Η ΓΛΥΚΥΤΗΤΑ ΣΟΥ, ΚΥΡΙΕ ΓΕΜΙΣΕ ΤΗΝ ΨΥΧΗ ΤΩΝ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ

…Θεέ μου, συ είσαι η ανείπωτη γλυκύτητα, με την οποία όλα τα πικρά γλυκαίνονται. Η δική Σου γλυκύτητα γλύκανε τις φρικώδεις, θανατηφόρες πέτρες, που έριχναν στον Στέφανο. Η γλυκύτητα Σου έκανε γλυκιά την πυρωμένη σκάρα, πάνω στην οποία ξάπλωσαν τον άγιο Λαυρέντιο… Ο άγιος Ανδρέας πήγαινε να σταυρωθεί με χαρά γιατί θα ερχόταν στη δική Σου γλυκύτητα.

Αυτή η δική σου γλυκύτητα τόσο πολύ γέμισε την ψυχή των Αποστόλων ώστε γι’ αυτή δέχτηκαν μετά χαράς μύρια βάσανα. Αυτή τη γλυκύτητα δοκίμασε ο Πέτρος στη Μεταμόρφωση και φώναξε μεθυσμένος: Είναι θαυμάσιο να μείνουμε εδώ μαζί σου. Να φτιάξουμε τρεις σκηνές, μια για σένα, μια για το Μωυσή και μια για τον Ηλία – εμείς δεν θέλουμε σκηνές ή τίποτα άλλο παρά μόνο να βλέπουμε και να γεμίζουμε απ’ τη γλυκύτητα σου. Μια σταγόνα απ’ τη γλυκύτητα σου γεύτηκε και αηδίασε κάθε άλλη γλυκύτητα. Τι θα ‘λεγε αν γευόταν όλη εκείνη τη γλυκύτητα, που έχεις ετοιμάσει γι’ αυτούς που σ’ αγαπούν;…

Αυτή είναι η μακαριότητα, Κύριε Θεέ μου, που ελπίζουμε να μας δώσεις και για την οποία κάθε μέρα αγωνιζόμαστε και πεθαίνουμε, ώστε σε Σένα και στη δική σου ζωή να ζήσουμε.

Ιερός Αυγουστίνος