Η ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΛΟΓΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΙΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΝ

 ΥΠΟΜΝΗΣΙΣ

Η ΚΑΤΑ ΓΡΑΜΜΑ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΘΕΙΩΝ ΛΟΓΩΝ ΟΔΗΓΕΙ ΠΟΛΛΑΚΙΣ ΕΙΣ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ ΚΑΙ ΑΙΡΕΣΙΝ

(Ἐγράφη και ἐδημοσιεύθη εἰς την «Ενημέρωσιν» μετά την παραίτησιν τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ὑπέρ τοῦ Πειραιῶς Νικολάου και πρίν την διακοπήν τῆς κοινωνίας τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας Κηρύκου μετά τῆς ὁμάδος τῶν Νικολαἱτῶν λεγομένων Ἀρχιερέων)

 

῾Ο Σεβ/τος κ. Νικόλαος καί οἱ περί αὐτόν πέντε ᾿Αρχιερεῖς, οἱ ῾Ιερεῖς καί οἱ "θεολόγοι" των, οἱ μετά τήν 5.2.03 συγκροτήσαντες καί συμπήξαντες τήν ὑπ᾿ αὐτόν παράνομον συναγωγήν, ἡ ὁποία λειτουργεῖ πλέον ὡς συνέχεια τῆς φατρίας καί σχισματοαιρέσεως τῶν "πέντε", γράφουν, καθ᾿ ὑπόδειξιν καί μέ τήν συνεργασίαν τῶν παλαιοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν (Φλωρινικῶν), ὅτι ὁ θεολόγος ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης μέ τήν διατύπωσίν του περί πρώτης ἀνάρχου ᾿Εκκλησίας (κοινωνίας) τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ, συγχέει τά ἀσύγχυτα καί φέρει εἰς ὁμοιότητα τά κτιστά καί τά ἄκτιστα, διά τοῦτο καί τόν θεωροῦν "καινοτόμον" καί "αἱρετικόν".

῞Ομως, καί μόνον ἀπό τόν τρόπο πού ἑρμηνεύουν τήν διατύπωσιν, ἀποδεικνύονται ὄντως καινοτόμοι καί αἰρετικοί. Διότι, ἐνῶ πολύ σωστά τονίζουν ὅτι "δέν ὑπάρχει καμμία ὁμοιότης μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου", ὅπως διδάσκει σαφέστατα ἡ ὀρθόδοξος διδασκαλία, ὅμως περιπίπτουν εἰς τήν καινοτομίαν καί τήν αἵρεσιν τῆς κατά γράμμα ἑρμηνείας τῶν "ρημάτων" πού ἀναφέρονται εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν.

῎Ετσι, τόν ὅρον "ἐκκλησία", ἤ καί ἀκόμη τόν ὅρον "κοινωνίαν", ἀναφερομένους εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν, τούς ἑρμηνεύουν κυριολεκτικῶς (κατά γράμμα), μέ ἀποτέλεσμα νά ἑρμηνεύουν κυριολεκτικῶς καί τόν λόγον τοῦ Κυρίου, "ἵνα ὦσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν", καθώς καί τό τοῦ ῾Αγίου Φωτίου, "ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης ἐκκλησιάσασα τῷ ἐνιαίῳ τῆς γνώμης βουλήματι".

Ξέχασαν ὅτι ὁμιλῶμεν περί Θεοῦ μέ ἀνθρωπίνην γλῶσσαν, ἀφοῦ ἄλλως δέν δυνάμεθα νά ὁμιλήσωμεν. ῎Ας ἴδωμεν ὅμως τί ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος τονίζει ὁ Καθηγητής Ιωάννης Ρωμανίδης:

"...Δέν ὑπάρχει καμμία ὁμοιότης μεταξύ κτιστοῦ καί ἀκτίστου, ἐκεῖνο πού ὑπάρχει στήν κτίσι δέν σημαίνει ὅτι ὑπάρχει καί στόν Θεό. ᾿Εμεῖς μιλᾶμε γιά τόν Θεό μέ ἀνθρώπινη γλῶσσα καί μέ ἀνθρώπινα νοήματα. Αὐτό ὅμως δέν σημαίνει ὅτι αὐτά ἐφαρμόζονται στόν Θεό κυριολεκτικά. Διότι ἁπλούστατα στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως καταργοῦνται ὅλες οἱ προφητεῖες  καί ἑρμηνεῖες τῆς ῾Αγίας Γραφῆς, ὅλες οἱ γλῶσσες καί τά νοήματα, καθώς καί ὅλη ἡ ἀνθρώπινη γνῶσι πού ἀφορᾶ στόν Θεό. Διότι ὁ Θεός ὑπερβαίνει ὅλα τά ἀνθρώπινα. ῾Υπάρχει ἕνα ὡραῖο κομμάτι στόν ῞Αγιο Διονύσιο τόν ᾿Αρεοπαγίτη, ὁ ὁποῖος λέγει ὅτι στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως ὁ ἄνθρωπος διακρίνει ὅτι ὁ Θεός οὔτε Μονάς εἶναι, οὔτε Τριάς, οὔτε ῾Ενάς εἶναι οὔτε Θεός εἶναι, οὔτε ᾿Αγάπη εἶναι κλπ. Διότι δέν ὑπάρχουν ὀνόματα ἤ νοήματα, πού νά μποροῦν νά ἀποδώσουν τό τί εἶναι ὁ Θεός. Δέν μπορεῖ ὁ ἄνθρωπος νά συλλάβη τόν Θεό. Αὐτό ἀποκλείεται. Τά νοήματα καί οἱ λέξεις χρησιμοποιοῦνται μόνον ὡς ὁδηγοί πρός τόν Θεό καί ὄχι γιά νά ἀποδώσουν ἤ νά ἐξηγήσουν κάτι ἀπό τόν Θεό". (Πρωτ. ᾿Ιωάννου Ρωμανίδου, Πατερική Θεολογία, σελ. 283. ᾿Εκδόσεις Παρακαταθήκη Θεσ/νίκη 2004)

Εἰς ἄλλο σημεῖον τονίζει:

"Στήν ὀρθόδοξη παράδοσι οὔτε ἡ ἀναλογία τῆς Πίστεως ὑπάρχει. Διότι μεταξύ τῆς διδασκαλίας τῆς ῾Αγίας Γραφῆς καί τῆς ἀληθείας περί Θεοῦ δέν ὑπάρχει ἀναλογία πίστεως. Γιατί; Διότι μεταξύ Θεοῦ καί κτισμάτων δέν ὑπάρχει ἀπολύτως καμμία ὁμοιὀτης. Γι᾿ αὐτόν τόν λόγο τά νοήματα τῆς ῾Αγίας Γραφῆς περί Θεοῦ εἶναι καταργήσιμα νοήματα. Καταργοῦνται στήν ἐμπειρία τῆς θεώσεως. Πρίν εἶναι ἁπλῶς βοηθητικά, ἀπαραίτητα, σωστά καί ὀρθά ὡς καθοδηγητικά μόνον πρός τόν Θεόν. ῾Η ῾Αγία Γραφή εἶναι ὁδηγός πρός τόν Θεόν, ἀλλά δέν ἔχει ἡ περιγραφή τοῦ Θεοῦ στήν ῾Αγία Γραφή καμμία ὁμοιότητα μέ τόν Θεόν. Μιλᾶ γιά τόν Θεόν, μιλᾶ γιά τήν ᾿Αλήθεια, ἀλλά δέν εἶναι ἡ ᾿Αλήθεια. Εἶναι ὁδηγός πρός τήν ᾿Αλήθειαν καί τήν ὁδόν, πού εἶναι ὁ Χριστός. Διότι οἱ λέξεις στήν ῾Αγία Γραφή εἶναι ἁπλῶς σύμβολα, τά ὁποῖα περιέχουν ὡρισμένα νοήματα. Αὐτά τά νοήματα εἶναι ὅλα ἀνθρώπινα καί ὁδηγοῦν πρός τόν Θεόν, πρός τόν Χριστόν καί τίποτε ἄλλο. ῾Οπότε διαβάζοντας ἁπλῶς κανείς τήν ῾Αγία Γραφή δέν μπορεῖ νά θεολογῇ  σωστά μόνον βάσει τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῎Αν αὐτό τό κάνη, δεν μπορεῖ παρά νά γίνη αἱρετικός. Διότι σωστή ἑρμηνεία τῆς ῾Αγίας Γραφῆς μπορεῖ νά γίνη μόνον, ὅταν ἡ μελέτη ἤ ἡ ἀνάγνωσις τῆς ῾Αγίας Γραφῆς συνοδεύεται ἀπό τήν ἐμπειρία τοῦ φωτισμοῦ ἤ τῆς θεώσεως. Χωρίς φωτισμό ἤ θέωσι δέν μπορεῖ ἡ ῾Αγία Γραφή νά ἑρμηνευθῇ σωστά" (Πρωτ. ᾿Ιωάννου Ρωμανίδου, Πατερική Θεολογία, σελ. 134. ᾿Εκδόσεις Παρακαταθήκη Θεσ/νίκη 2004).

Εἰς ἐπίρρωσιν τῶν ἀνωτέρω θά ἀναφέρω καί μίαν σχετικήν ἑρμηνείαν καἰ ἐξήγησιν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου:"Τά γάρ αὐτά ρήματα (λόγια) λέγεται μέν ἐπί Θεοῦ καί ἀνθρώπων· ἀλλ᾿ ἑτέρως μέν ἐκεῖνα νοητέον, ἐτέρως δέ ταῦτα... ὥσπερ γάρ οὐ πάντα ὁμοίως ἐκληπτέον, οὕτω οὐδέ πάντα ἁπλῶς ἐκβλητέον".... 

Κατόπιν τούτων τονίζομεν, ὅτι δέν εἶναι ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης αὐτός πού "συγχύζει τά ἀσύγχυτα", καί "φέρει εἰς ὁμοιότητα τά κτιστά καί τά ἄκτιστα", οὔτε ἡμεῖς πού ζητῶμεν ἐπί τόσα ἔτη νά ἀποδείξουν τήν "καινοτομίαν", καί νά τήν "καταδικάσουν" μέ ἀποδείξεις, καί ὄχι μέ τό "ἀποφασίζομεν καί διατάζομεν", καί τότε ἄς "καταδικάσουν" ἄν μποροῦν καί ἡμᾶς. ᾿Εκεῖνοι πού προκαλοῦν σύγχυσιν καί φέρουν εἰς ὁμοιότητα τά κριστά καί τά ἄκτιστα εἶναι ἐκεῖνοι πού ἑρμηνεύουν τά λόγια πού ἀναφέρονται εἰς τόν Τριαδικόν Θεόν κατά κυριολεξίαν (κατά τό ξηρόν γράμμα).

Ναί αὐτοί εἶναι οἱ καινοτόμοι καί αἱρετικοί, διότι ἑρμηνεύουν κατά κυριολεξίαν τά ρήματα περί Θεοῦ. Αὐτοί εἶναι οἱ αἱρετικοί καί βλάσφημοι, διότι δέν ἔλαβαν ποτέ ὑπ᾿ ὄψιν τους, πώς "τό γράμμα ἀποκτείνει, τό δέ πνεῦμα ζωοποιεῖ", ὅταν προπάντων χρησιμοποιεῖται διά σκευωρίας καί πλεκτάνας κατά τῆς ἀληθείας. Αὐτοί θέλουν νά ζοῦν στό σκοτάδι, καί δέν καταλαβαίνουν ὅτι κάτω ἀπό τό ξηρόν γράμμα ἐγκρύπτεται τό πνεῦμα, ἤτοι "τό ἀπόθετον κάλλος" τῶν λεγομένων, ὅπως χαρακτηριστικά λέγει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος.