του παρακαταθήκη! Εἶναι χαρακτηριστικό, ὅτι
ὁ Μοναχός Βίκτωρ Ματθαίου (ἐκ τῶν βασικῶν συνεργατῶν του, ὁ ὁποῖος
ἡγήθηκε τό 1950 τῆς ἀνταρσίας 35 περίπου μοναχῶν, κατά τῆς «ἀπό
Ματθαίου» Ἱερᾶς Συνόδου), ἀμέσως μετά τήν κοίμησή του δημοσίευσε στόν
«Μέγα Συναξαριστή» τήν φωτογραφία τοῦ ἀειμνήστου ἐν μέσῳ δύο
ὑποκλινομένων Ἀγγέλων, γεγονός πού σχολιάστηκε (καί σχολιάζεται ἀκόμη)
δυσμενέστατα ἀπό τούς Φλωρινικούς. (Παρόμοιο ὅμως περιστατικό ἀναφέρεται
καί στόν βίο τοῦ ἁγ. Νεοφύτου τοῦ Ἐγκλείστου, ὁ ὁποῖος ἁγιογραφήθηκε νά
ἀνέρχεται στόν οὐρανό σέ παράσταση παρόμοια τῆς Ἀναλήψεως τοῦ Κυρίου!
Μάλιστα, ἡ παράστασις ἁγιογραφήθηκε ζῶντος τοῦ Ἁγίου!).
Ἡ παράστασις αὐτή, καθώς καί ἡ πρώτη εἰκόνα του πού φιλοτεχνήθηκε ἀπό τήν Μονή Παναγίας, δέν ἔλειπαν ἀπό κανένα σπίτι Ὀρθοδόξου στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο! Τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποιμένες καί ποιμενόμενοι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ἦσαν ἀπολύτως βέβαιοι περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, βεβαιότητα πού εἶχε ἐνισχυθεῖ καί ἀπό πολλά σημεῖα καί θαύματα, γιά τά ὁποῖα πανελληνίως ὑπῆρχαν ἔγκυρες καί ἀσφαλεῖς μαρτυρίες.
Κατά τήν δεκαετία τοῦ ’50, ὁ Μοναχός Κοσμᾶς ὁ Λευκάδιος, ἀσκούμενος ἔξω τῆς Μονῆς Παναγίας, ἔκτισε ναό πρός τιμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου. Πρόκειται γιά τόν πρῶτο ἱστορικά ναό πρός τιμήν του.
Τό 1983 φιλοτεχνήθηκε μία εὑρύτατα διαδεδομένη φορητή εἰκόνα του.
Τό 1985 φιλοπονήθηκε ἀπό τόν γράφοντα ἡ δεύτερη κατά ἱστορική σειρά Ἀκολουθία πρός τιμήν του.
Τό 2005, τοιχογραφήθηκε εἰκόνα του στή μετώπη τοῦ γυναικωνίτη τοῦ Ἱ. Ν. ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν, δίπλα στήν εἰκόνα τοῦ ἁγ. Νεκταρίου ἐπ. Πενταπόλεως, μέ τόν ὁποῖο (ὅπως ἀναφέρθηκε προηγουμένως), εἶχε συνδεθεῖ πνευματικά ἀπό τό 1910.
Ἡ παράστασις αὐτή, καθώς καί ἡ πρώτη εἰκόνα του πού φιλοτεχνήθηκε ἀπό τήν Μονή Παναγίας, δέν ἔλειπαν ἀπό κανένα σπίτι Ὀρθοδόξου στήν Ἑλλάδα καί τήν Κύπρο! Τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ποιμένες καί ποιμενόμενοι, κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί, ἦσαν ἀπολύτως βέβαιοι περί τῆς ἁγιότητος τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, βεβαιότητα πού εἶχε ἐνισχυθεῖ καί ἀπό πολλά σημεῖα καί θαύματα, γιά τά ὁποῖα πανελληνίως ὑπῆρχαν ἔγκυρες καί ἀσφαλεῖς μαρτυρίες.
Κατά τήν δεκαετία τοῦ ’50, ὁ Μοναχός Κοσμᾶς ὁ Λευκάδιος, ἀσκούμενος ἔξω τῆς Μονῆς Παναγίας, ἔκτισε ναό πρός τιμήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου. Πρόκειται γιά τόν πρῶτο ἱστορικά ναό πρός τιμήν του.
Τό 1983 φιλοτεχνήθηκε μία εὑρύτατα διαδεδομένη φορητή εἰκόνα του.
Τό 1985 φιλοπονήθηκε ἀπό τόν γράφοντα ἡ δεύτερη κατά ἱστορική σειρά Ἀκολουθία πρός τιμήν του.
Τό 2005, τοιχογραφήθηκε εἰκόνα του στή μετώπη τοῦ γυναικωνίτη τοῦ Ἱ. Ν. ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν, δίπλα στήν εἰκόνα τοῦ ἁγ. Νεκταρίου ἐπ. Πενταπόλεως, μέ τόν ὁποῖο (ὅπως ἀναφέρθηκε προηγουμένως), εἶχε συνδεθεῖ πνευματικά ἀπό τό 1910.
Τό
2006, κατά τά ἐγκαίνια ἀπό τόν Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκο τοῦ
ἱστορικοῦ Ἱ. Ν. ἁγ. Σπυρίδωνος Καρέα, ἡ Ἁγία Τράπεζα πέραν τοῦ ἁγ.
Σπυρίδωνος, καθιερώθηκε ἐπ’ ὀνόματι καί πρός τιμήν καί τοῦ ἁγ. Ματθαίου
τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ.
Τό 2007, ἱδρύθηκε στό Βανκούβερ τοῦ Καναδᾶ ἀπό τήν ἐκεῖ Γνησία Ὀρθόδοξο Κοινότητα ναός πρός τιμήν τοῦ ἁγ. Ἀποστόλου Θωμᾶ καί τοῦ ἁγ. Ματθαίου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ. (Τό 2010, τῆς πανηγύρεως τῆς 14ης Μαΐου προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος).
Τό 2008, μετά τήν ἕνωση μέ τήν τοπική Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἔγινε γνωστό ὅτι ὁ νεοφανής Ἅγιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ὅσ. Ἰωάννης ὁ Ρουμάνος (+ 1960, τοῦ ὁποίου τό χαριτόβρυτο Λείψανο σώζεται ἀδιάφθορο στή Μονή Χοζεβᾶ Ἱεροσολύμων), τιμοῦσε ἰδιαίτερα τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ματθαῖο, ὡς Ἅγιο καί Ὁμολογητή καί ἐξῆρε τήν συμβολή του στόν Ἀγῶνα κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Νεοημερολογιτισμοῦ. Συνιστοῦσε μάλιστα σέ ὅσους τόν ἐπισκέπτονταν νά ἀναζητήσουν καί νά ὑπαχθοῦν στούς Ἐπισκόπους, τούς «ἀπό Ματθαίου»!
Τέλος, τό 2009, γιά νά ἐκφρασθεῖ ἡ κατά Θεόν ἑνότητα τῶν τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὁ ναός τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ἐγκαινιάστηκε πρός τιμήν τῶν τριῶν νεοφανῶν Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἁγ. Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου (+ 1948), ἁγ. Ματθαίου Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν (+ 1950) καί ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (+ 1960). Στά ἐγκαίνια συμμετεῖχαν οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Μεσογαίας κ. Κήρυκος (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), Κένυας κ. Ματθαῖος (Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας), Κιέβου κ. Σεραφείμ (Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας) καί Κιτίου κ. Παρθένιος (Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου), ἐκφράζοντες τήν ἑνότητα τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, στή βάση τῆς γνησίας Ὀρθόδοξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας.
Τό 2007, ἱδρύθηκε στό Βανκούβερ τοῦ Καναδᾶ ἀπό τήν ἐκεῖ Γνησία Ὀρθόδοξο Κοινότητα ναός πρός τιμήν τοῦ ἁγ. Ἀποστόλου Θωμᾶ καί τοῦ ἁγ. Ματθαίου τοῦ νέου Ὁμολογητοῦ. (Τό 2010, τῆς πανηγύρεως τῆς 14ης Μαΐου προέστη ὁ Σεβ. Μητροπολίτης κ. Κήρυκος).
Τό 2008, μετά τήν ἕνωση μέ τήν τοπική Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας, ἔγινε γνωστό ὅτι ὁ νεοφανής Ἅγιος τῆς Γνησίας Ὀρθοδοξίας ὅσ. Ἰωάννης ὁ Ρουμάνος (+ 1960, τοῦ ὁποίου τό χαριτόβρυτο Λείψανο σώζεται ἀδιάφθορο στή Μονή Χοζεβᾶ Ἱεροσολύμων), τιμοῦσε ἰδιαίτερα τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ματθαῖο, ὡς Ἅγιο καί Ὁμολογητή καί ἐξῆρε τήν συμβολή του στόν Ἀγῶνα κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Νεοημερολογιτισμοῦ. Συνιστοῦσε μάλιστα σέ ὅσους τόν ἐπισκέπτονταν νά ἀναζητήσουν καί νά ὑπαχθοῦν στούς Ἐπισκόπους, τούς «ἀπό Ματθαίου»!
Τέλος, τό 2009, γιά νά ἐκφρασθεῖ ἡ κατά Θεόν ἑνότητα τῶν τοπικῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν, ὁ ναός τοῦ Ἱεροῦ Ἡσυχαστηρίου Παναγίας Παραμυθίας Ἀχαρνῶν, ἐγκαινιάστηκε πρός τιμήν τῶν τριῶν νεοφανῶν Ὁμολογητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας ἁγ. Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου (+ 1948), ἁγ. Ματθαίου Ἀρχιεπ. Ἀθηνῶν (+ 1950) καί ἁγ. Ἰωάννου τοῦ Χοζεβίτου (+ 1960). Στά ἐγκαίνια συμμετεῖχαν οἱ Σεβ. Μητροπολίτες Μεσογαίας κ. Κήρυκος (Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος), Κένυας κ. Ματθαῖος (Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας), Κιέβου κ. Σεραφείμ (Ἐκκλησίας τῆς Ρωσίας) καί Κιτίου κ. Παρθένιος (Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου), ἐκφράζοντες τήν ἑνότητα τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, στή βάση τῆς γνησίας Ὀρθόδοξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας.
Ἐπίλογος
Τά θαύματα καί σημεῖα τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου – σέ συνδιασμό μέ τήν προσφορά του στόν Ἀγῶνα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί στήν διαμόρφωση, διατύπωση καί διάδωση τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας - ὡς ἐπιβεβαιωμένα καί μαρτυρημένα στοιχεῖα ἀποδεικνύουν, ὅτι ὁ ἀγωνοθέτης Χριστός ἐνέκρινε καί ἐπιβράβευσε τόν ἀγῶνα τοῦ μακαρίου Πατρός Ματθαίου καί τόν ὁποῖο ἐλέησε μέ τά εἰδικά χαρίσματα πού δίδει μόνο στούς Ἁγίους Του, ὅπως τῆς διοράσεως, τῆς προοράσεως, τῆς προφητείας, τῆς θαυματουργίας, τῶν θεραπειῶν καί τῆς μυροβλυσίας. Γιά τοῦτο καί ἡ ἁγιότητά του ἀναγνωρίζεται ἀπ’ ἀρχῆς ἀπό τό πλήρωμα τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τοῦ πνευματικοῦ χώρου τῆς Ὁποίας ἀναδείχθηκε, δηλαδή τῆς οἰκουμενικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀφοῦ «Ἁγιοπατερική, συνεχής καί ἀμετάβλητη συνείδηση εἶναι, ὅτι ἡ ἁγιότητα ἀναγνωρίζεται μέ βάση τήν φανέρωσή της ἀπό τόν ἴδιο τόν Θεό, μέσῳ τῆς διενεργείας αὐθεντικῶν θαυμάτων (καί) αὐτό τό κριτήριο εἶναι ἐκκλησιαστικό, τό ἀσφαλέστερο καί ἐπικρατέστερο στό χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἁγιολογίας» (Πρωτ. Γ. Μεταλληνοῦ, «Ἁγιότης Μαρτυρουμένη», Λευκωσία 1989, σελ. 4).
Διά πρεσβειῶν τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν ΜΑΤΘΑΙΟΥ,
τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ,
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός, ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου